Och Pjotr, 
dat lijkt me ook zwaar vermoeiend.  Gewoon maar stom doorgaan met ademen denk ik altijd maar als ik t helemaal heb gehad met zware emoties.

Sterkte, Mabel

beste Pjotr,

heel veel sterkte met het ondergaan van al die emoties, ik denk aan je.

groet, Run

Had vandaag weer een videobelsessie met 1 van mijn therapeuten. Het ging over persoonlijkheidsproblematiek als 1 van de oorzaken van mijn depressie. Ik hou nu dus een dagboek van mijn emoties bij. Maar de therapeut zei dat ze steeds de reden van mijn emoties (verdrietig/somberheid) mist. Maar het lastige is ook: Vaak komt mijn verdriet en somberheid voor mijn gevoel uit de lucht vallen. En heeft het ook geen direct aanwijsbare reden. Hoe kan ik dan een reden benoemen? En ze blijven er maar op hameren dat ik naar de reden moet zoeken, terwijl ik dit al 100 keer verteld heb. Ik wordt er heel erg gefrustreerd, onrustig en moedeloos en ook verdrietig van.

Hoi Pjotr,
Dat lijkt mij ook frustrerend. Je zou hen kunnen vragen hoe je dat dan kan achterhalen?
Als je wist hoe het kwam, was je niet voor hulp gaan zoeken denk ik?
Mijn therapeut zei juist dat je niet altijd hoeft of kan achterhalen waar het door komt. Als je naar het gevoel toe gaat/ het er laat zijn, in plaats van weg te drukken, het soms ook verdwijnt.
Ik heb er zelf nog niet echt ervaring mee moet ik zeggen.

Pjotr, 

Bij een stemmingstoornis is er niet altijd een aanleiding, reden, trigger. In de ontstaansgeschiedenis is er mogelijk wel iets aan te wijzen. Toen is  er iets verstoord geraakt en dat heeft een stoornis , aandoening, ziekte, kwetsbaarheid, kenmerken , hoe je t ook wil noemen , tot gevolg. (En zelfs dat is niet bij iedereen duidelijk. )
Maar in het hier en nu, hoeft er geen reden te zijn. Het is de stoornis zelf. 
Ik begrijp dat je therapeuten ergens grip op willen krijgen maar volgens mijn ervaring werkt t gewoon niet zo. 
Mijn stemming is al zo lang beroerd, Ik kan wel allerlei redenen voor en bij  bedenken  maar dat is de boel omdraaien voor mijn idee.

Groetjes!

Ik heb weer eens een opdracht gekregen van 1 van de therapeuten: Een collage maken van hoe ik mezelf over 5 jaar zie... maar telkens als ik eraan begin heb ik last van angsten...


Zaterdag met een vriend gewandeld in de duinen van Noordwijk. Maar op de heenweg gepraat over die opdracht van over 5 jaar. Ik  wordt daar dus echt heel angstig van.. omdat als ik voorheen plannen maakte voor langere termijn die altijd in duigen zijn gevallen..Maar de therapeut zei dus dat het erom ging wat ik mezelf zou gunnen over 5 jaar.. en niet wat ik vind dat ik moet bereiken. Maar eigenlijk gun ik mezelf niet echt wat.. en ik zie het verschil niet zo goed..En ik kan mezelf misschien wel dingen gunnen, maar de kans dat ze niet uitkomen blijft. Waarom zou je dan.. Die vriend zei dat het verschil vooral zit in de druk die je er dan niet op legt. En dat het gaat om eigenwaarde. En ook dat teleurstelling er ook bij hoort.. dat vond ik best hard.  Maar ja ik vind dat gewoon eng.. en ik wil het eigenlijk niet, ik wil niet weer teleurgesteld worden.. En ik ken mensen die veel minder teleurstellingen hebben dan anderen. Voor m'n gevoel is dat niet eerlijk.. Mja.. als ik geen teleurstellingen wil: wat heeft het leven dan voor zin? Daar maal ik nu al de hele tijd over.. Blijkbaar is een leven zonder teleurstelling omhaalbaar. En ben ik ook nog eens gedoemd tot extra veel teleurstellingen.. Hier maal ik dus sinds zaterdag over.. en heb er ook al heel wat om moeten huilen..

