Laatste tijd voelt het net voor mij alsof ik maar een beetje mijn tijd aan het uitzitten ben, alsof ik maar aan het wachten ben op de dood. 
Ik doe namelijk echt helemaal niets, al mijn dagen zijn hetzelfde en net zo eenzaam en leeg. 
Het is elke ochtend maar afwachten dat de dag voorbij is om weer te gaan slapen. 
De enige aanspraak die ik heb is de begroeting van de caissière als ik toevallig een boodschap moet doen, voor de rest niks. 
Ik voel me zo ontiegelijk eenzaam ik kan dat niet beschrijven. 
Ik had me mijn leven vroeger echt niet zo voorgesteld zoals het nu is, echt absoluut niet. 
Ik voel me ook vergeten en verlaten, soms vraag ik mij weleens af of er mensen bestaan op de wereld die zich mij nog wel kunnen herinneren...

dan moet je zelf actie ondernemen, ga onder de mensen, ga naar een buurthuis, of dagactiviteitencentrum

Hoi Heintje,

Ik lees je verlatenheid er door heen... het raakt mij. 
Heb je wellicht familie bij wie je terecht kunt?
Komt de eenzaamheid doordat je je terugtrekt door je depressie of is het een bewuste keuze? Inderdaad kun je eens kijken of er in de buurt zaken georganiseerd worden of vrijwilligerswerk?

Sterkte! Je mag mij altijd een pb sturen.

Veel liefs!

Ik kan dat allemaal niet doen omdat ik mij gehaat voel door mensen. 
Ik ben in mijn leven altijd gepest en buitengesloten geweest. 
Ook nu wordt ik vaak nog door zomaar onbekende mensen op straat uit gescholden. 
Ik heb een angs stoornis voor mensen gekregen waardoor ik mij terug trek. 
In mijn huis kan niemand mij immers pijn doen. 
Ik heb met mijn familie geen contact, vriendschappen die ik had zijn verwaterd doordat iedereen nu een gezinnetje heeft. 
Ik heb vaak het gevoel dat ik eigenlijk geen recht heb op 't leven, omdat ik toch niet goed genoeg ben en omdat mensen mij toch altijd beoordelen op m'n uiterlijk en aan de hand daarvan mij gelijk niet mogen.

Ik kan dat allemaal niet doen omdat ik mij gehaat voel door mensen. 
Ik ben in mijn leven altijd gepest en buitengesloten geweest. 
Ook nu wordt ik vaak nog door zomaar onbekende mensen op straat uit gescholden. 
Ik heb een angs stoornis voor mensen gekregen waardoor ik mij terug trek. 
In mijn huis kan niemand mij immers pijn doen. 
Ik heb met mijn familie geen contact, vriendschappen die ik had zijn verwaterd doordat iedereen nu een gezinnetje heeft. 
Ik heb vaak het gevoel dat ik eigenlijk geen recht heb op 't leven, omdat ik toch niet goed genoeg ben en omdat mensen mij toch altijd beoordelen op m'n uiterlijk en aan de hand daarvan mij gelijk niet mogen.

Hoi Heintje,

Heb je ooit overwogen om in therapie te gaan of heb je dat in het verleden al gedaan?
Ga je niet vertellen dat dan gelijk je problemen opgelost zijn, maar je bent iig meer onder de mensen in een meestal veilige omgeving.
Al die gedachten en problemen die jij hebt komen mij grotendeels heel bekend voor, dacht ook vaak als ik dood wil dan ben ik nu goed bezig. 
Weet niet of je ook periodes hebt waar het iets beter met je gaat, maar wat je nu doet lijkt me geen goed idee.
Ik vind het wel een goed idee van je om je verhaal hier te doen, maar meer dan luisteren en tips geven kunnen mensen hier niet doen.
Uiteindelijk zal je het zelf moeten doen.

Veel Wijsheid en kracht.

Heintje

Je kan ook zoeken naar aansluiting bij mensen die in gelijksoortige situatie zijn. Of gelijksoortige problemen hebben. Dat kan zo een enorme opluchting zijn, dat je er niet alleen mee zit en anderen je begrijpen. Er zijn voor allerlei zaken zelfhulpgroepen, patiëntenverenigingen etc. Google er eens op, leg veilig thuis contact, later kan je misschien eens gaan kijken bij een bijeenkomst en ervaren wat dat je brengt.

Ook verwaterde vriendschappen weer oppikken doen mensen tegenwoordig na decennia via facebook. Is heel gewoon.
Ik had vanavond mijn beste vriend op bezoek.Hij weet dat ik depri ben en komt toch drie uur reizen hierheen. Begin is onwennig, maar na een tijdje fleur ik er helemaal van op en is het weer gezellig als vanouds. 
Zal morgen wel weer gewoon somber zijn maar deze gezellige avond neemt niemand me meer af!

Hoi Heintje,

Herkennen doe ik dit zeker, ik snap het zelfs helemaal. Maar de tijd dat je besluit om geen zelfmedelijden te hebben is er nu wel vind ik. Zodra je daarmee stopt, gaat er een wereld voor je open. Denk niet dat iedereen tegen je is, want dat is gewoon ook niet zo. het is jouw gevoel, mede dankzij het pesten maar ook omdat je er teveel in gaat zitten. Ikzelf ben ook jaren gepest en had er zelfmedelijden onder, tot ik er zo genoeg van had. Ik ben beter dan dat ik mij toen voordeed, dat is niet wie ik ben. Dit is ook niet wie jij bent, dit staat los van je karakter. Je moet jezelf soms er even op wijzen dat er meer in het leven is dan je verleden, dat is heel moeilijk (ik ben er zelf ook nog niet klaar mee) maar wel een stap in de juiste richting. Klagen helpt tijdelijk maar actie dat helpt meer. Ik denk dat een vorm van groepstherapie misschien goed voor je is, je bent met lotgenoten waar je ook mee af kunt spreken. Maar dat moet je natuurlijk helemaal zelf weten.

Blijf lekker je verhaal hier doen als dat oplucht, dat is helemaal prima. Maar probeer ook open te staan voor het advies en meer te kijken naar wat je wel kunt en niet wat je niet kunt, zo blijf je altijd in het cirkeltje hangen en dat is niet de bedoeling.

Veel sterkte en liefs,

Shalin