Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Terug


#1

Ik ben niet lang weg geweest,

Ik zat hier al eerder op, maar er even mee gestopt. Er is in de tussentijd veel veranderd , maar ook weer niet. Ik loop al paar maanden bij een psycholoog en zit in een andere klas. Gaat al stukje beter.
Klinkt allemaal heel vaag, I know. Hieronder leg ik alles uit:

Ik ben een meisje van 16. De laatste tijd denk ik steeds meer aan zelfmoord. Ja het is laf, maar ik zie geen voor uitzicht meer op deze wereld. Ik mag eigenlijk niet klagen. Heb in mijn klas wat meer “schoolvrienden”. Ik zit ook nog op een sport (waar ik de laatste tijd minder plezier uithaal), maar toch voel ik mij heel erg eenzaam. Ik wordt nooit uitgenodigd voor feesten of chillen. Ik sluit mijzelf steeds meer af van en pauze groep waar ik altijd bij stond. (Ik voel mij daar genegeerd.) Ik kan naar een zorgtraject. Toch heb ik het gevoel dat ik dan dingen ga “missen”. Als jullie snappen wat ik bedoel. Ik moet hierna nog 1 jaar, maar ik zit steeds meer te denken om toch naar mbo te gaan. ( heb mavo afgerond , zit nu op havo ) Ik heb het gevoel dat mijn overstap niet veel goeds heeft gedaan.

Ik loop al paar maanden bij een psycholoog. Zij helpt mij met mijn sociale angst (wat ik ook nog is heb). De laatste tijd heb ik zo’n gevoel dat ze mijn sessie’s wil stoppen. Elke keer doet ze er twee weken tussen en zegt ze “we kunnen natuurlijk niet zo jaren doorgaan”. Dit maakt mij erg onzeker, maar ben te bang om het te zeggen. Ook heeft ze niet zo’n goed besef hoe het nou eigenlijk met mij gaat, misschien omdat ik dat niet zeg. Het is gewoon moeilijk om over mijn gevoelens te praten. Begin deed ik dat meer, maar ik voelde dat het mij niks opleverde. Alleen maar verdriet van mijn ouders en mijn “vrienden” die boeide het toch op een geven moment niet meer. Toen ben ik gestopt om het te vertellen, hoe ik mij voelde. 
Elke keer als ik over mijn gevoel van eenzaamheid begin, dan grijpt ze dat niet echt aan. Ze zegt van, “ja je moet keuzes maken. Je gaat niet naar feesten en dan kom je ook niemand tegen. Je moet daar vrede mee hebben of gewoon gaan.” Het is niet zo makkelijk voor iemand met sociale angst en die steeds rood wordt. De laatste tijd hebben we het meer over mijn “vrienden” die te druk bezig zijn met hun nieuwe vrienden. Mijn ouders, ik erger mij super erg aan hun. Mijn ouders maakte hiervoor ook erge ruzie. Van “we kunnen beter uitelkaar gaan”. 
Elke keer als ik met mijn ouders op stap moet voel ik mij gewoon vreselijk. Het liefst zit ik de hele dag thuis en kijk ik game video’s. Die video’s zijn een vorm van plezier. Elke avond kijk ik die te lang door, omdat het mijn gedachtes verzet.

Ik heb zelfs een mini boek van 6 bladzijdes geschreven over mijn gevoelens en die vul ik steeds aan. Ik durf het niet te zeggen tegen mijn psyloog. Ik ben bang dat mijn ouders er achter komen en weer moeten huilen. Ook moet ik dan waarschijnlijk naar een psychiater. Dat betekent weg van haar. Ben bang om die stap te nemen. Ik weet ook al hoe ik dan zelfmoord zou plegen, met slaappillen, omdat op Eem andere manier durf ik niet. Ik hoop met dat boek dat mijn ouders dat aan iedereen laten lezen en dat ze dan iets beseffen. 

Ik weet niet. De laatste tijd voel ik mij vaak ziekig en moe. Het liefst ben ik de hele dag op mijn kamer. Daar kijk ik ook steeds naar uit. 

Hopelijk hebben jullie iets aan. Als je wilt praten kunnen jullie mij altijd een bericht sturen. 

