Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Therapieresistente depressie


#11

Hier ook meegemaakt dat vriendschappen ophielden . Ik vind dat pijnlijk.  Ik denk ook door mn depressief zijn, mijn wereld is er toch wel heel anders uit gaan zien, ik ervaar alles toch wel anders en k a n ook niet ff overstappen naar de wereld van werk, relatie,  vakanties, etc etc. Het is naar te merken hoe klein mijn wereld is geworden. Maar goed, ik probeer met kleine stapjes er iets aan te doen.

Hee maar Alais,  rustig kijken of ect iets voor je zou kunnen zijn hoor. Ik snap heel goed dat je er allemaal moe en wanhopig van bent. Nou dat is dan zo  op het moment, mischien voor n tijdje,  dat hebben we hier allemaal, helaas.. 

Liefs !
Antwoord

#12

Lieve mensen,

Ik ben blij met al jullie reacties. Hier voel ik me niet zo alleen. Er zijn wel mensen die om me geven, maar ik vind het steeds moeilijker om er contact mee te zoeken. De meesten begrijpen het niet of accepteren niet eens dat ik die depressie heb. Alsof ik het zelf heb veroorzaakt en er nu eens korte metten mee moet maken. Of ze begrijpen het wel maar ik zadel ze op met iets waar zij ook niets mee kunnen. En dat wil ik ze dan weer niet aandoen. Het voelt alsof ik anderen de hoop moet geven die ik zelf niet voel.

Spruitje, het is niet voor het eerst dat men het hoofd in de schoot legt wat mij betreft. Toch vond ik telkens weer de moed om door te gaan en weer iets anders te proberen. Het is bekend dat een percentage mensen onbehandelbaar is of wordt gevonden. Na 25 jaar behandelingen geloof ik wel dat ik daarbij hoor. Dan kun je twee dingen doen. Er mee leren omgaan of ermee stoppen.

Geen van beide is aantrekkelijk. Het eerste probeer ik feitelijk al jaren. Met soms een beetje succes, maar steeds minder. Het tweede heb ik ooit geprobeerd met een overdosis AD. Dat mislukte. En als je denkt dat daarna de hulptroepen staan te wachten, vergeet het maar. Van het kastje naar de muur en weer terug. Ik wil niet zeggen dat het altijd zo gaat, maar zo verging het mij.

Het spijt me dat ik niet positiever kan zijn, maar weet dat ik jullie reacties enorm waardeer.

Wat zijn jullie ervaringen met reacties van mensen in je omgeving? Is er begrip, boosheid of anders? Voelt iemand zich schuldig en/of verplicht om er voor hen het beste van te maken?

Veel dank en lieve groet,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord

#13

(11-07-2020, 19:56)Alais schreef: Lieve mensen,

Ik ben blij met al jullie reacties. Hier voel ik me niet zo alleen. Er zijn wel mensen die om me geven, maar ik vind het steeds moeilijker om er contact mee te zoeken. De meesten begrijpen het niet of accepteren niet eens dat ik die depressie heb. Alsof ik het zelf heb veroorzaakt en er nu eens korte metten mee moet maken. Of ze begrijpen het wel maar ik zadel ze op met iets waar zij ook niets mee kunnen. En dat wil ik ze dan weer niet aandoen. Het voelt alsof ik anderen de hoop moet geven die ik zelf niet voel.

Spruitje, het is niet voor het eerst dat men het hoofd in de schoot legt wat mij betreft. Toch vond ik telkens weer de moed om door te gaan en weer iets anders te proberen. Het is bekend dat een percentage mensen onbehandelbaar is of wordt gevonden. Na 25 jaar behandelingen geloof ik wel dat ik daarbij hoor. Dan kun je twee dingen doen. Er mee leren omgaan of ermee stoppen.

Geen van beide is aantrekkelijk. Het eerste probeer ik feitelijk al jaren. Met soms een beetje succes, maar steeds minder. Het tweede heb ik ooit geprobeerd met een overdosis AD. Dat mislukte. En als je denkt dat daarna de hulptroepen staan te wachten, vergeet het maar. Van het kastje naar de muur en weer terug. Ik wil niet zeggen dat het altijd zo gaat, maar zo verging het mij.

Het spijt me dat ik niet positiever kan zijn, maar weet dat ik jullie reacties enorm waardeer.

Wat zijn jullie ervaringen met reacties van mensen in je omgeving? Is er begrip, boosheid of anders? Voelt iemand zich schuldig en/of verplicht om er voor hen het beste van te maken?

