Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Verloren vrienden


#1

Dag iedereen

Ik ben een man, 23 jaar, heb mezelf hier enkele dagen voorgesteld en mijn achtergrondverhaal geschetst. Om nog kort wat cruciale punten te vermelden:
- Ik verloor mijn moeder op mijn 15 jaar aan lymfeklierkanker
- Een week daarna verloor ik mijn grootmoeder
- Op mijn 18e verloor ik mijn vader aan pancreaskanker
- Daarna begon ik een relatie met een meisje die manisch depressief was, zij dumpte mij, maar ze kwam er goed uit
- Ik daarentegen begon dieper en dieper te zakken
- Een lange tijd daarna begon ik een relatie met mijn beste vriendin, ook zij dumpte mij kort daarna door mijn depressie
- Vandaar uit begon ik een groter wrak te worden met paniekaanvallen, neerstorten, huilen, enzovoort
- Een vriendin begon zich zorgen te maken, voerde mij naar het ziekenhuis en depressie was vastgesteld
- Doorheen deze periode heb ik 2x proberen studeren aan de hogeschool en 2x mislukt, ook wietverslaving gehad voor een lange periode en regelmatig zelfmoordgedachten

Hetgene mij op dit moment het meest dwarszit zijn de verloren vrienden, de vrienden die ik 'weggejaagd' heb door mijn depressie, de vrienden die het te moeilijk vonden om verder met mij om te gaan. Ik heb enorme verlatenheid angsten, die heb ik al jaren. En elke keer opnieuw word ik wel verlaten.

Ik weet niet echt wat te doen met hen, specifiek zijn het 2 mensen waar ik het meest mee inzit: mijn ex-vriendin, die ook mijn beste vriendin was voor jaren + een andere vriendin, die mij naar het ziekenhuis gevoerd heeft. Beide heb ik op 1 of andere manier weggejaagd. En om beiden geef ik echt enorm veel.

Mijn ex-vriendin (en bestie):
Ze dumpte mij omdat ik elke dag leefde alsof het mijn laatste was, zag geen toekomst met mij, ik was stil, we praatten niet veel meer, was gevoelig en angstig dat ze mij ooit zou verlaten. Eind april vorig jaar was het gedaan en sindsdien ben ik doodsbang om haar te contacteren. Ik wil haar doodgraag terug in mijn leven, maar ik ben bang dat ik geen antwoord zal krijgen of dat ze mij afwijst, terwijl onze break-up niet per se vijandig was. Ze vertelde mij dat ze wel nog vrienden wilde blijven en ik haar wel nog ging zien na verloop van tijd. Dat is nu bijna een jaar geleden en ik heb haar nog niet gehoord...

Vriend(in) nummer 2:
Zij was er voor mij toen ik op mijn diepst zat, voerde mij naar het ziekenhuis, stond open om te praten wanneer ik het nodig had, maar ik nam te veel gebruik van haar goedheid, onbewust dan wel natuurlijk. Wanneer ik paniekaanvallen kreeg, belde ik haar op. Kreeg ik geen antwoord dan bleef ik bellen of sms'en omdat ik in pure paniek zat. Enkele weken geleden gebeurde dat opnieuw, na uren belde ze terug omdat ze bezig was, maar ze klonk niet positief. Ze haalde enorm uit naar mij, zei dat ik haar schuldgevoelens gaf als ze niet antwoordde, dacht dat ik het fakete op den duur, en was echt enorm kwaad omdat ik te koppig ben om mijn medicatie te nemen en naar de praatgroep te gaan die het ziekenhuis heeft voorgesteld, daarna legde ze meteen de telefoon neer zonder mij aan het woord te laten.

De reden waarom ik mijn medicatie niet neem is vanwege mijn eerste echte vriendin, die manisch depressief was, zij haatte die pillen en zei dat het puur vergif was. Dat is ook de reden dat ik ze niet nam, ik heb gezien wat het is. De praatgroep in het ziekenhuis was geen optie meer, want er zit nog te veel cannabis in mijn systeem, dus word ik niet toegelaten daar (dat waren de regels om te kunnen deelnemen).

Ik ben er kapot van, heb ik nu echt opnieuw iemand die zo dicht stond in mijn leven, die ik al zo lang ken, weggejaagd? Voorgoed? Eergisteren probeerde ik nog eens mijn excuses aan te bieden via een smsje, vertelde haar dat het oke was als ze nog kwaad was, maar geen antwoord...

