Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Terugkerende depressie


#1

(02/2016) Voorgeschiedenis.
Nooit verwacht een site als deze te bezoeken.
Mijn vrouw(31) waarmee ik(31) al 6 jaar gelukkig getrouwd ben en 2 kinderen heb is 'weer' depressief geworden. 'weer'? ja, ongeveer 14 jaar geleden is mijn vrouw opgenomen geweest, dit heeft ongeveer 2 jaar geduurd voordat het weer goed ging met haar, toen de juiste medicatie was gevonden ging het al snel goed met haar en ging ze op zichzelf wonen en bloeide ze helemaal op. Ongeveer 8/9 jaar geleden heb ik haar leren kennen op een vakantie, naderhand afgesproken en de klik was er al snel. Ze heeft mij toen ook in het begin van onze relatie verteld over haar problemen in haar jeugd wat ze erg moeilijk vond omdat ze bang was voor afwijzing van mijn kant. Ik vond het ook erg moeilijk om te horen maar ik heb er doorheen geprikt. Het was gewoon gezellig met haar, dus ik zag het probleem niet. 2 jaar later zijn we getrouwd en hebben nu 2 mooie jongens (2 en 5). Het laatste jaar ging het wat minder met haar al had ik dat zelf niet zo door, maar het laatste half jaar werd ze wel minder in haar doen en laten. Op haar werk was de sfeer niet meer zo heel leuk, 2 jonge kinderen die veel aandacht vragen en na een paar sollicitaties die ze heeft gehad waar ze wel op gesprek mocht komen maar uiteindelijk het net niet haalde,de winter waar ze elk jaar wel wat last van zegt te hebben, alles bij elkaar met een terugval uit het verleden(wat ik denk wat het is) is dat misschien wel de 'trigger' geweest voor de situatie waar ze nu in zit, ik weet het ook niet. Ze zit nu al 6 weken thuis, gesprekken gehad met huisarts enzo, medicatie die ze sinds haar jeugd al slikte hebben ze opgehoogd met als resultaat dat het alleen maar minder ging, maar dat is het bijeffect wat ik vaak hoor/lees.
Maar goed, laatste week was zo slecht dat ze een gesprek heeft gehad met de ggz, mensen zijn toen thuis bij ons langs geweest en hebben een gesprek met haar gehad en daar is uit voortgekomen dat er de mogelijkheid was om tijdelijk even uit huis te gaan. Dit hebben we samen besproken en leek ons allebei het beste om even te doen, die keuze was geheel vrijwillig net zoals het tijdelijke verblijf waar ze nu zit vrijwillig is.
Afgelopen week heb ik haar daar gebracht. Tijdens het intakegesprek kwam natuurlijk de vraag waarom ze daar kwam want dat moeten ze vragen. Nou, toen kwam het, ik hoorde van haar dat ze suïcidale gedachten had........ mijn wereld stond even stil, sprakeloos, heb het nooit geweten, heeft ze nooit verteld. Ik brak, was bang, boos, teleurgesteld, machteloos alles te gelijk. Ze zei dat het nooit uit zou voeren, maar goed, als je zulke gedachten hebt is er wel wat goed mis. Waarom heeft ze mij dit nooit verteld, ik weet het niet. Ze had die avond en volgende dag nog gesprekken over die gedachten in details met de arts enzo waar ze mij liever niet bij wilde hebben omdat ze dat te confronterend voor mij vond waar ik me wel iets van voor kon stellen. Ik was echt, echt woedend dat ik bij die gesprekken erbuiten werd gehouden maar heb het haar niet laten merken omdat ik ook wel wist dat ze dat niet deed om mij te pesten en haar daarin de ruimte wilde geven zodat ze het goed uit kon leggen.
Ik ben nu al een paar keer bij haar op bezoek geweest, en zie nu pas dat ze het er echt moeilijk mee heeft ook al kan ze dat op dit moment niet zo goed uiten. We hebben goede gesprekken gehad. Heb haar gevraagd of ze, als ze er aan toe is, die gedachten die ze nog niet met mij wilde delen wel een keer gaat vertellen omdat ik nu gewoon met bepaalde beelden en vragen zit die voor mij onbeantwoord blijven en wat weer een hoop woede, onbegrip en angst opwekt. Laatste weken zat ik al niet zo lekker in mijn vel door de situatie maar afgelopen week was echt wel een dieptepunt voor mij, zeker toen ze vertelde over die gedachten en dat ze liever niet had ik er bij zou zijn met die gesprekken. Maar goed, dat hebben we nu samen gelukkig goed uit kunnen praten over hoe en wanneer dus daar heb ik rust van. Heb haar ook duidelijk gemaakt dat ik zielsveel van haar hou, haar niet kwijt wil en haar echt wil steunen en helpen waar ik kan. Ze zegt dat ze ook van mij en de kinderen houdt en ons echt niet kwijt wil, dus ja wel lastig om te horen van iemand die zicht zo voelt maar ik geloof haar. De komende tijd wordt er gekeken naar een eventuele behandeling/stappenplan. Ben benieuwd hoe dit zal gaan verlopen, het zal niet makkelijk worden maar ben blij dat ik nu weet wat er is en dat we er hulp bij hebben.
Ik was nooit echt een prater, echt een binnenvetter maar door dit ben ik wel veranderd, sowieso naar mijn vrouw toe en ik hoop dat ik dat zo vast mag blijven houden voor haar want daar had zij het soms ook wel moeilijk mee. Dat ik hier een stukje mag en kan schrijven lucht ook heel erg op. En gelukkig kan ik er met vrienden/collega's ook goed over praten wat de spanning voor mij in ieder geval een stuk wegneemt. Ik hoop dat deze periode voor ons als familie maar vooral voor mijn vrouw heel snel over mag zijn.

