Hallo,
Ik ben een vrouw van 36 jaar en heb 2 kinderen, ik ben verloofd met een man van 40 jaar.
Hij is sinds oktober zwaar depressief.
Hij heeft zijn vlucht genomen in het creëren van sexy vrouwen (crushon ai) waarmee andere gebruikers kunnen chatten om sex te hebben.
Dit is voor mij heel moeilijk omdat ik een volslanke dame ben die al heel onzeker was over mijn lichaam, helpt er niet bij dat we al 5 maand geen sex meer hebben.
Ik voel dat zijn depressie een enorme inpact heeft op onze relatie maar voor hem lijkt het allemaal niet belangrijk of hij minimaliseerd alles.
We waren vroegereen sterk koppel maar sinds de start van zijn depressie heeft hij al bijna 3 keer de stap gezet om mij te verlaten.
Ik probeer meer tijd met hem door te brengen maar dat lukt niet, er is alleen plaats voor zijn online vlucht.
Tegenwoordig hebbe we voor bijna alles ruzie en daardoor heb ik zelf het gevoel dat ik wegzak in een depressie.
Ik heb al vanalles geprobeerd om tot hem door te dringen: lieve briefjes en gedichtjes, kaarsjes in de badkamer en in de woonkamer, het gezellig maken met een glaasje wijn en een hapje, kleine geschenkjes waar een emotionele betekenis aan vasthangt, hem persoonlijk gevraagd/gesmeekt om meer tijd in onze relatie te steken... niets helpt.
Als we ruzie hebben is hij alles vergeten wat ik voor hem doe(, ik steun hem door dik en dun, ik probeer hem zoveel mogelijk te ontlasten zoals alleen naar de winkel gaan, de papierwinkel in orde houden, voor onze kinderen zorgen, naar de dokter gaan omdat hij in het begin zelfs dat niet wou, noem maar op, hij draait alles zo zodat ik altijd de slechterik ben waardoor hij in een depressie zit en er niet uit komt. Hij denkt dat ik een minaar heb omdat ik 10kg vermagerd ben op 2.5 maand tijd en mij heel anders (sexy) ben gaan kleden hoewel ik dat voor hem doe omdat ik de beste versie van mijzelf voor hem wil zijn (een sexy vrouw in plaats van alleen een mama), hij vertrouwd mij niet, hij weet niet wat de volgende stap in zijn herstel of onze relatie is, hij voelt zich niet op zijn gemak met mij in de buurt,... allemaal verwijten die naar mijn hoofd worden geslingerd.
Hij slaapt ook slecht zelfs met slaapmedicatie komt hij voor 4 uur smorgens niet slapen, wat voor mij heel moeilijk is omdat ik moet opstaan om 6.30 uur om te gaan werken en de kinderen klaar te maken voor school.
Ik weet niet meer wat ik moet doen...
Hij neemt antidepressiva maar tot hiertoewerkt nog niets, we zijn gestart met escitalopram 10 mg, na een maand verhoogd naar 20 mg, na een maand daarmee gestopt omdat hij geen libido meer heeft, nu al bijna 3 weken remergon15 mg maar ook nog geen resultaat... om te slapenkrijgt hij trazodone, eerste 2 maand 100mg en de laatste 3 weken 50 mg maar het duurt echt uuuuuuren voor het begint te werken.
Ik ben de wanhoop nabij... ik hoop dat hij snel beseft dat hij het is dat onze relatie schaadt en dat hij kan tonen dat hij er spijt van heeft.
Hij heeft een felrode persoonlijkheid en altijd al een enorme zwart wit denker geweest.