Hoe los ik dit op? Hoe ga ik hiermee om? Deze mensen betekenen enorm veel voor mij. Beide mensen wil ik doodgraag terug in mijn leven, maar ik ben te bang om beide nog te contacteren, ben te bang om geen antwoord te krijgen of afgewezen te worden. Heel mijn leven lang voelt alsof iedereen geleidelijk aan uit mijn leven stapt...
Antwoord

#2

Ik lees veel verdriet en pijn in jouw verhaal.
Maar ik lees ook dat je graag dingen terug wilt zoals het vroeger was, met die 2 vriendinnen bijvoorbeeld.

Nu ga ik iets zeggen wat misschien lastig of niet zo leuk voor je is, maar is het soms niet beter om de dingen in het verleden te laten en verder te gaan? 

Jij doet ontzettend veel moeite om ze allebei weer enigszins bij jouw leven te betrekken, maar zij laten niks van zich horen, of negeren je. Hoelang blijf je jezelf dan nog pijnigen met aandacht vragen aan mensen die jou dat niet kunnen geven?
Je verdient zoveel meer dan iemand die je in de steek laat wanneer het leven lastig is voor jou.

Niet heel lang geleden stond ik ook in jouw schoenen, ik dacht dat ik vrienden had over gehouden aan mijn opname, maar toen puntje bij paaltje kwam, was er niemand die mij wou helpen. Ik was onzichtbaar. En in het begin deed ik hetzelfde als jij, ik stuurde appjes, berichtjes, smsjes, maar het bleef stil.

Dat was het moment waarop ik besloot een dikke middelvinger op te steken naar deze mensen en voor mijzelf te kiezen.
Als iemand mij niet wilt steunen in een zware tijd, of het alleen maar oppervlakkig kan, is daar het gat van de deur. 
Je hebt niets aan zulke weglopers in je leven. 

Nogmaals, je verdient zoveel beter!

Als je hier niets mee kunt begrijp ik dat ook hoor, maar ik wil je alleen maar helpen en tips geven. Ik hing ook altijd zo vast aan was het nog maar zoals toen.. En mensen die in het verleden leven, kunnen helaas niet bouwen aan een toekomst. Was een harde les voor mij. Hoop ik jou te besparen!
Antwoord

#3

(13-03-2019, 11:46)Dark- schreef: Ik lees veel verdriet en pijn in jouw verhaal.
Maar ik lees ook dat je graag dingen terug wilt zoals het vroeger was, met die 2 vriendinnen bijvoorbeeld.

Nu ga ik iets zeggen wat misschien lastig of niet zo leuk voor je is, maar is het soms niet beter om de dingen in het verleden te laten en verder te gaan? 

Jij doet ontzettend veel moeite om ze allebei weer enigszins bij jouw leven te betrekken, maar zij laten niks van zich horen, of negeren je. Hoelang blijf je jezelf dan nog pijnigen met aandacht vragen aan mensen die jou dat niet kunnen geven?
Je verdient zoveel meer dan iemand die je in de steek laat wanneer het leven lastig is voor jou.

Niet heel lang geleden stond ik ook in jouw schoenen, ik dacht dat ik vrienden had over gehouden aan mijn opname, maar toen puntje bij paaltje kwam, was er niemand die mij wou helpen. Ik was onzichtbaar. En in het begin deed ik hetzelfde als jij, ik stuurde appjes, berichtjes, smsjes, maar het bleef stil.

Dat was het moment waarop ik besloot een dikke middelvinger op te steken naar deze mensen en voor mijzelf te kiezen.
Als iemand mij niet wilt steunen in een zware tijd, of het alleen maar oppervlakkig kan, is daar het gat van de deur. 
Je hebt niets aan zulke weglopers in je leven. 

Nogmaals, je verdient zoveel beter!

Als je hier niets mee kunt begrijp ik dat ook hoor, maar ik wil je alleen maar helpen en tips geven. Ik hing ook altijd zo vast aan was het nog maar zoals toen.. En mensen die in het verleden leven, kunnen helaas niet bouwen aan een toekomst. Was een harde les voor mij. Hoop ik jou te besparen!

Ik kijk echt op naar mensen zoals jou, mensen kunnen loslaten, helaas ben ik anders op dat gebied. 

