Tussen wal en schip

Blijkbaar heb ik even een hoop te schrijven,  
dus weer een stukje tekst

Al heel lang voel ik me heel vaak overal tussen wal en schip. 
Bij iets van studie of werk, hulpverlening, soms ook in contact. 
Het gaat namelijk wel oké
nou een enkele keer dan helemaal niet, maar voor de rest best wel...
En dus is er geen reden voor bv. opname maar voelt het voor mij wel continu alsof ik het maar nèt gebolwerkt krijg.  Dan is er wel ergens een wil om bv nog iets van een studie te gaan doen maar word de weg al snel te veel. Het is ook niet dat ik altijd heel de dag loop te doemdenken maar verwacht a.u.b. niet dat ik er overal positief en opgewekt over kan gaan doen.

Dus dat tussen wal en schip inhangen, dàt doet bij mij nou juist zo'n pijn. Het lukt niet om mee te varen zoals het bij een hoop anderen eruit ziet, maar echt helemaal klote, dat is het eigenlijk ook niet.   
Was het maar allemaal écht klote!  denk ik dan soms... 
Laat dat schip maar zinken!