Ik heb het gevoel dat ik verdrink in alles...
Mijn beste vriend heeft begin december slecht nieuws gekregen (zijn moeder is ongeneeslijk ziek). Vlak daarna hoorde ik dat mijn moeder serieus overwoog zelfmoord te plegen en mijn vader gaf rond die tijd na jaren toe verslaafd te zijn aan alcohol. Mijn beste vriend weet dit, maar heeft mij nooit gesteund ondanks dat ik dat anders om wel ben blijven doen. Hij heeft me 2 weken terug voor de zoveelste keer belooft te reageren als ik iets app in plaats van me te negeren zoals hij sindsdien doet 'omdat het te moeilijk is'.
Onze gezamenlijke goede vriendin kiest zijn kans. Ze heeft letterlijk gezegd dat ik hem "niet mag laten vallen" nu, omdat hij 3 weken van zijn afstuderen af zit en zich moeten kunnen focussen op zijn tentamens. Ik laat hem ook niet vallen, maar ze ziet niet hoe moeilijk ik het momenteel heb.
Met mijn vader kan ik niet praten en mijn zus luistert niet meer sinds ze een nieuw vriendje heeft (sinds februari). Ik ben blij voor haar, maar mis de steun die ze me hiervoor kon geven.
De gezamenlijke vriendengroep ben ik in dit proces al kwijt geraakt. Omdat mijn beste vriend absoluut niet wil dat zij weten wat er aan de hand is, moet ik mijn mond houden. Ik kan daardoor moeilijk steun vinden en dat heeft wat ruzie en gedoe veroorzaakt. Ik voel me er nu niet veilig bij, hoe graag ik ook zou willen. En ik probeer eraan te werken dat wel weer te doen, maar ik kan of durf niet bij hen neer te leggen dat ik verdrink in al mijn emotie en gevoelens et cetera. Dat lukt me nog niet. En stille hints pakken ze niet op. 
Toen kreeg ik te horen dat er klachten zijn van collega's op mijn houding. Ik ben te bot en speel teveel de baas, blijkbaar. Ik werk 10x harder dan zij (letterlijk, want ik moet leren minder taken op me te nemen omdat ik te hard werk) maar mag hen niet aanspreken als ze hun taken niet doen (ik werk in de horeca). Ik heb bij mijn manager, die me dit vertelde, aangegeven dat dit me heel angstig en gespannen maakt en dat ik het heel moeilijk vind weer met deze collega's te werken. Dat heeft ze genegeerd. De meiden die dit aangeven worden niet aangesproken op hun slechte werkhouding, maar ik moet wel veranderen. En dat terwijl ik nog bezig ben met minder taken doen en hen de kans geven hun taken uit te voeren. Ik moet gewoon nog meer aanpassen en zij mogen lekker door zoals ze al heel de tijd doen, blijkbaar.
Ik heb dit laatste huilend bij mijn moeder en stiefvader neergelegd, maar ook daar kwam geen reactie uit. Geen knuffel, geen steun. Mijn emotie werd genegeerd en ik moest het maar accepteren. 

Ik voel me zo ontzettend alleen en onbelangrijk. Niemand lijkt erom te geven hoe ik me voel. Of ik nu huil of vertel dat ik me gesneden heb toen ik het niet meer aan kon (sindsdien niet meer. Voel me alleen maar slechter en kan me er niet eens toe zetten om mn mes te pakken). Of ik nu vertel hoe ik me voel of heel stil ben (ik praat altijd heel veel)... niemand merkt iets op. Niemand geeft er voldoende om. Niemand vraagt ernaar of wil me steunen. Ik voel me zo overvraagd en ongelukkig... ik ben continu angstig om dingen fout te doen en ben dagelijks ontzettend verdrietig. Ik kan elk moment gaan huilen. En ik weet niet zo goed meer wat ik nog kan doen om mezelf te helpen... 

Ik verdrink in mijn gevoelens en niemand lijkt het te zien of me te willen redden...