Ik heb al iedereen laten vallen waar ik gewoon van weet dat het geen vrienden zijn. Gestopt met sociale media heeft mij hier enorm in geholpen, maar dat heeft ook een indruk achtergelaten. Ik kan me echt wel voorstellen dat sommige mensen denken van: ik laat hem beter met rust. Ik kan het jou niet tonen, maar deze 2 personen hadden echt wel het beste met mij voor, allebei wilden ze iets beter voor mij, maar allebei kunnen niet of heel moeilijk omgaan met mijn situatie. Mijn ex-vriendin begrijp ik volledig waarom ze mij gedumpt heeft, zij wil ook iemand waar ze een toekomst in ziet, en met mijn situatie op dit moment, is dat gewoon niet mogelijk. Dus ik neem haar niets kwalijk. Ze had enkel maar goede bedoelingen, niemand hoeft samen te zijn met iemand uit medelijden, dat wil ik ook niet. Wat ik wel wil is eens wat moeite van haar kant uit, ik heb haar nooit met iets opgezadeld of haar leven moeilijk gemaakt.

Mijn andere vriendin heeft me enorm geholpen, haar mag ik zeker niets verwijten. Ik hoop gewoon dat ze openstaat voor vergeving, ik weet waarom ze kwaad is en dat is niet door mijn depressie, ze is kwaad omdat ik mijn depressie niet serieus genoeg aanpakte, zeker na al de moeite en tijd die ze in mij heeft gestoken. Zij wilde me helpen, maar ze is mijn dokter ook niet natuurlijk. Wat ik haar ergens wel kwalijk neem is het feit dat ze gewoon de telefoon had neergelegd zonder mijn kant van het verhaal te horen: dat doet pijn. Want mijn kant van het verhaal is enorm belangrijk hier.

Ik ga volledig akkoord met je reactie, je raakt een heleboel mensen kwijt die gewoon niets geven om de situatie. Maar de personen waar ik het over heb, kan ik echt met zekerheid zeggen dat ze het beste willen voor mij. Ik ben een idealist, dat is zowel positief als negatief, ik zie veel goede dingen in mensen, maar ook de slechte dingen. Als ik teveel focus op het slechte, dan voel ik mij daar ook niet comfortabel bij, daarom probeer ik zoveel mogelijk het positieve te zien, om mezelf ook wat te sparen.

Geen idee waarom ik geen antwoord krijg, ik blijf proberen. Binnen een aantal weken zal ik haar eens proberen opbellen. Als dat niet lukt, dan stuur ik haar een brief. Maar daarna stopt het dan ook wel...

Ik probeer echt rekening te houden met hoe iedereen zich kan voelen, daarom dat ik nog niet meteen de handdoek in de ring kan gooien. Ik heb nog hoop, pas als ik alles geprobeerd heb, zal ik loslaten. Ja het is een enorme kwelling, altijd die onzekerheid, geen vertrouwen, de angst, de pijn en het verdriet,... Maar de wereld draait niet alleen om mij en daar haal ik hoop uit. Ik weet hoe egoïstisch mensen kunnen zijn, zelf als ze het niet willen. Hoe goede mensen soms slechte dingen doen. Het is niet altijd makkelijk, maar voor hen ben ik bereid te vechten en tot nu toe heb ik niet het gevoel dat ik voldoende gedaan heb van mijn kant uit. Ik zie ze beide enorm graag en dat is niet omdat ze mij verlaten hebben, het is omdat ze mij ooit wél geholpen hebben wanneer het nodig was. De mensen die ik heb losgelaten, waren er nooit echt voor mij en heb ik ook geen problemen meer mee.

Bedankt voor je reactie, ik kan het zeker gebruiken.

Groetjes

Omnivore
Antwoord

#4

Hoi Omnivore, ik schrijf hier als "Partner van" en bekijk het dus ook meer als buitenstaander. Hoe jouw vriendin reageerde omdat je geen medicijnen neemt en niet naar de praatgroep gaat, kan ik me wel enigszins voorstellen. Het is namelijk erg moeilijk om met een depressieveling om te gaan. Je probeert ze op te beuren, maar als er steeds een antwoord komt van één woord, of een negatief antwoord, dan wordt het moeilijk om positief te blijven. As je dan vervolgens hoort dat er niets wordt gedaan met de aangeboden hulp, dan heb je als partner of vriendin misschien wel het idee dat je alles voor niets doet. Want "je doet er zelf ook geen moeite voor om te genezen". Ik weet het, dat is heel kort door de bocht, maar ik kan je vertellen: soms voelt het wel zo. Vraagje: belde je haar ook wel eens voor de lol? Of alleen als je het moeilijk had?
Ik zou de tekst die je boven geschreven hebt  kopiëren en in een whatsapp naar haar toe sturen.Ik denk dat ze het dan wel begrijpt. Je hebt nu niets te verliezen toch?
Antwoord

