Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Terugkerende depressie


#21

Hallo allemaal, we zijn inmiddels alweer bijna een half jaar verder. De laatste keer dat ik schreef ging over het bloedprikken en dat ik vaak moe was. Heb dit dus laten doen maar daar hebben ze niks kunnen vinden. Heb ook bloed laten prikken omdat m'n vader een hartinfarct heeft gehad in de periode dat ik er de vorige keer over schreef en voelde in die tijd vaak wat druk op/rond het borstgebied. De huisarts vond het niet raar dat ik moe was gezien wat er dit jaar allemaal was gebeurd, al die opnamens en bijna 2 mensen kwijt geraakt. waarschijnlijk was het allemaal spanning wat eruit kwam en daar kon ik mij wel in vinden. Inmiddels ben ik ook niet meer zo mo e gelukkig.

Mijn vrouw volgt nu groeps istdp, dit is een tijdje geleden begonnen 1 dag per week. Nu zit ze er voorlopig 3 dagen per week tot ergens volgend jaar dacht ik. Ze zegt dat ze er veel aan heeft. En ik merk dat het langzaam ook weer wat beter gaat. Op haar werk waar ze nu voorlopig 1 dag per week is doet ze wat aangepast werk voor een paar uurtjes er haar wel voldoening en afleiding geeft. 

Aan de ene kant ben ik blij voor haar dat het 'weer' goed gaat. Aan de andere kant vraag ik me vaak genoeg af voor hoe lang. Ik probeer positief te blijven maar als ik er over nadenk dat dit bijna alweer 4 jaar duurt denk ik ook vaak, waarom zou het nu wel goed gaan? Er gaat ook geen dag voorbij zonder aan die dag te denken dat ze die overdosis had genomen, dat ze daar op een bed in het ziekenhuis lag. Hoe geschrokken en toch sterk ik toen was en hoe weinig vertrouwen ik er nu nog in heb. 

Plannen voor de vakanties volgend jaar hebben we al en staan grotendeels vast. Voorpret? Had ik vroeger wel, nu eerst maar zien of we het wel gaan halen.
Intimiteit? Was al niet zo veel, nu bijna niks. Kan me er ook niet meer echt toe zetten en wil haar er ook niet mee lastig vallen. Lijkt ook wel of ik het voor mezelf afgesloten heb ofzo. 
Praten? Ik ben niet zo'n prater dus dat geeft bij mijn vrouw soms wel wat wrijving.
Lijkt sterk op een broer zus relatie naar mijn idee,  buiten alleen het kusje bij weggaan/binnenkomst/naar bed gaan en alleen handje vasthouden op straat zijn er verder weinig aanrakingen van haar kant. Of dat verder nog goed gaat komen? Geen idee, we hebben het verder ook niet slecht ofzo maar buiten het huishouden, kinderen en hypotheek om vraag ik me wel eens af wat ons nou nog 'bindt'
Antwoord

#22

Blijven praten. Ook over jullie gevoelens. Ik ken wel dat verhaal over ntimiteit. Probeer bijvoorbeeld savonds er voor elkaar te zijn.
Antwoord

#23

Hallo,

Wat die intimiteit betreft: rustig weer opbouwen en niet meteen naar een climax toewerken. 


Je zou ook eens met een massage kunnen proberen. Lekker geurende olie, kaarsjes erbij, wierook, muziekje en zo. Dan is de aanraking anders, minder 'dreigend', maar wel weer een begin.


suc6,
Ray
Antwoord

#24
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-11-2018, 20:23 door Letitgo.)

(29-11-2018, 17:16)Tom84 schreef: Hallo allemaal, we zijn inmiddels alweer bijna een half jaar verder. De laatste keer dat ik schreef ging over het bloedprikken en dat ik vaak moe was. Heb dit dus laten doen maar daar hebben ze niks kunnen vinden. Heb ook bloed laten prikken omdat m'n vader een hartinfarct heeft gehad in de periode dat ik er de vorige keer over schreef en voelde in die tijd vaak wat druk op/rond het borstgebied. De huisarts vond het niet raar dat ik moe was gezien wat er dit jaar allemaal was gebeurd, al die opnamens en bijna 2 mensen kwijt geraakt. waarschijnlijk was het allemaal spanning wat eruit kwam en daar kon ik mij wel in vinden. Inmiddels ben ik ook niet meer zo mo e gelukkig.

Mijn vrouw volgt nu groeps istdp, dit is een tijdje geleden begonnen 1 dag per week. Nu zit ze er voorlopig 3 dagen per week tot ergens volgend jaar dacht ik. Ze zegt dat ze er veel aan heeft. En ik merk dat het langzaam ook weer wat beter gaat. Op haar werk waar ze nu voorlopig 1 dag per week is doet ze wat aangepast werk voor een paar uurtjes er haar wel voldoening en afleiding geeft. 