Ik heb het gevoel dat ik verdrink in alles...
Mijn beste vriend heeft begin december slecht nieuws gekregen (zijn moeder is ongeneeslijk ziek). Vlak daarna hoorde ik dat mijn moeder serieus overwoog zelfmoord te plegen en mijn vader gaf rond die tijd na jaren toe verslaafd te zijn aan alcohol. Mijn beste vriend weet dit, maar heeft mij nooit gesteund ondanks dat ik dat anders om wel ben blijven doen. Hij heeft me 2 weken terug voor de zoveelste keer belooft te reageren als ik iets app in plaats van me te negeren zoals hij sindsdien doet 'omdat het te moeilijk is'.
Onze gezamenlijke goede vriendin kiest zijn kans. Ze heeft letterlijk gezegd dat ik hem "niet mag laten vallen" nu, omdat hij 3 weken van zijn afstuderen af zit en zich moeten kunnen focussen op zijn tentamens. Ik laat hem ook niet vallen, maar ze ziet niet hoe moeilijk ik het momenteel heb.
Met mijn vader kan ik niet praten en mijn zus luistert niet meer sinds ze een nieuw vriendje heeft (sinds februari). Ik ben blij voor haar, maar mis de steun die ze me hiervoor kon geven.
De gezamenlijke vriendengroep ben ik in dit proces al kwijt geraakt. Omdat mijn beste vriend absoluut niet wil dat zij weten wat er aan de hand is, moet ik mijn mond houden. Ik kan daardoor moeilijk steun vinden en dat heeft wat ruzie en gedoe veroorzaakt. Ik voel me er nu niet veilig bij, hoe graag ik ook zou willen. En ik probeer eraan te werken dat wel weer te doen, maar ik kan of durf niet bij hen neer te leggen dat ik verdrink in al mijn emotie en gevoelens et cetera. Dat lukt me nog niet. En stille hints pakken ze niet op. 
Toen kreeg ik te horen dat er klachten zijn van collega's op mijn houding. Ik ben te bot en speel teveel de baas, blijkbaar. Ik werk 10x harder dan zij (letterlijk, want ik moet leren minder taken op me te nemen omdat ik te hard werk) maar mag hen niet aanspreken als ze hun taken niet doen (ik werk in de horeca). Ik heb bij mijn manager, die me dit vertelde, aangegeven dat dit me heel angstig en gespannen maakt en dat ik het heel moeilijk vind weer met deze collega's te werken. Dat heeft ze genegeerd. De meiden die dit aangeven worden niet aangesproken op hun slechte werkhouding, maar ik moet wel veranderen. En dat terwijl ik nog bezig ben met minder taken doen en hen de kans geven hun taken uit te voeren. Ik moet gewoon nog meer aanpassen en zij mogen lekker door zoals ze al heel de tijd doen, blijkbaar.
Ik heb dit laatste huilend bij mijn moeder en stiefvader neergelegd, maar ook daar kwam geen reactie uit. Geen knuffel, geen steun. Mijn emotie werd genegeerd en ik moest het maar accepteren. 

Ik voel me zo ontzettend alleen en onbelangrijk. Niemand lijkt erom te geven hoe ik me voel. Of ik nu huil of vertel dat ik me gesneden heb toen ik het niet meer aan kon (sindsdien niet meer. Voel me alleen maar slechter en kan me er niet eens toe zetten om mn mes te pakken). Of ik nu vertel hoe ik me voel of heel stil ben (ik praat altijd heel veel)... niemand merkt iets op. Niemand geeft er voldoende om. Niemand vraagt ernaar of wil me steunen. Ik voel me zo overvraagd en ongelukkig... ik ben continu angstig om dingen fout te doen en ben dagelijks ontzettend verdrietig. Ik kan elk moment gaan huilen. En ik weet niet zo goed meer wat ik nog kan doen om mezelf te helpen... 

Ik verdrink in mijn gevoelens en niemand lijkt het te zien of me te willen redden...

Lieve Fem97,

Ik kan me goed voorstellen dat je het gevoel hebt dat je verdrinkt in je problemen. Goed dat je dit forum hebt gevonden, welkom! Het ventileren van je problemen is belangrijk.
Zoals je op dit forum leest ben je niet de enige die worstelt. Samen worstelen maakt het iets lichter. 