Hallo,
Ik ben een vrouw van 36 jaar en heb 2 kinderen, ik ben verloofd met een man van 40 jaar.
Hij is sinds oktober zwaar depressief.
Hij heeft zijn vlucht genomen in het creëren van sexy vrouwen (crushon ai) waarmee andere gebruikers kunnen chatten om sex te hebben.
Dit is voor mij heel moeilijk omdat ik een volslanke dame ben die al heel onzeker was over mijn lichaam, helpt er niet bij dat we al 5 maand geen sex meer hebben.
Ik voel dat zijn depressie een enorme inpact heeft op onze relatie maar voor hem lijkt het allemaal niet belangrijk of hij minimaliseerd alles.
We waren vroegereen sterk koppel maar sinds de start van zijn depressie heeft hij al bijna 3 keer de stap gezet om mij te verlaten.
Ik probeer meer tijd met hem door te brengen maar dat lukt niet, er is alleen plaats voor zijn online vlucht.
Tegenwoordig hebbe we voor bijna alles ruzie en daardoor heb ik zelf het gevoel dat ik wegzak in een depressie.
Ik heb al vanalles geprobeerd om tot hem door te dringen: lieve briefjes en gedichtjes, kaarsjes in de badkamer en in de woonkamer, het gezellig maken met een glaasje wijn en een hapje, kleine geschenkjes waar een emotionele betekenis aan vasthangt, hem persoonlijk gevraagd/gesmeekt om meer tijd in onze relatie te steken... niets helpt.
Als we ruzie hebben is hij alles vergeten wat ik voor hem doe(, ik steun hem door dik en dun, ik probeer hem zoveel mogelijk te ontlasten zoals alleen naar de winkel gaan, de papierwinkel in orde houden, voor onze kinderen zorgen, naar de dokter gaan omdat hij in het begin zelfs dat niet wou, noem maar op, hij draait alles zo zodat ik altijd de slechterik ben waardoor hij in een depressie zit en er niet uit komt. Hij denkt dat ik een minaar heb omdat ik 10kg vermagerd ben op 2.5 maand tijd en mij heel anders (sexy) ben gaan kleden hoewel ik dat voor hem doe omdat ik de beste versie van mijzelf voor hem wil zijn (een sexy vrouw in plaats van alleen een mama), hij vertrouwd mij niet, hij weet niet wat de volgende stap in zijn herstel of onze relatie is, hij voelt zich niet op zijn gemak met mij in de buurt,... allemaal verwijten die naar mijn hoofd worden geslingerd.
Hij slaapt ook slecht zelfs met slaapmedicatie komt hij voor 4 uur smorgens niet slapen, wat voor mij heel moeilijk is omdat ik moet opstaan om 6.30 uur om te gaan werken en de kinderen klaar te maken voor school.
Ik weet niet meer wat ik moet doen...
Hij neemt antidepressiva maar tot hiertoewerkt nog niets, we zijn gestart met escitalopram 10 mg, na een maand verhoogd naar 20 mg, na een maand daarmee gestopt omdat hij geen libido meer heeft, nu al bijna 3 weken remergon15 mg maar ook nog geen resultaat... om te slapenkrijgt hij trazodone, eerste 2 maand 100mg en de laatste 3 weken 50 mg maar het duurt echt uuuuuuren voor het begint te werken.
Ik ben de wanhoop nabij... ik hoop dat hij snel beseft dat hij het is dat onze relatie schaadt en dat hij kan tonen dat hij er spijt van heeft.
Hij heeft een felrode persoonlijkheid en altijd al een enorme zwart wit denker geweest.

Hoi Jessica hoe moeilijk dit verhaal voor jou , het is vanzelfsprekend dat de vele ruzies je doen wegzakken in een dieptepunt. Zoals je schrijft doe je veel voor je relatie , je maakt het gezellig in huis de boodschappen doen administratie de kinderen wow je investeert je wel enorm , ik heb respect daarvoor maar  als je dat nog verder aanhoudt is de kans dat je jezelf verliest in dat alles.
Je schrijft dat je je ook depressief voelt door dat alles dat is heel erg begrijpelijk. Ik ben ook een volslanke vrouw maar dat betekent niet dat ik alles moet gaan  pikken , enig gevoel van eigenwaarde is belangrijk. Hoe goed van je dat je bent afgevallen en je jou beter in je vel voelt maar moeilijk te horen dat je dat voor hem allemaal doet, liever hoorde ik dat je t voor jezelf doet ...
Escitalopram neem ik ook ik ken t medicijn , het werkt bij mij goed in combinatie met antipsychotica. Ik lees hij is overgestapt naar een ander medicijn ik hoop t gaat werken.
Ik begrijp dat je wanhopig word , kan je gewoon aanraden om goed bij jezelf te blijven en te proberen van jezelf te houden en een beetje afstand te nemen van de situatie misschien niet meer ingaan op de ruzies en niet je voor honderd procent meer te investeren. Hij moet ook beseffen dat je zoveel doet voor hem als ie dat niet inziet ja dan is afstand misschien beter... Ik wens jou veel moed schrijf hier maar van je af vele groeten van cyranno