Veel dank en lieve groet,
Alais


"Het voelt alsof ik anderen de hoop moet geven die ik zelf niet voel." Ja, dit gevoel heb ik ook wel eens als een vriendin mij vraagt hoe het nu dan gaat. Ze willen zo graag voor mij dat het beter gaat, dat ik ze niet steeds wil teleurstellen. 


Als ik het helemaal niet meer zie zitten dan is de gedachte aan wat ik anderen ermee aan doe wat mij op de been houdt voor dat moment. Sowieso vind ik zelfdoding toch een eng iets, en ik probeer het altijd gelijk weg te wuiven en er niks over op te zoeken. Ik ben bang dat ik er anders in een slechte bui steeds dichterbij kom. Ik ben ook bang voor spijt. Misschien dan maar beter inschrijven voor euthanasie ofzoiets, zodat het niet in een opwelling gebeurt. Maar het erover hebben maakt mij al misselijk, ik wil zelf toch nog graag verder leven en heb genoeg hoop op een fijnere toekomst.

In mijn omgeving is er gelukkig wel begrip, niemand die boos doet. Wel gehad op mijn werk, maar nu op nieuw werk geen last van.
Maar ik denk dat behalve mijn partner en therapeut niemand een goed beeld heeft van hoe het er dagelijks aan toe gaat bij ons thuis. Ze zien mij namelijk niet als het echt slecht gaat, want dan mijd ik contact. Bovendien uit ik mijn negatieve emoties thuis en bij familie wel en naar vrienden en andere houd ik mij meer in.

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jorin :   • Alais
Antwoord

#14

(12-07-2020, 00:12)Jorin schreef: "Het voelt alsof ik anderen de hoop moet geven die ik zelf niet voel." Ja, dit gevoel heb ik ook wel eens als een vriendin mij vraagt hoe het nu dan gaat. Ze willen zo graag voor mij dat het beter gaat, dat ik ze niet steeds wil teleurstellen. 


Als ik het helemaal niet meer zie zitten dan is de gedachte aan wat ik anderen ermee aan doe wat mij op de been houdt voor dat moment. Sowieso vind ik zelfdoding toch een eng iets, en ik probeer het altijd gelijk weg te wuiven en er niks over op te zoeken. Ik ben bang dat ik er anders in een slechte bui steeds dichterbij kom. Ik ben ook bang voor spijt. Misschien dan maar beter inschrijven voor euthanasie ofzoiets, zodat het niet in een opwelling gebeurt. Maar het erover hebben maakt mij al misselijk, ik wil zelf toch nog graag verder leven en heb genoeg hoop op een fijnere toekomst.

In mijn omgeving is er gelukkig wel begrip, niemand die boos doet. Wel gehad op mijn werk, maar nu op nieuw werk geen last van.
Maar ik denk dat behalve mijn partner en therapeut niemand een goed beeld heeft van hoe het er dagelijks aan toe gaat bij ons thuis. Ze zien mij namelijk niet als het echt slecht gaat, want dan mijd ik contact. Bovendien uit ik mijn negatieve emoties thuis en bij familie wel en naar vrienden en andere houd ik mij meer in.
Lieve Jorin,

Dank voor je bericht. Wat je schrijft over wat je anderen ermee aandoet (ik neem aan zelfdoding) herken ik wel. Tegelijk vind ik dat ik ze ook veel aandoe door steeds geen hoopvolle berichten te kunnen geven.

In een opwelling iets doen heb ik steeds kunnen onderdrukken, afgezien van die ene keer jaren geleden. Voor mezelf en voor anderen is euthanasie inderdaad draaglijker. Ik probeer voorzichtig in mijn naaste omgeving begrip te vragen, misschien zelfs toestemming.

Ik vind het fijn om te horen dat je nog graag verder wil leven en dat je hoop hebt op een betere toekomst. Dat wens ik iedereen toe, van harte.

Liefs,
Alais
Antwoord

#15

(12-07-2020, 02:08)Alais schreef: Lieve Jorin,

Dank voor je bericht. Wat je schrijft over wat je anderen ermee aandoet (ik neem aan zelfdoding) herken ik wel. Tegelijk vind ik dat ik ze ook veel aandoe door steeds geen hoopvolle berichten te kunnen geven.

