Er zijn grote verschillen tussen soorten opnames. Je hebt gesloten en open opnames en vrijwillig en gedwongen opnames. Ook is er een groot verschil tussen een opname zonder intensieve behandeling (bijvoorbeeld voor diagnostiek) en een opname die een ‘behandelopname’ genoemd wordt. Een opname-ervaring kan zowel positief als negatief zijn. Dat hangt af van waar je terecht komt, bij wie je terecht komt en wat de reden is dat je opgenomen wordt. 

Op een open afdeling heb je meer vrijheid en zitten de deuren niet op slot. Op een gesloten afdeling heb je weinig vrijheden (wel kun je deze opbouwen van helemaal geen vrijheid naar meer vrijheid) en zitten de deuren op slot. Als je gedwongen wordt opgenomen, is het niet jouw keus en mag je niet zomaar weg. Als je vrijwillig wordt opgenomen mag je met ontslag gaan als jij dat wil. Een vrijwillige opname kan overgaan in een gedwongen opname en andersom ook. 

Wanneer je vanwege een ernstige depressie niets meer onderneemt, niet meer uit bed komt en niet voor jezelf zorgt kan een opname een uitkomst zijn. Bij niet voor jezelf zorgen, gaat het bijvoorbeeld om aankleden, douchen, eten en tandenpoetsen. Het kan ook zijn dat je de hele dag alleen nog maar aan de dood kunt denken. Als je heel veel moeite hebt met structuur, contact zoeken, hulp vragen of communiceren over hoe het gaat, kan een opname ook helpend zijn.

Wil je een opname om even tot rust te komen? Heb je een veilige omgeving nodig? Of wil je een intensieve behandeling volgen? Het is belangrijk om goed over je hulpvraag na te denken. De meeste opnames zijn namelijk zonder intensieve behandeling. Bovendien wordt er bij zo’n opname vaak geen tot weinig dagbesteding aangeboden. Als je al ergens in behandeling was, dan komt dat stil te liggen. Je kunt dus in een behoorlijk zwart gat vallen. 

Een opname is zeker geen makkelijke ervaring. Het is een time-out / een mogelijkheid om opnieuw naar diagnostiek te kijken / een veilige omgeving om gecontroleerd medicatie op te bouwen of te wisselen / een beschermde omgeving om een intensieve behandeling te volgen. Als je echt een intensieve behandeling wilt volgen, is een klinische behandelopname meer geschikt dan een gewone opname. In dat geval kun je ook denken aan een intensieve dagbehandeling. Dat is minder heftig dan een klinische behandeling (opname).

Voordat je opgenomen wordt, heb je tenminste één intakegesprek. Samen met jou wordt dan gekeken naar of een opname geïndiceerd is en hoe het jou kan helpen. Je hebt tijdens de intake de mogelijkheid om vragen te stellen. Vaak kun je ook even op de afdeling komen kijken. Soms kan je een dag op de afdeling meelopen om te zien hoe het eraan toegaat. Je kunt dan altijd heroverwegen of een opname wat voor jou is.

Tijdens een opname wordt altijd opnieuw gekeken naar medicatie. Zo nodig wordt de medicatie aangepast, of krijg je voor het eerst medicatie voorgeschreven. Omdat een opname alleen geïndiceerd is wanneer je ernstig of chronisch psychiatrisch ziek bent, kun je ervan uitgaan dat er altijd medicatie wordt voorgeschreven. 

Wanneer je opgenomen wordt, woon je tijdelijk op een afdeling in een psychiatrische kliniek. Daar zijn huisregels en wordt er veel structuur geboden. Je bent verplicht om op bepaalde tijden op te staan en naar bed te gaan. Ook zijn groepsmomenten vaak verplicht, zoals de maaltijden, die op vaste tijden plaatsvinden. Meestal wordt de structuur streng gehandhaafd en kun je bijvoorbeeld niet zomaar uitslapen. In het weekend is de opstaan-tijd vaak wel wat verlaat. De medicijnen worden ook op vaste momenten uitgedeeld.

Tijdens je opname heb je meestal een eigen kamer. Verder gebeurt alles in een groep. Soms mag je ook op je kamer eten, als dat nodig is of fijner is voor jou, maar dan moet je wel toestemming hebben en dat krijg je niet zomaar. Als je een kamergenoot krijgt, wordt meestal rekening gehouden met wie je op de kamer komt en of dat een passende en helpende combinatie is.

Je kunt verlof aanvragen om te oefenen met thuis zijn, of om familie en vrienden te zien buiten de kliniek. Tijdens de feestdagen vragen veel mensen verlof aan voor een dag of overnachting. Of je met verlof mag en hoelang, hangt af van hoe de behandelaars vinden dat het met jou gaat. Je verlof wordt niet goedgekeurd wanneer jouw behandelaars inschatten dat het voor jou onveilig is, of niet helpend.