Hallo Jessica 007

Wat ontzettend moeilijk en verdrietig wat jij en je partner doormaken nu.
Zelf heb ik regelmatig depressies maar kan me voorstellen dat dat voor de ander niet makkelijk is.

Jouw partner is dan wel depressief maar zijn gedrag is niet leuk voor jou. 
Ik weet niet zo goed wat ik voor advies moet geven. Jullie hebben ook nog jullie kids. 
In ieder geval denk ik dat het niet handig is als jullie beide depressief raken.

Heb je het idee dat je hier nog in omgeving met mensen over kunt praten?
Ik begrijp dat je veel wil doen om je relatie te helpen en je man helpen met z'n depressie maar denk ook aan jezelf, en aan jullie kids. Als je man geen therapie wil, misschien dan therapie voor jezelf hoe hiermee om te gaan? 

Veel sterkte gewenst

Hallo Jessica,

Heb dan weliswaar geen tips, aangezien ik ook totaal geen ervaring met dit soort dingen heb maar wou toch effe reageren eigenlijk.
Best heftige situatie zo te lezen. Je doet van alles en nog wat, je doet zo je best en dan toch die reactie. Lijkt me echt moeilijk. 

Hij denkt dat ik een minaar heb omdat ik 10kg vermagerd ben op 2.5 maand tijd en mij heel anders (sexy) ben gaan kleden hoewel ik dat voor hem doe omdat ik de beste versie van mijzelf voor hem wil zijn

Op zich heel lief natuurlijk dat je dat voor hem doet, dat je dat voor hem over heb. Blijkt toch dat je nog (steeds) van hem houd? Maar ... net als wat Cyrano ook zei, het zou mooi(er) zijn als je het (ook) voor je zelf deed. Dat je het deed omdat je voornamelijk er zelf lekker door zou voelen. Ik weet ook niet of je altijd al volslank was?

Als ik het allemaal zo lees eindig je zelf zo dadelijk ook in een depressie door al die ellende. Ik weet ook niet hoe lang jullie bij elkaar zijn enzo, en lijkt me voor de kinderen ook niet echt bepaald prettig. Gezien jullie leeftijd, en ik lees dat ze naar school gaan dus zo oud zullen ze ook niet zijn. Ze zitten dan toch ook grotendeels van de tijd in jullie 'ellende'. Zou je graag willen helpen en er iets zinnigs over willen/kunnen zeggen maar heb echt geen idee. 

ps
Mocht het helpen ... leuke profielfoto. En volslank of niet, je ziet er gewoon leuk uit. Je lijkt me zo op het eerste gezicht een leuke gezellige meid, dus hopelijk verdwijnt die lieve glimlach niet 