(02/2017)
Mijn vrouw was weer in een depressie beland. Ze is toen 6 weken opgenomen geweest, ze hebben toen aangeraden een therapie van 9 maanden te volgen (MBT). Daar hebben we mee ingestemd, dat is echt een hele tijd goed gegaan tot Maart 2018

(Maart 2018)
5 Maart ging de telefoon, het was de behandelaar van mijn vrouw waar ze sinds 2 weken verblijft. Kreeg een verpleegkundige aan de lijn, er was iets gebeurd met mijn vrouw en ze was met de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Eerst denk je nog dat ze gevallen is of zo maar ergens in de verte dacht ik aan iets anders, maar wilde het eigenlijk zelf niet uitspreken.  Dus ik vroeg wat er was gebeurd. De verpleegster vertelde dat ze een overdosis medicijnen had ingenomen........ heb ik het goed gehoord dacht ik nog,  K+tzooi, Ik had 's ochtends nog contact met haar gehad en alles leek wel oké dacht ik nog. Heb ik dit dan echt niet aan zien komen?

Daar sta je dan met 1 hand in het gips, 1 kind beneden en de andere op school. Gelukkig waren m'n schoonouders in huis zodat er 1 kon rijden naar het ziekenhuis en de ander m'n zoontje van school kon halen.

In het ziekenhuis aangekomen naar de SEH, kon gelijk door naar de kamer waar ze lag.
Tja wat moet je verder denken of nog zeggen als je je partner daar ziet liggen met infuus en al die draden. Ze leek rustig te slapen, af en toe kwam ze even bij als ik haar aanraakte of een kus gaf.
Ze heeft daar even gelegen en toen is ze naar de IC verplaats. De rest van de dag heeft ze veel geslapen en als ze probeerde te praten was het niet te verstaan, aardig high van de medicijnen dus.

Dinsdagochtend toen ik langs ging was ze weer bij kennis, Ze durfde me eigenlijk niet onder ogen te komen, het eerste wat ze zei was dat het haar ontzettend veel speet. Ik heb haar omhelsd en gezegd dat ik blij was dat ze er nog was. Boos worden op zo'n moment heeft geen zin, voor mezelf niet en voor m'n partner al helemaal niet.

