Hallo allemaal,

Ook ik voel mij depressief als gevolg van eenzaamheid. Mijn situatie lijkt zo uitzichtloos. Ik weet niet hoe ik hiermee verder moet.

Ik ben 26 jaar en woon inmiddels ruim een jaar in Canada. Op de middelbare school had ik altijd zat vrienden. Nadat ik mijn Havo had afgerond en naar het HBO ging, verloor ik min of meer iedereen uit het oog. Iedereen ging zijn eigen kant op. Ik hield slechts 2 vrienden over met wie ik heel close was totdat ik in 2016 ging emigreren.

In januari 2013 leerde ik mijn inmiddels ex-partner kennen via het internet. Een Canadese. Na meerdere vakanties over en weer in Canada en Nederland te hebben doorgebracht met elkaar, besloten we met elkaar verder te willen. Vanwege mijn opleiding en beheersing van de Engelse taal besloot ik naar Canada te emigreren. Ik ben in 2016 vertrokken. Dit was al een erg moeilijke keuze, omdat ik mijn familie en 2 goede vrienden moest achterlaten. Natuurlijk kunnen we elkaar op vakanties weer ontmoeten, maar dat is toch compleet anders dan wanneer je elkaar iedere week ziet en Canada is ook niet bepaald om de hoek vanaf Nederland.

Inmiddels geruim een jaar later is de relatie geklapt en woon ik nu alleen in Canada. Vanwege het tijdsverschil (8 uur) met Nederland spreek ik het thuisfront en mijn vrienden amper. Af en toe eens in het weekend als ze het niet te druk met andere zaken hebben. Mijn collega's op mijn werk hier kan ik het prima mee vinden. Echter zijn dit allemaal getrouwde mensen en hebben ze kinderen. Ik heb al meerdere malen aan mijn collega's gevraagd of ze al plannen voor de weekenden hebben of misschien wat met mij zouden willen ondernemen. Altijd geven ze aan het te druk te hebben met hun gezin. Te druk om erop uit te trekken met vrienden of een collega. 

De grote 'leegte' begon te ontstaan. Mijn contact met vrienden en familie is nihil en verder heb ik niemand in Canada waar ik mijn vrije tijd mee kan doorbrengen. Ik voel mij eenzaam en verveel me dood. Ik begin me futloos te voelen en heb nergens zin in. Althans, niet in mijn eentje. Plezier maken in mijn eentje, dat is iets wat ik niet kan. Ik snak naar contacten. Ik heb geprobeerd deel te nemen aan ontmoetingsgroepen. Die bestaan hier genoeg en bestaan uit mensen die ook alleen zijn en/of nieuwe mensen willen leren kennen. Ik heb hier een aantal keren aan deelgenomen maar ben daar mee opgehouden. Wanneer je namelijk met mensen op school in de klas zit of met collega's op je werk omgaat, dan bouw je op een natuurlijke wijze contacten en vriendschappen op. Deze ontmoetingsgroepen voelen heel geforceerd. Iedereen zit daar omdat ze nieuwe mensen willen leren kennen. Dat is het doel van iedereen. Iedereen probeert haast wanhopig geforceerd een gesprek met je aan te knopen. Nul spontaniteit. Dat werkt niet voor mij.

En nu zit ik hier... Alleen in mijn appartement, aan de andere kant van de wereld. Mijn avonden en weekenden bestaan uit achter mijn computer zitten en doelloos uit het raam staren. Mijn huis en inboedel in Nederland heb ik verkocht toen ik vertrok. Terug gaan naar Nederland zou een optie kunnen wezen, maar ik zal daar dan ook weer van de grond af aan moeten beginnen. 
Canada is een prachtig land. Veel rust en ruimte. Op alle fronten wint Canada als land zijnde het van Nederland voor mij. Europa ansich. Maar ik mis vrienden en contacten. Ik weet niet meer wat ik nu moet doen... Hier blijven of terug gaan naar Nederland. Terug gaan is een enorm proces waar ik tegenop zie. Hier blijven lijkt ook uitzichtloos.

Ik weet het niet meer...

