Nou ik heb nu toch een leuk gesprek. 

Ik heb niet gevraagd of hij kinderen heeft. Weet niet zo goed wat ik vind van andermans kinderen. 
Ik geloof dat ik kleine kinderen die naar zwemles moeten het ergst vind. Als ze wat groter zijn dan gaat het misschien wel weer. Maargoed daar heb ik niet naar gevraagd dus. 

Hij is iig aardig en hij vindt mijn foto’s mooi. Ik heb als profielfoto een van Corona toen alles dicht was en ik een pasfoto nodig had. Toen ben ik in een lelijke trui in mijn broers tuin gaan staan en heeft hij ‘pasfoto’ gemaakt. Dat is iig geen bikini-foto-categorie.

Alex, ik lees nu pas dat jij ouder bent dan ik. Je komt heel energiek over, ik had je jonger geschat. 

De mannen op die sites lijken ook een vrij dure levensstijl te hebben, voor mijn begrippen. Vakanties, etentjes, boottochtjes etc. 

Tijdens de Corona-tijd was het helemaal niet aan de orde om elkaars vrienden te ontmoeten maar dat lijkt me ook nog best een opgave. Tenminste als dat ook allemaal gaat over werk etc.

Bedankt Feline, leuk dat ik zo energiek overkom. Op zich klopt dat ook wel. Ondanks de depressie en de angsten ben ik behoorlijk actief en levendig. De meeste mensen schatten mij ook jonger, ha, ha, ha. Ook als ze hun bril op doen  .

Waar zie jij die "dure mannen" dan, Feline? Nou ben ik geen "gold digger", ha, ha.... Ik heb best een comfortabel leven, maar geen dure levensstijl. Zou bijna zeggen: "Gelukkig niet". Hoewel het me best fijn lijkt om enkele miljoenen om handen te hebben! Vrijstaand huis kopen, cabriolet in de garage, grote tuin met zwembad. Zou ik dan gelukkiger zijn? Niet dat ik nu ongelukkig ben, dat gaat me ook te ver. "Geld maakt niet gelukkig", luid het gezegde. Meestal zeggen mensen met veel geld dat, valt me op. Ik zeg wel eens: "Geld ALLEEN maakt niet gelukkig". 

De laatste alinea begrijp ik niet helemaal of helemaal niet, Feline..... "Elkaars vrienden ontmoeten een opgave, als dat ook allemaal gaat over werk". Die begrijp ik even niet.....

Groetjes, Alex

Ik zal proberen het iets te verduidelijken. 

Bijv in mijn broer zijn vriendenkring, daar 'is' iedereen zijn werk. Waar je werkt is wat je bent. De vrouw van Pietje is tandarts (vooral geen assistente), Karel en Joop hebben op Neyenrode gezeten en mijn broer ook, Karel heeft een of andere hoge economische functie, vrouw van broer een of andere beleidsfunctie bij de overheid. 
En één van die vriendinnen-van kan ook niet zo goed meekomen in die groep omdat die minder hoog opgeleid is. En 'minder hoog' is bij hun waarschijnlijk HBO. 

En als je gevraagd wordt voor een feestje dan kom je altijd want je bent nooit moe, ook niet na een werkdag. 

Bij zoiets groep zou ik me dus heel ongelukkig voelen. Zo´n vriendengroep daar zou ik niet in passen. 

Mijn vader vraagt ook wel eens als ik het over iemand heb, wat voor werk diegene doet. Tja geen idee meestal. Wel als ie busschauffeur is ofzo maar iets van softwareapplicatieontwikkelaar dat zegt mij niets. 

Je andere vraag: 
Bij Tinder staan de hobby's erbij. Sommigen hebben dan reizen, wintersport, boottochtjes, motorrijden, dure auto's, uitgaan en allemaal foto's daarbij. 
En zelf kan ik wel eens een weekend weg en eens in de paar jaar op vakantie... maar ik zou nooit de levensstijl van zo iemand kunnen volgen. Dat is natuurlijk ook het hele social media ding, dat alles mooier lijkt dan het is. En er zijn ook mannen die zitten gewoon thuis met de kat op schoot en dat is het. 

Ik hoop gewoon dat die mannen begrijpen dat er ook mensen zijn bij wie dat niet allemaal kan. Dat ik blij ben met een ritje naar het strand.

Geld maakt  niet gelukkig. Maar als je er niet voldoende van  is kun je er behoorlijk ongelukkig van worden. Wanneer is het niet voldoende?  Alleen maar je kosten betalen en nog net wat kunnen eten en dat is het , is eigenlijk niet voldoende.