Bezoek mag je in principe altijd ontvangen en daar zijn vaste tijden voor. Je kunt je bezoek ontvangen in de buurt van de kliniek, bij de hoofdingang, of echt op de afdeling. Dat hang af van de mogelijkheden die er zijn en ook van de vrijheden die je hebt. Meestal moet je van tevoren aangeven wie er langskomt tijdens het bezoekuur en wanneer. Als je met verlof wilt, moet je ook van tevoren aangeven waar je naartoe gaat en met wie je afspreekt.

Op een opname-afdeling werken verpleegkundigen. Bij afdelingen voor kinderen en jongvolwassenen werken sociotherapeuten. Verpleegkundigen of sociotherapeuten zijn er om medicatie te delen, alles in de gaten te houden en vormen een aanspreekpunt. Bij de groepsonderdelen is er altijd een begeleider aanwezig. ’s Nachts heeft iemand nachtdienst.

Als je opgenomen bent zijn er bepaalde regels over hoe je een gesprek kunt aanvragen, wie je aanspreekpunt is en eventueel wat de aanspreekmomenten zijn. Vaak krijg je ook een eigen ‘mentor’. Dit kan een verpleegkundige zijn of een sociotherapeut. Met deze persoon heb je in de regel eens in de week een gesprek. Je hebt ook afspraken met een psychiater of arts die namens de psychiater werkt om te kijken hoe het gaat met de medicatie. De frequentie van deze afspraken verschilt, maar het is meestal niet vaker dan eens in de week.

Je kunt een verpleegkundige of sociotherapeut aanspreken als er iets aan de hand is of als je iets wil bespreken. Helaas hebben zij niet altijd tijd voor jou. Soms kun je maximaal een keer per dag iemand spreken. Het kan ook zijn dat je meer dan een uur moet wachten, totdat er iemand voor jou beschikbaar is.

Tijdens een time-out opname kun je aan doelen werken die je zelf opstelt. Dit kan om structuur gaan, bijvoorbeeld elke dag een paar minuten eerder proberen op te staan, of elke keer bij de maaltijd aanwezig zijn. Het kan ook gaan om het langzaam weer oppakken van zelfzorg, bijvoorbeeld in de eerste week weer gaan tandenpoetsen en in de tweede week ook proberen tenminste om de dag te douchen. 

Tijdens een opname kun je tot rust komen en je kunt wennen aan het weer actief zijn. Het kan dan gaan om je dag weer te gaan invullen met dingen zoals kleuren of lezen. Ook kun je oefenen met weer naar buiten gaan en bijvoorbeeld als doel stellen om elke dag een wandeling te maken. Tijdens een opname kun je ook werken aan het opbouwen van een gezond eetpatroon. 

Tijdens een opname vallen de dagelijkste verplichtingen weg en kun je alle focus leggen op de dingen die voor jou belangrijk zijn. Hou er wel rekening mee dat er tijdens zo’n opname weinig psychologische hulp is en ook weinig therapie wordt aangeboden. Ondertussen kan het erg zwaar en belastend om je tussen mensen met ernstige psychiatrische problematiek te begeven. 

Wat vaak het meest steunend is aan een opname, is dat je met groepsgenoten zit die soortgelijke problematiek hebben. Je kunt herkenning, begrip en steun vinden bij elkaar en aan elkaar. Wat ook helpend is, is om kleine momenten van plezier te zoeken. Dit kan alleen zijn, maar ook juist, met andere mensen die daar zitten. Bijvoorbeeld even lachen of iets grappigs meemaken of uithalen.

Soms worden er ook mensen met een verslaving opgenomen op een psychiatrische afdeling. Als je naar een psychiatrische kliniek gaat, is het goed om van tevoren uit te zoeken of op deze plek psychiatrie gemengd wordt met verslavingszorg. Het kan best heftig zijn om met mensen die een verslaving hebben op een afdeling te zitten. Het gaat dan ook om ernstige verslaving en zware afkickverschijnselen.

Vaak zitten de mensen die zich in een acute psychiatrische crisis bevinden (zoals acute psychose of acute suïcidaliteit) op een gesloten afdeling. Het kan daarom rustiger en minder heftig zijn om op een open afdeling te verblijven. Toch kom je ook op een open afdeling soms iemand tegen die in een acute crisis zit. Dat kan bijvoorbeeld gebeuren omdat diegene al op de open afdeling zat voordat hij in de crisis terechtkwam.