Aan de ene kant ben ik blij voor haar dat het 'weer' goed gaat. Aan de andere kant vraag ik me vaak genoeg af voor hoe lang. Ik probeer positief te blijven maar als ik er over nadenk dat dit bijna alweer 4 jaar duurt denk ik ook vaak, waarom zou het nu wel goed gaan? Er gaat ook geen dag voorbij zonder aan die dag te denken dat ze die overdosis had genomen, dat ze daar op een bed in het ziekenhuis lag. Hoe geschrokken en toch sterk ik toen was en hoe weinig vertrouwen ik er nu nog in heb. 

Plannen voor de vakanties volgend jaar hebben we al en staan grotendeels vast. Voorpret? Had ik vroeger wel, nu eerst maar zien of we het wel gaan halen.
Intimiteit? Was al niet zo veel, nu bijna niks. Kan me er ook niet meer echt toe zetten en wil haar er ook niet mee lastig vallen. Lijkt ook wel of ik het voor mezelf afgesloten heb ofzo. 
Praten? Ik ben niet zo'n prater dus dat geeft bij mijn vrouw soms wel wat wrijving.
Lijkt sterk op een broer zus relatie naar mijn idee,  buiten alleen het kusje bij weggaan/binnenkomst/naar bed gaan en alleen handje vasthouden op straat zijn er verder weinig aanrakingen van haar kant. Of dat verder nog goed gaat komen? Geen idee, we hebben het verder ook niet slecht ofzo maar buiten het huishouden, kinderen en hypotheek om vraag ik me wel eens af wat ons nou nog 'bindt'

Oei er ging iets mis. Dus nogmaals proberen.


Fijn om weer iets van jou te horen/lezen Tom. Jullie verhaal heeft mij destijds erg geraakt. Goed om te horen dat je al wat minder moe bent en dat het wat beter met jouw vrouw gaat. Ik kan mij voorstellen dat jij in angst leeft over hoe lang het goed zal gaan. Speelt dit ook bij jouw vrouw? 
Ik kan mij ook voorstellen dat de dag van de overdosis nog zo’n grote rol speelt. Begrijp ik het goed dat het in je vertrouwen heeft aangetast?
Zelf ben ik ook al een jaar depressief ( voor de derde keer) en bij mij speelt ook vaak de gedachten: hoe lang zal ik de volgende keer stabiel blijven en dergelijke. Deze gedachten zijn natuurlijk niet erg helpend. Ook herken ik het gebrek aan intimiteit vooral op het gebied van seks . Daar heb ik zelf maar weinig behoefte aan. Je zit eigenlijk continu in een overlevingsmodus. We proberen het thuis vooral op andere manieren fijn te maken. Samen bijvoorbeeld expeditie robinson kijken met de kaarsjes aan en een glaasje wijn (op goede dagen) of samen lekker koken. Tegen elkaar aankruipen op de bank en zulke dingen. . 
MAg ik vragen hoe je vrouw terecht is gekomen bij de isdpt therapie? Zelf heb ik ambulante ggz een keer per twee weken en dit vind ik eigenlijk te weinig. 

Liefs,
Marjolein
Antwoord

#25
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 03-12-2018, 02:35 door Tom84.)

Mijn vrouw heeft zeker nog wel angst voor dat het weer fout kan gaan. De laatste jaren gebeurde dat altijd rond deze periode. Een tijdje geleden gaf ze dat ook aan maar ik hoor haar er de laatste tijd gelukkig niet over.

Op haar werk is ze nu 1 dag 3 a 4 uurtjes aanwezig waar ze aangepast werk voor haar hebben gevonden. Hier haalt ze gelukkig veel voldoening uit. Aangezien ze al bijna 2 jaar ziek is zit ze in de ziektewet en gaan ze volgend jaar kijken of ze nog wel kan blijven werken dus dat geeft haar soms wel wat stress. 

Mijn vertrouwen is echter door dit alles wat ik de laatste tijd heb meegemaakt aangetast. Dit zal heel lang duren voor het is gesleten, als het al wil slijten. Vergeven zal wel lukken maar vergeten niet. 

Marjolein, over de istdp heb ik je een pb gestuurd.
Antwoord

#26

We zijn alweer een tijdje verder sinds het laatste bericht. Mijn vrouw heeft de groepstherapie ISTDP House afgerond en vanaf nu heeft ze tot na de zomer nog 2x per maand individuele gesprekken en samen volgen we naar behoefte systeemgesprekken. Eindelijk wordt de partner erbij betrokken na 3 jaar, maar de behandelaar die ze nu heeft vind ik dan ook een echte eye opener. 