 Het kan ook niet voldoende zijn zodat je sociaal niet mee kan komen. Nou  ligt in het voorbeeld van de vriendenkring hier bovengenoemd dat wel hoog,  dat wordt wel een fix maand bedrag  anders ga je dat sociaal niet redden. 
Dus daar kun je wel weer ongelukkig van worden want dan word je met een tekort geconfronteerd. 
 Van de afstand die geld creëert tussen mensen, klassen, milieu , kun je flink ongelukkig worden. 

Met ja , hoe ondervang je dat? op je datingprofiel maandnormen aangeven met onder en bovengrens  lijkt me ook een beetje ....  ja een beetje apart. 

Lastig . 

Groetjes!

Dank je. Je verwoordt wel wat ik bedoel. 

Overigens in de vriendenkring van oudste broer begint het nu wel iets te veranderen. Eén vriend heeft een burn-out gehad en heeft een kindje dat niet helemaal gezond is. En de vrouw van mijn broer is nu tijdelijk niet aan het werk omdat ze haar werk al heel lang met tegenzin deed en ze nu alle tijd en aandacht heeft voor hun twee kinderen en om de verhuizing goed af te ronden. 
Maar zo'n opmerking dat één van de partners niet goed mee kan komen wegens lagere opleiding dat is wel sneu. 

En dezelfde broer heeft trouwens ook nog de oude vriendengroep van voor Neyenrode en dat zijn juist allemaal van die lompe jongens met sterkte verhalen etc. Wat de bijbehorende vriendinnen precies doen weet ik niet maar volgens mij stampen ze graag in de modder met een biertje. 

Ik had rond mijn 22e een vriendin die met heel weinig geld was opgegroeid en ook nog een flinke studieschuld had opgebouwd. Ze kreeg basisbeurs en aanvullende beurs maar twee keer was haar opleiding niet gelukt en dan moet je dat allemaal terugebetalen en dat is heeeeel veel. Als je ziek wordt, hoef je meestal niet alles terug te betalen maar als het om onduidelijke redenen niet lukt kom je verschrikkelijk in de schulden. 
Zij ontmoette toen haar vriend en die had eerst ook zeer weinig geld, was ook op die manier opgegroeid. 
Hij had wel zijn studie afgemaakt, kreeg een goede baan in het buitenland, zij ging mee.... ze verhuisden met 1 klein busje spullen. 
Maar wat hij verdiende was van samen, vond hij. Zij liet ook zomaar haar leven in Nederland achter voor hem en het geld was gewoon van samen. 
(en hopelijk hebben ze de schuld ook samen kunnen aflossen). 

Dat lijkt me prettig, dat je de inkomsten beschouwt als iets van samen. Zo werkt het niet bij iedereen. 

En het is inderdaad wat Mabel zegt. Soms heb je wel genoeg te eten maar zit je thuis als vrienden activiteiten aan het ondernemen zijn. Ik heb wel eens een vriendinnengroepje laten schieten omdat ze vaak uit wilden en uit eten. De één kan wel 50 tot 100 euro per week besteden in de horeca aan borrelen, etentjes en drankjes maar de ander niet (zoals ik). En dat maakt me niet arm maar het was wel jammer, toen. Want ik ben er ook niet echt open over geweest. 

Qua dates zou ik zo'n kuddedier die altijd alles met vrienden en partners doet toch al niet zo leuk vinden denk ik.

Zo'n variatie of verschil in status/inkomen hoeft toch niet altijd een probleem te zijn Feline?  Tenminste, ik vind niet.
Misschien wel met etentjes e.d. inderdaad als je dan minder budget hebt. Maar ook daar zou wederzijds toch rekening mee gehouden kunnen worden.. Qua gespreksstof kun je altijd iets verzinnen lijkt me, al hebben sommige gewoon fancy-ingewikkelde namen voor een baan en dan denk ik, wat doe je nu precies dan? 