As je na een opname weer thuis bent, is het enorm wennen. Als je langer dan een paar weken opgenomen bent geweest kan het echt zwaar zijn om weer thuis te komen. Je staat er voor het eerst weer alleen voor, komt dezelfde obstakels tegen als voor je opname en bovendien bent je gewend geraakt aan hoe het er in de kliniek aan toe ging. Daarom is het belangrijk om vooraf goed te bedenken op welke doelen je thuis wilt voortbouwen en wat je gaat doen als het weer minder goed gaat. Ook is het helpend om tijdens je opname door middel van verlof naar huis, te oefenen met het thuiskomen.

Of je nou een dagbehandeling, deeltijdbehandeling volgt, of dat je opgenomen bent; het is altijd belangrijk om aandacht te besteden aan de nazorg. Het is niet de bedoeling dat je in een zwart gat valt zodra je thuiskomt. Zorg dat je de hulp langzaam afbouwt en dat je een goed vangnet creëert voor jezelf. Het is ook altijd goed om, als je na een tijdje volledig stopt met behandeling, nog een vinger aan de pols te houden via maandelijks of halfjaarlijks contact om een eventuele terugval te voorkomen.

------------------------------------------------
Instagram: @jekuntmeerdanjedenkt ❤️
Website: http://www.jekuntmeerdanjedenkt.com
------------------------------------------------

Er zijn grote verschillen tussen soorten opnames. Je hebt gesloten en open opnames en vrijwillig en gedwongen opnames. Ook is er een groot verschil tussen een opname zonder intensieve behandeling (bijvoorbeeld voor diagnostiek) en een opname die een ‘behandelopname’ genoemd wordt. Een opname-ervaring kan zowel positief als negatief zijn. Dat hangt af van waar je terecht komt, bij wie je terecht komt en wat de reden is dat je opgenomen wordt. 

Op een open afdeling heb je meer vrijheid en zitten de deuren niet op slot. Op een gesloten afdeling heb je weinig vrijheden (wel kun je deze opbouwen van helemaal geen vrijheid naar meer vrijheid) en zitten de deuren op slot. Als je gedwongen wordt opgenomen, is het niet jouw keus en mag je niet zomaar weg. Als je vrijwillig wordt opgenomen mag je met ontslag gaan als jij dat wil. Een vrijwillige opname kan overgaan in een gedwongen opname en andersom ook. 

Wanneer je vanwege een ernstige depressie niets meer onderneemt, niet meer uit bed komt en niet voor jezelf zorgt kan een opname een uitkomst zijn. Bij niet voor jezelf zorgen, gaat het bijvoorbeeld om aankleden, douchen, eten en tandenpoetsen. Het kan ook zijn dat je de hele dag alleen nog maar aan de dood kunt denken. Als je heel veel moeite hebt met structuur, contact zoeken, hulp vragen of communiceren over hoe het gaat, kan een opname ook helpend zijn.

Wil je een opname om even tot rust te komen? Heb je een veilige omgeving nodig? Of wil je een intensieve behandeling volgen? Het is belangrijk om goed over je hulpvraag na te denken. De meeste opnames zijn namelijk zonder intensieve behandeling. Bovendien wordt er bij zo’n opname vaak geen tot weinig dagbesteding aangeboden. Als je al ergens in behandeling was, dan komt dat stil te liggen. Je kunt dus in een behoorlijk zwart gat vallen. 

Een opname is zeker geen makkelijke ervaring. Het is een time-out / een mogelijkheid om opnieuw naar diagnostiek te kijken / een veilige omgeving om gecontroleerd medicatie op te bouwen of te wisselen / een beschermde omgeving om een intensieve behandeling te volgen. Als je echt een intensieve behandeling wilt volgen, is een klinische behandelopname meer geschikt dan een gewone opname. In dat geval kun je ook denken aan een intensieve dagbehandeling. Dat is minder heftig dan een klinische behandeling (opname).

Voordat je opgenomen wordt, heb je tenminste één intakegesprek. Samen met jou wordt dan gekeken naar of een opname geïndiceerd is en hoe het jou kan helpen. Je hebt tijdens de intake de mogelijkheid om vragen te stellen. Vaak kun je ook even op de afdeling komen kijken. Soms kan je een dag op de afdeling meelopen om te zien hoe het eraan toegaat. Je kunt dan altijd heroverwegen of een opname wat voor jou is.

Tijdens een opname wordt altijd opnieuw gekeken naar medicatie. Zo nodig wordt de medicatie aangepast, of krijg je voor het eerst medicatie voorgeschreven. Omdat een opname alleen geïndiceerd is wanneer je ernstig of chronisch psychiatrisch ziek bent, kun je ervan uitgaan dat er altijd medicatie wordt voorgeschreven. 