Hi,

Welkom op het forum!
Ik snap zo goed dat je je eenzaam voelt en dat je een beetje in de knoop raakt. Denk je ook dat je echt een depressie hebt? Ben je al eens bij een arts gaan praten?

gr. Liz

 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 

Hallo allemaal,

Ook ik voel mij depressief als gevolg van eenzaamheid. Mijn situatie lijkt zo uitzichtloos. Ik weet niet hoe ik hiermee verder moet.

Ik ben 26 jaar en woon inmiddels ruim een jaar in Canada. Op de middelbare school had ik altijd zat vrienden. Nadat ik mijn Havo had afgerond en naar het HBO ging, verloor ik min of meer iedereen uit het oog. Iedereen ging zijn eigen kant op. Ik hield slechts 2 vrienden over met wie ik heel close was totdat ik in 2016 ging emigreren.

In januari 2013 leerde ik mijn inmiddels ex-partner kennen via het internet. Een Canadese. Na meerdere vakanties over en weer in Canada en Nederland te hebben doorgebracht met elkaar, besloten we met elkaar verder te willen. Vanwege mijn opleiding en beheersing van de Engelse taal besloot ik naar Canada te emigreren. Ik ben in 2016 vertrokken. Dit was al een erg moeilijke keuze, omdat ik mijn familie en 2 goede vrienden moest achterlaten. Natuurlijk kunnen we elkaar op vakanties weer ontmoeten, maar dat is toch compleet anders dan wanneer je elkaar iedere week ziet en Canada is ook niet bepaald om de hoek vanaf Nederland.

Inmiddels geruim een jaar later is de relatie geklapt en woon ik nu alleen in Canada. Vanwege het tijdsverschil (8 uur) met Nederland spreek ik het thuisfront en mijn vrienden amper. Af en toe eens in het weekend als ze het niet te druk met andere zaken hebben. Mijn collega's op mijn werk hier kan ik het prima mee vinden. Echter zijn dit allemaal getrouwde mensen en hebben ze kinderen. Ik heb al meerdere malen aan mijn collega's gevraagd of ze al plannen voor de weekenden hebben of misschien wat met mij zouden willen ondernemen. Altijd geven ze aan het te druk te hebben met hun gezin. Te druk om erop uit te trekken met vrienden of een collega. 

De grote 'leegte' begon te ontstaan. Mijn contact met vrienden en familie is nihil en verder heb ik niemand in Canada waar ik mijn vrije tijd mee kan doorbrengen. Ik voel mij eenzaam en verveel me dood. Ik begin me futloos te voelen en heb nergens zin in. Althans, niet in mijn eentje. Plezier maken in mijn eentje, dat is iets wat ik niet kan. Ik snak naar contacten. Ik heb geprobeerd deel te nemen aan ontmoetingsgroepen. Die bestaan hier genoeg en bestaan uit mensen die ook alleen zijn en/of nieuwe mensen willen leren kennen. Ik heb hier een aantal keren aan deelgenomen maar ben daar mee opgehouden. Wanneer je namelijk met mensen op school in de klas zit of met collega's op je werk omgaat, dan bouw je op een natuurlijke wijze contacten en vriendschappen op. Deze ontmoetingsgroepen voelen heel geforceerd. Iedereen zit daar omdat ze nieuwe mensen willen leren kennen. Dat is het doel van iedereen. Iedereen probeert haast wanhopig geforceerd een gesprek met je aan te knopen. Nul spontaniteit. Dat werkt niet voor mij.

En nu zit ik hier... Alleen in mijn appartement, aan de andere kant van de wereld. Mijn avonden en weekenden bestaan uit achter mijn computer zitten en doelloos uit het raam staren. Mijn huis en inboedel in Nederland heb ik verkocht toen ik vertrok. Terug gaan naar Nederland zou een optie kunnen wezen, maar ik zal daar dan ook weer van de grond af aan moeten beginnen. 
Canada is een prachtig land. Veel rust en ruimte. Op alle fronten wint Canada als land zijnde het van Nederland voor mij. Europa ansich. Maar ik mis vrienden en contacten. Ik weet niet meer wat ik nu moet doen... Hier blijven of terug gaan naar Nederland. Terug gaan is een enorm proces waar ik tegenop zie. Hier blijven lijkt ook uitzichtloos.