Ik ben geloof ik weer eens goed bezig bij de mannen. Ik had wat gesprekjes via die datingssite maar het idee dat ik af en toe een beetje in een verbale oorlog terecht kwam. Kan ook nog steeds aan mijn medicatie-afbouw-toestand liggen hoor..
Met éen meneer was ik ook wat gaan eten. De meneer stond erop te betalen dus om het "ik heb betaald dus nu moet jij ...  "( vul iets in)   te voorkomen begon ik daarover of de meneer dat zo vond. De meneer zei van niet. Hij wou gewoon betalen. Oké, fijn. Op zich vond ik het best gezellig eten. Alleen het eind vond ik weer raar.
De meneer vond uiteindelijk dat ik veel teveel nadacht. Ja soms wel ja, best irritant van mezelf.
Nou, hij wou best m'n hersens eruit slaan, dan had ik daar geen last meer van.. 
Nu kan ik zelf ook regelmatig sarcastisch zijn, vooral over mezelf,  maar nu dacht ik; is dit een grap of meen je dit?  
Voor de zekerheid ga ik toch maar niet nog eens afspreken.. ook al zijn m'n hersens een beetje raar af en toe, ik heb ze wel nog nodig denk ik.. haha 

In combinatie met medicatie afbouwen komen er wel ook eerder triggers en heb ik het idee dat ik nog gevoeliger ben. Of misschien wil ik ergens doorheen wat me (nog) niet lukt.. In ieder geval heb ik toch ff zelf weer een beetje "een tattoo zitten maken"  
Ik wou al heel sarcastisch bij de tattoo meneer gaan zeggen dat ik de andere kant zelf al begonnen was..

Ja Joy, je hebt ook wel gelijk hoor. Maar op een slechte dag zag ik al die hippe mannen op tropische eilanden voorbij komen en dacht ik…. Dat past toch niet bij mijn leven. 
En het idee dat je dan mee moet naar een verjaardag van de vriendengroep… 

Klinkt niet helemaal lekker die laatste opmerking van die man. Zulke dingen kunnen wel triggeren… gelukkig is ‘het’ niet aan de kant van je tattoo terecht gekomen. 
Als bij mij het daten niet leuk is ga ik meestal aan de drank. Dan moet ik het toch verdoven. 

Nu wel grappig gesprek met iemand die hier in de binnenstad woont (chatgesprek) in een piepklein straatje maar toevallig heb ik daar gewerkt. De gemiddelde postbode kon t niet vinden dus t is grappig dat ik meteen wist welke straat. 


Trouwens nu krijg ik op Tinder meer mannen te zien die gewoon thuis zitten met de kat. Zit zeker in een ander algoritme. De mannen met dure auto’s en verre vakanties hebben plaats gemaakt voor mannen met een hond of kat of gewoon thuis spelletje doen. Die zijn er gelukkig ook nog.

Drank heb ik soms ook wel eens.. ligt er geloof ik een beetje aan wat er getriggerd word bij mij..

Ik heb ook al eens gehoord dat Tinder met algo-ritmes werkt. Nou ja, als je mannen met katten leuk vind heb je wel keus uit allemaal van die mannen. 
Al is zo'n man met tropisch eiland toch ook niet verkeerd? ff weg van al je vaatwas-gedoe..

Jawel als hij betaalt 

Op slechte dagen zoals vorige week vind ik vakanties en weekenden weg etc erg onoverzichtelijk. Tas inpakken, dingen regelen met medicatie. Dan liever op de bank met de kat. 

Trouwens douchen en haar wassen was ook teveel. Heb lang met hetzelfde vette knotje gelopen.

Ik ben 37 en al heel mijn leven vrijgezel. Op een paar kalverliefdes en 1 fwb na. In mijn twenties. Maar dat voelde niet goed. Wat ik elke keer had was dat ze in het begin heel aardig deden en daarna vaak mijn minpunten benoemden. Nu was mijn zelfbeeld al laag (sinds kleuter) en als een "vriendje" het ook nog gaat lopen bevestigen ben ik liever single. 
Ook waren we heel verschillend qua interesses en denken, wil toch wel een aantal dingen kunnen delen. 
Toch steekt het dat ik nog nooit "de liefde" heb ervaren. Iedereen waar ik vroeger mee omging is al jaren gesetteld, de meesten ook met gezin. Dat is best confronterend als ik die tegenkom, ook al heb ik zelf geen kinderwens. Ook amper seksuele ervaring. Op dat gebied voel ik me niet tot de volwassenen horen. Dat had ik graag anders gezien. Maar kwam nooit iemand tegen waarbij ik me echt op mijn gemak voelde. Ben sowieso heel mijn leven al faalangstig. En daarnaast mis ik ook gewoon een maatje om leuke dingen mee te kunnen doen, die van me houdt en waarvan ik kan houden. Alleen het gevoel dat ik dat niet verdien. Mensen geven me vaak het gevoel dat ik weinig voorstel. Qua uiterlijk, kunnen, denken. Vraag me regelmatig af of er voor mij wel iemand is.