Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Therapieresistente depressie


#1

Lieve allemaal,

Ik zit bij te komen van een telefoongesprek met de psychiater. Het komt erop neer dat ik een therapieresistente depressie heb. Hij denkt dat weer een nieuwe therapie niet gaat doen wat de vele vorige therapieën niet hebben gedaan. Ik zou andere AD kunnen proberen, maar of dat iets gaat veranderen is maar de vraag. Ik heb daar zelf niet veel vertrouwen in.

Ik heb een dubbel gevoel. Aan de ene kant voelt het als een teleurstelling en aan de andere kant als een opluchting. Teleurstelling omdat er geen hoop is geboden, opluchting omdat ik mag aanvaarden dat ik alles heb gedaan en niets meer hoef, de strijd mag opgeven.

Zover is het nog niet. Ik weet wel dat als ik door ga met strijden, ik dat niet voor mezelf doe, maar voor anderen.
Hoe moet ik dit familie en anderen vertellen? Die gaan dat niet accepteren en gaan vragen: en nu? Ga je zomaar accepteren dat die man gelijk heeft? Kun je niet nog dit of dat proberen? En dan gaat de strijd weer verder.

Ik heb gevraagd of mij iets te verwijten valt en hij zei absoluut niet. Dit is een ziekte die je helaas hebt gekregen, daar kun je niets aan doen.

Ik wilde dit eerst even bij jullie kwijt. Ik wil er nog bij zeggen dat ik een goed gevoel heb bij deze psychiater hoewel ik hem nog niet lang 'ken'. Hij is eerlijk en symphatiek.

Liefs,
Alais
Antwoord

#2

Hoi Alais,

Tja,  waarschijnlijk is het geen groot nieuws, op n gegeven moment weet je t wel dat een volgende therapie of pil het allemaal niet gaat veranderen. 
Dan zijn er nog  steeds wel allerlei mogelijkheden om  de boel te verbeteren, en er mee of omheen te leven. Thetapeutisch of niet. Eigenlijk doen velen hier dat al jaren.
Ik ken maar een paar mensen bij wie het nou werkelijk om een periode ging. 
Laat het eerst eens bezinken... Praat er wat over met mensen nabij. 

Liefs, Mabel
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Alais
Antwoord

#3

(06-07-2020, 13:40)Mabel schreef: Hoi Alais,

Tja,  waarschijnlijk is het geen groot nieuws, op n gegeven moment weet je t wel dat een volgende therapie of pil het allemaal niet gaat veranderen. 
Dan zijn er nog  steeds wel allerlei mogelijkheden om  de boel te verbeteren, en er mee of omheen te leven. Thetapeutisch of niet. Eigenlijk doen velen hier dat al jaren.
Ik ken maar een paar mensen bij wie het nou werkelijk om een periode ging. 
Laat het eerst eens bezinken... Praat er wat over met mensen nabij. 

Liefs, Mabel

Hi Mabel,

Ik schrok toch wel van die diagnose therapieresistent, alsof er geen hoop meer is.

Ik heb er met een oom over gepraat. Hij heeft ook depressie en ik ga goed met hem om. Wij hebben het van zijn vader, mijn opa. Die heeft ooit zijn polsen doorgesneden en heeft daarna elektroshocks gekregen. Dat schijnt wel iets te hebben gedaan voor hem. Mijn oom stelde voor dat ik ook zoiets probeer. Ik las op het forum de ervaring van Erik. Die had er geen baat bij heb ik begrepen. Dat hoeft niets te zeggen natuurlijk.

Probeerde ook mijn zus te bellen maar die was en is heel druk met onze bejaarde moeder. Ik wil haar niet nog meer zorg geven, hoewel dat onvermijdelijk is.

De psych kwam nog met het onderzoek rond ketamine in Groningen, hier op het forum ook besproken. De kans bestaat dat je in een placebogroep komt, dus dat lijkt me niks nog afgezien van de afstand.

Ik kan de ondersteunende gesprekken blijven krijgen en zal dat wel doen, maar ik moet dan wel rekening houden met de draagkracht van de  therepeute als ik het over suicide heb. Zo begreep ik.