Veel liefs,
Tara

Hoi Fem,

Wat moet jij je eenzaam voelen als je niet getroost wordt, terwijl je het hard nodig hebt. Een dikke digitale knuffel!
Als niemand dat voor je doet, doe het dan in ieder geval zelf. Zet een fijne film op en neem wat lekkers of iets anders wat je fijn vindt.

Het is heel rot voor je vriend dat zijn moeder ziek is, maar die gezamenlijke vriendin heeft niet het recht om te bepalen wat jij wel of niet moet doen.
Als jouw vriend niet reageert als jij het moeilijk hebt, dan zal hij toch zeker kunnen begrijpen dat het soms voor jou ook moeilijk is hem te steunen.
Jij hebt nu bovendien ook je eigen problemen, dus dan heb je geen kracht om een ander te steunen. 
Is die gezamenlijke vriendin er ook voor jou? 

Wat betreft jouw baan. Ik heb het idee dat jij ziet wat er gedaan moet worden en je collega's niet, dus doe je het zelf maar. Als je probeert ze te attenderen op hun taken wordt dat niet geaccepteerd. 
Je probeert alles te doen wat de rest nalaat omdat je wilt dat het goed gebeurt en voelt je verantwoordelijk. Maar ben je wel verantwoordelijk voor dat alles?
Als je probeert alleen jouw taken te doen en niets extra's, ongeacht wat je allemaal ziet wat nodig is, wat gebeurt er dan? 

Ik las btw in een ander topic dat je al een jaar schematherapie volgt. Heb je hier wat aan?
Kan je deze dingen waar je mee zit ook bespreken tijdens therapie?

Liefs

Hoi Fem,

Wat moet jij je eenzaam voelen als je niet getroost wordt, terwijl je het hard nodig hebt. Een dikke digitale knuffel!
Als niemand dat voor je doet, doe het dan in ieder geval zelf. Zet een fijne film op en neem wat lekkers of iets anders wat je fijn vindt.

Het is heel rot voor je vriend dat zijn moeder ziek is, maar die gezamenlijke vriendin heeft niet het recht om te bepalen wat jij wel of niet moet doen.
Als jouw vriend niet reageert als jij het moeilijk hebt, dan zal hij toch zeker kunnen begrijpen dat het soms voor jou ook moeilijk is hem te steunen.
Jij hebt nu bovendien ook je eigen problemen, dus dan heb je geen kracht om een ander te steunen. 
Is die gezamenlijke vriendin er ook voor jou? 

Wat betreft jouw baan. Ik heb het idee dat jij ziet wat er gedaan moet worden en je collega's niet, dus doe je het zelf maar. Als je probeert ze te attenderen op hun taken wordt dat niet geaccepteerd. 
Je probeert alles te doen wat de rest nalaat omdat je wilt dat het goed gebeurt en voelt je verantwoordelijk. Maar ben je wel verantwoordelijk voor dat alles?
Als je probeert alleen jouw taken te doen en niets extra's, ongeacht wat je allemaal ziet wat nodig is, wat gebeurt er dan? 

Ik las btw in een ander topic dat je al een jaar schematherapie volgt. Heb je hier wat aan?
Kan je deze dingen waar je mee zit ook bespreken tijdens therapie?

Liefs

Hey,
Die vriendin heeft dat recht zeker niet en eigenlijk heeft ze dat tot nu toe ook nooit gezegd. Maar nu ik steeds verder verzuip en probeerde steun bij haar te vinden (zoals ze al heel vaak heeft kunnen geven), koos ze ineens voor hem en zei ze dat. Het doet pijn en tegelijkertijd duw ik het van me af en 'boeit het me niet'. 
Ik denk dat mijn beste vriend het wel zou begrijpen, alleen kan ik hem niet laten vallen. Dat lukt me niet, doet me teveel pijn. Dus ik ben er al die tijd voor hem geweest wanneer hij met me wilde praten. Want hij heeft me heel erg laten vallen vanaf dat moment. Appt me niet, reageert niet, leest mijn berichtjes niet... helemaal niets. Hij weet hoeveel pijn het me doet maar 'het lukt hem niet'. En dat zal ook wel, maar hij lijkt ook niet te willen vechten om het wel te kunnen. We zijn inmiddels een half jaar verder en hij 'kan het nog steeds niet'. Belooft vanalles maar komt niets langer dan een week na. Hoe lang moet ik nog wachten?