In een opwelling iets doen heb ik steeds kunnen onderdrukken, afgezien van die ene keer jaren geleden. Voor mezelf en voor anderen is euthanasie inderdaad draaglijker. Ik probeer voorzichtig in mijn naaste omgeving begrip te vragen, misschien zelfs toestemming.

Ik vind het fijn om te horen dat je nog graag verder wil leven en dat je hoop hebt op een betere toekomst. Dat wens ik iedereen toe, van harte.

Liefs,
Alais


Graag gedaan,jij ook bedankt voor het delen van jouw gedachten.
Ik bedoelde inderdaad zelfdoding.
Dat je ze geen hoopvolle berichten kunt geven, dat vinden ze denk ik vooral vervelend voor jou. Ze gunnen het jou natuurlijk ook van harte dat je van het leven kunt genieten zoals zijzelf.

Wat als er één of meerdere mensen zijn die het niet goed vinden. Zie je er dan vanaf?

Wat ik mij afvroeg Alais, heb jij al eens schematherapie gevolgd of een periode dat je AD had die goed hielp? 
Die schematherapie is een langdurig traject, maar ik denk wel dat het kan bijdragen aan verbetering bij mij. En ik heb hoop doordat ik het idee heb dat ik altijd nog een AD kan kiezen die wel goed werkt, maar dan de bijwerkingen voor lief moet nemen.

Antwoord

#16

Hallo lieve Alais,

Ik begrijp dat je volkomen levensmoe bent. Maar n levenseinde kan je niet laten afhangen van de instemming van anderen. 
Mischien vind je het fijn een mogelijkheid van een uitweg te hebben. Die hoef je dan niet meteen in te zetten.  Maar dat je niet tegen je wil gevangen zit in uitzichtloze ellende en dat maar uit moet zitten tot je 88 ste of zo.  
Ik denk zelf dat zoiets ook kracht kan geven eerlijk gezegd. Dat er een acceptabele mogelijkheid is, dat dat de druk verlicht. Dan kan ik nog van alles doen en proberen, maar dan is de druk en de  wanhoop er af . Zoiets. 
Ik wil daar per pb wel verder over praten, als je dar wenst. Ik weet niet of dit daar de plek voor is. 

Maar aub, laat je niet verleiden tot onbezonnen acties die mogelijk alleen maar tot meer ellende leidden. Niet doen. Bel 113, voorkom dat. 

Doe wat je moet doen om het nu vol te houden. Denk na over wat je wilt proberen, de volgorde, zoek hoop, houvast. De dag doorkomen en blijven ademen is echt voldoende als je je erg slecht voelt.  En blijf vooral schrijven hier!

Veel liefs en sterkte voor jou!
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Mabel :   • Alais, Jorin
Antwoord

#17

Lieve Mabel,

Inderdaad, levensmoe maar daarbij ook voortdurend angstig. Dat vind ik nog moeilijker te dragen. Ik stuur je een pbtje en beloof te zullen blijven schrijven hier.

Liefs,
Alais
Antwoord

#18

(12-07-2020, 07:19)Jorin schreef: Graag gedaan,jij ook bedankt voor het delen van jouw gedachten.
Ik bedoelde inderdaad zelfdoding.
Dat je ze geen hoopvolle berichten kunt geven, dat vinden ze denk ik vooral vervelend voor jou. Ze gunnen het jou natuurlijk ook van harte dat je van het leven kunt genieten zoals zijzelf.

Wat als er één of meerdere mensen zijn die het niet goed vinden. Zie je er dan vanaf?

Wat ik mij afvroeg Alais, heb jij al eens schematherapie gevolgd of een periode dat je AD had die goed hielp? 
Die schematherapie is een langdurig traject, maar ik denk wel dat het kan bijdragen aan verbetering bij mij. En ik heb hoop doordat ik het idee heb dat ik altijd nog een AD kan kiezen die wel goed werkt, maar dan de bijwerkingen voor lief moet nemen.

Hallo Jorin,

Goeie vraag, wat als iemand het niet goed vindt. En dat is zeer waarschijnlijk. Als mijn vriendin dit indertijd aan mij had gevraagd, had ik waarschijnlijk ook nee gezegd. Mabel heeft gelijk dat je dat niet van anderen kan laten afhangen. Ik meen dat ze bedoelt dat je mensen zoiets niet kan vragen, dat je zelf de verantwoordelijkheid moet dragen.

