Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Toch een depressie


#1

Hallo allemaal, na een beetje zoeken ben ik op dit forum terechtgekomen. Weet niet goed waar beginnen want het is een beetje veel dat ik zou moeten uitleggen. Ben een vrouw van 55 ondertussen, en gehuwd, geen kinderen.

Ik heb een misbruikverleden en daardoor een dissociatieve stoornis. Ben ook in opname geweest daarvoor en dat is zo'n beetje stabiel nu. Dit was in 2003 en de daarop volgende jaren. Ik heb een relatie van 30 jaar ondertussen en heb steeds geprobeerd mijn psychische problemen niet teveel te laten doorwegen in het dagelijkse leven, dit om mijn man niet teveel te belasten. Kinderen heb ik niet mede door dat misbruikverleden, het lukte niet. Tot zover de algemene stand van zaken.

De laatste jaren zijn er nog een paar moeilijke dingen op mijn weg gekomen. Ik kreeg een zware streptokokken infectie in mijn been waardoor ik maanden niet goed uit de voeten kon en lelijke littekens heb op mijn been. Toen dat een beetje genezen was, ben ik van de zolder gevallen met een compressiefraktuur in mijn rug tot gevolg. Een jaar heb ik niet uit de voeten gekunnen waardoor ook mijn conditie nihil was. Dat heb ik een beetje terug opgebouwd, maar ik ben nog lang niet de oude.

Toen ik nog niet helemaal hersteld was, vorige zomer, is mijn man na 30 samen zijn van de ene dag op de andere bij een andere vrouw gaan wonen waar hij blijkbaar al 2 jaar een relatie mee had. Mijn wereld stortte in, nooit, maar dat ook nooit had ik dat van hem verwacht, ik vertrouwde hem voor 100% en liet hem vrij dingen te doen waar ik zelf niet de fut voor had. Ondertussen zijn we een jaar verder, hij heeft gebroken met die vrouw, maar woont nog steeds niet thuis maar op het appartement van een vriend. Hij praat niet, we zijn samen op vakantie geweest en nog weekendjes naar onze caravan, maar hij heeft tijd nodig. Waarvoor, dat weet ik ondertussen toch niet echt meer. Dus een onzekere situatie die me echt uitholt. En in maart, in volle lockdown, is mijn hond overleden. Mijn hond was mijn beste vriend, mijn steun en toeverlaat dus dat is echt heel hard aangekomen. 

Ondertussen hebben we een andere hond waar ik gelukkig weer leer van houden en waar we samen voor zorgen. Mijn man komt de laatste maanden 3 keer per week eten en het is net alsof er niks gebeurd is, maar in mij borrelt er natuurlijk vanalles. Heb al proberen te praten met hem, maar hij is zo gesloten en relatietherapie ziet hij niet zitten.

Maar waarvoor ik nu op dit forum terechtgekomen ben. Voor mijn andere psychische problemen word ik opgevolgd door een therapeute en een psychiater. Deze laatste heeft bevestigd dat ik in een depressie gesukkeld ben. Dat uit zich vooral in het niet of moeilijk in beweging geraken. Ik heb een alleenstaand huis en een atelier (ik heb een opleiding illustratie gevolgd) en moet dat alleen onderhouden en dat valt me enorm zwaar. Heb wel hulp van mijn man, maar sporadisch. Ik kan mezelf dikwijls niet in gang krijgen, alles is zinloos of te zwaar. Ik doe wel dingen, maar in een heel traag tempo en ik word er zelf onnozel van en kwaad op mezelf als ik weer eens een hele dag in mijn bed kruip om weg te zijn van de realiteit. Gelukkig is de hond er om mij te dwingen om buiten te gaan en die de nodige aandacht te geven, wat ik wel doe. Alles voelt alsof ik het moet doen met een zware rugzak aan. Zelfs douchen kan een hele uitdaging zijn waar ik pas 's middag aan toe kom.

Op creatief vlak, wat mij normaal uit zo'n situatie kan helpen, lukt het ook niet meer. Faalangst, uitstelgedrag. Nochtans zou ik graag parttime met mijn illustratie iets willen verdienen, maar het geraakt allemaal niet van de grond.

