Tja het is natuurlijk wel de vraag of je een goede vriend in zo'n positie mag plaatsen.
Misschien toch beter een buitenstaander, een neutraal persoon?

Groet, Bert

Ja, een buitenstaander zou idd beter zijn, maar dat wil hij (nog) niet. Nu zit die vriend er eigenlijk al wel midden in omdat het zijn appartement is waar mijn man verblijft momenteel. Hij woont zelf nu bij zijn bejaarde moeder en het appartement stond leeg. Mijn man had het hem al heel moeilijk gemaakt door hem te vragen niet aan mij te zeggen dat hij daar woonde. De situatie is sindsdien wel erg veranderd (terug regelmatig contact enzo). Het blijft een mogelijkheid, hoewel een relatietherapeut veel beter zou zijn.

Groetjes, Elandje

In ieder geval goed om te horen dat je het je wel bewust bent, en voor jezelf op gaat komen. Succes!

Hallo allemaal, na een beetje zoeken ben ik op dit forum terechtgekomen. Weet niet goed waar beginnen want het is een beetje veel dat ik zou moeten uitleggen. Ben een vrouw van 55 ondertussen, en gehuwd, geen kinderen.

Ik heb een misbruikverleden en daardoor een dissociatieve stoornis. Ben ook in opname geweest daarvoor en dat is zo'n beetje stabiel nu. Dit was in 2003 en de daarop volgende jaren. Ik heb een relatie van 30 jaar ondertussen en heb steeds geprobeerd mijn psychische problemen niet teveel te laten doorwegen in het dagelijkse leven, dit om mijn man niet teveel te belasten. Kinderen heb ik niet mede door dat misbruikverleden, het lukte niet. Tot zover de algemene stand van zaken.

De laatste jaren zijn er nog een paar moeilijke dingen op mijn weg gekomen. Ik kreeg een zware streptokokken infectie in mijn been waardoor ik maanden niet goed uit de voeten kon en lelijke littekens heb op mijn been. Toen dat een beetje genezen was, ben ik van de zolder gevallen met een compressiefraktuur in mijn rug tot gevolg. Een jaar heb ik niet uit de voeten gekunnen waardoor ook mijn conditie nihil was. Dat heb ik een beetje terug opgebouwd, maar ik ben nog lang niet de oude.

Toen ik nog niet helemaal hersteld was, vorige zomer, is mijn man na 30 samen zijn van de ene dag op de andere bij een andere vrouw gaan wonen waar hij blijkbaar al 2 jaar een relatie mee had. Mijn wereld stortte in, nooit, maar dat ook nooit had ik dat van hem verwacht, ik vertrouwde hem voor 100% en liet hem vrij dingen te doen waar ik zelf niet de fut voor had. Ondertussen zijn we een jaar verder, hij heeft gebroken met die vrouw, maar woont nog steeds niet thuis maar op het appartement van een vriend. Hij praat niet, we zijn samen op vakantie geweest en nog weekendjes naar onze caravan, maar hij heeft tijd nodig. Waarvoor, dat weet ik ondertussen toch niet echt meer. Dus een onzekere situatie die me echt uitholt. En in maart, in volle lockdown, is mijn hond overleden. Mijn hond was mijn beste vriend, mijn steun en toeverlaat dus dat is echt heel hard aangekomen. 

Ondertussen hebben we een andere hond waar ik gelukkig weer leer van houden en waar we samen voor zorgen. Mijn man komt de laatste maanden 3 keer per week eten en het is net alsof er niks gebeurd is, maar in mij borrelt er natuurlijk vanalles. Heb al proberen te praten met hem, maar hij is zo gesloten en relatietherapie ziet hij niet zitten.

Maar waarvoor ik nu op dit forum terechtgekomen ben. Voor mijn andere psychische problemen word ik opgevolgd door een therapeute en een psychiater. Deze laatste heeft bevestigd dat ik in een depressie gesukkeld ben. Dat uit zich vooral in het niet of moeilijk in beweging geraken. Ik heb een alleenstaand huis en een atelier (ik heb een opleiding illustratie gevolgd) en moet dat alleen onderhouden en dat valt me enorm zwaar. Heb wel hulp van mijn man, maar sporadisch. Ik kan mezelf dikwijls niet in gang krijgen, alles is zinloos of te zwaar. Ik doe wel dingen, maar in een heel traag tempo en ik word er zelf onnozel van en kwaad op mezelf als ik weer eens een hele dag in mijn bed kruip om weg te zijn van de realiteit. Gelukkig is de hond er om mij te dwingen om buiten te gaan en die de nodige aandacht te geven, wat ik wel doe. Alles voelt alsof ik het moet doen met een zware rugzak aan. Zelfs douchen kan een hele uitdaging zijn waar ik pas 's middag aan toe kom.

Op creatief vlak, wat mij normaal uit zo'n situatie kan helpen, lukt het ook niet meer. Faalangst, uitstelgedrag. Nochtans zou ik graag parttime met mijn illustratie iets willen verdienen, maar het geraakt allemaal niet van de grond.

Oef, dit is nog een lang epistel geworden, maar het is ook zoveel. Wat ik hoop hier te vinden zijn mensen die exact begrijpen hoe het is om niet vooruit te geraken. Hulpverleners doen hun best, maar snappen het niet helemaal.

Hoi Elandje, ik las met interesse jouw verhaal en eigenlijk herken ik veel zaken. Je hebt ook al veel te verduren gekregen , wat men in het verleden als trauma ervaart gaat moeilijk weg en hakt er geweldig in. Ik vind dat dat het heden bepaalt tot op zekere hoogte, een misbruikverleden het moet echt ontzettend zwaar zijn om dat te kauwen , ik leef met je mee. Net als jij heb ik ook geen kinderen door een verleden van psychische instabiliteit en trauma . Ik kwam er ook niet aan toe was te ziek voor kinderen. Dat van je man dat is ook een grote kaakslag maar ik versta jou ook dat het moeilijk is vanwege het financiële. overal alleen voor staan is ook zwaar . Misschien vinden jullie een evenwicht in de relatie naar elkaar toe. Lastig dat ie niet wil praten maar ik heb hier ook zo eentje in mijn huis praten is moeilijk en emoties tonen al helemaal. Nochtans is praten heel belangrijk vind ik. Als je hem kan vergeven dan vind ik dat knap van jou want ik zou niet weten hoe ik het moet doen. Ik zou met veel kwaadheid rondlopen en wantrouwen. Maar hopelijk vind jij een oplossing naar hem toe. Die depressie herken ik helemaal , traag tempo weg willen zijn van de realiteit mezelf moeilijk in gang krijgen want ik word er zo depri van. Ik heb dat ook douchen s morgens is een hele opgave. Dat van je hond is ook herkenbaar. Je hecht je zo hard aan zo een dier , het is je beste vriend en dat valt dan ook weg. Goed dat je de moed had een nieuwe hond op te vangen en dat is zeer zeker goed voor je herstel en je structuur en de liefde van zo een dier is onbetaalbaar. Ik hou ook van dieren en had vroeger een hond en als die overleden was een kat. Nu kan ik niks meer houden hier op het appartement maar ik mis het enorm. Faalangst ook heel erg herkenbaar . Ik hoop dat je van je psychiater, psycholoog en van ons wat steun kan ondervinden je mag me ook altijd berichten we zijn leeftijdsgenoten grtj cyranno