Hey,

Dit is mijn eerste keer op dit forum, dus ik begin maar gewoon, anders weet ik niet hoe te beginnen.

Ik lijd al langere tijd aan depressies. Ik ben op dit moment 29 jaar, maar uit ervaringen weet ik dat depressies al minimaal 13 jaren spelen in mijn leven. En ik verstop me er goed aardig achter.

Om snel naar het nu te komen; ik kom uit een redelijk, niet perfect, gezin. Gescheiden ouders sinds mijn 2e jaar. Veel in criminaliteit verzeild geraakt vanaf mijn 11e tot mijn 17e. 
Vanaf daar tijdelijk gewoond bij mijn vader, oma, zus, vrienden, overal een beetje. En uiteindelijk ook in het ouderlijk huis, samen met mijn broer. Mijn moeder woonde toen samen met een vriend in zijn huis. Toen werd de huur uiteindelijk opgezegd in het ouderlijk huis, en moest ik weer bij mijn oma wonen. (ik was rond die tijd 21).

Ergens in die tijd, nog eenmalig opgepakt voor inbraak toen ik 18+ was (nóóit bij mensen thuis, áltijd goed verzekerde, grotere, bedrijven). Dan kan de wet je aardig aanpakken, want ik was niet meer minderjarig. Goed van geleerd!

Strafblad.

Op mijzelf gaan wonen rond mijn 22e. Rond deze tijd begon het alcohol gebruik (bier), echt vorm aan te nemen.


Altijd losse baantjes gehad hier en daar, mijn opleiding tot Installatiemonteur heb ik afgekapt. Zelfs een stageplaats vinden was een ramp. Overal kwam de vraag of ik ooit met justitie in aanraking geweest was. De oorspronkelijke straf was niks vergeleken met wat daarna volgde tijdens sollicitaties.

Hierna een lange tijd in de uitkering beland. Tot mijn 27e. 

--

Ik weet niet of dit alles van belang is, maar ik pleur gewoon alles neer. Het kan nu geen kwaad meer in mij opzicht.

--
Terug naar nu: 29 jaar, bijna 30. Heb een, degelijke, baan gevonden bij een oude vriend van mij. Zit er nu bijna 2 jaar.  Geen vetpot, gewoon minimumloon en daar ben ik meer dan tevreden mee. En dit komt meerendeels omdat hij weet wat er allemaal in mij speelt.

Om het wat korter te maken; ik heb een hekel mezelf. Misschien komt het wat door het bier van vanavond en vannacht. En geloof me, ik heb een hekel aan zelfmedelijden. Maar dit meen ik.
Sinds de 2 jaar dat ik daar werk, word ik ongelooflijk gematst. De afgelopen 6 maanden is mijn, (zelftevredenheid?), bijna weg. Van die 6 maanden, heb ik niet een enkele volledige maand helemaal gewerkt.

Nogal de laatste 6 maanden. In het begin die tijd had ik 1-3 dagen per maand nodig om helemaal tot mezelf te komen. En op zo'n moment, sluit ik mij volledig af. En daarmee bedoel ik; volledig.
Ik ga niet meer naar mijn werk, zonder tegenbericht. Ik laat niks horen op Whatsapp, ik neem geen telefoontjes op, van niemand. Mijn vriendin weet dit, en heeft daar enigzins wat vrede mee. Het is maar 1-3 dagen per maand, toch?

Niet meer. 2 maanden geleden, werd het 3-5 dagen per maand. En het contact met iedereen werd nóg minder. Mijn kameraad op het werk had begrip ervoor, maar eiste destijds dat ik op z'n minst iets van me liet horen. Zelfs hij maakte zich zorgen. (Ik heb nog nooit het woord depressie, of down, of somber oid gezegd tegen geliefden... "ik had gewoon even tijd nodig"). En terwijl ik dit typ, klinkt het zo raar een of andere manier.

Tot vorige maand, dat het wel 6 dagen duurde, voordat ik kon kruipen uit deze gedachtegang. Niemand hoort van me, zelfs naar de winkel gaan heb ik een hekel aan bijvoorbeeld. Stel je voor dat ik een bekende tegenkom die ik een uitleg schuldig ben.

En dan tot vorige week vrijdag. Het interesseert me allemaal geen ene moer meer. Ontslagen? Boeie! Vriendin die het uitmaakt? Graag, ben ik er vanaf! Van al dat gezeur en ge-app! En ik weet de consequenties. Maar op momenten zoals dit, het boeit, mij, geen, enkele, moer. Uit ervaring weet ik, dat ná deze periode, het me allemaal wel weer intereseert. En dat zal mij helemaal kapot maken. En altijd op zulke momenten repareer ik wat ik kapot heb gemaakt tijdens deze, depressies(?)? Maar tot die tijd.. sorry voor mijn taalgebruik, maar fuck iedereen.

