Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Verder na IEMT


#1

Hoi allemaal,

Kort bericht van mij.

Op donderdag 23/8/18, vorig jaar, onderging ik op aanraden van een bevriende loopbaancoach een sessie IEMT.
Ik zat toen in mijn zoveelste dip, deze liep vanaf maart dus een maand of 5.
(In de zomer, hoezo winterdip.)

In de IEMT sessie, die 1,5 uur duurde, ging het licht weer aan.
Zelfs helderder dan ooit tevoren.
Eureka!

Energiek ging ik aan de slag met al mijn plannen, hopen, wensen, dromen.
Helaas, helaas begin december, dus na 3,5 maand, stortte ik weer geheel in.
Jammer van de familiekerst.
Uiteindelijk begin februari begon ik met de Venlafaxine - ik liet me overreden door mijn man (hoera voor hem die dit alles verdraagt, "because I'm worth it"?!).
23/2/19 deed de V mijn lichtje weer schijnen. Hoezee!

Zelfs kreeg ik een soort spontane CGT: inzichten hoe deze terugval tot stand was gekomen en hoe ik een zelfde kon voorkomen (tip: stop met angst voor terugval, perfectionisme, wereld in mn eentje willen redden en mezelf als sluitstuk van de energie/tijd/geld begroting beschouwen).

Maar ik kreeg ook een diagnose bipolair II, en dat is contra de Venlafaxine.
Dus medio maart met de V gestopt (hij de 'iater wilde me aan de slaappillen, maar inmiddels leef ik volgens Occam's razor: de simpelste oplossing is het in 99% van de gevallen, dus laten we dat eerst proberen).

Nu medio april voel ik me beter dan ooit.

Hoezee!!!!

Afgelopen woensdag was ik in de bieb bij een lezing van Mark van Ostaijen, socioloog.
Hij schreef en bepleit "wij zijn ons" als reactie op "wij zijn ons brein" van Dick Swaab.
Dat we totaal zijn doorgeslagen met allerlei problemen bij het individu te leggen.
Waaronder depressie, burnout, ADHD.

Al in 1897 publiceerde een van de sociologie pioniers, Durkheim, zijn these over suicide:
Het is een goeddeels door sociale factoren ingegeven wanhoopsdaad. (!!)
Bijvoorbeeld onder protestanten was het suicide% toen significant hoger dan onder katholieken. (!!!!)

Uit het betoog van v. Ostaijen concludeer ik dat we als collectief dit soort signalen - de verhoogde suicides onder jongeren, anorexia, burnout en depressie onder alle leeftijden - niet in de therapieruimte moeten laten door echoën, maar dat we de verantwoordelijkheid moeten gaan zien en neerleggen bij de groepen waar dit speelt. Want daar, in de (wijze van) samenwerking en (kwaliteit en verwachtingen van) relaties daar, ligt ook de kracht en mogelijkheden om de het tij te keren.

Dit idee geeft mij veel hoop, en daarom wilde ik het in deze categorie met jullie delen.

Het signaal van het stijgen van het aantal "GGZ-" aandoeningen is ook te lezen als groeipijn van onze wereldwijde samenleving. Yes we can/level up!

Sterkte allemaal, hartegroet,

Vera
Antwoord

#2

Mooi verhaal Vera. En super dat het nu zo goed gaat. Dankjewel!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Vera_73
Antwoord

#3

(15-04-2019, 11:53)Vera_73 schreef: Hoi allemaal,

Kort bericht van mij.

Op donderdag 23/8/18, vorig jaar, onderging ik op aanraden van een bevriende loopbaancoach een sessie IEMT.
Ik zat toen in mijn zoveelste dip, deze liep vanaf maart dus een maand of 5.
(In de zomer, hoezo winterdip.)

In de IEMT sessie, die 1,5 uur duurde, ging het licht weer aan.
Zelfs helderder dan ooit tevoren.
Eureka!