Hoi Pjotr,

Ik begrijp het. Ik had ooit n opdracht in te vullen als ik de volgende dag wakker zou worden en oké/ tevreden/ gelukkig zou zijn,  wat er dan allemaal veranderd zou zijn. 
Ik kon er niets mee. Totaal onrealistisch, geen voorstellingsvermogen. Grote zwarte blokkade.
Toevallig kreeg n vriendin eenzelfde soort opdracht van een coach, met als toevoeging dat er die nacht een wonder gebeurt zou zijn. 
Kijk, en dan werkt t wel . Want dan kan je je depressieve en angstige bril afzetten, een wonder immers.

 Gooi er een wonder in , dan kun je vrijuit wensen ,en dromen, en gunnen-   het maakt niet uit of realistisch is.   Het geeft hoogstens een richting aan, van wat je zou wensen. 

Kan je niet dromen  (herkenbaar), of wil dat wonder niet,   denk dan aan Bijv. Minder angstig zijn?  Een impressie van rust?  Maar ook concreter:
Een prettige werkplek/ dagbesteding? Een studie? 
Een hond/kat?  Een partner? 
Hou het simpel. 


De meeste doelen die mensen zich stellen halen ze niet, ondertussen zijn ze in ieder geval ergens aan begonnen . We krijgen allemaal teleurstellngen  te verwerken uiteraard.  Het leven is niet maakbaar, mischien een paar %. Maar die teleurstellingen  hebben we nu al , het onvermogen om te functioneren op een manier waar we zelf niet al te veel last van hebben. 
 (Zelf doe ik nooit aan over ? jaar.  )

Het is maar een opdracht hè, een oefening, een collage,  geen dwingend levensplan.  
Je hoeft niets en je moet niets. Gewoon n collage. 


Hoop dat ik een beetje druk eraf heb kunnen halen.

Groetjes!

Ben hier een tijdje wat afwezig geweest, komt deels door de Discord waar ik op ben gewezen door Mabel.

Donderdamorgen therapie gehad, en ik zou deze keer inbreng hebben. En nav mijn inbreng zouden we een oefening doen. Ik heb het maar weer het missen van fysiek contact gekozen, en dan onderzoeken wat daar voor dingen onder zitten, behoeften van m'n kwetsbare kind. 1 van de therapeuten die bleef heel erg doorvragen of er ook geen seksueel verlangen achter zat, en ze vond het apart dat mannen zo met elkaar omgaan.. veel van de groep namen dat ook over, en daardoor voelde ik me op een gegeven moment heel ongemakkelijk. 1 groepsgenoot zei dat ze het zelf ook wel herkende en dat sommige mannen best wel fysiek contact met elkaar hebben en dat ze dat helemaal niet raar vond. Iemand anders zei dat ze hoorde uit mijn verhalen dat vrienden me vooral spontaan knuffels gaven, en dat ik er door dat nu te missen dan blijkbaar te veel gewend aan ben geraakt. Vervolgens gingen we een imaginatie oefening doen: Stelde me voor dat ik als 8 jarig kind op m'n bed lag te huilen omdat ik op school weer enorm gepest was: In elkaar geslagen en ze hadden m'n schoenen ingegraven in de zandbak. Ik stelde me voor dat m'n zus van toen 17 binnen kwam en een arm om me heen sloeg en naar me luisterde. Dat laatste gebeurde dus niet of nauwelijks. Vond dat wel raar om mezelf dat nu wel voor te stellen, ook wat onwennig. 1 van de therapeuten zei na de oefening, waar overigens meer groepsleden zich wel in herkende, iig dat je heel alleen voelen als kind, maar ze zei dus dat ze na die oefening mijn verlangen wel veel meer begreep.