Ik heb veel therapieën gehad, maar niet schematherapie zoals dat nu bestaat. Wel vergelijkbare therapieën, ik begrijp denk ik wel waar dat om draait. Het onderkennen van (niet helpende) patronen en die ombouwen, even kort door de bocht. Ik heb dat wel in andere vormen geprobeerd, soms met succes maar nooit blijvend.

Ik kan niet goed zeggen of AD helpt of niet. Ik denk soms dat ik net zo goed pepermuntjes kan slikken. Er zijn wel betere tijden geweest, maar of dat nou aan die AD lag. Die AD was een constante factor, maar de stemmingen niet. Ik heb er verschillende gehad maar weet niet of een bepaald soort nou beter werkte dan een ander. Er spelen zo veel factoren mee, he?

Ik ben blij te horen dat je positief staat tegenover de schematherapie en eventueel andere AD. Iedereen is anders en reageert anders. Je hebt hoop en dat is het belangrijkste. Mijn hoop is een klein hoopje, maar ik hou me er aan vast.

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#19

(12-07-2020, 23:12)Alais schreef: Hallo Jorin,

Goeie vraag, wat als iemand het niet goed vindt. En dat is zeer waarschijnlijk. Als mijn vriendin dit indertijd aan mij had gevraagd, had ik waarschijnlijk ook nee gezegd. Mabel heeft gelijk dat je dat niet van anderen kan laten afhangen. Ik meen dat ze bedoelt dat je mensen zoiets niet kan vragen, dat je zelf de verantwoordelijkheid moet dragen.

Ik heb veel therapieën gehad, maar niet schematherapie zoals dat nu bestaat. Wel vergelijkbare therapieën, ik begrijp denk ik wel waar dat om draait. Het onderkennen van (niet helpende) patronen en die ombouwen, even kort door de bocht. Ik heb dat wel in andere vormen geprobeerd, soms met succes maar nooit blijvend.

Ik kan niet goed zeggen of AD helpt of niet. Ik denk soms dat ik net zo goed pepermuntjes kan slikken. Er zijn wel betere tijden geweest, maar of dat nou aan die AD lag. Die AD was een constante factor, maar de stemmingen niet. Ik heb er verschillende gehad maar weet niet of een bepaald soort nou beter werkte dan een ander. Er spelen zo veel factoren mee, he?

Ik ben blij te horen dat je positief staat tegenover de schematherapie en eventueel andere AD. Iedereen is anders en reageert anders. Je hebt hoop en dat is het belangrijkste. Mijn hoop is een klein hoopje, maar ik hou me er aan vast.

Lieve groet,
Alais

Er spelen zeker veel factoren mee, maar bij mij is er wel duidelijk verschil in werking. Iedereen reageert wel anders inderdaad. Bij de ene AD ben ik veel stabieler in stemming en geen diepe dalen. De ander zorgt ervoor dat het diepe dal wat minder vaak en minder lang is, maar de dalen zijn nog steeds verschrikkelijk naar. En weer een ander doet niks of maakt mij opgefokt. Daarnaast verschil in energie, slaapbehoefte en bijwerkingen. Maar ik slik wel 1 soort, lijkt mij lastig na te gaan als je combinaties slikt. Tot noch toe had ik de meeste positieve effecten op depressie en angst met citalopram.
Heb je verschillende soorten gehad, ssri, snri, tca etcetera?
Hoop is denk ik inderdaad het belangrijkste. 
Hou vol Alais!

Liefs

Antwoord

#20

Hi Jorin,

Ik heb SSRI en SNRI gehad. Zit nu weer op SSRI. Ik heb nooit veel verschil gemerkt, maar ook geen bijwerkingen voor zover ik me kan herinneren, behalve effect op libido. Dat was funest voor mijn relatie, vermoed ik.

Goed te horen dat jij dat verschil wel merkt. Het kan dus kennelijk wel verschil maken. Ik slik al zo lang AD dat ik misschien wel immuun ben geworden. Ik weet het niet. In ieder geval gaat mijn huisarts nu ect voor me aanvragen. Dat is niet vandaag of morgen geregeld. Wachtlijsten, intake en dan de vraag of ze je accepteren. Maar je moet wat.

Intussen gewoon doorgaan met ademhalen Big Grin .

Lieve groet,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
05-01-2023, 19:32
Laatste bericht: Mabel
  Chronisch depressie Started by Tarikmoh
2 Replies - 726 Views
04-09-2022, 20:34
Laatste bericht: J@n
10-12-2021, 14:35
Laatste bericht: Joaqin_gallardo
28-04-2021, 22:44
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)