Ermee leren omgaan doe ik ook al jaren, met of zonder therapie. Dat lukt met name het laatste jaar steeds minder goed. de periodes van depressie worden langer, de andere korter, de wanhoop groter. Ik glij af en kan nergens meer blij van worden. Weet niet meer waarom ik moeite doe, behalve voor anderen.

Misschien toch maar de ect proberen?

Liefs,
Alais
Antwoord

#4

Hoi Alais, 
ik vind t discutabel dat ze dergelijke dingen zeggen.   Wat ze eigenlijk zeggen is dat hun behandelingen niet aanslaan tot nu toe. Net als met ' uitbehandeld'. Ook zoiets.  Er is nog genoeg wat je kan proberen, maar mischien niet binnen de deuren van je behandelinstelling. 

Voor je ect probeert kun je ook eerst  nog rtms proberen, dat is minder belastend en tegenwoordig vergoed.

Ketamineonderzoek loopt ook in Nijmegen. En in Leiden en Hilversum word behandeld ( zonder placebo) per infuus.   In Utrecht word expirimenteel met psyllocibine behandeld. In Maastricht met dmt. 

Je kan er ook nog voor kiezen het medicatieprotocol verder te volgen richting TCA en Mao remmers, daar kan je psychiater aan meewerken. 
Je kan je laten opnemen in een expertisecentrum voor depressie ( in nijmegen voeren zij het ketamine onderzoek ook uit ). 

Qua niet medicinale therapieën kan je vragen of om deelname aan n DGT cursus, welke ook word ingezet bij borderline, of n schemathetapiegroep.
Ik weet niet wat je al gedaan hebt, en wat je aanspreekt, waar je  iets in ziet.

Als er duidelijke overerfelijke aanwijzingen zijn, zou je eens familieopstellngen  kunnen overwegen . Da's  (nog) niet binnen de ggz , maar ik hoor er best goede verhalen over.

Ik bedoel maar te zeggen, het is niet zo dat er nu dan helemaal niets meer  aan te doen is. 

Zelf was mijn voornemen te zorgen dat ik binnen de nog op te starten ketaminebehandelingen poliklinisch hier in Arnhem rijnstate terecht kwam. Maar helaas , dankzij die Corona ligt alles plat.

Ik hoop dat je er iets aan hebt. Je kan nog van alles proberen bedoel ik maar. Hoop is belangrijk,.

En dan dan hebben we ook nog een opkomende herstelbeweging in Nederland.  Denk eens aan een WRAP training  bijv. Deelname aan een herstel weekend. Mogelijkheden voor ondersteuning door en voor lotgenoten.  Leren werken als ervaringsdeskundige . 

Ik bedoel maar, best veel mogelijkheden .

Sterkte, Mabel
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Mabel :   • Alais, franc1711
Antwoord

#5

(09-07-2020, 16:13)Mabel schreef: Hoi Alais, 
ik vind t discutabel dat ze dergelijke dingen zeggen.   Wat ze eigenlijk zeggen is dat hun behandelingen niet aanslaan tot nu toe. Net als met ' uitbehandeld'. Ook zoiets.  Er is nog genoeg wat je kan proberen, maar mischien niet binnen de deuren van je behandelinstelling. 

Voor je ect probeert kun je ook eerst  nog rtms proberen, dat is minder belastend en tegenwoordig vergoed.

Ketamineonderzoek loopt ook in Nijmegen. En in Leiden en Hilversum word behandeld ( zonder placebo) per infuus.   In Utrecht word expirimenteel met psyllocibine behandeld. In Maastricht met dmt. 

Je kan er ook nog voor kiezen het medicatieprotocol verder te volgen richting TCA en Mao remmers, daar kan je psychiater aan meewerken. 
Je kan je laten opnemen in een expertisecentrum voor depressie ( in nijmegen voeren zij het ketamine onderzoek ook uit ). 

Qua niet medicinale therapieën kan je vragen of om deelname aan n DGT cursus, welke ook word ingezet bij borderline, of n schemathetapiegroep.
Ik weet niet wat je al gedaan hebt, en wat je aanspreekt, waar je  iets in ziet.

Als er duidelijke overerfelijke aanwijzingen zijn, zou je eens familieopstellngen  kunnen overwegen . Da's  (nog) niet binnen de ggz , maar ik hoor er best goede verhalen over.