Wanneer je opgenomen wordt, woon je tijdelijk op een afdeling in een psychiatrische kliniek. Daar zijn huisregels en wordt er veel structuur geboden. Je bent verplicht om op bepaalde tijden op te staan en naar bed te gaan. Ook zijn groepsmomenten vaak verplicht, zoals de maaltijden, die op vaste tijden plaatsvinden. Meestal wordt de structuur streng gehandhaafd en kun je bijvoorbeeld niet zomaar uitslapen. In het weekend is de opstaan-tijd vaak wel wat verlaat. De medicijnen worden ook op vaste momenten uitgedeeld.

Tijdens je opname heb je meestal een eigen kamer. Verder gebeurt alles in een groep. Soms mag je ook op je kamer eten, als dat nodig is of fijner is voor jou, maar dan moet je wel toestemming hebben en dat krijg je niet zomaar. Als je een kamergenoot krijgt, wordt meestal rekening gehouden met wie je op de kamer komt en of dat een passende en helpende combinatie is.

Je kunt verlof aanvragen om te oefenen met thuis zijn, of om familie en vrienden te zien buiten de kliniek. Tijdens de feestdagen vragen veel mensen verlof aan voor een dag of overnachting. Of je met verlof mag en hoelang, hangt af van hoe de behandelaars vinden dat het met jou gaat. Je verlof wordt niet goedgekeurd wanneer jouw behandelaars inschatten dat het voor jou onveilig is, of niet helpend.

Bezoek mag je in principe altijd ontvangen en daar zijn vaste tijden voor. Je kunt je bezoek ontvangen in de buurt van de kliniek, bij de hoofdingang, of echt op de afdeling. Dat hang af van de mogelijkheden die er zijn en ook van de vrijheden die je hebt. Meestal moet je van tevoren aangeven wie er langskomt tijdens het bezoekuur en wanneer. Als je met verlof wilt, moet je ook van tevoren aangeven waar je naartoe gaat en met wie je afspreekt.

Op een opname-afdeling werken verpleegkundigen. Bij afdelingen voor kinderen en jongvolwassenen werken sociotherapeuten. Verpleegkundigen of sociotherapeuten zijn er om medicatie te delen, alles in de gaten te houden en vormen een aanspreekpunt. Bij de groepsonderdelen is er altijd een begeleider aanwezig. ’s Nachts heeft iemand nachtdienst.

Als je opgenomen bent zijn er bepaalde regels over hoe je een gesprek kunt aanvragen, wie je aanspreekpunt is en eventueel wat de aanspreekmomenten zijn. Vaak krijg je ook een eigen ‘mentor’. Dit kan een verpleegkundige zijn of een sociotherapeut. Met deze persoon heb je in de regel eens in de week een gesprek. Je hebt ook afspraken met een psychiater of arts die namens de psychiater werkt om te kijken hoe het gaat met de medicatie. De frequentie van deze afspraken verschilt, maar het is meestal niet vaker dan eens in de week.

Je kunt een verpleegkundige of sociotherapeut aanspreken als er iets aan de hand is of als je iets wil bespreken. Helaas hebben zij niet altijd tijd voor jou. Soms kun je maximaal een keer per dag iemand spreken. Het kan ook zijn dat je meer dan een uur moet wachten, totdat er iemand voor jou beschikbaar is.

Tijdens een time-out opname kun je aan doelen werken die je zelf opstelt. Dit kan om structuur gaan, bijvoorbeeld elke dag een paar minuten eerder proberen op te staan, of elke keer bij de maaltijd aanwezig zijn. Het kan ook gaan om het langzaam weer oppakken van zelfzorg, bijvoorbeeld in de eerste week weer gaan tandenpoetsen en in de tweede week ook proberen tenminste om de dag te douchen. 

Tijdens een opname kun je tot rust komen en je kunt wennen aan het weer actief zijn. Het kan dan gaan om je dag weer te gaan invullen met dingen zoals kleuren of lezen. Ook kun je oefenen met weer naar buiten gaan en bijvoorbeeld als doel stellen om elke dag een wandeling te maken. Tijdens een opname kun je ook werken aan het opbouwen van een gezond eetpatroon. 

Tijdens een opname vallen de dagelijkste verplichtingen weg en kun je alle focus leggen op de dingen die voor jou belangrijk zijn. Hou er wel rekening mee dat er tijdens zo’n opname weinig psychologische hulp is en ook weinig therapie wordt aangeboden. Ondertussen kan het erg zwaar en belastend om je tussen mensen met ernstige psychiatrische problematiek te begeven. 

