lotgenootjes, 

Mijn naam is Tim en ik loop momenteel al meer dan 2 jaar met een zware depressie. 
Lexapro heeft mij een flinke tijd geholpen in mijn 20en jaren helaas werkte de medicatie uiteindelijk niet meer (ik denk te vaak op en neer gegaan in dosis). 

Hierna paroxetine geprobeerd maar ook deze sloeg niet aan. 

Momenteel ben ik begonnen met venlafaxine (augustus) en zit ik momenteel op 375 mg. 
Wij zijn zo hoog gekomen omdat we elke keer met de ophoging opeens een verbetering merkten. 
Dan ervoer ik 1 a 2 lichte dagen waarbij muziek weer binnenkwam en ik weer eetlust had. 

Vanuit mijzelf ben ik een positieve jongen heb ik een enorme levenslust in mij zitten en staat depressie haaks op mijn persoonlijkheid.
Ik heb al velen therapieën geprobeerd maar bij mij heeft tot nog alleen antidepressiva gewerkt tegen het monster ''depressie''/

Ik vraag me af of er meerdere zijn die in dezelfde boot zitten?


1. Zijn er meerdere met deze dosering ? 375mg Venlafaxine?
2. Hoe lang duurde het bij jullie? (ik zit nu in week 1 van 375 mg)
3. Duurt elke ophoging van antidepressiva 6 weken?


Ik wens iedereen die met deze verschrikkelijke ziekte te maken heeft alle kracht toe. 
Elk persoon die ervoor kiest om op te staan met depressie is mentaal gezien een echte strijder.

Kracht en liefde toegewenst, 

Hug Tim

Hoi, 

Ik heb ervaring met het middel, maar niet met zo'n hoge dosering. Ik snap ook niet waarom dat nodig is en wat het limiet is. 

Waarom werken de therapieen niet voor je?

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Hoi Tim, 

Het zou kunnen dat je te maken hebt met n verschijnsel in AD gebruik wat 'poop out' heet . 

Ik heb even niet de site of artikel bij de hand , maar je zou kunnen zoeken. 

Heb je zelf enig idee waar je oorspronkelijke depressie vandaan komt ? ( Voor het AD gerommel verhaal , dat versluierd de boel helaas  ontzettend) . 

Groetjes.

Hoi, 

Ik heb ervaring met het middel, maar niet met zo'n hoge dosering. Ik snap ook niet waarom dat nodig is en wat het limiet is. 

Waarom werken de therapieen niet voor je?

Hi Jarno, 

 Ik snap ook niet waarom dat nodig is en wat het limiet is. 
limiet is 375 mg. Ik heb met lexapro ook hoog gezeten. 
Absoluut voorstander van zo min mogelijk medicatie!
Een nog groter voorstander van geen depressie!




[quote pid='26923' dateline='1672213344']
Waarom werken de therapieën niet voor je?

1. Omdat we nooit tot de kern kunnen komen waar het vandaan komt. (ik heb geen skeletten in de kast zitten)
2. Omdat ik merk dat ik ook kwa denken en zelfbeeld niet negatief zit. (ik vind mezelf oprecht een leuke gozer)
3. Omdat ik therapie zeker interessant vond en er veel heb geleerd maar het nooit mijn gevoel van depressiviteit heeft kunnen helpen.
4. Ik na 5 keer mijn levensverhaal gedeeld te hebben en meerdere tactieken geprobeerd te hebben echt wel klaar ben met die route.

Ik heb oprecht veel geleerd van therapie zelf en zou het iedereen kunnen aanraden en geweldig dat het voor sommige mensen werkt. Ik kom er alleen geen stap verder mee. 

Mijn eerste depressie was toen ik 20 was en was dusdanig heftig dat ik absoluut niets meer kon. 
Mijn ouders moesten mij de douche in tillen. 

Na maanden van ellende met Lexapro begonnen en na 6 weken ging opeens het licht aan. 
Een absoluut wereldwonder. Het gebeurde ook in een moment ik kreeg in 1x die dag mijn hele leven terug. 
Ik zoek het dan ook zeker meer vanuit de medische kant.


[/quote]

---

Hoi Tim, 

Het zou kunnen dat je te maken hebt met n verschijnsel in AD gebruik wat 'poop out' heet . 

Ik heb even niet de site of artikel bij de hand , maar je zou kunnen zoeken. 

Heb je zelf enig idee waar je oorspronkelijke depressie vandaan komt ? ( Voor het AD gerommel verhaal , dat versluierd de boel helaas  ontzettend) . 

Groetjes.