Wow, wat sla je de spijker snel op z'n kop! Ik voel me inderdaad erg verantwoordelijk en zie alles wat er niet goed zit. Ik sta vaak samen met 1 of 2 collega's op dezelfde afdeling, dus alles is onze gezamenlijke taak. En taken verdelen werkt niet omdat ze dan niet alles doen wat ze moeten doen, en ik dan bang ben dat de verdeling niet eerlijk was en ze het niet aan kunnen. En als ik het dan gedaan heb, zie ik ineens dat ze aan het kletsen zijn. Ik ben daarnaast heel bang voor klachten van gasten of mijn manager. Dat dingen niet goed zijn. Dus als ik de taken niet alsnog doe, ben ik bang dat er klachten komen waarvan ik weet dat ik ze had kunnen voorkomen... plus.. alles wat in de weekeinden niet gebeurt komt bij mij neer omdat ik ook doordeweeks werk en dus op maandag alles moet oplossen. Dan is het soms ook fijn om het alvast in het weekeinde te doen. 

Schematherapie helpt zeker. Ik ben achter veel dingen gekomen en probeer er nu wat mee te gaan doen. Alleen is het nu zo veel dat ik verdrink in mijn gevoel en mezelf niet kan helpen. Het is teveel. En mijn omgeving negeert het allemaal... Dus verdrink ik alleen maar verder en kom ik er niet uit. Als ik aan het trappelen ben, kan ik mezelf troosten en steunen en goede boodschappen geven. Maar ik trappel niet, ik verzuip. En daar kom ik niet alleen uit... daarom wordt het me nu allemaal echt teveel helaas :(

bedankt voor je lieve berichtje en digitale knuffel :) !!!     

Liefs,
Fem97.

Graag gedaan en dankje voor de verdere uitleg! Misschien hebben jouw vriend en vriendin op dit moment zelf geen ruimte om er ook voor jou te zijn. Toen ik in de put zat voelde ik mij ook heel erg op mijzelf aangewezen en heb helaas ook weinig hulp en troost ervaren van mijn omgeving.
Hmm ja als je al zo overweldigd bent is het lastig inderdaad, hopelijk heb je via dit forum alsnog een uitlaatklep!

Als het je allemaal teveel is dan heb je de energie ook niet om jezelf aan te passen/veranderen, want al die zelfreflectie kost ook bergen energie! 

Is het een mogelijkheid opnieuw gesprek aan te gaan met jouw collega's? Uitleggen dat je blijkbaar soms bot en bazig overkomt, maar het niet zo bedoelt. Dat je graag goed werk levert en in het weekend goed afsluit, zodat jij en de anderen op de maandag een goede start kunnen maken. En dat je de neiging hebt alles naar je toe te trekken en of ze jou willen helpen, zodat je minder stress ervaart?
Plus evt. dat je privé problemen hebt, waardoor het extra fijn zou zijn als het op je werk gewoon lekker loopt? 


Indien dit niet goed ontvangen wordt, dit nogmaals bespreken met je manager en vragen wat je nog meer kunt doen? En wat zij eraan kan doen?
Indien er dan nog niets verandert, is het wellicht beter op zoek te gaan naar een nieuwe baan.

Zo zou ik het geloof ik aanpakken. Wel moeilijk dit soort gesprekken, maar vaak lucht het wel op.

Graag gedaan en dankje voor de verdere uitleg! Misschien hebben jouw vriend en vriendin op dit moment zelf geen ruimte om er ook voor jou te zijn. Toen ik in de put zat voelde ik mij ook heel erg op mijzelf aangewezen en heb helaas ook weinig hulp en troost ervaren van mijn omgeving.
Hmm ja als je al zo overweldigd bent is het lastig inderdaad, hopelijk heb je via dit forum alsnog een uitlaatklep!

Als het je allemaal teveel is dan heb je de energie ook niet om jezelf aan te passen/veranderen, want al die zelfreflectie kost ook bergen energie! 