Ik kan nu met enige zekerheid zeggen dat ik na 3 jaar mijn vrouw weer terug heb. En ik vind het soms nog wel eens moeilijk te geloven dat het beter gaat en voor hoe lang maar daar moet ik niet teveel stil bij staan al gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan de de dag denk dat mijn vrouw een poging heeft gedaan uit het leven te stappen
Maar ondanks dat kan ik nu eindelijk weer wat genieten van het leven met mijn vrouw en kinderen. 

De enige spanning die er nu nog is is of mijn vrouw nog bij haar huidige werkgever kan blijven werken omdat dit verhaal al 3 jaar aan de gang is. Maar goed, vergeleken met afgelopen jaren vind ik die spanning nog wel meevallen. We zijn er allebei wel redelijk ontspannen over volgens mij. We gaan het wel zien wat de toekomst brengt. 

Afgelopen voorjaarsvakantie zijn we lekker naar de zon geweest en het komende jaar hebben we nog 3 leuke vakanties gepland dmv huizenruil en gaan we naar Normandië, Kopenhagen en België. Dus dat zijn leuke vooruitzichten.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Tom84 :   • Sanna
Antwoord

#27

Fijn om te horen Tom! Ik hoop dat het zo lekker blijft "doorkabbelen". Klinkt saai, maar ik denk dat jij daar ook heel tevreden mee bent.
Antwoord

#28

Ja, ben al lang blij dat we nu eindelijk in rustig vaarwater gekomen zijn. Dan maar saai maar wel stabiel Smile
Antwoord

#29

(24-03-2019, 20:22)Tom84 schreef: Ja, ben al lang blij dat we nu eindelijk in rustig vaarwater gekomen zijn. Dan maar saai maar wel stabiel Smile

Hallo Tom,

Bedankt om mijn ogen te openen. Zelf ben ik al 1,5 jaar thuis met een depressie, opname gehad ( wat alles erger maakte).
Nooit echt stilgestaan bij het lijden van mijn gezin omdat ik zelf zoveel pijn leed/lijd...
Na je volledig verhaal te hebben gelezen, sloeg een enorm schuldgevoel rond mijn hart...
Wat heb ik mijn man, dochter en familie toch aangedaan met mijn egoïstisch gedrag!?
Na het lezen ben ik gaan uithuilen bij mijn man ( ik kan al maanden niet meer huilen dus dank je, het moest eruit) en heb ik wel duizend keer gezegd dat het me spijt, dat ik mezelf niet ben geweest ( wat werkelijk zo is, ik heb dingen gedaan/gezegd die ik nooit zou zeggen... alsof er een ander persoon in mij zat).
Mijn man was zo mild... zo begripvol... we hebben elkaar terug gevonden.
Het deed me erg veel pijn om je verhaal te lezen maar zonder had ik het inzicht niet gehad. Het doet zoveel pijn dat je niet meer nuchter kan nadenken.
Weet dat je ons gezin en huwelijk nieuw leven hebt ingeblazen, ook al is het licht aan het einde vd tunnel nog niet in zicht.
Bedankt Tom.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Gedoofdezon :   • Tom84
Antwoord

#30

Hallo Geloofdezon,

Wat goed om te horen dat er dingen veranderen voor jou en je familie. Ook al denk je dat jullie er lang nog niet zijn probeer vast te houden en te denken aan de dingen die nu wel goed gaan.
Met elkaar blijven praten en naar elkaar luisteren, de positieve maar ook de negatieve dingen. 

Sinds dit jaar wordt ik er eindelijk ook bij betrokken bij de behandeling van mijn vrouw dmv systeemgesprekken wat ook heel goed helpt. De partner blijft bij behandelingen vaak buiten beeld. 
Misschien is dit ook voor jullie iets samen. Het kan even een investering zijn maar de uitwerking kan echt positief zijn.

Heel veel succes in ieder geval de komende tijd.

Groetjes, Tom
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
31-10-2022, 22:16
Laatste bericht: Vide
08-08-2022, 20:40
Laatste bericht: J@n
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
09-11-2021, 19:06
Laatste bericht: Mabel
28-07-2021, 12:15
Laatste bericht: MaryO
  Date heeft depressie Started by Mel80
4 Replies - 1,196 Views
21-07-2021, 14:44
Laatste bericht: Positiva
  Na de depressie...tips? Started by Saray
2 Replies - 916 Views
20-06-2021, 00:00
Laatste bericht: YoungR
07-11-2020, 18:37
Laatste bericht: Lise88
09-09-2020, 22:16
Laatste bericht: desireless
  Depressie en vriendenkring Started by Pjotr
8 Replies - 2,387 Views
06-03-2020, 11:51
Laatste bericht: Run



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)