Oef, dit is nog een lang epistel geworden, maar het is ook zoveel. Wat ik hoop hier te vinden zijn mensen die exact begrijpen hoe het is om niet vooruit te geraken. Hulpverleners doen hun best, maar snappen het niet helemaal.
Antwoord

#2

Hallo Elandje,

Welkom op het forum en dank voor je verhaal. Goed dat je ons gevonden hebt. Je kunt hier alles kwijt en je hart luchten.

Je hebt nogal wat te verduren gehad zeg. Die verschijnselen van depressie zijn heel herkenbaar, niet in beweging kunnen komen, alles zinloos vinden, boos zijn op jezelf. Dat laatste kun je misschien proberen los te laten? Dat probeer ik zelf tenminste. Je hebt er niet om gevraagd om depressief te worden door alles wat je is overkomen. Boos zijn op jezelf maakt het alleen maar nog zwaarder. Het is niet makkelijk hoor, maar probeer het?

Ik heb ook de ervaring dat hulpverleners het niet snappen. Het is een zoektocht, soms duurt het lang voor je de juiste hulp hebt gevonden helaas.

Ik heb zelf tekenen als hobby maar daar komt de laatste tijd ook niets van. Wat doe jij? Schilder je of iets anders?

Lieve groet en sterkte,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Elandje
Antwoord

#3

(05-10-2020, 05:22)Elandje schreef: Hallo allemaal, na een beetje zoeken ben ik op dit forum terechtgekomen. Weet niet goed waar beginnen want het is een beetje veel dat ik zou moeten uitleggen. Ben een vrouw van 55 ondertussen, en gehuwd, geen kinderen.

Ik heb een misbruikverleden en daardoor een dissociatieve stoornis. Ben ook in opname geweest daarvoor en dat is zo'n beetje stabiel nu. Dit was in 2003 en de daarop volgende jaren. Ik heb een relatie van 30 jaar ondertussen en heb steeds geprobeerd mijn psychische problemen niet teveel te laten doorwegen in het dagelijkse leven, dit om mijn man niet teveel te belasten. Kinderen heb ik niet mede door dat misbruikverleden, het lukte niet. Tot zover de algemene stand van zaken.

De laatste jaren zijn er nog een paar moeilijke dingen op mijn weg gekomen. Ik kreeg een zware streptokokken infectie in mijn been waardoor ik maanden niet goed uit de voeten kon en lelijke littekens heb op mijn been. Toen dat een beetje genezen was, ben ik van de zolder gevallen met een compressiefraktuur in mijn rug tot gevolg. Een jaar heb ik niet uit de voeten gekunnen waardoor ook mijn conditie nihil was. Dat heb ik een beetje terug opgebouwd, maar ik ben nog lang niet de oude.

Toen ik nog niet helemaal hersteld was, vorige zomer, is mijn man na 30 samen zijn van de ene dag op de andere bij een andere vrouw gaan wonen waar hij blijkbaar al 2 jaar een relatie mee had. Mijn wereld stortte in, nooit, maar dat ook nooit had ik dat van hem verwacht, ik vertrouwde hem voor 100% en liet hem vrij dingen te doen waar ik zelf niet de fut voor had. Ondertussen zijn we een jaar verder, hij heeft gebroken met die vrouw, maar woont nog steeds niet thuis maar op het appartement van een vriend. Hij praat niet, we zijn samen op vakantie geweest en nog weekendjes naar onze caravan, maar hij heeft tijd nodig. Waarvoor, dat weet ik ondertussen toch niet echt meer. Dus een onzekere situatie die me echt uitholt. En in maart, in volle lockdown, is mijn hond overleden. Mijn hond was mijn beste vriend, mijn steun en toeverlaat dus dat is echt heel hard aangekomen. 

Ondertussen hebben we een andere hond waar ik gelukkig weer leer van houden en waar we samen voor zorgen. Mijn man komt de laatste maanden 3 keer per week eten en het is net alsof er niks gebeurd is, maar in mij borrelt er natuurlijk vanalles. Heb al proberen te praten met hem, maar hij is zo gesloten en relatietherapie ziet hij niet zitten.

