Ik heb een beetje feedback nodig over wat ik het best met mijn huidige behandelaar kan doen. (als je geen energie hebt om het hele verhaal te lezen, lees dan alleen de laatste alinea. Ik moest even m'n frustratie uiten) Een maand geleden heb ik aangegeven dat ik het op dit moment allemaal niet aan kon en hulp nodig had om door deze periode te komen. Ik zit al maanden aan te hikken tegen een soort van afscheidsbrief voor mijn vader. In mijn hoofd heeft het al goed vorm kunnen krijgen, maar het lukt me niet het op papier te zetten. Elke keer wanneer ik er aan schrijf ben ik na een uur helemaal wazig in mijn hoofd en wordt het gevolgd door een slechte nachtrust en een nog slechtere dag: paniekerig gevoel en geïrriteerdheid.
Ik heb rust in mijn hoofd nodig heb ik hen gezegd. Ik moet van dat gespannen gevoel af gaf ik aan. Medicijnen konden wel een oplossing bieden kreeg ik toen te horen. Niet de eerste keer dat ze over medicijnen beginnen, maar dit is wel de eerste keer dat ik het als een acceptabele uitkomst zag. Ik kan er zo niet mee door.

We zijn inmiddels een maand verder, en er loopt nog steeds niets. In eerste instantie was er bij de behandelende organisatie geen psychiater in dienst, maar die zou dan na 2 weken komen. Als het echt niet ging moest ik contact opnemen met mijn huisarts. Dat deed ik, want het ging echt totaal niet. De huisarts was op vakantie en ik werd doorverwezen naar een andere huisarts. Die wilde echter niks voorschrijven omdat ze vond dat alleen de behandelaar of mijn eigen huisarts dat moest doen. Na een week heen en weer te hebben gebeld tussen de behandelaar en de huisarts (natuurlijk kunnen ze zelf niet op het idee komen contact met elkaar op te nemen) kwamen ze overeen dat de psychiater de antidepressiva behandeling op zou gaan starten wanneer die aanwezig was. Voor de tussenperiode zou ik oxazepam voorgeschreven krijgen. Een weekje, en dan zou de psychiater er zijn..

Een week later was de psychiater er, de man was ook wel akkoord met de behandeling, maar... hij kon nog geen recepten uitschrijven. "Ga ik zo snel mogelijk regelen" zei die toen. Ik gaf aan dat ik eind augustus tijdens een introductieperiode verantwoordelijk zou zijn voor 25 nieuwe studenten aan de universiteit hier, vreemde mensen in de stad, en dat ik tegen die tijd dus ook lang en breed gestart zou willen zijn. Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor anderen wanneer ik nog niet eens verantwoordelijk kan zijn voor mijzelf.

Het is nu alweer 2 weken later, en ik heb nog niks van de beste man gehoord. Als iets niet kan, dan kan ik dat heel goed begrijpen. Echter, dat hij niet even een terugkoppeling geeft, vraagt hoe het gaat, wat dan ook, dat neem ik hem heel erg kwalijk. De afgelopen 4 werkdagen heb ik dagelijks met de praktijk contact opgenomen en aangegeven dat het zo niet gaat. De secretaresse zegt telkens "ik geef het door". Dat is waar ik het mee moet doen. 

Ik weet niet wat ik hier mee moet doen. Ten eerste vreet ik mezelf nu al helemaal op dat ik zo kort voor die introductieweek moet starten met een medicijn waarvan ik niet weet wat het met me gaat doen. Ten tweede ben ik mijn vertrouwen in deze praktijk totaal verloren. Een aantal maanden terug, toen ik voor het eerst een paniekaanval meemaakte, nam ik contact met hen op. Heel kort werd aangegeven dat het kwam door een overmaat aan emoties die op dit moment spelen. That's it, ze gingen gewoon door met de familie kwestie. Ze hadden gewoon niet in de gaten dat het een serieuze hulpvraag was. Ik ben bang om afhankelijk te zijn van een praktijk dat op deze manier werkt. Ergens speelt het door mijn hoofd om de behandeling te stoppen. Ik heb me 8 jaar zelf weten te redden, dus dat moet nu ook wel lukken. Mijn huisarts zegt dat het wel eens tegen zou kunnen vallen. Nadat zo'n 'trauma' zich uit kan het heel moeilijk zijn ermee om te gaan. Nou dat trauma is mijn leven, en ik zou er hoe dan ook mee om moeten leren gaan.. Beter alleen zodat ik mezelf in ieder geval kan vertrouwen dan door iemand die ik niet kan vertrouwen.