En dat maakt mij zo bang op dit moment. Morgen is de 7e dag, en dit gevoel is nog niet voorbij. Het hoort allang voorbij te zijn. Nogal op de wat duistere dagen, zeg ik tegen mezelf dat het nu echt te ver is gegaan, dat het nú voor altijd zo blijft. Nu kom je er niet meer uit, Nick. Dit ben jij vanaf nu. En weet je wat het rare is? Op zulke moment zeg ik gewoon; "Boeie.. dan maar". En dat wil ik niet. Nu niet tenminste, maar op bepaalde momenten interesseert het mij niks meer.

En ik kom er wel weer uit, maar volgende keer duurt het 10 van de 30 dagen. Daarna; 15 van de 30 dagen. Daar ben ik zo bang voor. Tot het permanent wordt. 30/30


--

Ik heb alles zo snel getypt, dat ik bepaalde dingen ben vergeten te melden en ik weet niet precies waar ik het tussen moet proppen. Dus doe ik het hier maar.

Ik geef toe, dat sinds deze 'periode' (die sinds vrijdag j.l. duurt), ik sinds maandag elke avond drugs (zeer kleine hoeveelheden cocaine) heb gebruikt, samen met mijn alcohol gebruik. Waarom? Het boeit me gewoon niet meer. En dat wíl ik niet! Nú wil ik het niet tenminste, anders schreef ik dit niet. Maar morgen word ik wakker, en dan boeit het mij niet en heb ik waarschijnlijk spijt van dit gejank op dit forum.

Het voelt alsof ik het sinds maandag echt heb opgegeven. 3 jaar geen cocaine gebruikt, en nu wel weer. Al is het weinig, het is drugs. En dat helpt niet. Maar het enige wat ik denk is.. ach wat boeit het.

Ik lees dat je een tweede kans hebt gekregen. Mooi toch. Pak die dan, zet jezelf op de rails, er zijn blijkbaar mensen die om je geven. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor hun.

Sterkte,
Ray

Hallo Nwath,

Allereerst welkom op dit forum.

Herkenbaar grote delen van jouw verhaal.

Ik heb zelf verschillende depressies doorgemaakt, om dit allemaal niet te hoeven voelen ben ik veel gaan drinken.
Resultaat depressie en verslaving.
Ik heb daar 3 jaar geleden een punt achter gezet en dat ging niet van zelf. Hard gewerkt.
Bij mij begon die somberheid en onzekerheid al op mijn zevende jaar.
Pas een paar jaar geleden, heb ik ontdekt dat mijn jeugd niet bepaald vlekkeloos is verlopen. Ik dacht dat het wel mee viel.
Daardoor heb ik lange tijd behoorlijk krampachtig in het leven gestaan, onzeker, vond het erg belangrijk wat anderen van mij vonden.
Kortom ik was gewoon niet mijzelf. Daardoor ben ik depressie gaan ontwikkelen en vervolgens een verslaving.
Herken jij hier iets in Nwath?

Ja en dan dat "boeien". Ook herkenbaar.
Het hoort deels bij depressie maar ook bij verslaving. Het lijkt er op dat je de grip op jezelf aan het verliezen bent.
En inderdaad ook een klein beetje cocaïne leidt dan snel tot een nieuwe verslaving.

Hoor het graag.

Groet, Bert

Ik lees dat je een tweede kans hebt gekregen. Mooi toch. Pak die dan, zet jezelf op de rails, er zijn blijkbaar mensen die om je geven. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor hun.

Sterkte,
Ray

Hey Ray, bedankt voor je bericht. Ik heb niet echt een tweede kans gekregen, tenminste niet deze keer. Aan alles komt een eind denk ik ook. Maar ik weet ook wanneer de fout aan mijn kant zit.

Hallo Nwath,

Allereerst welkom op dit forum.

Herkenbaar grote delen van jouw verhaal.

Ik heb zelf verschillende depressies doorgemaakt, om dit allemaal niet te hoeven voelen ben ik veel gaan drinken.
Resultaat depressie en verslaving.
Ik heb daar 3 jaar geleden een punt achter gezet en dat ging niet van zelf. Hard gewerkt.
Bij mij begon die somberheid en onzekerheid al op mijn zevende jaar.
Pas een paar jaar geleden, heb ik ontdekt dat mijn jeugd niet bepaald vlekkeloos is verlopen. Ik dacht dat het wel mee viel.
Daardoor heb ik lange tijd behoorlijk krampachtig in het leven gestaan, onzeker, vond het erg belangrijk wat anderen van mij vonden.
Kortom ik was gewoon niet mijzelf. Daardoor ben ik depressie gaan ontwikkelen en vervolgens een verslaving.
Herken jij hier iets in Nwath?

Ja en dan dat "boeien". Ook herkenbaar.
Het hoort deels bij depressie maar ook bij verslaving. Het lijkt er op dat je de grip op jezelf aan het verliezen bent.
En inderdaad ook een klein beetje cocaïne leidt dan snel tot een nieuwe verslaving.

Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert,

Enorm bedankt voor je bericht en excuses voor de late reactie.
Ik kan mijzelf zeker wel vinden in jouw bericht. Voornamelijk dat het erg vroeg is begonnen. Ik zeg altijd tegen mezelf dat het rond mijn 17e is begonnen, maar ergens weet ik dat het véél eerder is begonnen. Maar vaak heb ik het gevoel dat dit te ver is ofzo, te diep om iets aan te doen. De kern dan.. de rest is te helpen.

Wat mensen van mij vonden. Zo heb ik vele jaren rondgelopen. Tot ongeveer twee jaar terug. Sindsdien wordt dat gevoel minder. Zelfs tot dat ik mijn kapsel niet eens meer doe. De laatste 2 jaren interesseerd het mij niet meer wat mensen denken. Letterlijk nul.

Zoals je kan zien is het 19 dagen sinds ik heb gereageerd. Dit komt voornamelijk omdat ik heel goed ben in om een masker op te doen voor de rest. Niet hier, maar voor vrienden/familie. Niemand heeft iets door.. al 12+ jaar niet.

Maar op sommige momenten zoek je toch hulp. En alleen dit forum helpt mij al wat, maar ik ben bang dat ik directere hulp nodig heb, als dat een woord is. Helaas is dat altijd een enorm lange weg voordat er iets gebeurd, maar ik denk dat ik de knoop maar eens door moet hakken.

Ik zal de juiste instantie hiervoor opzoeken en een afspraak maken morgenvroeg (al is het al morgenvroeg). Ook het spul, dat ik heel graag wil/heb gebruik(t)en tijdens zoiets als nu, en me beter laat voelen, is hetzelfde spul dat me laat weten dat dit echt niet kan. 

In ieder geval, er moet iets veranderen. Ik ben mijn baan kwijt (duh), en zit nu in de WW. Ik kan per direct terug, maar daar is geen beginnen aan. Ik moet mezelf eerst opknappen.

Beide bedankt voor de reactie. Ik zal snel reageren :-)

Hallo Nwath,

Bedankt voor je bericht.

Weet je Nwhat het kan goed zijn dat jouw hoofd en lijf reageert met depressie door een reden. Zo van "Stop zo kan je niet langer in het leven staan".
Gebruik van middelen wordt dan verdoven en die shit niet willen voelen.
Misschien reageer je met "boeien" omdat je weinig grip hebt op jouw situatie vandaag.

Ik heb drie jaar geleden het besluit genomen om met een psycholoog naar mijn keuze te gaan praten, nadat ik gestopt was met drinken.
Eerst eens grondig uitgezocht of mijn depressies erfelijk bepaald waren, resultaat weinig aan te doen pilletje er in en rekken en er bij blijven.
Of
Vloeien mijn depressies voort uit mijn jeugd? ik was een onzeker mannetje toen, eigenlijk geen vrienden, enz.
Ik had al zo'n vermoeden en inderdaad trokken we samen de conclusie dat de basis in mijn jeugd ligt.
Eigenlijk was ik er wel blij mee, want het betekende dat ik zelf actie kon gaan ondernemen.

Kort samengevat ik ben dus voor het eerst echt gaan leren leven. Leren leven waarbij ik gewoon mijzelf kon zijn.
Ik heb met die psycholoog nog een maand of vier gesproken. Met name over spannende acties, waarbij ik bijna als een puber voor eerst nieuw gedrag ging uitproberen. Ik kon hem ook vragen hoe hij lastige zaken aanpakte. Kortom een spannende maar waardevolle fase in mijn leven Nwath.

En inderdaad Nwath neem er rustig de tijd voor. Als je het nu goed aanpakt heb je daarna nog een heel leven om gewoon wat meer jezelf te kunnen zijn.

Groet,  Bert

Hoi Nwath, allereerst welkom op het forum. Dat is al een stap. Ik vraag me af of je dat nou echt voelt, dat het je allemaal niets boeit. Of is dat een houding omdat je geen lef hebt om te veranderen? Dat je het wel prima vindt zo. Je zou mijn zoon kunnen zijn. En als je niet depressief zou zijn, zou iemand je een schop onder je kont moeten geven. Misschien nu ook wel. Ik weet heel zeker dat er heel veel mensen op dit forum zijn die er wat voor over zouden hebben om zo'n werkgever te hebben als de man die jij nu aan de kant hebt geschoven. Het eerste wat ik zou doen is een afspraak met hem maken, om het op z'n minst uit te leggen. Niet om weer te gaan werken, want dat je eerst jezelf weer op het goede spoor moet zetten, is wel duidelijk. Maar om jouw problemen aan te pakken heb je ruggengraat nodig. En het is niet nodig om plannen te maken voor over 2 weken. Je kunt nu al plannen/afspraken maken om aan je herstel te beginnen. Beetje hard misschien, sorry daarvoor, maar met pappen en nathouden kom je er niet! En je hebt nog een heel leven voor je. Hoe wil je verder?