Is het een mogelijkheid opnieuw gesprek aan te gaan met jouw collega's? Uitleggen dat je blijkbaar soms bot en bazig overkomt, maar het niet zo bedoelt. Dat je graag goed werk levert en in het weekend goed afsluit, zodat jij en de anderen op de maandag een goede start kunnen maken. En dat je de neiging hebt alles naar je toe te trekken en of ze jou willen helpen, zodat je minder stress ervaart?
Plus evt. dat je privé problemen hebt, waardoor het extra fijn zou zijn als het op je werk gewoon lekker loopt? 


Indien dit niet goed ontvangen wordt, dit nogmaals bespreken met je manager en vragen wat je nog meer kunt doen? En wat zij eraan kan doen?
Indien er dan nog niets verandert, is het wellicht beter op zoek te gaan naar een nieuwe baan.

Zo zou ik het geloof ik aanpakken. Wel moeilijk dit soort gesprekken, maar vaak lucht het wel op.

Ik snap best dat mijn vrienden nu even te druk kunnen zijn, maar mijn beste vriend is dat dus al een half jaar. Terwijl hij wel tijd heeft voor die gezamenlijke vriendin en voor andere vrienden en leuke dingen. Maargoed, dat moet ik misschien maar wat meer los laten.

Het ergste op mijn werk is dat mijn manager de kant van mijn collega's kiest, omdat het toevallig een paar werknemers zijn waar zij heel goed mee kan opschieten (ze appt ook privé random dingen met hen bijvoorbeeld). Al mijn collega's zijn op de hoogte van mijn psychische problemen en dat ik therapie volg en alles. Ik ben er erg open over (iets met taboes willen doorbreken, dus ze mogen me alles vragen). Alleen boeit het hen blijkbaar niet zo. En ik snap dat ik soms vervelend over kan komen en wil daar dan ook wel aan werken, alleen voelt er erg eenzaam dat ik de enige ben die iets moet veranderen als er iets niet goed gaat. 
Ze weten ook dat ik perfectionistisch ben en de neiging heb alles naar me toe te trekken en dat dat niet goed voor me is. En dat ik eraan werk om dat te veranderen. Ze weten alles alleen... het boeit hen blijkbaar niet. 
Ik heb mijn manager een brief geschreven na het gesprek waarin ik heb aangegeven met veel angst en spanning op de werkvloer te staan met deze collega's, maar daar reageerde ze erg lauw op. Ze zei alleen dat ik voortaan maar naar de leiding moest stappen als dingen niet goed lopen, maar erkent niet dat ik niet angstig hoor te zijn op de werkvloer. Ze snapt volgens mij niet wat angst met mensen kan doen... :(

Het enige beetje hoop hierin is dat het gaat om onze weekeindhulpen. En mijn manager gaat bijna op vakantie, waardoor ik de komende 2 zaterdagen met mijn andere leidinggevenden op de werkvloer sta. Een van hen heeft zelf gekampt met een angststoornis en begrijpt me heel goed, en de ander wil me überhaupt gewoon helpen en durft heel snel te zeggen dat mensen zich niet zo aan moeten stellen als het gaat om dit soort dingen. Die zou dus gerust tegen mn collega's zeggen dat ze niet zo moeilijk moeten doen en gewoon aan het werk moeten zegmaar. Dus de komende 2 weken kom ik wel door, omdat er dan mensen zijn die me wel willen steunen. Alleen komt mijn manager daarna terug en ben ik heel bang dat het weer terugkomt... 
En ik weet dat ik me daar nu nog niet mee bezig zou moeten houden misschien, maar die angst krijg ik niet zomaar uit mijn hoofd helaas. ::(

Liefs,
Fem97.

Ik snap best dat mijn vrienden nu even te druk kunnen zijn, maar mijn beste vriend is dat dus al een half jaar. Terwijl hij wel tijd heeft voor die gezamenlijke vriendin en voor andere vrienden en leuke dingen. Maargoed, dat moet ik misschien maar wat meer los laten.
Misschien voor komende 3 weken even laten ivm zijn afstuderen, maar daarna kan je hem dat prima recht in zijn gezicht zeggen. Indien je dat al hebt gedaan, zou ik deze vriendschap(pen) loslaten. Hoe pijnlijk ook, blijkbaar komt het van één kant en zo te horen ben je daar niet oké mee dus dan beter loslaten en verder gaan.