Wat vaak het meest steunend is aan een opname, is dat je met groepsgenoten zit die soortgelijke problematiek hebben. Je kunt herkenning, begrip en steun vinden bij elkaar en aan elkaar. Wat ook helpend is, is om kleine momenten van plezier te zoeken. Dit kan alleen zijn, maar ook juist, met andere mensen die daar zitten. Bijvoorbeeld even lachen of iets grappigs meemaken of uithalen.

Soms worden er ook mensen met een verslaving opgenomen op een psychiatrische afdeling. Als je naar een psychiatrische kliniek gaat, is het goed om van tevoren uit te zoeken of op deze plek psychiatrie gemengd wordt met verslavingszorg. Het kan best heftig zijn om met mensen die een verslaving hebben op een afdeling te zitten. Het gaat dan ook om ernstige verslaving en zware afkickverschijnselen.

Vaak zitten de mensen die zich in een acute psychiatrische crisis bevinden (zoals acute psychose of acute suïcidaliteit) op een gesloten afdeling. Het kan daarom rustiger en minder heftig zijn om op een open afdeling te verblijven. Toch kom je ook op een open afdeling soms iemand tegen die in een acute crisis zit. Dat kan bijvoorbeeld gebeuren omdat diegene al op de open afdeling zat voordat hij in de crisis terechtkwam.

As je na een opname weer thuis bent, is het enorm wennen. Als je langer dan een paar weken opgenomen bent geweest kan het echt zwaar zijn om weer thuis te komen. Je staat er voor het eerst weer alleen voor, komt dezelfde obstakels tegen als voor je opname en bovendien bent je gewend geraakt aan hoe het er in de kliniek aan toe ging. Daarom is het belangrijk om vooraf goed te bedenken op welke doelen je thuis wilt voortbouwen en wat je gaat doen als het weer minder goed gaat. Ook is het helpend om tijdens je opname door middel van verlof naar huis, te oefenen met het thuiskomen.

Of je nou een dagbehandeling, deeltijdbehandeling volgt, of dat je opgenomen bent; het is altijd belangrijk om aandacht te besteden aan de nazorg. Het is niet de bedoeling dat je in een zwart gat valt zodra je thuiskomt. Zorg dat je de hulp langzaam afbouwt en dat je een goed vangnet creëert voor jezelf. Het is ook altijd goed om, als je na een tijdje volledig stopt met behandeling, nog een vinger aan de pols te houden via maandelijks of halfjaarlijks contact om een eventuele terugval te voorkomen.

Dankjewel voor de duidelijke uitleg!

Liefs,
Marjolein

Bedankt voor de prettige uitleg.

Ik zit nu in een situatie waarbij ik een vrijwillige opname als enige uitweg zie.
Ik kan en wil niet alleen zijn (ben single en alleenstaand).
Dan eet, drink, slaap en verzorg ik mezelf niet goed.
Nu ben ik bij mijn ouders maar ik zie dat zij het ontzettend lastig vinden.
Ik WIL ze ook niet tot last zijn.
Ze willen me zó graag helpen maar kunnen dat uiteraard niet.
Ze ondersteunen me alleen met de basis dingen.
Eten, drinken, slapen, douchen.
Maar ik zie en voel dat ze het verschrikkelijk moeilijk vinden.
Mijn logeerpartij bij mijn ouders is dan ook geen oplossing.

Dan zie ik nog maar 1 oplossing: opname.
Zodat ik niet alleen ben én de regelmaat krijg.
Tevens heb ik enorme behoefte aan frequente behandeling.
Elke dag!
Ik heb een verschrikkelijke week achter de rug en heb mijn therapeute niet 1x gezien!
Druk, druk, druk... Geen tijd. Vakanties. Elke twee weken (!!!) een afspraak.
Totale misplaatste hulp van een instelling die er juist NU voor me zou moeten zijn.

Maar ik zal eerst een zelfmoordpoging moeten ondernemen voordat ik serieus genomen wordt.
Of, tijdens een sessie met mijn therapeute, met stoelen gaan gooien.
Dan gaan er plotseling wél alarmbellen af:
"Deze jongeman moet opgenomen worden."
Ik denk er dan ook over na om aankomende dinsdag, bij een afspraak, me manisch te gaan gedragen.
Met de vuist op tafel slaan. Letterlijk. Mijn therapeute laten schrikken.
Met mijn hoofd tegen de muur aanslaan misschien? Zou dat iets uitmaken?

Bedankt voor de prettige uitleg.

Ik zit nu in een situatie waarbij ik een vrijwillige opname als enige uitweg zie.
Ik kan en wil niet alleen zijn (ben single en alleenstaand).
Dan eet, drink, slaap en verzorg ik mezelf niet goed.
Nu ben ik bij mijn ouders maar ik zie dat zij het ontzettend lastig vinden.
Ik WIL ze ook niet tot last zijn.
Ze willen me zó graag helpen maar kunnen dat uiteraard niet.
Ze ondersteunen me alleen met de basis dingen.
Eten, drinken, slapen, douchen.
Maar ik zie en voel dat ze het verschrikkelijk moeilijk vinden.
Mijn logeerpartij bij mijn ouders is dan ook geen oplossing.