Hi Mabel, 

Ja dat is zeker gebeurd bij Lexapro. 
Vandaar dat we nu iets anders proberen.

Heb je zelf enig idee waar je oorspronkelijke depressie vandaan komt ? ( Voor het AD gerommel verhaal , dat versluierd de boel helaas  ontzettend) . 

Absoluut geen idee. Ik vind mijn leven leuk. Ik heb een goeie baan leuke vrienden en een goed zelfbeeld. Van binnen voel ik me dat absoluut niet maar ik kan niet bij de kern komen waar het vandaan komt. Ik ben absoluut een voorstander van de kern aanpakken maar wanneer je 5x therapie hebt gevolgd en geen stap dichterbij bent gekomen.... Ik had ook een absolute 180 graden reactie op lexapro en ben het daardoor wel aan het zoeken in de medicatie. 

Groetjes,

Gezien  je ervaringen snap  ik dat je het idd in de Farmaceutische  hoek zoekt . 
Dan heb je nog een heel Farma  protocol  bij depressie voor je wat je af kan gaan .  Daar kun je je in verdiepen. 
Van ssti, snri, tca tot Mao remmers . Overige ad , stemming stabilisatoren. Etc .

Sterkte !

Gezien  je ervaringen snap  ik dat je het idd in de Farmaceutische  hoek zoekt . 
Dan heb je nog een heel Farma  protocol  bij depressie voor je wat je af kan gaan .  Daar kun je je in verdiepen. 
Van ssti, snri, tca tot Mao remmers . Overige ad , stemming stabilisatoren. Etc .

Sterkte !

Hi Mabel, 

Dankjewel voor je berichtje kan ik zeer waarderen.
Hoe zit het bij jou? Ik hoop dat alles goed gaat met je. 

Liefs

Register or login to view the content

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Hi Jarno,


Bedankt voor je bericht. 
Ik kan het zeer waarderen dat je er toch nog iets aan wilde toevoegen. 

Ik geloof zeker niet in een quick fix maar ik geloof zeker dat medicatie een groot onderdeel kan zijn!

Depressie zit nou eenmaal in mij. (of aanleg tot)
Door de therapieën en zelfkennis die ik heb opgebouwd ben ik mijn weg aan het vinden hoe ermee te leven.

Ik ben nu alweer verder dan vorig jaar waarbij ik enorm tegen de depressie vocht.
Dat vechten heb ik nu achter mij gelaten en heb ik eindelijk geaccepteerd dat ik nou eenmaal vatbaar ben voor die griezel.

Dat neemt niet weg dat ik het enorm vervelend vindt dat het er weer is en ik wel pro-actief met het monster aan de slag moet. 

Het heeft namelijk zoals jij ook aangeeft een desastreuze impact op je leven.
Ik woon momenteel bij mijn moeder die gelukkig voor mij kookt omdat ik op een geven moment vier dagen niet meer had gegeten.

Medicatie heeft mij erg lang goed geholpen. Dan is het niet heel gek toch dat ik het daarom ook verder zoek in die hoek? 
Ik stond in de laatste 5 jaar (voor deze depressie) erg dichtbij mijzelf. 

Ik heb in deze periode mijn emoties volledig gevoeld en gehad. Van liefdesverdriet, rouw, niet lekker in je vel, zelfbewust tot naar de andere kant blij, enthousiast, gedrevenheid, losjes en licht. 

Ik speel geen spelletjes met mijzelf. 
Ik weet goed wie ik ben en hoe ik in elkaar zit. 

Een psycholoog is zeer verhelderend en kan mensen daadwerkelijk helpen maar ook therapie heeft zijn limieten.

Ik vond het zeer ontmoedigend en verdrietig dat ik er met mijn laatste therapie niet verder mee kwam.
De therapie die ik hier volgde (2de x CBT) was met een gedreven lieve maar ook zeer gewiekste vrouw. (8 maanden lang)

Maar wij hebben nooit de kern kunnen vinden of het gevoel van depressie kunnen veranderen.

Het grote dilemma in mijn depressie is: 

1. Ligt het bij mijzelf? 
2. Is het meer medisch/genetisch?

Ik geloof er zeker in dat beide een rol spelen!
 
Maar wanneer je voor jou gevoel er alles aan gedaan hebt om verder met jezelf aan de slag te gaan maar niet beter wordt. 
Waarom blijf ik daar dan nog zo ontzettend naar zoeken. 

Zoals hierboven aangegeven er zijn twee componenten wat nou als de ene ''ok'' is maar die andere niet. 

Dan pakken we toch die tweede aan. 