Maar waarvoor ik nu op dit forum terechtgekomen ben. Voor mijn andere psychische problemen word ik opgevolgd door een therapeute en een psychiater. Deze laatste heeft bevestigd dat ik in een depressie gesukkeld ben. Dat uit zich vooral in het niet of moeilijk in beweging geraken. Ik heb een alleenstaand huis en een atelier (ik heb een opleiding illustratie gevolgd) en moet dat alleen onderhouden en dat valt me enorm zwaar. Heb wel hulp van mijn man, maar sporadisch. Ik kan mezelf dikwijls niet in gang krijgen, alles is zinloos of te zwaar. Ik doe wel dingen, maar in een heel traag tempo en ik word er zelf onnozel van en kwaad op mezelf als ik weer eens een hele dag in mijn bed kruip om weg te zijn van de realiteit. Gelukkig is de hond er om mij te dwingen om buiten te gaan en die de nodige aandacht te geven, wat ik wel doe. Alles voelt alsof ik het moet doen met een zware rugzak aan. Zelfs douchen kan een hele uitdaging zijn waar ik pas 's middag aan toe kom.

Op creatief vlak, wat mij normaal uit zo'n situatie kan helpen, lukt het ook niet meer. Faalangst, uitstelgedrag. Nochtans zou ik graag parttime met mijn illustratie iets willen verdienen, maar het geraakt allemaal niet van de grond.

Oef, dit is nog een lang epistel geworden, maar het is ook zoveel. Wat ik hoop hier te vinden zijn mensen die exact begrijpen hoe het is om niet vooruit te geraken. Hulpverleners doen hun best, maar snappen het niet helemaal.

Hallo Elandje,

Welkom op dit forum. Het zijn heftige gebeurtenissen die je beschrijft. Het niet met je man kunnen praten over wat er is gebeurd en gewoon weer samen activiteiten ondernemen en samen eten komt erg beklemmend op me over. Waar is je zelfrespect? is een gedachte die bij me opkomt. Ben je niet ontzettend kwaad? Of heb je hem vergeven? Maar hoe kun je iemand vergeven die er niet over wil praten? Je moet je erg afgewezen en gekwetst voelen. Als je die heftige emoties niet kunt uiten dan slaat het naar binnen. Daar komt dan de infectie, de val en het overlijden van je hond nog bij. En dit allemaal op de achtergrond van een misbruiktrauma. Het zou een wonder zijn als je niet in een depressie zou raken. Heb je een vriendin waarmee je goed kunt praten? Hulpverleners zijn belangrijk om inzicht en tools te krijgen om je situatie vooruit te helpen, maar soms heb je ook even iemand nodig die zijn of haar hart voor je openstelt. Al heb ik geleerd dat je wel een beetje moet oppassen dat je niet iemand leegzuigt, en dus ook interesse naar de ander toont, al kost het misschien wat moeite.
Misschien adviseert je psychiater medicatie voor een steuntje in de rug. Het kan de zwaarte er wat af halen.
Het lijkt me belangrijk om de gevoelens die bij je borrelen en je uithollen een plek te geven. Je verhaal geeft mij de indruk dat je je afhankelijk opstelt. Jij mag ook keuzes maken, voorwaarden stellen.

Ik weet hoe het voelt om nergens energie voor je hebben. Je zou wel willen, maar je lijf werkt niet mee. Alles is teveel. Bij mij komt het omdat ik me staande wil houden in een situatie die eigenlijk niet goed voor me is. De situatie moet dus veranderen voordat het met mij weer beter kan gaan. Ik zorg eerst voor een pas op de plaats voordat ik drastische beslissingen ga nemen, maar er moet wel iets veranderen. Bij jou ook?

Veel sterkte in de strijd!

J@n
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen J@n :   • Elandje
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 05-10-2020, 19:25 door Elandje.)

(05-10-2020, 16:06)Alais schreef: Hallo Elandje,

Welkom op het forum en dank voor je verhaal. Goed dat je ons gevonden hebt. Je kunt hier alles kwijt en je hart luchten.

Je hebt nogal wat te verduren gehad zeg. Die verschijnselen van depressie zijn heel herkenbaar, niet in beweging kunnen komen, alles zinloos vinden, boos zijn op jezelf. Dat laatste kun je misschien proberen los te laten? Dat probeer ik zelf tenminste. Je hebt er niet om gevraagd om depressief te worden door alles wat je is overkomen. Boos zijn op jezelf maakt het alleen maar nog zwaarder. Het is niet makkelijk hoor, maar probeer het?