Ze is nu inmiddels weer een aantal weken in de opvang, waar ze nu al een aantal keer een ISDTP Sessie heeft gehad (gesprekken van 2 a 3 uur 1 op 1 met de behandelaar) , de eerste paar keer kwam ze er helemaal overstuur, huilend en gesloopt vandaan. Maar wat ik wel merkte in de de dagen erna dat ze langzaam aan aan het veranderen was in positieve zin. Afgelopen week heeft ze weer zo'n sessie gehad en nu zei ze dat ze er alleen gesloopt vandaan kwam en ze zegt zelf ook dat ze wat aan deze behandeling heeft. 
Hoe lang dit nog gaat duren weet ik niet, maar de komende weken is ze er nog wel mee bezig denk ik.
Antwoord

#2

Hoi Tom,

Wat heeft je vrouw, maar jij en ook de kinderen, een ongelofelijk zware periode achter de rug zeg. Chapeau voor hoe je je er doorheen hebt geslagen en dat je je vrouw nog zo steunt in deze tijden. Dat is alles behalve makkelijk, en wordt nogal eens onderschat. Bij dit soort ziektes worden meerdere mensen getroffen, ookal zijn die zelf niet ziek.

Voel je alsjeblieft meer dan welkom op deze site. Je bent niet de enige die hier steun, informatie of een luisterend oor zoekt als 'partner van..' Hier zitten zowel mensen met verschillende soorten depressies, als partners van. 
Dingen van je afschrijven op een anonieme manier als hier, werkt gewoon heel heilzaam en ik hoop dat het jou/jullie ook kan helpen.

Suïcide is misschien nog wel het meest lastigste aspect van de ziekte. Ik herken het, heb zelf ook die periodes gehad, nog niet eens zo heel lang geleden, dus spreek uit ervaring.
Wat het vaak is (niet perse altijd, mar vaak), dat de persoon in kwestie vooral wil dat het lijden stopt. Ondanks het feit dat er genoeg is om voor te leven, overheerst de dagelijkse pijn en verdwijnt daardoor de wil om te leven. 
Als ik het heb over mijn laatste poging, dan was dat absoluut niet om mijn naasten pijn te doen. Ik was er juist van overtuigd dat ik hen alleen maar tot last was en dat iedereen beter af was zonder mij. Nog steeds, nu zes maanden later, als ik een slechte dag heb, baal ik van het feit dat het niet gelukt is. De rest van de dagen zijn neutraal. Wordt aan gewerkt.

Hoe het voor jouw vrouw is weet niemand exact, alleen zij. Ik vind het enorm knap dat je zoveel begrip voor haar kan opbrengen en haar steunt waar je kan. Dat je niet aandringt op bepaalde dingen, hoe moeilijk het ook voor jou is. 
Een terugval kan vaker aan bod komen na therapie. Heel dapper dat zij toch ook doorzet nu met een andere vorm en dat die hun vruchten af lijken te werpen! Kan me voorstellen dat dat voor jou ook enorm fijn is om te zien.

De kinderen zijn nog vrij jong, begrijpen zij een beetje wat er allemaal aan de hand is? Ze krijgen soms meer mee dan je denkt...
Probeer vooral te blijven praten met je vrouw. Ik weet zeker dat zij dankbaar is voor jouw onvoorwaardelijke steun en liefde, ookal laat ze dat nu niet altijd even goed blijken. Dat komt wel weer als het terug beter met haar gaat.

Geef de moed niet op en schrijf hier gerust allerlei frustraties van je af als het nodig is!

Heel veel sterkte!!

Groetjes,
Sanna
Antwoord

#3

Hoi Tom,

Dapper inderdaad, jij ziet geen andere mogelijkheid dan er voor haar te zijn, en je onvoorwaardelijke steun te geven.
Dat is het beste dat je kunt doen, onvoorwaardelijk er voor haar zijn.
Ik sluit me aan bij Sanna, suïcide is verschrikkelijk onderwerp, waar iemand het lijden wil stoppen. Dus niet van het leven weg willen, maar juist het leven zo graag willen, maar er in het hoofd niet in slagen waardoor ze er juist van afkeren vanuit mislukking.