Energiek ging ik aan de slag met al mijn plannen, hopen, wensen, dromen.
Helaas, helaas begin december, dus na 3,5 maand, stortte ik weer geheel in.
Jammer van de familiekerst.
Uiteindelijk begin februari begon ik met de Venlafaxine - ik liet me overreden door mijn man (hoera voor hem die dit alles verdraagt, "because I'm worth it"?!).
23/2/19 deed de V mijn lichtje weer schijnen. Hoezee!

Zelfs kreeg ik een soort spontane CGT: inzichten hoe deze terugval tot stand was gekomen en hoe ik een zelfde kon voorkomen (tip: stop met angst voor terugval, perfectionisme, wereld in mn eentje willen redden en mezelf als sluitstuk van de energie/tijd/geld begroting beschouwen).

Maar ik kreeg ook een diagnose bipolair II, en dat is contra de Venlafaxine.
Dus medio maart met de V gestopt (hij de 'iater wilde me aan de slaappillen, maar inmiddels leef ik volgens Occam's razor: de simpelste oplossing is het in 99% van de gevallen, dus laten we dat eerst proberen).

Nu medio april voel ik me beter dan ooit.

Hoezee!!!!

Afgelopen woensdag was ik in de bieb bij een lezing van Mark van Ostaijen, socioloog.
Hij schreef en bepleit "wij zijn ons" als reactie op "wij zijn ons brein" van Dick Swaab.
Dat we totaal zijn doorgeslagen met allerlei problemen bij het individu te leggen.
Waaronder depressie, burnout, ADHD.

Al in 1897 publiceerde een van de sociologie pioniers, Durkheim, zijn these over suicide:
Het is een goeddeels door sociale factoren ingegeven wanhoopsdaad. (!!)
Bijvoorbeeld onder protestanten was het suicide% toen significant hoger dan onder katholieken. (!!!!)

Uit het betoog van v. Ostaijen concludeer ik dat we als collectief dit soort signalen - de verhoogde suicides onder jongeren, anorexia, burnout en depressie onder alle leeftijden - niet in de therapieruimte moeten laten door echoën, maar dat we de verantwoordelijkheid moeten gaan zien en neerleggen bij de groepen waar dit speelt. Want daar, in de (wijze van) samenwerking en (kwaliteit en verwachtingen van) relaties daar, ligt ook de kracht en mogelijkheden om de het tij te keren.

Dit idee geeft mij veel hoop, en daarom wilde ik het in deze categorie met jullie delen.

Het signaal van het stijgen van het aantal "GGZ-" aandoeningen is ook te lezen als groeipijn van onze wereldwijde samenleving. Yes we can/level up!

Sterkte allemaal, hartegroet,

Vera

Lieve Vera,

Leuk en pakkend verhaal.
Vooral het stukje:

"tip: stop met angst voor terugval, perfectionisme, wereld in mn eentje willen redden en mezelf als sluitstuk van de energie/tijd/geld begroting beschouwen)"

... zette me aan het denken. Dat beleef ik precies zo. Het gevoel hebben dat IK de wereld moet redden van alle problemen. Er gaat zóveel mis in de wereld en dat vreet enorm aan me! En heb het gevoel dat ik de enige ben die zich realiseert dat het anders moet. Ik ervaar zoveel frustratie. Kan het moeilijk naast me neerleggen. Ik ben namelijk de enige die alles kan oplossen. De wereld heeft me nodig. Maar mensen zitten niet te wachten op een depressieve politicus waar de frustratie vanaf spat... Haha!

En tegelijkertijd heb ik niet door dat ik mezelf schromelijk overschat. Dat ik buitensporig arrogant ben om zoiets te denken.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jacob :   • Vera_73
Antwoord

#4

(04-05-2019, 20:29)Jacob schreef: Lieve Vera,

Leuk en pakkend verhaal.
Vooral het stukje:

"tip: stop met angst voor terugval, perfectionisme, wereld in mn eentje willen redden en mezelf als sluitstuk van de energie/tijd/geld begroting beschouwen)"

... zette me aan het denken. Dat beleef ik precies zo. Het gevoel hebben dat IK de wereld moet redden van alle problemen. Er gaat zóveel mis in de wereld en dat vreet enorm aan me! En heb het gevoel dat ik de enige ben die zich realiseert dat het anders moet. Ik ervaar zoveel frustratie. Kan het moeilijk naast me neerleggen. Ik ben namelijk de enige die alles kan oplossen. De wereld heeft me nodig. Maar mensen zitten niet te wachten op een depressieve politicus waar de frustratie vanaf spat... Haha!