Ik heb ook de ervaring dat hulpverleners het niet snappen. Het is een zoektocht, soms duurt het lang voor je de juiste hulp hebt gevonden helaas.

Ik heb zelf tekenen als hobby maar daar komt de laatste tijd ook niets van. Wat doe jij? Schilder je of iets anders?

Lieve groet en sterkte,
Alais

Dank je Alais voor je antwoordje. Vandaag is mijn begeleidster van de thuiszorg bij mij geweest en heb ik het er met haar over gehad, dat hulpverleners het niet altijd begrijpen. Ze vond het wel erg en vertelde dat ze zelf een burn-out had gehad. Ze stelde echt veel vragen over hoe het allemaal gaat met mij, dus dat vond ik heel positief. Ik heb dikwijls wel moed, maar op één of andere manier gaat die dan weg. Ik hoop hier van mensen met dezelfde ervaringen te kunnen leren en misschien ook iemand anders te helpen.
Illustratie kan redelijk veel omvatten, ik doe zo'n beetje vanalles. Tekenen, schilderen, grafiek, collage. Heb illustraties gemaakt voor de brochure van de psychiatrische thuiszorg. Het is echt mijn leven normaal gezien, maar nu lukt het niet. Je zal zelf ook wel weten hoe frustrerend het is om er niet toe te komen.
Groetjes, Elandje

(05-10-2020, 16:53)J@n schreef:  Het niet met je man kunnen praten over wat er is gebeurd en gewoon weer samen activiteiten ondernemen en samen eten komt erg beklemmend op me over. Waar is je zelfrespect? is een gedachte die bij me opkomt. Ben je niet ontzettend kwaad? Of heb je hem vergeven? Maar hoe kun je iemand vergeven die er niet over wil praten? Je moet je erg afgewezen en gekwetst voelen. Als je die heftige emoties niet kunt uiten dan slaat het naar binnen. Daar komt dan de infectie, de val en het overlijden van je hond nog bij. En dit allemaal op de achtergrond van een misbruiktrauma. Het zou een wonder zijn als je niet in een depressie zou raken. Heb je een vriendin waarmee je goed kunt praten? Hulpverleners zijn belangrijk om inzicht en tools te krijgen om je situatie vooruit te helpen, maar soms heb je ook even iemand nodig die zijn of haar hart voor je openstelt. Al heb ik geleerd dat je wel een beetje moet oppassen dat je niet iemand leegzuigt, en dus ook interesse naar de ander toont, al kost het misschien wat moeite.
Misschien adviseert je psychiater medicatie voor een steuntje in de rug. Het kan de zwaarte er wat af halen.
Het lijkt me belangrijk om de gevoelens die bij je borrelen en je uithollen een plek te geven. Je verhaal geeft mij de indruk dat je je afhankelijk opstelt. Jij mag ook keuzes maken, voorwaarden stellen.

Ik weet hoe het voelt om nergens energie voor je hebben. Je zou wel willen, maar je lijf werkt niet mee. Alles is teveel. Bij mij komt het omdat ik me staande wil houden in een situatie die eigenlijk niet goed voor me is. De situatie moet dus veranderen voordat het met mij weer beter kan gaan. Ik zorg eerst voor een pas op de plaats voordat ik drastische beslissingen ga nemen, maar er moet wel iets veranderen. Bij jou ook?

Veel sterkte in de strijd!

J@n

Dank je voor je reactie :-) 
Ik ben nogal vergevingsgezind blijkbaar. Het heeft ook te maken met het niet goed kunnen voelen van kwaadheid door het dissociëren. Zo heb ik ook nog contact met de dader van het misbruik (die ook in een complete ontkenning zit). Iets wat velen niet kunnen begrijpen. Dus ja, ik kan hem vergeven, maar vroeg of laat moet er ook gepraat worden en wil ik ook dat hij daarvoor moeite doet.