Sterkte, zorg ook goed voor jezelf en je kinderen, vraag hulp en schrijf van je af hier!
Antwoord

#4

Hoi Tom,

Welkom op dit forum!
Wat een helse periode waar jullie nu doorheen gaan. Respect voor jullie kracht!

Zoals Sanna al schrijft, schrijf maar alles van je af hier. Het fijne is inderdaad dat er zowel partners van als depressieven zijn. Zelf ga ik momenteel door mijn derde depressieve episode. Ik blijf het zelf onvoorstelbaar blijven hoe je opeens zo’n ‘ander’ mens kunt worden/kunt voelen. Ik weet nog dat ik gelukkig was en niet bang was en ik weet dat het weer gaat komen. Alleen de weg ernaar toe... Pff. En dat gaat bij jouw vrouw ook weer komen...

Nou tot horens!

Groetjes,
Marjolein
Antwoord

#5

Register or login to view the content
Antwoord

#6

Alvast bedankt voor jullie reacties!

Doordeweeks bezoek ik mijn vrouw waar ze verblijft en dan is het meestal wel gezellig. Alleen in de weekenden als ik haar ophaal omdat ze dan overdag thuis mag zijn ben ik ontzettend gespannen merk ik zelf. Gisteren ging het goed maar vandaag had ze eigenlijk helemaal niks aan mij. Ben dan gewoon niet te genieten en ik weet niet waarom dat ineens zo op komt zetten. Ik vind het zelf namelijk heel vervelend voor mijn vrouw en kinderen. Enige voordeel is dat ik als een wervelwind door het huis ga om alles op te ruimen en schoon te maken zodat ik m'n gedachten kan verzetten. Dus ja, daar moet ik zelf even aan werken omdat elke keer zien te voorkomen.

Er gaan dan ook zoveel gedachten door mij heen, wat er allemaal is gebeurd. Wat gaat er nog komen? Hoe zal het de komende jaren gaan? Ik heb het haar vergeven wat ze de afgelopen keer heeft gedaan maar vergeten zal ik het zeker nooit meer. Deze gebeurtenis zit er nu zo ingebrand bij mij dat ik me soms afvraag wanneer het weer zal gebeuren. Soms denk ik ook dat het nooit meer goedkomt en vraag ik me af hoeveel energie ik nog heb hiervoor.

Maar ja, soms weet ik het gewoon ook even niet meer en loopt de spanning in mezelf heel hoog op. Dan wil ik alles vergeten, meestal lukt dat goed met werken, muziek luisteren, even in bad liggen. Maar heel soms grijp ik wel eens naar de fles, om even die lekkere ontspanning te voelen. Niet dat ik gelijk laveloos op de grond lig, meestal hou ik het bij 1 max 2 drankjes en dat gebeurd echt niet dagelijks of wekelijks. Vorig jaar tijdens de 2e opname van mijn vrouw was het drankgebruik wel het hoogtepunt, ik was 's ochtends op tijd klaar met werken (bakkerij) en toen ik thuis kwam onopgemerkt gelijk wat ingeschonken, even wat internetten tot ik naar de tijd keek, 10:30 's ochtends. Ik heb toen gelijk de huisarts gebeld voor een afspraak en heb toen een tijdje bij de Poh gelopen met gesprekken en dat heeft goed geholpen. Via de Poh ook doorverwezen naar een slaapcursus omdat ik 3 uurtjes op een nacht sliep en dat probleem is ook opgelost. 

Maar ja, we gaan weer verder.