Ik bedoel maar te zeggen, het is niet zo dat er nu dan helemaal niets meer  aan te doen is. 

Zelf was mijn voornemen te zorgen dat ik binnen de nog op te starten ketaminebehandelingen poliklinisch hier in Arnhem rijnstate terecht kwam. Maar helaas , dankzij die Corona ligt alles plat.

Ik hoop dat je er iets aan hebt. Je kan nog van alles proberen bedoel ik maar. Hoop is belangrijk,.

En dan dan hebben we ook nog een opkomende herstelbeweging in Nederland.  Denk eens aan een WRAP training  bijv. Deelname aan een herstel weekend. Mogelijkheden voor ondersteuning door en voor lotgenoten.  Leren werken als ervaringsdeskundige . 

Ik bedoel maar, best veel mogelijkheden .

Sterkte, Mabel

Hi Mabel,

Veel dank voor je reactie. Ik was eerlijk gezegd bang dat ik het hier verbruid had door te veel te vragen. Geven lukt niet zo goed zoals het nu gaat.
Ik heb mijn huisarts gevraagd of ect een optie is. Ze zou me daar vandaag over informeren maar heb helaas niets gehoord.
Na een intake vorig jaar voor rtms werd me verteld dat men die behandeling voor mij niet goed vond omdat ze twijfelden aan de diagnose.
Ik vind het fantastisch hoe je met al die mogelijkheden komt. Zoals je zegt, hoop is belangrijk. Ik ben die wat herstel betreft aan het verliezen, maar heb nog wel de hoop dat ik hier op het forum terecht kan voor begrip en steun. Meer vraag ik niet. En waar mogelijk zal ik mijn bijdrage leveren.

Nogmaals dank en lieve groet,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord

#6

Lieverd, 

Je vraagt helemaal niet veel! 
Het doet me denken aan wat je zei over je aanwezigheid in groepen. .  Ben je vaak bang  teveel te vragen ?  Het dan verbruid te hebben ? Alleen maar re moeten bijdragen? 
Dat is echt onterecht , gewoon doorgaan met de aandacht en oplossing  voor jouw probleem hoor !!  Vandaag even die huisarts zelf bellen hè.   Hoef je ook niet af te wachten. 

En met deze vaststelling therapieresistent, kun je prima bij rtms terecht,  want die behandelen therapieresistentie.
Bij twijfel kunnen ze je ook nog prima behandelen, en daar ga je hen toe verzoeken dan  aangezien er hoogstens t risico is dat t niet werkt.  Nou daar kun je het voor doen, niets proberen helpt sowieso niet.

En als je bepaalt hebt wat je wil proberen en waar, zet dan ook gerust meerdere aanmeldingen tegelijk in ,  er zijn immers wachtlijsten, vertragingen , corona etc. 
Actief contact zoeken, vragen stellen en oriënteren, lezen . Moeten er doorverwijzingen komen, regel ze.  In ieder geval, volg je eigen plan. Je bent te belangrijk om ergens in n stoffig hoekje  van n ggz instelling wat te blijven hangen omdat hun niet weten wat ze ermee aan moeten. Je kan beter zelf in actie komen omdat ze daar ook vreselijk traag zijn , en vaak niet voorbij hun eigen aanbod kunnen kijken. 

Oh en dan ben ik nog opties vergeten ook. Micro tms, microdoseringen psylocybine...
Hypnose, healing .... zelfs yoga en runnngtherapie  kunnen bij sommigen een schot in de roos zijn.

Ook online kan er tegenwoordig al van alles. Voor mij is dat niets , ik moet de deur uit, thuis hang ik voornamelijk.. maar ook daar zijn goede resultaten. 

En hier talloze lotgenoten die je op dit pad kunnen begeleiden, met hun ervaringen. 
Houd hoop! 