Die afhankelijkheid zie ik ook wel. Maar er komt ook nog een financiële afhankelijkheid bij doordat we in mijn ouderlijk huis wonen dat we gerenoveerd hebben. Het is niet iets dat je zomaar kan verkopen en mijn man steunt me financieel nog. Daarbij zie ik hem ook nog graag en kan me geen andere partner voorstellen.
Aan de buitenkant is er bij mij niet veel te zien van de depressie. Gelukkig heb ik wel een aantal waardevolle sociale contacten. Leegzuigers zitten er niet bij, gelukkig. Op één of andere manier kan ik me wel daarvoor afschermen.
Medicatie neem ik wel, al jaren. Een tijd geleden is de dosis verhoogd en de sombere gedachten zijn wel iets minder, maar de daadkracht is er nog niet. Ik hoop dat ik hier herkenning vind en misschien een andere manier om ermee om te gaan, misschien kan ik ook wel iemand helpen.
Groetjes, Elandje
Antwoord

#5

(05-10-2020, 19:14)Elandje schreef: Dank je Alais voor je antwoordje. Vandaag is mijn begeleidster van de thuiszorg bij mij geweest en heb ik het er met haar over gehad, dat hulpverleners het niet altijd begrijpen. Ze vond het wel erg en vertelde dat ze zelf een burn-out had gehad. Ze stelde echt veel vragen over hoe het allemaal gaat met mij, dus dat vond ik heel positief. Ik heb dikwijls wel moed, maar op één of andere manier gaat die dan weg. Ik hoop hier van mensen met dezelfde ervaringen te kunnen leren en misschien ook iemand anders te helpen.
Illustratie kan redelijk veel omvatten, ik doe zo'n beetje vanalles. Tekenen, schilderen, grafiek, collage. Heb illustraties gemaakt voor de brochure van de psychiatrische thuiszorg. Het is echt mijn leven normaal gezien, maar nu lukt het niet. Je zal zelf ook wel weten hoe frustrerend het is om er niet toe te komen.
Groetjes, Elandje


Dank je voor je reactie :-) 
Ik ben nogal vergevingsgezind blijkbaar. Het heeft ook te maken met het niet goed kunnen voelen van kwaadheid door het dissociëren. Zo heb ik ook nog contact met de dader van het misbruik (die ook in een complete ontkenning zit). Iets wat velen niet kunnen begrijpen. Dus ja, ik kan hem vergeven, maar vroeg of laat moet er ook gepraat worden en wil ik ook dat hij daarvoor moeite doet.

Die afhankelijkheid zie ik ook wel. Maar er komt ook nog een financiële afhankelijkheid bij doordat we in mijn ouderlijk huis wonen dat we gerenoveerd hebben. Het is niet iets dat je zomaar kan verkopen en mijn man steunt me financieel nog. Daarbij zie ik hem ook nog graag en kan me geen andere partner voorstellen.
Aan de buitenkant is er bij mij niet veel te zien van de depressie. Gelukkig heb ik wel een aantal waardevolle sociale contacten. Leegzuigers zitten er niet bij, gelukkig. Op één of andere manier kan ik me wel daarvoor afschermen.
Medicatie neem ik wel, al jaren. Een tijd geleden is de dosis verhoogd en de sombere gedachten zijn wel iets minder, maar de daadkracht is er nog niet. Ik hoop dat ik hier herkenning vind en misschien een andere manier om ermee om te gaan, misschien kan ik ook wel iemand helpen.
Groetjes, Elandje