Moe, word ik oprecht van het ''bij jezelf moeten zoeken'' en dat wanneer je dat doet geen stoot verder komt. 
Dat doet pijn en je wordt er compleet moedeloos van want WAT DOE IK NOU FOUT. (of beter gezegd onhandig... want ik ben lief voor mezelf)

Ik geloof dat er meerdere wegen naar een depressie leiden net zoals er ook meerdere wegen naar remissie leiden.
 Elk verhaal is volstrekt uniek en zo zouden wij ook naar de behandelingen ervoor moeten kijken. 

Het blijft mij aan de ene kant ook fascineren hoe ontzettend diep je kan gaan als mens. 
Dat wanneer jij denkt dit is de bodem er nog een laag onder zit en nog 1 en nog 1. 

Ook al vind ik het nu verschrikkelijk om weer mee te maken ik weet dat er een dag komt en dan zal die zon weer stralen. 

Heb je trouwens wel eens de tedx gezien van andrew solomon?

https://www.youtube.com/watch?v=-eBUcBfk...hannel=TED



Groetjes, 

Tim

Hallo Tim,

Ik vind je toevoeging zeer waardevol. Het geeft een beter inzicht in wie je bent en hoe je tegen je eigen situatie aankijkt. Het lijkt er op alsof je nog heel erg zoekende bent. Ik geloofde direct dat jij heel positief bent ingesteld. Het ontstaan van een depressie ontwikkel je niet zelf. Wie staat er nou 's ochtends op met het plan om dat te gaan doen? Het is afhankelijk van je omgeving en hoe je daarmee omgaat. Het is een wisselwerking. Ik heb een depressie zelf nooit gezien als een ziekte maar als een energie, een ongewenste gast, een soort gezelschap waar je in terecht komt. Een goed gezelschap kan een avond maken of breken. Een gezelschap gaat ook een keer weer uit elkaar. Helaas gaat dit niet over een avondje stappen. Dit gezelschap blijft voorlopig. De depressie is onderdeel van jou geworden.

Dat is waar jij en ik lijken te verschillen in de manier waarop we tegen depressie aankijken. Jij schrijft over een griezel en ik zeg dat die griezel onderdeel van je is geworden. Jij hebt het over een ziekte en ik heb het over een ongewenste gast. Jij hebt het over medicatie, ik heb het over pillen. Jij hebt het over een grote invloed van medicatie en ik over een kleine invloed.

Het is niet mijn bedoeling om een discussie te voeren over wat klopt of niet. Dat bepaald iedereen namelijk voor zichzelf. Ik heb het hier puur over mindset. Ik geloof dat bepaalde zienswijze je herstel kunnen bevorderen. Dat is alleen niet iets wat je zo letterlijk van je psycholoog meekrijgt. Het vraagt om inzicht en de mogelijkheid om dingen van een andere kant te bekijken.

Om je vragen te beantwoorden; Zo makkelijk is het niet. Het zijn hele logische vragen, maar de antwoorden zullen je niet helpen. Het zijn vragen van iemand die vast zit en dat klopt ook. Het enige wat je kunt doen is vooruit kijken. Het verleden is belangrijk, maar niet iets waar je in moet blijven hangen. Het omschrijft waar je persoonlijkheid vandaan komt. Het verleden kun je niet fixen. Je kan er wel mee leren omgaan in het heden. Waar heb ik last van? en wat kan ik er tegen doen? Wat zijn de depressieve kenmerken van mijn persoonlijkheid? Hoe kom ik er van af? Zijn dan vragen die daarbij horen. Ook dat zijn nog steeds vrij grote vragen. Dus je moet ze kleiner maken. Het is niet aan te raden om vragen te stellen die je niet verder helpen. Ik heb antwoord gevonden op dergelijke vragen, maar ze hebben me niet verder gebracht.

Maar wanneer je voor jou gevoel er alles aan gedaan hebt om verder met jezelf aan de slag te gaan maar niet beter wordt.
Waarom blijf ik daar dan nog zo ontzettend naar zoeken.

Als je er daadwerkelijk heilig in geloofd dat je beter kan worden, dan is er maar één antwoord; dan heb je er niet alles aan gedaan en dat is de reden dat je nog aan het zoeken bent.

Zoals hierboven aangegeven er zijn twee componenten wat nou als de ene ''ok'' is maar die andere niet.

Dan pakken we toch die tweede aan.

Je benadering is heel zwart/wit en lijkt niet op basis van je gevoel. Ik herken mezelf in wat je schrijft. Ik weet niet meer wat ik heb gedaan om dat te veranderen.