Het is wel te merken denk ik, ik ben zwaar gefrustreerd. Ik wil er alleen geen situatie van maken, want dat gaat alleen maar meer moeite met zich meebrengen. Ik kan mijn energie wel beter gebruiken. Ik snap gewoon niet waarom die man niet gewoon mee kan denken. Ik heb mijn huisarts gisteren gebeld, die is eindelijk terug van vakantie. Ik moet het bij de behandelaar proberen kreeg ik daar te horen, als het echt totaal niet lukt moest ik maar terug bellen. Morgen misschien dan maar de huisarts bellen? Ik weet het gewoon niet meer. En dan vertrek ik over anderhalf maand voor een half jaar tot een jaar naar het buitenland, ik had zo gehoopt de boel dan weer een beetje op orde te hebben...

Wat zijn jullie ervaringen toen jullie begonnen met medicatie? Gebeurden er rare dingen met je in de beginperiode? In hoe verre vertrouwde je jezelf op dat moment? Ik weet 1 ding heel zeker, ik ga mijn plannen niet aanpassen vanwege die bureaucratische onzin: ja we willen het wel maar het kan nog niet, want het is op papier nog niet in orde. Dus ja, is het verstandig nu nog met die behandeling door te gaan?

Ik heb een beetje feedback nodig over wat ik het best met mijn huidige behandelaar kan doen. 

Hoi Kaji,

Een nuchter en tegelijkertijd ontnuchterend antwoord: het is vakantietijd en dan gebeuren deze dingen. En ja, in een perfecte wereld zou je inlevingsvermogen verwachten van behandelaren. Dus in de echte wereld gebeurt dat niet, hoezeer je dat juist van behandelaren in deze tak van sport zou verwachten.

De vraag die je in je laatste alinea stelt is niet te beantwoorden, omdat iedereen anders op medicatie reageert. Het hangt o.a. af van de sterkte van het medicijn en wat jij gewend bent/wat je lichaam aankan.

Maar gezien je bericht zit de frustratie over de gang van zaken je volgens mij op dit moment het meest in de weg. Is dat echt het geval dan is iedere beslissing op dit moment af te raden. Wacht even, concentreer je op iets anders en neem dan in alle rust en wijsheid zelf de beslissing,

succes,
Ray

lastig vraagstuk.
ten eerste is anderhalve maand heel kort. vaak begin je met een lage dosis om het op te bouwen. vooral om te kijken of er bijwerkingen zijn. vaak merk je dan nog niet veel van de positieve effecten. bij mij is de dosis 2x verhoogt tot ik op mijn dosis zat dat een goed effect gaf (en gelukkig met de eerste AD). maar dan ben je dus wel weer een paar maanden verder. dat moet je je wel realiseren

verder hoe met jou situatie om te gaan
Je kan twee dingen doen
verder gaan op de huidige weg met de praktijk. bel ze en spreek een tijd af waarop jij jou pschiater aan de lijn kan krijgen. desnoods blijf je aan de lijn hangen(als het binnen een redelijke tijd is). email je hem etc. dat ze je niet terugbellen is neit acceptabel. dus iets meer aandringen op dat gesprek

optie 2 is naar de huisarts en alsnog om passende medicatie vragen. 
jij bent de opdrachtgever. hij moet zorg leveren. ze kunnen je wel wegwuiven naar de psychiater (vaak heeft deze een net beter beeld en meer ervaring met medicatie waardoor ze dat denk ik doen)
lees dat hierbij dus ook een klein risico zit dat de HA minder ervaring heeft met AD.
voor de toekomst is dit misschien wel een betere optie. omdat je naar het buitenland gaat. is het makkelijker om met de HA contact te houden.