Ik weet het niet meer...

Hoi Chris, 
Je bericht is van heel wat jaar geleden. Ik was aan het neuzen op het forum en kwam het tegen. Misschien ben je al lang niet meer online maar ik ga toch reageren. 
Ik ben benieuwd of je nog in Canada woont of dat je besloten hebt terug te komen. 
Kan me voorstellen dat je je eenzaam kunt voelen als je relatie over is en vrienden/ fam. waar je een band mee hebt mist als je zo ver weg bent van NL
maar man, man, man, wat ben ik jaloers dat je in Canada zit! 
Ik voel al jaaaaren niet echt op m'n plek in NL, in NL hebben we het best goed geregeld allemaal (ondanks dat er natuurlijk ook dikke fouten worden gemaakt in het systeem)  dus ik ben wel dankbaar voor m'n uitkering en m'n appartementje. Maar ik voel me niet "thuis".
In 2019 heb ik eindelijk gehoor gegeven aan m'n wens om te reizen en heb toen Route66 in USA solo gereisd. Met heel weinig budget ook, en couchsurfing gedaan! Het was een ongelooflijk avontuur! Niet alles is geweldig gegaan en er waren ook momenten dat ik dacht, why?! waarom moet ik zoiets nu weer doen?! Maar ook zoveel geweldige mensen ontmoet die een reiziger gewoon willen helpen, echt bijzonder! Heb er een paar leuke contacten aan overgehouden en we whatsappen nu nog regelmatig. Als ik niet kan slapen en vrienden hier in NL niet "lastig" kan vallen is er vast wel iemand daar die even kan appen haha.
Ik heb die reis misschien wel ook durven maken omdat het me niet boeide of ik nog heelhuids terug zou komen of daar zou eindigen en mocht dat zo zijn, hoe mooi zou het zijn als dat dan was omdat ik gedaan heb wat ik heel graag wilde; Route66 reizen.
En ik werd daar ook anders benaderd dan hier vaak, in NL ben ik iemand die het niet lukt om mee te draaien in de maatschappij "zoals het hoort",  daar was ik even "de cool chick from the Netherlands! die ballen heeft the size of Texas, om solo zo'n reis te maken. En ja, het was soms ook wel eng maar ik heb dat wel geflikt!  
Nu ik terug ben in NL probeer ik m'n leven te zien zoals ik gereisd heb, al vind ik het soms moeilijk te zien hoe ik dat kan vertalen, want wat is de finishlijn van m'n leven? 
Ook heb ik soms zo'n enorm veel heimwee naar daar. Vond de natuur in sommige staten zo intens mooi! Dat lijkt me in Canada ook! Vandaar mijn jaloezie dat je er woont.
Ik zou heel graag ook richting daar verhuizen maar aangezien het me door m'n "labels" maar moeilijk lukt nog iets van een baan te hebben en ze daar niet zo'n systeem hebben als in NL zie ik niet hoe ik dat zou kunnen doen. Al wil ik soms gewoon zeggen, F4ck it! Ik ga gewoon! Al die stomme regels...

Misschien kun je je ook opgeven als couchsurfplek om zo wat contacten op te doen? Het is maar een idee...  ik snap dat compleet vreemde mensen in je huis laten misschien niet meteen geweldig klinkt...
Of misschien is er een fishingclub, hikers-vereniging? Iets wat je leuk lijkt om te doen en via die weg wat nieuwe mensen leren kennen? 

Het is een heel verhaal geworden en weet ook niet of je het nog leest, maar succes daar in Canada! 

Liefs vanuit NL

Wat knap dat je dat heb gedaan joy ! 

Kan me zeer goed voorstellen dat het wel eens fijn is om eens anders benadert te worden dan als probleemfiguur in nl. 


Groet.

inderdaad knap joy 

ik zou het niet durven alleen 

je hebt het toch maar gedaan