En tegelijkertijd heb ik niet door dat ik mezelf schromelijk overschat. Dat ik buitensporig arrogant ben om zoiets te denken.


Hoi Jacob,

Fijn dat mijn verhaal je pakte.
Hopelijk geeft dat wat steun.
Wat mij helpt is, alternatieve gedachten waar ik meer aan heb zijn:
- er zijn 1000en ideeen en manieren om zaken in de wereld, het universum, tussen mensen vooruit te helpen
- ik hoef dat niet alleen te doen, dat slaat nergens op, kracht en impact zit juist in samenwerken. 
- ik kan dingen proberen om elkaar (anderen) te vinden. 
- ik kan en mag oefenen met vertrouwen. Dat gaat vast (vaak) mis, dat geeft niet, daarvan kan ik leren. En het is vaak onhandigheid. Bij heel veel mensen is de intentie supergoed (liefde harmonie vrede een mooie wereld). Net als bij mij. Anderen kunnen mijn intenties ook waarnemen en waarderen, ipv mij af te rekenen op mijn falen.
- waar er verschillen zijn (in bedoeling of manier) hoef ik niet te veranderen bij de ander; wel kan ik kijken naar mijn eigen (automatische/onbewuste) reactie, proberen me dat bewust te worden en te vertragen, cq niet (meteen) of helemaal niet op die manier te reageren
- ik kies plezier, genieten, liefde en vriendelijke nieuwsgierigheid ipv angst, oordelen, vergelijken, competitie, schaarste en ik probeer dat in anderen ook te zien/herkennen

Wat je schrijft over zelfoverschatting... dat vind ik dubbel. Het voelde voor mij echt of ik Atlas was maar dan zonder de spieren en goddelijke superpowers haha.
Tegelijk geloof ik wel ("our greatest fear is not that we are inadequate," etc. gedicht v. Marianne Williamson google maar) dat elk van ons enorme krachten heeft, ook als individu, maar vooral in de samenwerking, maar welk individu heeft de mogelijkheid zo'n samenwerking aan te zwengelen, moedigen, bejubelen, versterken.

Maar dan meer als sterrestof versprankelen dan als Atlas lopen zeulen... 't mag wel lollig blijven he? We hoeven geen (om in de mythologische parallellen te blijven) Titanenstrijd uit te vechten, dat heeft Nescio (hatsa literaire sprankels) al gedaan, ofzoiets. Soms voorzichtig maar vriendelijk vastberaden volhouden is voldoende, soms juist even loslaten ook heerlijk en effectief hoop ik dan.

Ik bedoel, je mag ook lief zijn voor jezelf en in jezelf geloven. Al heb je de juiste dinges nog niet misschien gevonden, toon, aanpak, manier om jezelf in elkaar te zetten...?

Ehm Politicus... tja ik heb altijd stiekem wat medelijden/mededogen met politici "waarom zou je dat doen" (Nielson in IJskoud, liedje) het lijkt me ZO'N rotbaan, tegelijk ben ik blij dankbaar en vol bewondering voor degenen die zich dat aandoen... hoop altijd dat ze zelf ook gelukkig zijn en niet iets najagen, iets onhaalbaars om... (misguided, oneigenlijke redenen)... IEMAND (een stuk of 000? iemanden) moet(en) het doen - dus bedankt als jij zo iemand bent =D

Fijne zondag, we zijn vrij, maar tegelijk heeft ieder eigen lijden, hoe klein of groot ook, dat telt, en daar mogen we oog, oor en hart voor hebben - en vragen.

Vera
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)