#5

(13-03-2019, 10:23)Omnivore schreef: Dag iedereen

Ik ben een man, 23 jaar, heb mezelf hier enkele dagen voorgesteld en mijn achtergrondverhaal geschetst. Om nog kort wat cruciale punten te vermelden:
- Ik verloor mijn moeder op mijn 15 jaar aan lymfeklierkanker
- Een week daarna verloor ik mijn grootmoeder
- Op mijn 18e verloor ik mijn vader aan pancreaskanker
- Daarna begon ik een relatie met een meisje die manisch depressief was, zij dumpte mij, maar ze kwam er goed uit
- Ik daarentegen begon dieper en dieper te zakken
- Een lange tijd daarna begon ik een relatie met mijn beste vriendin, ook zij dumpte mij kort daarna door mijn depressie
- Vandaar uit begon ik een groter wrak te worden met paniekaanvallen, neerstorten, huilen, enzovoort
- Een vriendin begon zich zorgen te maken, voerde mij naar het ziekenhuis en depressie was vastgesteld
- Doorheen deze periode heb ik 2x proberen studeren aan de hogeschool en 2x mislukt, ook wietverslaving gehad voor een lange periode en regelmatig zelfmoordgedachten

Hetgene mij op dit moment het meest dwarszit zijn de verloren vrienden, de vrienden die ik 'weggejaagd' heb door mijn depressie, de vrienden die het te moeilijk vonden om verder met mij om te gaan. Ik heb enorme verlatenheid angsten, die heb ik al jaren. En elke keer opnieuw word ik wel verlaten.

Ik weet niet echt wat te doen met hen, specifiek zijn het 2 mensen waar ik het meest mee inzit: mijn ex-vriendin, die ook mijn beste vriendin was voor jaren + een andere vriendin, die mij naar het ziekenhuis gevoerd heeft. Beide heb ik op 1 of andere manier weggejaagd. En om beiden geef ik echt enorm veel.

Mijn ex-vriendin (en bestie):
Ze dumpte mij omdat ik elke dag leefde alsof het mijn laatste was, zag geen toekomst met mij, ik was stil, we praatten niet veel meer, was gevoelig en angstig dat ze mij ooit zou verlaten. Eind april vorig jaar was het gedaan en sindsdien ben ik doodsbang om haar te contacteren. Ik wil haar doodgraag terug in mijn leven, maar ik ben bang dat ik geen antwoord zal krijgen of dat ze mij afwijst, terwijl onze break-up niet per se vijandig was. Ze vertelde mij dat ze wel nog vrienden wilde blijven en ik haar wel nog ging zien na verloop van tijd. Dat is nu bijna een jaar geleden en ik heb haar nog niet gehoord...

Vriend(in) nummer 2:
Zij was er voor mij toen ik op mijn diepst zat, voerde mij naar het ziekenhuis, stond open om te praten wanneer ik het nodig had, maar ik nam te veel gebruik van haar goedheid, onbewust dan wel natuurlijk. Wanneer ik paniekaanvallen kreeg, belde ik haar op. Kreeg ik geen antwoord dan bleef ik bellen of sms'en omdat ik in pure paniek zat. Enkele weken geleden gebeurde dat opnieuw, na uren belde ze terug omdat ze bezig was, maar ze klonk niet positief. Ze haalde enorm uit naar mij, zei dat ik haar schuldgevoelens gaf als ze niet antwoordde, dacht dat ik het fakete op den duur, en was echt enorm kwaad omdat ik te koppig ben om mijn medicatie te nemen en naar de praatgroep te gaan die het ziekenhuis heeft voorgesteld, daarna legde ze meteen de telefoon neer zonder mij aan het woord te laten.

De reden waarom ik mijn medicatie niet neem is vanwege mijn eerste echte vriendin, die manisch depressief was, zij haatte die pillen en zei dat het puur vergif was. Dat is ook de reden dat ik ze niet nam, ik heb gezien wat het is. De praatgroep in het ziekenhuis was geen optie meer, want er zit nog te veel cannabis in mijn systeem, dus word ik niet toegelaten daar (dat waren de regels om te kunnen deelnemen).

Ik ben er kapot van, heb ik nu echt opnieuw iemand die zo dicht stond in mijn leven, die ik al zo lang ken, weggejaagd? Voorgoed? Eergisteren probeerde ik nog eens mijn excuses aan te bieden via een smsje, vertelde haar dat het oke was als ze nog kwaad was, maar geen antwoord...