Heel fijn dat je hier ook andere mensen wilt steunen. Dat kan ook energie geven.
Je zegt dat je door je dissociatie je boosheid niet goed voelt. De strategie van vroeger - ik ben er niet- gebruik je blijkbaar ook bij de problemen van nu, terwijl je nu alternatieven hebt. Is dat iets waar je met de hulpverlening mee bezig bent? Zie je mogelijkheden om hierin vordering te maken met bijvoorbeeld traumaverwerking, of andere therapieën?
Ik kan me voorstellen dat de onderdrukte emoties flink invloed op je hebben, misschien zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Het is maar de vraag wat meer zoden aan de dijk zet, tips en truucs van lotgenoten, of met het onderliggende probleem aan de slag.  Beide kan natuurlijk ook Smile. Het belangrijkste in de depressieve staat is accepteren dat het nu even zo is en niet meer van jezelf verlangen dan realistisch is. Probeer dankbaar te zijn met de kleine dingen die opeens lukken terwijl je eerder dacht er geen energie voor te hebben. Open deur, maar probeer een beetje structuur te houden en ga sporten, ook al is het maar een kleine wandeling of klein rondje fietsen. Als je maar 25 meter kunt lopen denk dan niet 'zie je wel, ik ben zo zwak en er zo erg aan toe dat ik maar 25 meter kan lopen', maar wees blij dat je even hebt gelopen en probeer morgen 26 meter. Stapje voor stapje. Veroordeel je zelfmedelijden niet en sta jezelf toe om te erkennen dat het op sommige momenten ook gewoon best even redelijk gaat. Soms zit je zo vast in het depressieve denken dat je niet eens in de gaten hebt, of niet in de gaten wilt hebben, dat je je wat beter voelt. De gedachte aan hoop kan angst voor nieuwe ellende oproepen. Probeer jezelf toe te staan hoop te voelen.

Groetjes, J@n
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen J@n :   • Elandje
Antwoord

#6

Hoi E,

Wat naar dat je in een depressie bent gesukkeld. Maar het is zo, en eenmaal er in is helaas niet eenmaal zo er weer uit.
Lastig met je man, wat moet je daar nou mee? Ik denk niet dat ie ooit gaat praten en zo, als ik ie dat ook nooit gedaan heeft. Ws komt het er op neer dat jullie beiden het niets gebeurd spel gaan spelen. Tot je zo nu en dan ontploft misschien?. Nou misschien is dat dan de weg die het moet gaan. Het gaat zoals het gaat. Denk dat jullie wel een omgang zullen vinden. 
Heeft hij wel door dat je depressief bent geraakt vraag ik me ook af. 
Dat hij in een appartement verblijft lijkt me niet verkeerd, heb je tenminste rust in de tent.
En dan kan je je vreselijk ergeren aan je toestand , maar daar schiet je niet veel mee op. Stop met het stellen van eisen aan jezelf , je merkt het wel weer als er weer creativiteit vrijkomt. Mijn ervaring is dat er niet heel veel te dwingen valt in depressie. Werkt gewoon niet, net als bij burn-out. 
  Neem je rust, probeer goed voor jezelf te zorgen, hou je zelf veilig, maak gebruik van je waardevolle contacten, en de hulpverlening. Met een depressie voel je je al snel slecht begrepen,  en inderdaad hulpverlening wil ook niet altijd zeggen dat het helpend is. 
Met dissocieren heb ik ook royaal ervaring, alleen is bij mij een vorm van ptss-uitvloeisel. Lastig is het wel in je gevoelsleven. Maar dat is geloof ik niet je hoofdprobleem nu.
Het kleine stappen zetten wat Jan voorstelt, dat kan helpend zijn. Doe de dingen die voor jou nu mogelijk zijn.
Kijk, het gaat uiteindelijk wel beter na een tijd, maar tot die tijd moet je het goed mogelijk zien door te brengen.  Dagenlang tot weinig komen, is niet vreemd, dat hoort bij het ziektebeeld. Geef je zelf de rust en tijd om bij te komen, er heeft zich immers van alles afgespeeld en die verwerking vraagt ook tijd.

Liefs ensterkte, Mabel.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Elandje
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-10-2020, 18:03 door Elandje.)

(06-10-2020, 12:09)Mabel schreef: Hoi E,


Heeft hij wel door dat je depressief bent geraakt vraag ik me ook af. 
Dat hij in een appartement verblijft lijkt me niet verkeerd, heb je tenminste rust in de tent.
En dan kan je je vreselijk ergeren aan je toestand , maar daar schiet je niet veel mee op. 

Het kleine stappen zetten wat Jan voorstelt, dat kan helpend zijn. Doe de dingen die voor jou nu mogelijk zijn.
Kijk, het gaat uiteindelijk wel beter na een tijd, maar tot die tijd moet je het goed mogelijk zien door te brengen.  Dagenlang tot weinig komen, is niet vreemd, dat hoort bij het ziektebeeld. Geef je zelf de rust en tijd om bij te komen, er heeft zich immers van alles afgespeeld en die verwerking vraagt ook tijd.

Liefs ensterkte, Mabel.