Vannacht een slechte nacht gehad. Veel huilbuien. Alles wat de therapeut donderdag heeft gezegd zit nu weer keihard als ouderstem in m'n hoofd.. Vertalen zich weer groot in dingen als: Ik mag er dus niet zijn.. Vicieuze cirkel die weer naar beneden draait. En vandaag overdag ook..

Ben hier een tijdje wat afwezig geweest, komt deels door de Discord waar ik op ben gewezen door Mabel.

Donderdamorgen therapie gehad, en ik zou deze keer inbreng hebben. En nav mijn inbreng zouden we een oefening doen. Ik heb het maar weer het missen van fysiek contact gekozen, en dan onderzoeken wat daar voor dingen onder zitten, behoeften van m'n kwetsbare kind. 1 van de therapeuten die bleef heel erg doorvragen of er ook geen seksueel verlangen achter zat, en ze vond het apart dat mannen zo met elkaar omgaan.. veel van de groep namen dat ook over, en daardoor voelde ik me op een gegeven moment heel ongemakkelijk. 1 groepsgenoot zei dat ze het zelf ook wel herkende en dat sommige mannen best wel fysiek contact met elkaar hebben en dat ze dat helemaal niet raar vond. Iemand anders zei dat ze hoorde uit mijn verhalen dat vrienden me vooral spontaan knuffels gaven, en dat ik er door dat nu te missen dan blijkbaar te veel gewend aan ben geraakt. Vervolgens gingen we een imaginatie oefening doen: Stelde me voor dat ik als 8 jarig kind op m'n bed lag te huilen omdat ik op school weer enorm gepest was: In elkaar geslagen en ze hadden m'n schoenen ingegraven in de zandbak. Ik stelde me voor dat m'n zus van toen 17 binnen kwam en een arm om me heen sloeg en naar me luisterde. Dat laatste gebeurde dus niet of nauwelijks. Vond dat wel raar om mezelf dat nu wel voor te stellen, ook wat onwennig. 1 van de therapeuten zei na de oefening, waar overigens meer groepsleden zich wel in herkende, iig dat je heel alleen voelen als kind, maar ze zei dus dat ze na die oefening mijn verlangen wel veel meer begreep.

Vannacht een slechte nacht gehad. Veel huilbuien. Alles wat de therapeut donderdag heeft gezegd zit nu weer keihard als ouderstem in m'n hoofd.. Vertalen zich weer groot in dingen als: Ik mag er dus niet zijn.. Vicieuze cirkel die weer naar beneden draait. En vandaag overdag ook..

Hoi Pjotr

Fijn weer eens van je te horen. Wees er maar trots op hoor dat je dat aanraken mist! Alsof dat alleen kan bestaan tussen man en vrouw of onder homo’s, wat een onzin! Natuurlijk is het fijn om lichamelijk contact te hebben, sterker nog, het is van levensbelang. Onderzoek wees al lang geleden uit dat babies niet zonder kunnen, dan zijn ze veel kwetsbaarder voor ziektes 
Lichaamscontact is van zeer groot belang voor je afweer systeem ook als volwassene. Mensen zonder partner leven korter, dat is bewezen. Dus er is helemaal niks mis met je als je onder de Corona maatregelen contact mist, integendeel. Mensen die daar wat achter zoeken, die hebben mijns inziens een probleem!

Hoi Pjotr, 

Ik ben het helemaal met L en h eens. Ik zie niets seksueel in je verhaal. Kijk ze mogen van alles met je onderzoeken , maar dat is echt geen waarheid! 
Fijn dat je iets aan de discord hebt trouwens. 
Ga gewoon door met knuffelen . 
De oefening heet imaginaire  rescripting. 
Ik weet zelf ook niet zo goed wat ik daar van vind. 
Wat ik uit je verhaal op kan maken is dat je als klein kind je verlangen aan aandacht en troost niet gestild kreeg. Op momenten dat het hard nodig was  Die hunkering blijft dan later bestaan. Dat kind in je zoekt nog steeds en loopt rond met de ziel onder de arm.
(  En een pestverleden is ech t niet niets. )
Dit is maar mijn interpretatie uiteraard..... en ik ben geen therapeut.  

Liefs!