Ik denk dat therapie eigenlijk nooit overtuigend genoeg zal zijn Jamison.
Je noemt het zelf al "intrinsieke motivatie". Dus motivatie van binnen uit.
Ik heb die motivatie gevonden tijdens dagbehandeling bij Jellinek. Ik had stiekem gedronken en had dit niet verteld in de groep en aan begeleiders.
Ik heb daar ruim een week mooi weer gespeeld en gedaan of er niets  aan de hand was. Maar in mijn hoofd werd het een chaos van emoties die om voorrang streden. Boos om mijn leugenachtige gedrag, verdrietig, schaamte en angst om er uit geknikkerd te worden. Toen heb ik het op een avond uitgeroepen. Niet ik ga nooit meer drinken maar "IK ZAL NOOIT MEER DIE ONZEKERE, ANGSTIGE MAN ZIJN". Vanaf dat moment heb ik er ook voor gekozen een jaar niet te drinken.
Ik heb nu een traject van 7 jaar afgelegd, waarin ik mijzelf stapje voor stapje ben gaan onderzoeken, mijn emoties zelf gaan opzoeken en uitpluizen. 
Ik heb mijzelf steeds piep kleine doelen gesteld en ben mijn gedrag gaan veranderen. Daarna steeds weer terug in mijn luie stoel om te voelen hoe het voelde daar van binnen. Op die manier ben ik een betere versie van mijzelf geworden. Mijn intrinsieke motivatie lag dus niet bij het stoppen met alcohol maar om als mens te gaan veranderen. Ik drink vandaag nog steeds wel alcohol, maar niet meer om te verdoven of om iets niet te willen voelen. 
Geeft dit wat antwoord op je vraag?

Groet, Bert

Dat is zeker een antwoord op mijn vraag. Afgelopen dinsdag had ik therapie en aan het einde van de sessie toch de moed bij elkaar geraapt om de toename in alcoholgebruik aan te kaarten. Dat was verder een prima gesprek, soms confronterend maar respectvol. 
Dinsdagavond had ik een blackout van te snel teveel drinken. Dat was tegenover anderen, die mij zo meemaakten, pure schaamte en op dit moment voldoende motivatie om het weer een keer te gaan proberen. Ik wil namelijk niet iemand zijn die totaal van de wereld is om een impulsieve handeling waar alternatieven voor zijn. Dus dit gaat nu mijn uitgangspunt zijn. En dat bevestigd wel jouw ervaringen.

Mooi zoals je dit omschrijft Jamison. Schaamte kan inderdaad motiveren om anders te gaan handelen.
Ik weet niet hoe het voor jou werkt, maar schaamte was voor mij erg ondermijnend, vooral voor mijn eigenwaarde. Het was en is voor mij belangrijk om de ander vanuit een stukje innerlijke rust te kunnen ontmoeten. De ander met open vizier tegemoet kunnen treden. Daarvoor was het voor mij nodig mijn gevoelsleven langdurig te onderzoeken, het heeft lang geduurd voor dit mij lukte "Voelen hoe het voelt daar van binnen". De plek vinden waar je eigenwaarde zetelt.
Maar dat kan dus wel, ook op latere leeftijd.

Groet, Bert

Mooi zoals je dit omschrijft Jamison. Schaamte kan inderdaad motiveren om anders te gaan handelen.
Ik weet niet hoe het voor jou werkt, maar schaamte was voor mij erg ondermijnend, vooral voor mijn eigenwaarde. Het was en is voor mij belangrijk om de ander vanuit een stukje innerlijke rust te kunnen ontmoeten. De ander met open vizier tegemoet kunnen treden. Daarvoor was het voor mij nodig mijn gevoelsleven langdurig te onderzoeken, het heeft lang geduurd voor dit mij lukte "Voelen hoe het voelt daar van binnen". De plek vinden waar je eigenwaarde zetelt.
Maar dat kan dus wel, ook op latere leeftijd.

Groet, Bert

heel mooi gezegd bert

In mijn studententijd blowde ik veel om mijn eigen (sociale) angst en faalangst de baas te kunnen zijn. Sinds die tijd is het ook moeilijk om grenzen te stellen aan het gebruik van alcohol. Andere vormen van drugs (op een experiment na) heb ik nooit gedaan. Maar alcohol is en blijft een zwak punt. Met mijn psychotherapeut afgesproken dat ik niet meer zou drinken. Dat ging aanvankelijk redelijk (een dag of 50 volgehouden), maar in de diepe depressie was dit niet meer te doen. 

Zijn hier mensen die dit herkennen en met mij van gedachten/ ervaringen willen wisselen?

Sinds vandaag op dit forum, en even wat verhalen aan het lezen en in me op aan het nemen.
Het verschil in waar mensen hun depressie in ervaren, maakt me nieuwsgierig.
Zo ook jou verhaal, dus reageer ik er even op, met alleen mijn eigen ervaring.
Ik kom zelf uit een omgeving met verslavend gevoelende personen, en leerde op de harde manier dat nooit zo te willen.
Daarom al lang medicatie aan het weigeren wegens depressie, zelfs een paracetamol slik ik als het niet anders kan.
Nu 39 jaar, blow ik 3 hijsjes om te ontspannen en te mogen slapen en drink ik vaker een bacardi cola, want heb geen zorgen meer voor mensen die dat nodig hebben. 
Mijn partner vindt dat als dit minimale nodig is, me goed te voelen het oke is.
Gelijk heeft hij, want zoveel geks doe ik niet. Ik drink niet om dronken te worden en blow niet om high te worden.
Maakt dat het goed? 
Ik heb ME/Chronische vermoeidheid, neem 3 hijsjes om pijnvrij te zijn voor ik slapen kan. Zonder slaap, kan ik niet functioneren de volgende dag. Mijn nacht duurt altijd 10 uur slaap nodig hebben, en een borrel drink ik omdat ik spiced cola lekker vindt en er minder rem bij voel.

Mijn eigen gedachte erover, is dat ik graag doordeweeks mezelf nuttig voel, om het weekend een borreltje te kunnen nemen.
En blow om nog een beetje functioneren vol te houden in mijn nog jonge leven.
Toch zijn beide een negatieve reden tot gebruiken.
Zelf zou ik graag een plezierig weekend ervaren, waarbij een borrel die invloed ook heeft als extra en zou ik willen blowen om mezelf vrijer te voelen en te genieten van wat wel mooi kan zijn in een leven.
Dat het dus een positieve reden heeft tot gebruiken, en zo dus de controle over mezelf behoud.

Helaas is dit toepassen in de realiteit een uitdaging, als je vrijheid alleen thuis is.
Toch ben ik zelf de gene die zich daar ook in tegenhoudt, want er staat niet zomaar iemand aan de deur, die je komt vragen vrij te komen zijn en te gaan genieten. Zal zelf een stap moeten zetten, en teveel houdt me nog tegen.

Mensen dromen vaak groot, ik droom van mezelf zijn, met de juiste mensen om me heen.

Wens je kracht toe, jezelf te vinden...Liefs