Ik heb dus de laatste weken heel veel moeite met het missen van lichamelijk contact: knuffelen. Omdat dat dus niet kan door corona. Vind dat echt heel erg zwaar.

Gisterenavond kwam er een vriend en ik heb het erover gehad. Hij wil nog niet knuffelen omdat hij bang is via mij m'n ouders ziek maakt. Ik begrijp m wel met m'n verstand, maar ervaar ook wel heel veel emoties. En vooral erg boos op mezelf dat ik mezelf dit zo aantrek, het is 'maar' een arm om je heen. En ik neem het mezelf kwalijk door het nu alweer te willen. Moet maar eens een beetje geduld hebben... ben nu volgens de schematherapie wel een erg straffende en veeleisende ouder naar mezelf..

Ja dat klopt, de behoefte is zo diep basaal. Als je geen huisgenoot hebt dan is het ook echt zwaar. Koestering is van levensbelang. Je ziet al mensen zich overdekken met een plastic laag gewoon uit de praxis, om te kunnen knuffelen met niet huisgenoten. Beetje raar maar het is zo begrijpelijk dat je dit zo mist. Overigens leidde het bij mij tot nieuwe waarderende relatie met mijn eigen lijf, dat kan je ook koesteren he
Liefs

Ach Pjotr, 

Het geeft niets, maar verwijt t jezelf niet.  Het is n vrij normale behoefte. Mensen hebben meer manieren om zichzelf te troosten.  Dieren, knuffels, verzwaringsdekens, warme douche...  Ik heb gister een paard geknuffeld. Je moet toch wat. Ik ben overigens met mn meeste contacten niet knuffelig of zo.  Behalve met n enkeling. Het is wat ongemakkelijk. 
Ik zelf zou ook wel weer s behoefte aan een vriendelijke massage hebben.  Maar tja, dat zit allemaal nog dicht . Het is begrijpelijk allemaal. Dus hierbij n dikke welgemeende online knuffel voor jou!

Liefs!

Zucht, ik wordt gek van m'n hoofd. Ik had vanmorgen videobel sessie met therapiegroep. Ik vertelde daar dat ik vrijdag een gesprek met een vriend had over knuffelen en dat hij het nog liever nog niet wilde omdat hij bang was via mij wat op m'n ouders over te brengen, en daarna heel veel heb gepiekerd: Dat ik dit antwoord had kunnen verwachten, en ook erg ongeduldig ben, en dat het ''maar' een arm om je heen is, dus het is belachelijk om dat te missen. Die kun je toch wel missen? Waar doe je moeilijk over? En is het nu echt nodig om je daar zo emotioneel over te voelen? Je snapt toch waarom het nog niet kan? Waarom sluiten je emoties niet aan bij wat je verstand zegt? 

Nu hebben groepsgenoten dingen gezegd als: je bent wel erg streng voor jezelf. En nu draai ik dat weer negatief dat ik ook weer boos op mezelf wordt omdat ik te streng voor mezelf ben. Echt alles wat mensen zeggen draai ik in het negatieve..

Hoi Pjotr, 

Herkenbaar is dat en waarschijnlijk voor velen.  Door die depressiviteit slaat alles de negatieve kant op. En je gevoel volgt verstandijke gedachtegangen niet echt. Nu voel je je door elke reactie afgewezen..  Eerst was je boos over je behoefte , toen op je teleurstelling , nu over dat last van beide had en daar niet goed mee omging , op jezelf.
 Maar lieverd, je zit gewoon erg slecht in je vel.  Daar word een mens heel  onzeker van. Alles raakt zo een beetje aan t draaien en koken.
Gun je jezelf n beetje rust van dit alles. 
Je hebt echt helemaal niets verkeerd gedaan, je kan  ervan balen  dat dit gebeurt, , en dat doe je ook.  Maar meer hoef ook echt niet. 

Sterkte en liefs, Mabel

Sinds ongeveer een week heb ik veel last van extreme gevoelens van eenzaamheid. Ik snap niet zo goed waar ze vandaan komen want ik heb wel mensen om me heen. Dit maakt ook dat ik er eigenlijk ook niet aan toe wil geven en de gevoelens het liefste weg duw. Op schematherapie leer ik dat ik juist ruimte moet geven aan dit soort kwetsbare gevoelens. Maar ik weet niet goed hoe.. het wegduwen doe ik eigenlijk onbewust.. Heeft iemand tips?

Verder zit ik nu op de helft van mijn therapie. 19 weken gehad en er komen er nog 19. Ik merk bij mezelf veel stress op, omdat ik nog niet echt verandering zie.. en dan denk ik van: Nou, nu moet er dus wel echt wat gaan gebeuren de komende tijd..

Heb inmiddels ook al 2 systeemgesprekken gehad, de 3e is aanstaande donderdag. Het meest lastige vind ik denk ik dat mensen aangeven zich vaak machteloos te voelen als ik diep in de put zit.. Ik denk dat ik me daar een soort van schuldig over voel. Misschien heeft dit ook wel een link met die gevoelens van eenzaamheid bedenk ik me al schrijvende.

Daarnaast heb ik sinds vorige week ook veel last van nachtmerries. Ik wordt regelmatig wakker en voel me dan heel angstig. Maar de nachtmerrie zelf kan ik me niet herinneren. Dus ik weet niet waarom ik angstig ben.

Verder ben ik sinds eind december weer opnieuw gestart met medicijnen. Dezelfde antidepressiva die ik al eerder slikte. Merk nog geen effect. Dat zou ook ongeveer 6 weken duren, en dat was de vorige keer ook zo. Dus moet nog maar even geduld hebben. Nu nog veel last van extreme huilbuien en die kan ik echt missen als kiespijn.

Dag Pjotr

Het klinkt of je misschien Apneu hebt, wakker schrikken met naar angstgevoelens maar geen nachtmerrie. Je wordt wakker door ademnood en schrikt daar van. Er is van alles aan te doen gelukkig. Ik slaap er nu heel goed mee. Overgewicht snurken en slappe spieren in je mond zijn oorzaken.
Laat t eens onderzoeken dat is echt de moeite waard!
Virtuele knuffel

Aaarg, weer eens iemand die aan me vraagt of ik nog wel van dingen geniet..  ik heb ik 2,5 jaar nergens meer van genoten en dan wordt je met zo'n vraag weer eens met de neus op de feiten gedrukt.. kan wel janken..

Tja , nou dat lukt ook niet als je erg depressief bent. Dan is t al heel wat als je de dag alleen al doorkomt en dat ie erop zit. 
Het blijft lastig dat mensen er zich geen voorstelling van kunnen maken, blijkbaar. 
Ben wel benieuwd wat je er op hebt geantwoord. 

Groet!

Heb gewoon keihard nee gezegd. Diegene: Oh, dat is echt wel erg..

Hoi Pjotr,
dat lijkt me ook het enige eerlijke antwoord. En ja, dat is ook best erg, maar tja, het is zo en niet anders. Als dat antwoord te schokkend was, hadden ze t beter niet kunnen vragen .  Er word nou eenmaal weinig tot niets genoten tijdens n depressie.

Groet!

Heb weer veel last van enorme stemmingswisselingen, dan weer enorm verdrietig, dan weer ineens helemaal leeg, wisselt enorm snel..zo enorm vermoeiend.. wordt er echt gaar van.