Moe, word ik oprecht van het ''bij jezelf moeten zoeken'' en dat wanneer je dat doet geen stoot verder komt.
Dat doet pijn en je wordt er compleet moedeloos van want WAT DOE IK NOU FOUT. (of beter gezegd onhandig... want ik ben lief voor mezelf)

Nog niet lief genoeg, want het lijkt er op alsof je jezelf heel erg onder druk zet. Ook hier weer een stukje mindset; je doet niks fout. Wij mensen zijn niet slim genoeg om snel te herstellen van een depressie. Accepteren is key. Dat is heel moeilijk.

Ook al vind ik het nu verschrikkelijk om weer mee te maken ik weet dat er een dag komt en dan zal die zon weer stralen.

Zolang je dat geloof vasthoudt, ben je al een heel eind.

Heb je trouwens wel eens de tedx gezien van andrew solomon?

Ik had er nog niet van gehoord. Hij weet het heel treffend te brengen, maar ik vind depressieve mensen die hun werk maken om er over te vertellen of schrijven altijd een beetje vreemd.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Hi Jarno, 
Dankjewel voor je positieve benadering op mijn bericht. 
Ik denk dat ik het moeilijk vind als mensen zeggen je moet het in jezelf zoeken ernaar luisteren. 
Dat geeft mij altijd het gevoel dat ik het niet goed doe dat ik het probleem negeer en maar gewoon een paar pillen pop.
 
Dat er wel degelijk iets is wat niet goed zit in mijn manier van denken/leven.
Je kan jezelf daarin behoorlijk gek maken want wat doe ik dan niet goed?
Dan ga je in therapie en geef je jezelf compleet bloot en kom je niet verder dat is pijnlijk.
En maar graven en maar graven waardoor je op gegeven moment denkt ja..... Het kan overal wel begonnen zijn (hahah)
Je overgeven aan de depressie is voor mij geen oplossing dat wil zeggen dat ik mij er maar bij neer leg. 
Wanneer ik dat doe ga ik er aan onderdoor. Dan kom ik helemaal mijn bed niet meer uit.
Mijn leven is al zo dusdanig beperkt geworden. (mijn moeder kookt, ik kan net een rondje wandelen/sporten een vriend spreken/ beetje werken en zo is het elke dag) ik geef mij eraan over dat het voor het moment zo is. Daar vecht ik niet meer tegen ik laat het rustig zijn beloop.
Maar remissie is iets waar ik voor blijf knokken (een vorm van remissie mag ook zijn dat de depressie komt en gaat)
ik ben te koppig om mij er dan bij neer te leggen en te zeggen: hey it is what it is.. 
Dat een depressie onderdeel is van jezelf vind ik een hele moeilijke. 
Want ik ben niet altijd depressief geweest en hij is ook jaren weggeweest. 
Prima dat hij er nu is maar ik ben wel opzoek bij welke afslag ik hem eruit kan laten. 

Er zijn tijden geweest waarin ik het niet had en ik geloof dat je daar altijd weer naar terug kan komen. 
Naar het licht.

Ik ben koppiger dan mijn depressie (haha)
Hoe werkt dat voor jou het accepteren dat het onderdeel is van jezelf?
Dat is toch geen doen? Er is toch absoluut geen verdere ruimte meer om dan de andere kant te laten stralen. 
Mijn depressie heeft mij voor 90% in zijn greep.
Of heb jij een 50/50 regeling met de bijrijder?
Je merkt aan de toon waarmee ik schrijf dat ik in een strijdmodus zit. 
Ik ben zeker zoekende want depressie is een doolhof waar ik wel uit wil. 

Het leven is het mij oprecht niet waard om een heel leven lang dit te dragen. 
Als hij komt en gaat is het overigens prima!

Ik kan depressie aan maar ik ben wel toe aan een break na meer dan 2 jaar mijn bijrijder de bestuurder te laten zijn.
Gelukkig is er zoveel wat je kan proberen en doen en ik heb een hele lange adem.

Het leven is er om te leven en niet om vanaf de zijlijn te bekijken of te accepteren dat je daar dan maar zit voor de rest van de wedstrijd. 
Ik wil meedoen en ga daar alles aan doen.

Wellicht een keer via berichten ofzo verder?

Ik heb nog nooit met iemand gesproken die depressie ook meemaakt/meegemaakt heeft.
Wellicht kunnen wij van elkaar leren. 

Ik in acceptatie jij wellicht in strijd om soms toch weer iets te ondernemen.

Thanks voor de berichten so far!


Groetjes, 

Tim