Onze kinderen zijn 6 jaar en 14 jaar.
We zijn al 12 jaar een koppel waarvan 1 jaar verloofd... normaal trouwen we volgende zomer maar hoe het nu gaat... ik weet nix nog zeker.
Juist weer ruzie gehad... ik had hem gevraagd of hij het zag zitten om een bloedonderzoek te doen voor zijn testosteronwaarde te laten bepalen (wegens geen libido maar ook omdat ik zag dat daar ook depressieve gedachten van komen en futloos/moe zijn,...) maar hij zei direct volmondig NEE... ik gefrustreerd zeg met mijn domme kop "okee dat is dus ook al teveel gevraagd" ik weet wel dat hij bang is van naalden maar dit is een simpel onderzoek dacht ik maar blijkbaar kan hij er zich niet over zetten... om en lang verhaal kort te maken, ik heb weer alles gedaan en ik zou hem onvoorwaardelijk moeten steunen en hij wil de vrouw terug op wie hij verliefd is geworden en nog een nieuwe  ( en meest pijnlijke) hij heeft bang van mij, hij denkt dat ik hem fysiek iets zou aandoen... ik heb hem ook in die ruzie het verwijt gemaakt dat ik weet wat (zijn sexy vrouwen maken op crushon ai) en wie (de mensen die hij daardoor leert kenen) er in zijn leven belangrijk zijn en dat ik mij er al bij neer heb gelegd dat ik dat niet ben... nu wil hij dat ik bewijs dat ik die uitspraakniet meende

Hallo Jessica,

In mijn sombere periodes was mijn gevoel van eigenwaarde en mijn zelfbeeld erg laag. Dat hoor je hier overigens ook van veel anderen.
Het libido is voor de man vaak belangrijk, het ontbreken daarvan kan een man klein maken. Het verzoek om zich te laten testen kan dan worden gezien
als een regelrechte afwijzing. Ook het zoeken naar andere vrouwen op internet lees je hier met zekere regelmaat, waarschijnlijk door dezelfde onderliggende reden.
Jullie hadden voor deze periode een manier van omgaan met elkaar ontwikkeld die werkte, nu de situatie is veranderd werkt het minder goed waardoor er conflicten
ontstaan. Wil je dit blijven volhouden denk ik dat je eens na moet denken over een andere strategie en aanpak. Ook lijkt het me goed dat je eens gaat nadenken over een manier om grenzen te gaan stellen, het moet namelijk voor jou en de kinderen ook leefbaar blijven. Helaas is ook het korte lontje een bekend verschijnsel, het heeft dan weinig zin om op dezelfde manier te reageren. Toch is het niet zo dat je al dit gedrag allemaal maar moet accepteren, het is alleen de kunst om hier rustig maar standvastig grenzen aan te geven zonder dat er een conflict ontstaat.
Denk er eens rustig over na.
Hoor het graag.

Groet, Bert

De kinderen hebben er geen last van, hij reageert alleen zo op mij. Alleen onze dochten van 14 jaar hoort ons soms ruzie maken en ze vind dat wel erg voor mij omdat zij ook merkt dat wat hij zegt helemaal niet waar is en hij echt wel diegene is dat door de depressie dingen anders ziet, deze week heeft ze nog voor hem gelogen (hij moest onze zoon na schooltijd op school ophalen maar hij vind het lastig omdat hij door de depressie mensenvrees/pleinvrees heeft ontwikkeld. Mijn dochter was die dag ziek van school maar ik had aan hem gevraagd om onze zoon toch zelf te halen, hij had gezegd ik ga mijn best doen, wat in mijn ogen al als nee klonk. Ik had een sms gekregen van mijn dochter toen ik op mijn werk was om te zeggen dat mijn verloofde is meegeweest naar school, toen ik thuiskwam zei onze zoon ik heb papa niet gezien, onze dochter zegt van wel. Ik zeg het tege mijn verloofde en hij zegt ik ben tot aan de voordeur geraakt maar ben moeten terugdraaien door een paniek aanval. De volgende dag heeft onze dochter dan de waarheid gezegd, hij had het gewoon aan haar gevraagd en heeft hem zelfs niet gaan omkleden. Hij loopt al een paar maanden gewoon in pyjama behalve als hij niet anders kan dan onze zoon te halen. De school van de kinderen is op ongeveer 5 minuten stappen van ons huis en ik wil dat hij dat blijft doen om zijn angsten niet te blijven voeden voor er geen weg terug meer is, als ik vroege dienst heb probeer ik het ook samen met hem maar de laatste tijd lukt het ook meer niet als wel