Ik weet het even niet meer voel me zo niet begrepen door mijn moeder ik doe mijn best om het goed te doen maar lijkt nooit goed genoeg ik volg soort van schema therapie en heb het daar zwaar het zijn voor mij soms veel dingen die ik moet doen daarnaast heb ik wekelijks groepstherapie en gesprek met psygoloog en met de behandelaar van het schema en dan soms nog een gesprek met de psychiater dit is voor mij best veel alleen wordt dit niet begrepen ik moet mezelf er al toe zetten om smorgens de vaatwasser leeg te halen terwijl dat echt iets van niks is nu heb ik een gesprek gehad met uwv en die stellen voor om reïntegratie sporten te gaan doen met andere maar ik zie dit niet zo zitten en dan wordt mijn moeder boos en zegt dat ik dat wel moet gaan doen maar het wordt me gewoon te veel, wordt bij het denken er aan al weer gespannen en ben al zo vaak gespannen maar dat wordt dan ook weer niet begrepen voel me zo alleen en dan krijg ik weer zelfmoord gedachten van wat doe ik hier nog niemand snapt wat ik bedoel dat wou ik even kwijt hopelijk is het een beetje te volgen en begrijpen jullie mij wel een beetje grz Jan

Ik weet het even niet meer voel me zo niet begrepen door mijn moeder ik doe mijn best om het goed te doen maar lijkt nooit goed genoeg ik volg soort van schema therapie en heb het daar zwaar het zijn voor mij soms veel dingen die ik moet doen daarnaast heb ik wekelijks groepstherapie en gesprek met psygoloog en met de behandelaar van het schema en dan soms nog een gesprek met de psychiater dit is voor mij best veel alleen wordt dit niet begrepen ik moet mezelf er al toe zetten om smorgens de vaatwasser leeg te halen terwijl dat echt iets van niks is nu heb ik een gesprek gehad met uwv en die stellen voor om reïntegratie sporten te gaan doen met andere maar ik zie dit niet zo zitten en dan wordt mijn moeder boos en zegt dat ik dat wel moet gaan doen maar het wordt me gewoon te veel, wordt bij het denken er aan al weer gespannen en ben al zo vaak gespannen maar dat wordt dan ook weer niet begrepen voel me zo alleen en dan krijg ik weer zelfmoord gedachten van wat doe ik hier nog niemand snapt wat ik bedoel dat wou ik even kwijt hopelijk is het een beetje te volgen en begrijpen jullie mij wel een beetje grz Jan

jan

Zelfmoordgedachten komt wel vaak voor bij depressie maar het is geen goed iets hoor. Als de druk zo oploopt. Je bent  s morgens niet op zijn best, dat hoort ook erg bij depresie he. Stimuleren is goed, ook vanuit uwv gezien, maar je moet het ook aankunnen. Mooi zou zijn actief te zijn zover als je kan, dan bouwt dat vanzelf op omdat het ook leuker wordt, routine geeft en structuur. Je zou eens kunnen gaan kijken bij dat samen sporten zonder de verplichting om er mee door te gaan. Het kan fijn zijn het samen te doen ook al heb je er eerst helemaal geen zin in. De meeste sporters kennen dat, daarom doe je het in een groep, zodat je het toch doet ook op dagen dat je geen zin hebt en je achteraf je toch wat lekkerder voldaan voelt. 
Spreek aub ook over je zelfmoordgedachten in de groep en met de behandelaars, je kunt dan ook begrip en hulp ondervinden, tips krijgen en zo denk ik. Het komt veel voor en is belangrijk om te delen. Als je situatie verandert door therapie, of vanzelf of door medicatie dan kan je soms ineens verwonderd zijn dat je er al een tijd niet meer aan dacht.....
Je moeder wil natuurlijk het beste voor je en het is moeilijk voor haar er bij te staan en te zien dat je een geboden kans niet (kunt) pakken. Dat is begrijpelijk maar voor jou is het te veel. Bij depressie hoort dat alles je te veel is, dat klopt. Doe je verder nog iets overdag? werken? studeren? Dat zou met al de hulpverlening samen wel wat veel kunnen worden inderdaad. Of is al de hulpverlening samen je dagprogramma? Dan kan ik me weer voorstellen dat UWV je graag wil stimuleren richting dagindeling en de lichamelijke invliegroute als aanvulling.
Dat is niet slecht voor je conditie lichamelijk en geestelijk, maar je kijkt tegen alles op nu, inderdaad, de vaatwasser is al te veel. Dat doorbreken is ook wel een goed idee he.
Dit is je verstand gebruiken terwijl je gevoel iets anders zegt. Dat doen mensen de hele tijd he. Als je in de auto stapt weet je ook wel dat dat gevaarlijk kan zijn, maar je doet het toch. Ook als je er soms geen zin in hebt of niet geweldig voelt. Is allemaal heel gewoon eigenlijk maar bij jou nu erg op de voorgrond. Afleiding kan goed helpen dat wat meer  naar de achtergrond te krijgen.

Hoi Jan,

Ik begrijp je, toen ik gedeeltelijk in de ziektewet zat door depressie/energieprobleem voelde ik mij ook erg onbegrepen. 

Ikzelf kon de druk van de adviezen van arbo-arts niet meer aan en heb ervoor gekozen zelf de regie weer in handen te nemen (waardoor geen recht op een uitkering) Dus ik snap hoeveel spanning het kan geven. 

Ja, sporten/bewegen is belangrijk. Gezond eten is belangrijk. Therapie is belangrijk..etc blabla
Leuk hè al die adviezen..
Maar deze adviezen maakten mij alleen maar zieker. Reïntegratie begint gek genoeg al voordat je hersteld bent. Ik heb dat nooit begrepen. 

Mensen begrijpen het niet, het is ook lastig voor te stellen als je het zelf niet meegemaakt hebt. Ze kunnen zich niet voorstellen dat normale dingen als jezelf verzorgen en de meest simpele huishoudelijke zaken al niet eens goed lukken. 

Therapie kan heel veel energie vragen en zo te horen heb je erg veel afspraken. Daarnaast nog het advies van UWV. Is het te intensief? Bespreek dit met je behandelaar, misschien kan de therapie even op een lager pitje of kunnen zij het UWV adviseren?

Heb je ook dagen dat je even niks MOET? Dat je gewoon even lekker mag niksen en hele dag series kijken en slapen?
Het is belangrijk te kunnen opladen. Hoe je dit doet verschilt per persoon. De één laad op door met vrienden naar een festival te gaan, de ander zit liever thuis op de bank met een goed boek. In ieder geval tijd waarin je even niks moet.

Geef jezelf een break, en ga daarna weer verder aan de slag met jezelf. Af en toe de druk eraf halen is belangrijk. Het gaat over jouw leven en jij bent daar zelf baas over.

Fijn dat toch iemand me begrijpt het is soms wel veel allemaal maar tis nog wel te doen ik vindt sociale contacten gewoon lastig daarom zie ik er zo tegen op om te gaan sporten in groepsverband en voor mijn gevoel wordt het dan te veel, nee echt dagen dat ik helmaal niks doe heb ik niet probeer toch iedere dag wel iets te doen van mijn schema en als een dag niks zou doen krijg ik weer gezeik hier thuis dus das ook niet fijn ik pak savonds wel vaak mijn rust lekker muziek luisteren op mijn kamer