Veel liefs, Mabel
[-] 3 gebruikers zegt bedankt tegen Mabel :   • Alais, Bert, Jorin
Antwoord

#7

(10-07-2020, 01:15)Alais schreef: Hi Mabel,

Veel dank voor je reactie. Ik was eerlijk gezegd bang dat ik het hier verbruid had door te veel te vragen. Geven lukt niet zo goed zoals het nu gaat.
Ik heb mijn huisarts gevraagd of ect een optie is. Ze zou me daar vandaag over informeren maar heb helaas niets gehoord.
Na een intake vorig jaar voor rtms werd me verteld dat men die behandeling voor mij niet goed vond omdat ze twijfelden aan de diagnose.
Ik vind het fantastisch hoe je met al die mogelijkheden komt. Zoals je zegt, hoop is belangrijk. Ik ben die wat herstel betreft aan het verliezen, maar heb nog wel de hoop dat ik hier op het forum terecht kan voor begrip en steun. Meer vraag ik niet. En waar mogelijk zal ik mijn bijdrage leveren.

Nogmaals dank en lieve groet,
Alais

Ja je zal ook eens ruimte en tijd van iemand vragen hèWink Herkenbaar hoor, je wilt vooral niet iemand tot last zijn. 
Het lukt(te)mij niet zo goed alles te lezen en te reageren,omdat ik zelf geen ruimte in mijn hoofd heb.

Antwoord

#8

(10-07-2020, 14:48)Jorin schreef: Ja je zal ook eens ruimte en tijd van iemand vragen hèWink Herkenbaar hoor, je wilt vooral niet iemand tot last zijn. 
Het lukt(te)mij niet zo goed alles te lezen en te reageren,omdat ik zelf geen ruimte in mijn hoofd heb.

Dank je lieve Jorin. Ik wens je veel sterkte.

Liefs,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord

#9

(10-07-2020, 10:58)Mabel schreef: Lieverd, 

Je vraagt helemaal niet veel! 
Het doet me denken aan wat je zei over je aanwezigheid in groepen. .  Ben je vaak bang  teveel te vragen ?  Het dan verbruid te hebben ? Alleen maar re moeten bijdragen? 
Dat is echt onterecht , gewoon doorgaan met de aandacht en oplossing  voor jouw probleem hoor !!  Vandaag even die huisarts zelf bellen hè.   Hoef je ook niet af te wachten. 

En met deze vaststelling therapieresistent, kun je prima bij rtms terecht,  want die behandelen therapieresistentie.
Bij twijfel kunnen ze je ook nog prima behandelen, en daar ga je hen toe verzoeken dan  aangezien er hoogstens t risico is dat t niet werkt.  Nou daar kun je het voor doen, niets proberen helpt sowieso niet.

En als je bepaalt hebt wat je wil proberen en waar, zet dan ook gerust meerdere aanmeldingen tegelijk in ,  er zijn immers wachtlijsten, vertragingen , corona etc. 
Actief contact zoeken, vragen stellen en oriënteren, lezen . Moeten er doorverwijzingen komen, regel ze.  In ieder geval, volg je eigen plan. Je bent te belangrijk om ergens in n stoffig hoekje  van n ggz instelling wat te blijven hangen omdat hun niet weten wat ze ermee aan moeten. Je kan beter zelf in actie komen omdat ze daar ook vreselijk traag zijn , en vaak niet voorbij hun eigen aanbod kunnen kijken. 

Oh en dan ben ik nog opties vergeten ook. Micro tms, microdoseringen psylocybine...
Hypnose, healing .... zelfs yoga en runnngtherapie  kunnen bij sommigen een schot in de roos zijn.

Ook online kan er tegenwoordig al van alles. Voor mij is dat niets , ik moet de deur uit, thuis hang ik voornamelijk.. maar ook daar zijn goede resultaten. 

En hier talloze lotgenoten die je op dit pad kunnen begeleiden, met hun ervaringen. 
Houd hoop! 

Veel liefs, Mabel

Dank je lieve Mabel,

Ik ben inderdaad vaak bang te veel te vragen en ook dat ik het verbruid heb. Dat laatste is me een paar keer overkomen, dat mensen me laten vallen. Laatste keer begin dit jaar door een vriendin die ik al ruim 30 jaar kende. En door twee vrienden die ik iets had gevraagd (niets bijzonders eigenlijk) en daarna was de vrienschap weg. Er is nog wel contact maar oppervlakkig en zonder belangstelling voor mij.

