Hi,

Sinds een tijdje woon ik samen met mijn vriend waarmee ik nu al bijna drie jaar samen ben.

Hij heeft al een lange tijd een depressie en door omstandigheden die ik vorig jaar heb meegemaakt merk ik dat ik ook steeds meer depressieve klachten vertoon. Hiervoor moet ik nog steeds naar de huisarts gaan, maar dat is niet waar ik het over wil hebben.

Ik ben redelijk angstig aangelegd en ik maak mij snel zorgen over mijn naasten. Daarnaast ben ik iemand die mensen niet veroordeeld. Nu heeft mijn partner soms heftigere episodes waar ik normaal gesproken nog wel goed mee om kan gaan. De laatste dagen merk ik dat het langer aanhoudt. Hij wilt niet praten, hij vind het vervelend als ik vragen aan hem stel (ik studeer psychologie dus ik weet wel goed hoe ik de vragen moet stellen) en daarnaast heeft hij iets tegen zijn psycholoog kunnen zeggen wat hij gewoon niet tegen mij kan zeggen. 

Dit vind ik erg moeilijk, omdat ik zo angstig ben krijg ik dan het gevoel dat ik iets niet goed doe of mij niet genoeg open stel. Door zijn zeggen weet ik dat dit niet het geval is. Ook kan ik gewoon niet tot hem doordringen met de dingen die ik zeg, hij is namelijk erg afwezig. Qua intimiteit is er niet heel veel veranderd, alhoewel ik wel merk dat hij hier ook de afwezigheid sterk vertoond. 

Misschien is dit gewoon een episode, maar ik zou het wel prettig vinden om te weten hoe ik tot hem kan doordringen.

Heeft iemand misschien een aantal tips?

Alvast heel erg bedankt (:

Hoi JdeJ, ik schrijf hier als "partner van" en herken wel enkele dingen. Ten eerste het feit dat hij dingen tegen de psycholoog vertelt, maar niet tegen jou. Dat deed mijn partner ook. Eerlijk gezegd word ik me er nu pas van bewust dat je dat als partner als probleem kunt opvatten. Ik vind het juist alleen maar goed. Jij studeert dan misschien wel psychologie, maar je bent zijn psycholoog niet. Jij bent zijn partner, en zo moet het ook blijven. Anders kom jein de rol van een soort "hulpverlener", en gaat de relatie scheef lopen. Ten tweede herken ik het dat je soms niet door kunt dringen. En dat hij geïrriteerd wordt als je te veel vraagt. Ik denk dat dat komt omdat ze zo veel aan hun hoofd hebben. Vaak is het ook een beetje chaos in de bovenkamer. Ze hebben echt letterlijk tijd voor zichzelf nodig en kunnen er dan niet zoveel bij hebben. Bovendien weten ze zelf niet wat er gaande is. Laat staan dat ze het aan jou uit kunnen leggen. Zo was het bij mijn partner. Misschien heb je er iets aan.

Hoi JdeJ, ik schrijf hier als "partner van" en herken wel enkele dingen. Ten eerste het feit dat hij dingen tegen de psycholoog vertelt, maar niet tegen jou. Dat deed mijn partner ook. Eerlijk gezegd word ik me er nu pas van bewust dat je dat als partner als probleem kunt opvatten. Ik vind het juist alleen maar goed. Jij studeert dan misschien wel psychologie, maar je bent zijn psycholoog niet. Jij bent zijn partner, en zo moet het ook blijven. Anders kom jein de rol van een soort "hulpverlener", en gaat de relatie scheef lopen. Ten tweede herken ik het dat je soms niet door kunt dringen. En dat hij geïrriteerd wordt als je te veel vraagt. Ik denk dat dat komt omdat ze zo veel aan hun hoofd hebben. Vaak is het ook een beetje chaos in de bovenkamer. Ze hebben echt letterlijk tijd voor zichzelf nodig en kunnen er dan niet zoveel bij hebben. Bovendien weten ze zelf niet wat er gaande is. Laat staan dat ze het aan jou uit kunnen leggen. Zo was het bij mijn partner. Misschien heb je er iets aan.

Dankjewel voor je antwoord!

Ik vind het erg fijn dat je mij dit vanuit een ander perspectief hebt laten zien.

Graag wil ik nog even terug komen op het feit dat hij iets tegen zijn psycholoog heeft gezegd en niet tegen mij want ik kom er nu achter dat ik dat in mijn verhaal niet zo goed verwoord heb hahah

Ik vind het helemaal prima als hij dingen niet tegen mij zegt want zoals jij ook aangeeft, dan kan de relatie scheef gaan lopen. Alleen heeft hij vertelt dat hij het mij heel erg graag wilt vertellen, alleen lukt het hem niet. Ik wil het natuurlijk niet uit hem trekken maar toch knaagt het wel een beetje aan me dat ik het dan niet weet. Ik geef hem de tijd om het te vertellen, maar vraag me af of (omdat het al zo'n twee weken geleden is dat hij dit heeft verteld) ik er misschien naar zou moeten vragen?
Het laatste wat ik wil is natuurlijk olie op het vuur gooien! 

Thanks!

Tja, dat zijn moeilijke dingen. 't Is altijd een beetje balanceren hè.. Misschien kun je het een beetje met een omweg vragen? Zoiets als: moet ik me daar zorgen om maken? Is het iets waar ík iets aan kan veranderen? Dan hoeft hij niet persé te vertellen wat het precies is, maar weet jij wel waar je aan toe bent.