Liefs van een extreem introvert meisje
Antwoord

#2

(01-04-2018, 10:42)Anoniem___ schreef: Ik ben niet lang weg geweest,

Ik zat hier al eerder op, maar er even mee gestopt. Er is in de tussentijd veel veranderd , maar ook weer niet. Ik loop al paar maanden bij een psycholoog en zit in een andere klas. Gaat al stukje beter.
Klinkt allemaal heel vaag, I know. Hieronder leg ik alles uit:

Ik ben een meisje van 16. De laatste tijd denk ik steeds meer aan zelfmoord. Ja het is laf, maar ik zie geen voor uitzicht meer op deze wereld. Ik mag eigenlijk niet klagen. Heb in mijn klas wat meer “schoolvrienden”. Ik zit ook nog op een sport (waar ik de laatste tijd minder plezier uithaal), maar toch voel ik mij heel erg eenzaam. Ik wordt nooit uitgenodigd voor feesten of chillen. Ik sluit mijzelf steeds meer af van en pauze groep waar ik altijd bij stond. (Ik voel mij daar genegeerd.) Ik kan naar een zorgtraject. Toch heb ik het gevoel dat ik dan dingen ga “missen”. Als jullie snappen wat ik bedoel. Ik moet hierna nog 1 jaar, maar ik zit steeds meer te denken om toch naar mbo te gaan. ( heb mavo afgerond , zit nu op havo ) Ik heb het gevoel dat mijn overstap niet veel goeds heeft gedaan.

Ik loop al paar maanden bij een psycholoog. Zij helpt mij met mijn sociale angst (wat ik ook nog is heb). De laatste tijd heb ik zo’n gevoel dat ze mijn sessie’s wil stoppen. Elke keer doet ze er twee weken tussen en zegt ze “we kunnen natuurlijk niet zo jaren doorgaan”. Dit maakt mij erg onzeker, maar ben te bang om het te zeggen. Ook heeft ze niet zo’n goed besef hoe het nou eigenlijk met mij gaat, misschien omdat ik dat niet zeg. Het is gewoon moeilijk om over mijn gevoelens te praten. Begin deed ik dat meer, maar ik voelde dat het mij niks opleverde. Alleen maar verdriet van mijn ouders en mijn “vrienden” die boeide het toch op een geven moment niet meer. Toen ben ik gestopt om het te vertellen, hoe ik mij voelde. 
Elke keer als ik over mijn gevoel van eenzaamheid begin, dan grijpt ze dat niet echt aan. Ze zegt van, “ja je moet keuzes maken. Je gaat niet naar feesten en dan kom je ook niemand tegen. Je moet daar vrede mee hebben of gewoon gaan.” Het is niet zo makkelijk voor iemand met sociale angst en die steeds rood wordt. De laatste tijd hebben we het meer over mijn “vrienden” die te druk bezig zijn met hun nieuwe vrienden. Mijn ouders, ik erger mij super erg aan hun. Mijn ouders maakte hiervoor ook erge ruzie. Van “we kunnen beter uitelkaar gaan”. 
Elke keer als ik met mijn ouders op stap moet voel ik mij gewoon vreselijk. Het liefst zit ik de hele dag thuis en kijk ik game video’s. Die video’s zijn een vorm van plezier. Elke avond kijk ik die te lang door, omdat het mijn gedachtes verzet.

Ik heb zelfs een mini boek van 6 bladzijdes geschreven over mijn gevoelens en die vul ik steeds aan. Ik durf het niet te zeggen tegen mijn psyloog. Ik ben bang dat mijn ouders er achter komen en weer moeten huilen. Ook moet ik dan waarschijnlijk naar een psychiater. Dat betekent weg van haar. Ben bang om die stap te nemen. Ik weet ook al hoe ik dan zelfmoord zou plegen, met slaappillen, omdat op Eem andere manier durf ik niet. Ik hoop met dat boek dat mijn ouders dat aan iedereen laten lezen en dat ze dan iets beseffen. 

Ik weet niet. De laatste tijd voel ik mij vaak ziekig en moe. Het liefst ben ik de hele dag op mijn kamer. Daar kijk ik ook steeds naar uit. 

Hopelijk hebben jullie iets aan. Als je wilt praten kunnen jullie mij altijd een bericht sturen. 