Het ergste op mijn werk is dat mijn manager de kant van mijn collega's kiest, omdat het toevallig een paar werknemers zijn waar zij heel goed mee kan opschieten (ze appt ook privé random dingen met hen bijvoorbeeld). Al mijn collega's zijn op de hoogte van mijn psychische problemen en dat ik therapie volg en alles. Ik ben er erg open over (iets met taboes willen doorbreken, dus ze mogen me alles vragen). Alleen boeit het hen blijkbaar niet zo. En ik snap dat ik soms vervelend over kan komen en wil daar dan ook wel aan werken, alleen voelt er erg eenzaam dat ik de enige ben die iets moet veranderen als er iets niet goed gaat. 
Het ging mij er niet om dat je er aan moet werken. Het gaat mij erom dat je uitlegt dat je achter de inhoud staat van wat je hebt gezegd, maar dat het anders overkwam dan je bedoelde. Maar als ik het zo hoor zijn zij drieën het roerend eens en gaan zij zich toch niet aanpassen.
Knap dat je er zo open over bent en wel al geprobeerd hebt alles bespreekbaar te maken wat jou dwars zit.
Ze weten ook dat ik perfectionistisch ben en de neiging heb alles naar me toe te trekken en dat dat niet goed voor me is. En dat ik eraan werk om dat te veranderen. Ze weten alles alleen... het boeit hen blijkbaar niet. 
Ik heb mijn manager een brief geschreven na het gesprek waarin ik heb aangegeven met veel angst en spanning op de werkvloer te staan met deze collega's, maar daar reageerde ze erg lauw op. Ze zei alleen dat ik voortaan maar naar de leiding moest stappen als dingen niet goed lopen, maar erkent niet dat ik niet angstig hoor te zijn op de werkvloer. Ze snapt volgens mij niet wat angst met mensen kan doen...

[quote pid='8982' dateline='1559900008']


Het enige beetje hoop hierin is dat het gaat om onze weekeindhulpen. En mijn manager gaat bijna op vakantie, waardoor ik de komende 2 zaterdagen met mijn andere leidinggevenden op de werkvloer sta. Een van hen heeft zelf gekampt met een angststoornis en begrijpt me heel goed, en de ander wil me überhaupt gewoon helpen en durft heel snel te zeggen dat mensen zich niet zo aan moeten stellen als het gaat om dit soort dingen. Die zou dus gerust tegen mn collega's zeggen dat ze niet zo moeilijk moeten doen en gewoon aan het werk moeten zegmaar. Dus de komende 2 weken kom ik wel door, omdat er dan mensen zijn die me wel willen steunen. Alleen komt mijn manager daarna terug en ben ik heel bang dat het weer terugkomt... 
En ik weet dat ik me daar nu nog niet mee bezig zou moeten houden misschien, maar die angst krijg ik niet zomaar uit mijn hoofd helaas. :
Fijne dat je ff voor 2 weken wat rust voelt dan! Helaas geen oplossing voor de lange termijn, dus ik snap dat je dan al bezig bent met als ze weer terug komt.
Heb je het ook al met de leiding besproken?

Voor beide situaties (eigenlijk altijd) geldt dat als je iets wilt, je verwachtingen van anderen kunt hebben, maar dan vooral teleurgesteld raakt als ze niet doen wat jij van ze verwacht. Je bent dan teleurgesteld én je hebt niet voor elkaar gekregen wat je wilde bereiken. 
Begrip voor jouw angst etc. en verwachten dat ze daar rekening mee houden kan je niet afdwingen, de frustratie erover kost je onnodige energie.
Dus accepteren dat ze dat niet doen en zelf actie ondernemen om te zorgen dat je minder stress ervaart is effectiever. (Even kort door de bocht)

Liefs,
Fem97.
[/quote]
PS: ik zeg overigens niet het zo moet en het de enige manier is hoor, maar dit is mijn kijk erop.

Lieve Fem97 ik leef ontzettend met je mee en herken mijzelf erg in jouw verhaal.
Bij deze wou ik je een dikke knuffel geven en zeggen dat je er wel degelijk toe doet!

~ Everyone is special in his/her own way. Celebrate and cherish it.~