Dan zie ik nog maar 1 oplossing: opname.
Zodat ik niet alleen ben én de regelmaat krijg.
Tevens heb ik enorme behoefte aan frequente behandeling.
Elke dag!
Ik heb een verschrikkelijke week achter de rug en heb mijn therapeute niet 1x gezien!
Druk, druk, druk... Geen tijd. Vakanties. Elke twee weken (!!!) een afspraak.
Totale misplaatste hulp van een instelling die er juist NU voor me zou moeten zijn.

Maar ik zal eerst een zelfmoordpoging moeten ondernemen voordat ik serieus genomen wordt.
Of, tijdens een sessie met mijn therapeute, met stoelen gaan gooien.
Dan gaan er plotseling wél alarmbellen af:
"Deze jongeman moet opgenomen worden."
Ik denk er dan ook over na om aankomende dinsdag, bij een afspraak, me manisch te gaan gedragen.
Met de vuist op tafel slaan. Letterlijk. Mijn therapeute laten schrikken.
Met mijn hoofd tegen de muur aanslaan misschien? Zou dat iets uitmaken?

Hey Jacob,

Ik begrijp je wanhoop heel goed. Ik heb ook in een soortgelijke situatie gezeten, waarbij ik eigenlijk opgenomen moest worden, maar de wachtlijsten ontiegelijk lang waren en dat heel erg moeilijk ging.

Het is inderdaad heel weinig om maar om de week je therapeut te zien, als het nu zo slecht gaat. Het is super belangrijk dat je aangeeft hoe het gaat en waarom je dit niet zo verder wil en aan welke hulp je denkt. Jammer genoeg zijn de wachtlijsten voor een opname heel lang, dus vaak kan er pas zo iets geregeld worden als iemand echt in crisis zit en er echt direct actie nodig is omdat iemand anders zelfmoord pleegt bijvoorbeeld. Dat is ontzettend vervelend, want je hebt gewoon goede hulp nodig inderdaad, ook als je niet direct een gevaar vormt voor jezelf. Je situatie escaleert anders alleen maar en dat is zo zonde. Het is echt niet oké dat de hulp momenteel zo schaars is. Dat is allemaal vanwege de bezuinigingen. 

Reken er trouwens niet op dat als je een zelfmoordpoging doet, je wel vooraan de wachtlijsten komt. Ook dan moet je 'geluk' hebben, want je wordt voor hetzelfde geld, nadat je uit het ziekenhuis ontslagen bent, weer naar huis gestuurd. Ik zou ook zeker niet zo iets doen om te zorgen dat je de hulp krijgt die je zoekt, ook al voel je je nog zo wanhopig.

Ik zou zeker aangeven aan je therapeut dat je graag in opname wil, dan kan daar in ieder geval naar gekeken worden en dan kun je een idee krijgen van de wachttijden en de plekken waar je terecht kan. Er zal overal alleen een lange wachtlijst zijn waarschijnlijk, dus misschien is verder van je woonplaats kijken nodig. Als er nergens plek is en het is wel urgent, dan kun je ook door middel van heel vaak naar opname instellingen bellen, ook door je ouders bijvoorbeeld, soms toch een plek krijgen.

In ieder geval is het belangrijk dat je je gedachten bespreekbaar maakt. Als je er met jouw therapeut niet uitkomt, stap dan naar de huisarts om hulp te vragen. Bespreek ook dat je je onbegrepen voelt, als dat zo is. Hopelijk kunnen jullie daar samen uitkomen en is iemand anders zoeken dan niet nodig, anders echt doen hoor!

Of je nu wel of niet in opname gaat, intensievere hulp dan je nu krijgt, lijkt me heel belangrijk. Ook voor na de opname, mocht je wel in opname gaan. Intensieve behandelingen zijn jammer genoeg alleen bij instellingen te vinden en niet bij zelfstandig praktijken. Als overbrugging naar een intensievere behandeling zou ik zeker vragen om vaker contact met je therapeut en als hij/zij dat niet kan bieden of je hebt geen vertrouwen meer in deze behandelaar, dan mag je zeker vragen om een andere therapeut. Wellicht binnen dezelfde instelling? 

Ik hoop dat je een behandeling kunt vinden die beter aansluit bij wat je nu nodig hebt, dan je nu krijgt. Houd moed, want ook al kan het soms veel te lang duren voordat je de juiste hulp vindt, het is het absoluut waard en je kunt echt meer dan je denkt. Ook als het niet zo voelt.