Groetjes, Tom
Antwoord

#7

Register or login to view the content
Antwoord

#8

Inmiddels zijn we alweer ruim 2 maanden verder sinds de opname. Er is ook wel wat veranderd. Mijn vrouw is aanzienlijk weer opgeknapt, ze ziet het volgens mij wel weer zitten om verder te gaan en kan zich niet meer voorstellen dat ze toen een einde aan haar leven wilde maken. Ze heeft nu ook goede gesprekken met haar psychiater daar en heeft het idee dat ze sinds die gesprekken al meer heeft bereikt dan de afgelopen 3 keer met een opname. 

Wat rest voor mij is dat ik het nooit meer zal vergeten en op dat gebied toch wel enige schade heb opgelopen wat niet meer gerepareerd kan worden. Heb het idee dat de behandeling van mijn vrouw over enige weken op z'n einde zal lopen. Ze zegt dat ze thuis mist en graag naar huis wil, mooi teken zou je denken. Toch zie ik er heel erg tegen op. Je gaat er op de een of andere manier toch aan wennen om alleen thuis te zijn met de kinderen. Zou dat een overlevingsmechanisme zijn wat in werking treed als je partner niet meer thuis is?

Ik zie dat ze goeie dagen heeft maar ook nog zat momenten dat ze het erg moeilijk vind. Zeker als ze over de toekomst nadenkt. Ikzelf denk nu veel minder na over de toekomst en heb weinig tot geen zin meer om daar over na te denken of te plannen omdat ik denk dat het toch geen nut heeft.
Antwoord

#9

Hallo Tom,

Fijn om te horen dat het met jouw vrouw wat beter gaat en dat ze misschien over een tijdje zo ver is dat ze thuis verder mag herstellen.

Jouw eigen twijfel kan ik heel goed begrijpen. De depressie van jouw vrouw en vooral de hevigheid en diepte ervan heeft een breuk geslagen in de fundering van jullie relatie. Daarbij zul je nu ook wel een programma voor jullie drietjes gemaakt hebben wat werkt. Als jouw vrouw dadelijk thuisoomt heb je nog een extra persoon die jouw zorg nodig heeft. En haar depressie drukt ook een stempel op de sfeer in jullie gezin. Lastig hoor.

Groetjes,
Marjolein
Antwoord

#10

Hallo Tom,

Heftig wat jij hebt doorgemaakt en fijn dat het beter gaat met je vrouw. Ik weet precies wat jij doormaakt en hoe jij je voelt. Mijn man heeft 1 1/5 geleden ook een poging gedaan en dit ternauwernood overleefd. Dit gaat nog steeds (helaas) met pieken en vele dalen.
Ik hoop dat jij een beetje tot rust bent gekomen tijdens haar opname. Dat had ik wel, ik kon even bijtanken. Ik vond het ook eng toen mijn man weer thuiskwam . Ik heb nu nog steeds de ongerustheid als hij even te lang wegblijft.
Zorg jij ondanks alles wel goed voor jezelf? Ik krijg het idee dat jij ook aan het eind van je Latijn bent. Een goede tip: ga zelf ook met iemand praten! Ik heb hier veel baat bij gehad. En zorg dat je bij haar gesprekken bent, dat helpt haar maar jezelf ook. Want als het goed is krijgt ze goede nazorg en blijft ze onder behandeling. En doe ook dingen zonder haar, dat heb je nodig.
Groetjes , Jacky
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
31-10-2022, 22:16
Laatste bericht: Vide
08-08-2022, 20:40
Laatste bericht: J@n
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
09-11-2021, 19:06
Laatste bericht: Mabel
28-07-2021, 12:15
Laatste bericht: MaryO
  Date heeft depressie Started by Mel80
4 Replies - 1,196 Views
21-07-2021, 14:44
Laatste bericht: Positiva
  Na de depressie...tips? Started by Saray
2 Replies - 916 Views
20-06-2021, 00:00
Laatste bericht: YoungR
07-11-2020, 18:37
Laatste bericht: Lise88
09-09-2020, 22:16
Laatste bericht: desireless
  Depressie en vriendenkring Started by Pjotr
8 Replies - 2,387 Views
06-03-2020, 11:51
Laatste bericht: Run



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)