Hoi,  

Radeloos,  hopeloos en alleen voel ik me. 
Op zoek naar herkenning,  begrip en uitzicht. 
De donkere wolken lijken maar niet weg te trekken. Ik heb het gevoel steeds meer vervreemd te raken van mijn  omgeving.  Vooral van mijn man die echt niks van me snapt. Dus  me toch maar voorstellen hier... spannend,  gek want ik ben een mensenmens maar vooral live. 
Wat moet ik doen! Afgelopen oktober citalopram afgebouwd en over gegaan op welbutrin. Ik werd steeds meer zombie. Slapeloosheid deed me de das om. Ik was helemaal klaar met medicatie. Nu 3 weken zonder (behalve af en toe ritalin voor adhd) maar dit is het ook niet. Ik ben down, mopperig,  een vreselijk mens. Dit is niet wie ik  ben!  Ik maak heel veel stuk zo maar voel me ook zo alleen. Zal ik toch weer aan de medicatie?  Gaat dit over?  
Lfs bluebird

Hallo BlueBird,

Allereerst een hartelijk welkom op dit forum.


Een heel herkenbaar gevoel, dat uitzichtloze en sombere.
Ik schrijf hier als iemand die verschillende depressies heeft meegemaakt, maar vandaag ben ik stabiel.

Hoe gaat het vandaag met je?

Ja en dan je vraag wel of niet AD gaan gebruiken. Ik vind het moeilijk om je daarin te adviseren.
Het kan zijn dat je AD nodig hebt om die ontbrekende stofjes aan te maken. Het kan ook zijn dat je lichaam nog moet wennen om zonder AD te functioneren. Zo'n gewenning kan dan wel (van andere schrijver gehoord) wel drie maanden tot een half jaar duren.
Ik heb zelf vorig jaar hetzelfde meegemaakt. Ik had mijn AD heel langzaam afgebouwd, daarna ging het twee maanden goed.
Toen kreeg ik weer dat nare gevoel van hier klopt iets niet, ik begon me weer somber te voelen. Ik ben toen weer met AD gestart en gebruik het vandaag nog steeds.
Vandaag vermoed ik dat de angst om weer depressief te worden mij bij deze keuze heeft gebracht.
Ik weet vandaag eigenlijk nog steeds niet zeker of ik stabiel ben door eigen toe doen of dat de AD een rol speelt.
Een lastig dilemma dus.

Hoor graag van je.

Groetjes,  Bert