Enorm veel sterkte en kracht.

Liefs,

Sarah

------------------------------------------------
Instagram: @jekuntmeerdanjedenkt ❤️
Website: http://www.jekuntmeerdanjedenkt.com
------------------------------------------------

Hey Jacob,

Ik begrijp je wanhoop heel goed. Ik heb ook in een soortgelijke situatie gezeten, waarbij ik eigenlijk opgenomen moest worden, maar de wachtlijsten ontiegelijk lang waren en dat heel erg moeilijk ging.

Het is inderdaad heel weinig om maar om de week je therapeut te zien, als het nu zo slecht gaat. Het is super belangrijk dat je aangeeft hoe het gaat en waarom je dit niet zo verder wil en aan welke hulp je denkt. Jammer genoeg zijn de wachtlijsten voor een opname heel lang, dus vaak kan er pas zo iets geregeld worden als iemand echt in crisis zit en er echt direct actie nodig is omdat iemand anders zelfmoord pleegt bijvoorbeeld. Dat is ontzettend vervelend, want je hebt gewoon goede hulp nodig inderdaad, ook als je niet direct een gevaar vormt voor jezelf. Je situatie escaleert anders alleen maar en dat is zo zonde. Het is echt niet oké dat de hulp momenteel zo schaars is. Dat is allemaal vanwege de bezuinigingen. 

Reken er trouwens niet op dat als je een zelfmoordpoging doet, je wel vooraan de wachtlijsten komt. Ook dan moet je 'geluk' hebben, want je wordt voor hetzelfde geld, nadat je uit het ziekenhuis ontslagen bent, weer naar huis gestuurd. Ik zou ook zeker niet zo iets doen om te zorgen dat je de hulp krijgt die je zoekt, ook al voel je je nog zo wanhopig.

Ik zou zeker aangeven aan je therapeut dat je graag in opname wil, dan kan daar in ieder geval naar gekeken worden en dan kun je een idee krijgen van de wachttijden en de plekken waar je terecht kan. Er zal overal alleen een lange wachtlijst zijn waarschijnlijk, dus misschien is verder van je woonplaats kijken nodig. Als er nergens plek is en het is wel urgent, dan kun je ook door middel van heel vaak naar opname instellingen bellen, ook door je ouders bijvoorbeeld, soms toch een plek krijgen.

In ieder geval is het belangrijk dat je je gedachten bespreekbaar maakt. Als je er met jouw therapeut niet uitkomt, stap dan naar de huisarts om hulp te vragen. Bespreek ook dat je je onbegrepen voelt, als dat zo is. Hopelijk kunnen jullie daar samen uitkomen en is iemand anders zoeken dan niet nodig, anders echt doen hoor!

Of je nu wel of niet in opname gaat, intensievere hulp dan je nu krijgt, lijkt me heel belangrijk. Ook voor na de opname, mocht je wel in opname gaan. Intensieve behandelingen zijn jammer genoeg alleen bij instellingen te vinden en niet bij zelfstandig praktijken. Als overbrugging naar een intensievere behandeling zou ik zeker vragen om vaker contact met je therapeut en als hij/zij dat niet kan bieden of je hebt geen vertrouwen meer in deze behandelaar, dan mag je zeker vragen om een andere therapeut. Wellicht binnen dezelfde instelling? 

Ik hoop dat je een behandeling kunt vinden die beter aansluit bij wat je nu nodig hebt, dan je nu krijgt. Houd moed, want ook al kan het soms veel te lang duren voordat je de juiste hulp vindt, het is het absoluut waard en je kunt echt meer dan je denkt. Ook als het niet zo voelt.

Enorm veel sterkte en kracht.

Liefs,

Sarah

Sarah,

Bedankt voor je mooie reactie.
Het is toch van de zotte eigenlijk hè?
Maar ik snap ook best dat er wachtlijsten zijn.
Ik kan niet verwachten dat iedereen opspringt omdat IK in een depressie zit en accuut geholpen wil worden.

Gister heb ik trouwens én mijn huisarts én de instelling gebeld waar ik in behandeling ben. Met de mededeling dat het écht niet goed gaat met me. Dat ik dringende hulp nodig heb. Na een kort gesprekje stuurden ze me beide eigenlijk met een kluitje het riet in. Het was tevens vrijdagmiddag, best een akelige tijd om snel hulp te verwachten. Mensen zijn naar huis, instellingen zijn gesloten, telefoonnummers niet meer bereikbaar.

Ik was nog redelijk kalm m.b.t. suïcidale gedachtes maar ik had ze wél. Als er dan zó met je wordt omgesprongen, vind ik eigenlijk best kwalijk. Toch?