Aandacht vragen voor mijn depressie bij hulpverlening heb ik wel altijd goed gekund. Ik ben nu niet bij de GGZ overigens, het is een vrijgevestigde groep. Bij mensen in mijn omgeving aandacht vragen vind ik dan weer moeilijk, wil ze niet met zorgen opzadelen en doe het beter voorkomen dan het is.

Zojuist de huisarts gesproken. Ze kan voor mij een aanvraag doen voor een intake voor ect. Of daar dan een behandeling op volgt is maar de vraag. En dan is er natuurlijk een wachttijd (nog niet bekend). Ik moet daar nu over nadenken, of ik dat kan opbrengen. Of wil opbrengen. Maandag heb ik weer een afspraak.

Ik vind het heel moeilijk. Als ik het doe, is dat uit een soort verplichting, omdat je het leven moet leven, hoe zwaar het ook is en zonder hoop of verbetering. Ik zou eigenlijk toestemming van mijn naasten willen hebben om eruit te stappen. Ja, weer laat ik belangrijke beslissingen aan anderen over. Maar zou ik hier niet zelf over mogen beslissen?

Dank iedereen voor jullie steun, die is mij heel veel waard.

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#10

(10-07-2020, 18:35)Alais schreef: Dank je lieve Mabel,

Ik ben inderdaad vaak bang te veel te vragen en ook dat ik het verbruid heb. Dat laatste is me een paar keer overkomen, dat mensen me laten vallen. Laatste keer begin dit jaar door een vriendin die ik al ruim 30 jaar kende. En door twee vrienden die ik iets had gevraagd (niets bijzonders eigenlijk) en daarna was de vrienschap weg. Er is nog wel contact maar oppervlakkig en zonder belangstelling voor mij.

Aandacht vragen voor mijn depressie bij hulpverlening heb ik wel altijd goed gekund. Ik ben nu niet bij de GGZ overigens, het is een vrijgevestigde groep. Bij mensen in mijn omgeving aandacht vragen vind ik dan weer moeilijk, wil ze niet met zorgen opzadelen en doe het beter voorkomen dan het is.

Zojuist de huisarts gesproken. Ze kan voor mij een aanvraag doen voor een intake voor ect. Of daar dan een behandeling op volgt is maar de vraag. En dan is er natuurlijk een wachttijd (nog niet bekend). Ik moet daar nu over nadenken, of ik dat kan opbrengen. Of wil opbrengen. Maandag heb ik weer een afspraak.

Ik vind het heel moeilijk. Als ik het doe, is dat uit een soort verplichting, omdat je het leven moet leven, hoe zwaar het ook is en zonder hoop of verbetering. Ik zou eigenlijk toestemming van mijn naasten willen hebben om eruit te stappen. Ja, weer laat ik belangrijke beslissingen aan anderen over. Maar zou ik hier niet zelf over mogen beslissen?

Dank iedereen voor jullie steun, die is mij heel veel waard.

Lieve groet,
Alais

Hoi Alais,

Ik heb het beide kanten op meegemaakt. Zelf ook wel eens een lange vriendschap beëindigd. Soms krijg je andere interesses en pas je in een andere leeftijdsfase misschien minder goed bij elkaar dan voorheen. 
Het kan ook zijn dat als je jezelf ontwikkeld, mensen ineens niet meer bij je passen. Stel dat je jezelf altijd wegcijferde, je in dienst stelt van de ander, en je gaat vervolgens zelf eens vragen om aandacht. Dat zijn die mensen dan niet gewend en sommigen moeten daar aan wennen of staan er niet voor open. Andersom kan natuurlijk ook, dat je vriendschap juist dieper wordt door zo'n persoonlijke ontwikkeling.
Of die vrienden gaan zelf door een moeilijke of drukke periode en hebben weinig ruimte om op jouw vraag in te gaan. En vast nog tal van andere mogelijkheden.

Liefs

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jorin :   • Alais
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
05-01-2023, 19:32
Laatste bericht: Mabel
  Chronisch depressie Started by Tarikmoh
2 Replies - 727 Views
04-09-2022, 20:34
Laatste bericht: J@n
10-12-2021, 14:35
Laatste bericht: Joaqin_gallardo
28-04-2021, 22:44
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)