Liefs van een extreem introvert meisje
Hallo Anoniem, 

Ik kan me jou verhaal nog wel herinneren, ik heb destijds ook wel gechat met elkaar. Wat ik goed vind van je is dat je de stap naar de hulpverlening hebt gezet, maar zoals ik het hoor heb jij geen klik met je psycholoog. Tegen een psycholoog zou je in principe alles kunnen zeggen en ook het gevoel krijgen dat je het kan. Zelf heb ik het met mijn therapeut over dingen die ik niet met anderen bespreek en daar vertrouw ik haar in. Ik weet niet of het ook komt door de sociale angst, maar de psycholoog heeft een punt. Hoe k*t het ook klinkt, om te kunnen leren en dingen aan te pakken moet je uit je comfort zone komen (als je wil kan ik hier nog wel wat meer over vertellen, maar ik laat het even bij dit). Ik heb ook veel last van angsten en door niks te doen los je het niet op. Goed van je dat je wel je gevoelens op aan het schrijven bent, dit kan echt wel helpen, soms is het makkelijker om iets te typen of op te schrijven ipv het hardop uit te spreken. Wat ik je dus sowieso wil aanraden is kijken of je misschien bij een andere psycholoog terecht kan waar je je beter bij voelt, want wat ik al eerder zei, volgens mij is er geen klik tussen jullie als ik het zo lees. Tevens als je aan zelfmoord denkt, bel dan vooral de crisislijn hiervoor (ik weet niet of ik het nummer mag plaatsen dus dat doe ik nu even niet). 

Liefs Sanne
Antwoord

#3

(01-04-2018, 11:20)Sanne schreef: Hallo Anoniem, 

Ik kan me jou verhaal nog wel herinneren, ik heb destijds ook wel gechat met elkaar. Wat ik goed vind van je is dat je de stap naar de hulpverlening hebt gezet, maar zoals ik het hoor heb jij geen klik met je psycholoog. Tegen een psycholoog zou je in principe alles kunnen zeggen en ook het gevoel krijgen dat je het kan. Zelf heb ik het met mijn therapeut over dingen die ik niet met anderen bespreek en daar vertrouw ik haar in. Ik weet niet of het ook komt door de sociale angst, maar de psycholoog heeft een punt. Hoe k*t het ook klinkt, om te kunnen leren en dingen aan te pakken moet je uit je comfort zone komen (als je wil kan ik hier nog wel wat meer over vertellen, maar ik laat het even bij dit). Ik heb ook veel last van angsten en door niks te doen los je het niet op. Goed van je dat je wel je gevoelens op aan het schrijven bent, dit kan echt wel helpen, soms is het makkelijker om iets te typen of op te schrijven ipv het hardop uit te spreken. Wat ik je dus sowieso wil aanraden is kijken of je misschien bij een andere psycholoog terecht kan waar je je beter bij voelt, want wat ik al eerder zei, volgens mij is er geen klik tussen jullie als ik het zo lees. Tevens als je aan zelfmoord denkt, bel dan vooral de crisislijn hiervoor (ik weet niet of ik het nummer mag plaatsen dus dat doe ik nu even niet). 

Liefs Sanne

Hey Sanne, 

Ik weet niet of ik jou dit al heb gestuurd maar hier nog is:

Ik voel mij wel fijn bij mijn psycholoog en ga het donderdag tegen haar zeggen. Ik vind het wel eng en weet niet zo goed hoe. Want is niet makkelijk.
Ik ben gewoon bang dat mijn ouders het horen en weer verdrietig zijn. Ik wil ze gewoon niet meer zien huilen. 
Ik ga niet naar feesten, omdat ik niet uitgenodigd wordt en het indd buiten mjjn comfortzone. Ik zou er wel wat meer van je willen weten (kan je ook privé sturen)

Liefs
Antwoord

#4

(01-04-2018, 17:55)Anoniem___ schreef: Hey Sanne, 

Ik weet niet of ik jou dit al heb gestuurd maar hier nog is:

Ik voel mij wel fijn bij mijn psycholoog en ga het donderdag tegen haar zeggen. Ik vind het wel eng en weet niet zo goed hoe. Want is niet makkelijk.
Ik ben gewoon bang dat mijn ouders het horen en weer verdrietig zijn. Ik wil ze gewoon niet meer zien huilen. 
Ik ga niet naar feesten, omdat ik niet uitgenodigd wordt en het indd buiten mjjn comfortzone. Ik zou er wel wat meer van je willen weten (kan je ook privé sturen)

Liefs
Hoi Anoniem, 

Je kunt me gewoon een berichtje sturen met je vragen :-) 

Liefs Sanne
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Weer terug bij af.. Started by Guido25
9 Replies - 1,267 Views
14-03-2023, 09:37
Laatste bericht: Kleinekizzy
  Terug bij af Started by RosieFeelMuch
1 Replies - 627 Views
13-11-2021, 19:13
Laatste bericht: MichaeI9
  Lou valt terug? Started by Lou95
4 Replies - 1,191 Views
02-10-2020, 17:49
Laatste bericht: cyranno



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)