Ik heb dinsdag EINDELIJK weer eens een afspraak met mijn therapeute. Dan hoop ik me goed uit te kunnen drukken, de noodzaak over te kunnen brengen en mijn wensen op tafel te kunnen gooien.

Hoi Jacob,

Ik leef met je mee! Ik heb zoiets dergelijks meegemaakt toen ik van medicijnen switchtd. Ik ging met de dag slechter en hoewel mijn zorgverleners bereikbaar waren en tijd voor een kort telefonisch gesprek vrijmaakten, voelde ik mij totaal niet gehoord. Iedere keer als ik ze aan de lijn had, gaf ik aan dat ik van mening was dat het zo slecht ging dat ik aan opname dacht. Iedere keer kalmeerden ze mij . Totdat het echt niet ging. Ik sprak de wens uit voor opname en was stellig en toen bleek dat een opname helemaal niet ging. Daar was ik  nog te goed voor. Ik was geen gevaar voor mijzelf of mijn omgeving en zou ‘niet passen’ opeen acute opname afdeling. Ze konden mij wel Op een wachtlijst zetten voor een opname met behandeling. Pff wat een desillusie. Uiteindelijk is het beter gegaan nadat ze met Seroquel voorschreven voor te kalmeren. En inmiddels ben ik door deze ervaring ook wat gehard. Ik knok mij er wel doorheen en roep desnoods hulp in van mijn omgeving. Wel is het zo dat ik suïcidale gedachtes kan hebben, maar dat ik besef dat deze ingeven worden door wanhoop en ik heel zeker weet dat ik er niet naar ga handelen. Ik zou het mijn omgeving niet aandoen. Ik heb een dochter van 5 en vooral de liefde voor haar, houd mij vechtende naar het licht aan het einde van de tunnel.

Houd vol! Er komen betere dagen aan en bespreek dinsdag je wensen en verwachtingen met je therapeute. 

Liefs!
Marjolein

Hoi Jacob,

Ik leef met je mee! Ik heb zoiets dergelijks meegemaakt toen ik van medicijnen switchtd. Ik ging met de dag slechter en hoewel mijn zorgverleners bereikbaar waren en tijd voor een kort telefonisch gesprek vrijmaakten, voelde ik mij totaal niet gehoord. Iedere keer als ik ze aan de lijn had, gaf ik aan dat ik van mening was dat het zo slecht ging dat ik aan opname dacht. Iedere keer kalmeerden ze mij . Totdat het echt niet ging. Ik sprak de wens uit voor opname en was stellig en toen bleek dat een opname helemaal niet ging. Daar was ik  nog te goed voor. Ik was geen gevaar voor mijzelf of mijn omgeving en zou ‘niet passen’ opeen acute opname afdeling. Ze konden mij wel Op een wachtlijst zetten voor een opname met behandeling. Pff wat een desillusie. Uiteindelijk is het beter gegaan nadat ze met Seroquel voorschreven voor te kalmeren. En inmiddels ben ik door deze ervaring ook wat gehard. Ik knok mij er wel doorheen en roep desnoods hulp in van mijn omgeving. Wel is het zo dat ik suïcidale gedachtes kan hebben, maar dat ik besef dat deze ingeven worden door wanhoop en ik heel zeker weet dat ik er niet naar ga handelen. Ik zou het mijn omgeving niet aandoen. Ik heb een dochter van 5 en vooral de liefde voor haar, houd mij vechtende naar het licht aan het einde van de tunnel.

Houd vol! Er komen betere dagen aan en bespreek dinsdag je wensen en verwachtingen met je therapeute. 

Liefs!
Marjolein

Hoi Marjolein,

Bedankt voor je reactie. Lief van je.
Dat herken ik inderdaad ook heel erg.
Terwijl ik op de websites van die "opnamehuizen" niet terug kan vinden of er een wachtlijst is o.i.d.
Als je de teksten leest kun je er vandaag nog terecht, als je wil.

Ik wilde dat ik ook iemand had waardoor ik op de been bleef, dat lijkt me een mooie drijfveer.
Ik ben ook enorm strijdbaar en zal écht nooit suïcidaal worden.
Ten eerste omdat ik het waarschijnlijk gewoon niet durf.
Ten tweede omdat ik het mijn familie niet wil aandoen.
Ik zie mijn ouders, broertje en zus voor mijn ogen als ze erachter komen dat ik zelfmoord heb gepleegd.
Die aanblik gaat mij door merg en been dus ik zal ze dat nooit aandoen.
Maar soms... Pfff... Dan lijkt het de enige oplossing...

Medicatie is geen optie voor mij, daar zie ik totaal geen heil in.
Been there, done that...