Dank je Mabel. Het is echt wel helpend, deze reacties hier. Voel me minder alleen in mijn gevoel zo. En nee, mijn man heeft helemaal niet door dat ik in een depressie zit, da's mijn eigen schuld omdat ik er niet over praat. Empathie is niet zo direct aan hem besteed. Maar hij is geen slecht mens en met de praktische dingen helpt hij me wel, als het maar niet over gevoelens hoeft te gaan.

Die kleine stappen zet ik al. Als ik in mijn atelier kom, iets doen (ben daar ook aan het opruimen), al was het maar een stapeltje papieren sorteren. Als ik dat iedere keer doe, is er na een week weer een hoopje afgewerkt.

Het is idd niet altijd evident om niet boos te zijn op jezelf omdat dit en dat weer niet gelukt is. Soms kijk ik rond hier thuis en als ik dan zie wat ik toch nog gedaan heb (terras is redelijk verzorgd, mijn huis is geen chaos e.d.) dan ben ik toch nog trots op hetgeen ik gedaan heb.

Groetjes, Elandje

(05-10-2020, 23:12)J@n schreef: Heel fijn dat je hier ook andere mensen wilt steunen. Dat kan ook energie geven.

Je zegt dat je door je dissociatie je boosheid niet goed voelt. De strategie van vroeger - ik ben er niet- gebruik je blijkbaar ook bij de problemen van nu, terwijl je nu alternatieven hebt. Is dat iets waar je met de hulpverlening mee bezig bent? Zie je mogelijkheden om hierin vordering te maken met bijvoorbeeld traumaverwerking, of andere therapieën?
Ik kan me voorstellen dat de onderdrukte emoties flink invloed op je hebben, misschien zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Het is maar de vraag wat meer zoden aan de dijk zet, tips en truucs van lotgenoten, of met het onderliggende probleem aan de slag.  Beide kan natuurlijk ook Smile. Het belangrijkste in de depressieve staat is accepteren dat het nu even zo is en niet meer van jezelf verlangen dan realistisch is. Probeer dankbaar te zijn met de kleine dingen die opeens lukken terwijl je eerder dacht er geen energie voor te hebben. Open deur, maar probeer een beetje structuur te houden en ga sporten, ook al is het maar een kleine wandeling of klein rondje fietsen. Als je maar 25 meter kunt lopen denk dan niet 'zie je wel, ik ben zo zwak en er zo erg aan toe dat ik maar 25 meter kan lopen', maar wees blij dat je even hebt gelopen en probeer morgen 26 meter. Stapje voor stapje. Veroordeel je zelfmedelijden niet en sta jezelf toe om te erkennen dat het op sommige momenten ook gewoon best even redelijk gaat. Soms zit je zo vast in het depressieve denken dat je niet eens in de gaten hebt, of niet in de gaten wilt hebben, dat je je wat beter voelt. De gedachte aan hoop kan angst voor nieuwe ellende oproepen. Probeer jezelf toe te staan hoop te voelen.

Groetjes, J@n

Wat leg je dat goed uit allemaal. Het klopt ook wel, dat je energie kunt krijgen van anderen te steunen. Dat merk ik wel. Ik voel me gezegend door het feit dat ik waardevolle contacten heb. Dàt lukt me wel, hoewel ik ook veel in mijn eentje verwerk. Zal niet gauw over de moeilijkere dingen van mezelf gaan praten.

Ik veronderstel ook dat dat onderdrukte stuk emoties invloed heeft. Daar werk ik wel aan in therapie. Dus de tips en trucs van lotgenoten zijn ook meer dan welkom. Dat accepteren is een goeie tip, en best wel moeilijk. Maar als ik kijk naar een jaar geleden, ben ik er al flink op vooruitgegaan. Maar ben er nog lang niet.

Sporten is moeilijk door lichamelijke beperkingen, maar ik ga wel regelmatig met m'n hond buiten. Ik heb ook gezorgd voor hulp daarmee zodat ze zeker de beweging krijgt die ze nodig heeft en met die praktische dingen helpt mijn man me wel goed. Zolang het maar niet over emoties moet gaan, gaat het wel. 