wel zou ik, zeker omdat je zo lang gaat. daar een nieuwe psychiater in de hand nemen. dan heb je een korter lijntje naar hulp. bel even met zorgverzekeraar.
maar dan moet je denk ik wel een verklaring hebben van zo en zo lijkt mij

wat je ook doet ga nog door met de behandeling. want denk niet dat je nog binnen 1.5 maand een nieuwe psychiater krijgt

De beste man belde me om half 6 op, net toen ik begon met werken. Ik heb hem even kort uitgelegd waarom er voor mij tijdsdruk op zit. "ja dan moet je het niet doen" was zijn antwoord. Ik was stomverbaasd. Vroeg hem of hij morgen terug wilde bellen.
Is dit een normale gang van zaken? Ik heb geen flauw idee hoe al die medicijnen en processen bij hen werken en ik voel me echt totaal buitengesloten bij mijn eigen behandeling. Ik heb geen zicht op de mogelijkheden en heb niet het gevoel dat ik zelf een weloverwogen beslissing kan maken. Ik heb alleen ook het idee dat zij totaal niet meedenken. 

@pedra als ik jou verhaal hoor dan lijkt het niet al te verstandig? 

Ik was er ook gewoon blindelings vanuit gegaan dat het voor die tijd geregeld zou worden, maar ik weet nu niet zo goed wat een juiste vervolgstap zou zijn. Ik haat het om van anderen afhankelijk te zijn..

niet verstandig is niet het juiste woord.
het maakt het wel moeilijker. omdat het beginnen met medicatie gecompliceerd is en echt een trial en error. als jij weg bent naar het buitenland kan je niet even langs bij de huisarts om te overleggen om wel/niet door te gaan of medicatie te veranderen te verhogen.

dus vandaar moet je ook bedenken hoe je het aan gaat pakken na die 1.5 maand


maar het is allemaal jou keus. als jij zegt het lijkt me verstandig om te beginnen omdat je denkt er mogelijk baat te hebben. en dan natuurlijk wel met voldoende ondersteuning van begeleiders kan je het doen

maar blijft een lastige keuze

Hallo Kaji,

Ik denk dat de psychiater bedoelt dat hij je geen AD voorschrijft als jij over 1 1/2 maand naar het buitenland vertrekt.
Een arts moet een vinger aan de pols houden op het gebied de effecten van jouw nieuwe AD en de mogelijk achterliggende oorzaak 
van jouw gevoelsleven vandaag.
Ik denkt dat de keus wordt geen AD als je naar het buitenland vertrekt of niet vertrekken en met je problemen en AD aan de slag gaan.
Hoor het graag.

Groet,  Bert

Hallo Kaji,

Ik denk dat de psychiater bedoelt dat hij je geen AD voorschrijft als jij over 1 1/2 maand naar het buitenland vertrekt.
Een arts moet een vinger aan de pols houden op het gebied de effecten van jouw nieuwe AD en de mogelijk achterliggende oorzaak 
van jouw gevoelsleven vandaag.
Ik denkt dat de keus wordt geen AD als je naar het buitenland vertrekt of niet vertrekken en met je problemen en AD aan de slag gaan.
Hoor het graag.

Groet,  Bert

Het was een reactie op de zorgen die ik uitte over dat ik voor een groep mensen verantwoordelijk moest zijn tijdens de introductie en dat liever niet deed als ik niet voor mijzelf verantwoordelijk kan zijn. Had hij niet op zijn minst even mee kunnen denken?

Maar oke, ik ben niet aan een AD begonnen. Ik heb die dag ook besloten mijn behandeling te laten voor wat het is. Ik zie geen heil in een behandeling dat alleen maar negatieve gevolgen heeft maar waarbij daarna geen oog is voor die negatieve gevolgen. Juist zij zouden het toch op moeten vangen.
Gisteren had ik enorme spijt toen ik in een volle collegezaal overvallen werd door een paniekaanval, maar dat zal dan gewoon even doorbijten worden de komende weken ben ik bang. Ik hoop dat een andere omgeving een goede invloed heeft wanneer ik in het buitenland ben..