Hoe los ik dit op? Hoe ga ik hiermee om? Deze mensen betekenen enorm veel voor mij. Beide mensen wil ik doodgraag terug in mijn leven, maar ik ben te bang om beide nog te contacteren, ben te bang om geen antwoord te krijgen of afgewezen te worden. Heel mijn leven lang voelt alsof iedereen geleidelijk aan uit mijn leven stapt...

Hoi,

Ik snap best goed hoe je je voelt, want heb dit zelf ook al een aantal keer meegemaakt.
Het lijkt me beter als je nu eerst aan jezelf gaat werken.
Als je je dan wat beter voelt, kan je misschien weer contact zoeken en dan kan je hun reactie beter aan. Zij zullen dan ook zien dat je bent veranderd.
Ik heb heel vaak meegemaakt dat ik weer contact zocht en dat het dan weer helemaal misging, omdat ik niet was veranderd.

Hoop dat je daar iets aan hebt.

Sterkte x
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sara_44 :   • Omnivore
Antwoord

#6

(13-03-2019, 19:56)Positiva schreef: Hoi Omnivore, ik schrijf hier als "Partner van" en bekijk het dus ook meer als buitenstaander. Hoe jouw vriendin reageerde omdat je geen medicijnen neemt en niet naar de praatgroep gaat, kan ik me wel enigszins voorstellen. Het is namelijk erg moeilijk om met een depressieveling om te gaan. Je probeert ze op te beuren, maar als er steeds een antwoord komt van één woord, of een negatief antwoord, dan wordt het moeilijk om positief te blijven. As je dan vervolgens hoort dat er niets wordt gedaan met de aangeboden hulp, dan heb je als partner of vriendin misschien wel het idee dat je alles voor niets doet. Want "je doet er zelf ook geen moeite voor om te genezen". Ik weet het, dat is heel kort door de bocht, maar ik kan je vertellen: soms voelt het wel zo. Vraagje: belde je haar ook wel eens voor de lol? Of alleen als je het moeilijk had?
Ik zou de tekst die je boven geschreven hebt  kopiëren en in een whatsapp naar haar toe sturen.Ik denk dat ze het dan wel begrijpt. Je hebt nu niets te verliezen toch?

Hoi, ja ik zocht ook wel eens contact om te vragen hoe het met haar is. Het ging niet altijd om mij. Denk dat ik nog even zal wachten tot alles wat bedaart en ik wat steviger in de schoenen sta, toch bedankt!
Antwoord

#7

Dag iedereen

Tot nu toe maak ik licht vooruitgang, het lukt beter en beter om in een routine te blijven. Spijtig genoeg voel ik me nog steeds enorm bezorgd over alles.
Ik heb veel momenten waar ik nadenk en de moed verlies, tjah..

Ook heb ik het kunnen bijleggen met mijn vriendin (nummer 2). Ik heb geduldig geweest en getoond dat ik het wil bijleggen en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.

Mijn ex-vriendin is een ander verhaal. Daar durf ik nog steeds geen contact mee zoeken omdat de angst om genegeerd te worden groter is dan het verlangen om haar nog eens te zien...

Daar heb ik het wel nog moeilijk mee, om stappen te DURVEN zetten. Weet iemand hier raad mee?

Ik rook nog wiet, maar dat is ook al een pak geminderd. Verder eet ik gezond en ben ik opnieuw aan het trainen.

Het deed deugd om dit van me af te schrijven Smile

Groeten
Omnivore
Antwoord

#8

Klinkt goed zeg. Knap hoor dat je nu echt aan jezelf aan het werken bent. Op een gegeven moment sta je vast en zeker sterk genoeg in je schoenen om de confrontatie met jouw ex ook aan te durven gaan. Je voelt zelf wel wanneer het zo ver is.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Omnivore
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Ik raak vrienden kwijt Started by lanamuziek
3 Replies - 2,900 Views
13-03-2019, 10:45
Laatste bericht: Omnivore
  Geen vrienden Started by U-noniem
3 Replies - 2,695 Views
30-10-2018, 19:26
Laatste bericht: Ray
  Vrienden Started by Depriegurll
5 Replies - 2,861 Views
24-10-2018, 14:34
Laatste bericht: Asus
02-10-2017, 17:32
Laatste bericht: CE27
  contacten/vrienden Started by Lise
5 Replies - 2,865 Views
25-06-2017, 12:07
Laatste bericht: Liz is fighting



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)