Hoop is inderdaad ook heel belangrijk. Ik merk dat ik met de aangepaste medicatie de hoop langer kan vasthouden. Niet altijd, maar meer.
Dank voor de steun !
Groetjes, Elandje
Antwoord

#8

Hoi Elandje, welkom op het forum! Ik schrijf hier als niet-depressieve, en zie dus alles een beetje vanuit een andere hoek. Wat ik zie is dat jij je man wel erg op een voetstuk plaatst. Terwijl hij je toch erg pijn moet hebben gedaan. Ik vind dat hij ook wel een paar stappen naar jou toe kan zetten. Lekker makkelijk makkelijk om te zeggen: ik kan niet over mijn gevoelens praten, en ik wil geen relatietherapie (wat wel begrijpelijk is, want dan moet hij zijn fouten op tafel gooien). Het lijkt mij dat jij je heel erg aan hem aanpast. Maar jij telt toch ook mee? 
Ik bedoel dit niet aanvallend, maar ik ben bang dat je jezelf veel te veel weg cijfert. En het lijkt mij dat jouw man dat wel prima vindt. Natuurlijk ken ik jullie situatie niet, dus misschien zit ik er naast?
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Elandje
Antwoord

#9
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 08-10-2020, 18:34 door Elandje.)

(08-10-2020, 17:31)Positiva schreef: Hoi Elandje, welkom op het forum! Ik schrijf hier als niet-depressieve, en zie dus alles een beetje vanuit een andere hoek. Wat ik zie is dat jij je man wel erg op een voetstuk plaatst. Terwijl hij je toch erg pijn moet hebben gedaan. Ik vind dat hij ook wel een paar stappen naar jou toe kan zetten. Lekker makkelijk makkelijk om te zeggen: ik kan niet over mijn gevoelens praten, en ik wil geen relatietherapie (wat wel begrijpelijk is, want dan moet hij zijn fouten op tafel gooien). Het lijkt mij dat jij je heel erg aan hem aanpast. Maar jij telt toch ook mee? 
Ik bedoel dit niet aanvallend, maar ik ben bang dat je jezelf veel te veel weg cijfert. En het lijkt mij dat jouw man dat wel prima vindt. Natuurlijk ken ik jullie situatie niet, dus misschien zit ik er naast?

Ja, daar heb je wel een beetje gelijk in. Het lastige is dat ik ook financieel van hem afhankelijk ben omdat ik een uitkering heb en wij een heel fijn huis hebben met een groot atelier voor mij. Hij wil dat ook niet kwijt, dus hij betaalt mee de afbetaling. Zonder zijn steun kunnen we het huis niet houden (is ook nog eens mijn ouderlijk huis, dus niet zomaar vervangbaar). Volgend jaar is het afbetaald, dus kunnen we het nog eens bekijken. Ik zie ook dat ik mijn eigen verlangens niet op de voorgrond zet. Ik werk er wel aan in therapie. Hij lijkt ook niet echt te beseffen wat hij me heeft aangedaan (ik schrijf dat niet zo graag omdat het me in de slachtoffer rol zet, maar zo is het wel). Er moet in ieder geval gepraat worden, of hij dat nu wil of niet. Ik speel met het idee om een goede vriend van ons beiden als een soort neutrale partij in te schakelen in een gesprek. 
Groetjes, Elandje
Antwoord

#10

Tja het is natuurlijk wel de vraag of je een goede vriend in zo'n positie mag plaatsen.
Misschien toch beter een buitenstaander, een neutraal persoon?

Groet, Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Elandje
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie Started by Xavier
8 Replies - 416 Views
27-03-2024, 10:37
Laatste bericht: Sann
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
22-01-2024, 00:06
Laatste bericht: Joy
07-12-2023, 00:14
Laatste bericht: Mabel
20-11-2023, 02:13
Laatste bericht: Mabel
05-10-2023, 20:47
Laatste bericht: Sander45
  Depressie eenzaamheid Started by Marc108
4 Replies - 499 Views
02-09-2023, 13:59
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Postpartum depressie Started by Liefie
3 Replies - 417 Views
19-08-2023, 22:56
Laatste bericht: Joy
28-05-2023, 13:00
Laatste bericht: Wandelaar
27-03-2023, 19:03
Laatste bericht: Jarno



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)