Hallo allemaal,

Ik ben Roos, 25 jaar oud en ik heb moeite met leven. En dan voornamelijk genieten van het leven zoals het is. Ik heb 3 jaar, nadat ik met een persoonlijkheidsstoornis en complexe PTSS ben gediagnosticeerd, Citalopram geslikt. Dit hielp mij heel erg met mijn paniekaanvallen en algemene onzekerheids-/stressgevoel. Hierdoor heb ik mijn HBO studie af kunnen maken zonder al te veel hinder. Ik ben ermee gestopt omdat alles zo stabiel 'leek' te zijn en ik tevreden was met hoe mijn leven ging.

Nu ben ik 3.5 jaar verder en al een dik 6 maand af van de Citalopram. Hier ben ik erg trots op, maar helaas heeft dat ook zo zijn gevolgen, ik heb weer angstaanvallen, ben super onzeker, ik slaap slecht, heb last van stress, heb nergens zin aan, heb geen energie om er verandering in te brengen. En het ergste van alles, is dat ik mijn naasten ermee opzadel. Althans, zo voelt dat. Soms vraag ik mij af of het, het allemaal wel waard is. Het weer nemen van anti-depressiva voelt als falen. Ik wil zonder kunnen, ik wil mijzelf gelukkig kunnen maken. Maar wat nou als ik deze medicatie nodig heb om 'normaal' te kunnen zijn en leven?

Ik hoop op dit forum gelijken te vinden, inspiratie te vinden om niet op te geven en misschien wel wat tips en tricks. Wie weet.

Never give up. Groet,

Roos

Hallo allemaal,

Ik ben Roos, 25 jaar oud en ik heb moeite met leven. En dan voornamelijk genieten van het leven zoals het is. Ik heb 3 jaar, nadat ik met een persoonlijkheidsstoornis en complexe PTSS ben gediagnosticeerd, Citalopram geslikt. Dit hielp mij heel erg met mijn paniekaanvallen en algemene onzekerheids-/stressgevoel. Hierdoor heb ik mijn HBO studie af kunnen maken zonder al te veel hinder. Ik ben ermee gestopt omdat alles zo stabiel 'leek' te zijn en ik tevreden was met hoe mijn leven ging.

Nu ben ik 3.5 jaar verder en al een dik 6 maand af van de Citalopram. Hier ben ik erg trots op, maar helaas heeft dat ook zo zijn gevolgen, ik heb weer angstaanvallen, ben super onzeker, ik slaap slecht, heb last van stress, heb nergens zin aan, heb geen energie om er verandering in te brengen. En het ergste van alles, is dat ik mijn naasten ermee opzadel. Althans, zo voelt dat. Soms vraag ik mij af of het, het allemaal wel waard is. Het weer nemen van anti-depressiva voelt als falen. Ik wil zonder kunnen, ik wil mijzelf gelukkig kunnen maken. Maar wat nou als ik deze medicatie nodig heb om 'normaal' te kunnen zijn en leven?

Ik hoop op dit forum gelijken te vinden, inspiratie te vinden om niet op te geven en misschien wel wat tips en tricks. Wie weet.

Never give up. Groet,

Roos

Hoi Roos,

Ik heb ook al gereageerd op jouw reactie op mijn verhaal, maar hierbij mijn reactie op jouw verhaal

Wat naar en heftig allemaal!

Ik heb ook PTSS en persoonlijkheidsproblematiek gediagnosticeerd gekregen. Citalopram ook geslikt en exact hetzelfde ermee meegemaakt. Gestopt, want het ging goed. Het ging weer slecht en ik wilde niet meer aan die troep zitten, want ik wilde ook zonder kunnen. De afhankelijkheid woog zooo zwaar en het besef dat je je nieren ermee sloopt, want ik geef in die mate wel om mijn organen. Ik leef nu ook zonder en dat is zwaar. Chapeau dat je je studie hebt kunnen afronden. Ik studeerde er ook naast en mij is het ook gelukt.

De klachten die zijn ontstaan sinds je bent gestopt met de medicatie zijn zeer herkenbaar. Weinig zin hebben in dingen. Onzekerheid bij zo'n beetje alles en de twijfel over wat ik wil en kan in het leven. Ik lijk ook altijd stress te voelen en heb nog weinig kunnen vinden in het leven om het te verlichten. Een goed gesprek met een fijn, begripvol mens komt wat mij betreft er het meest in de buurt, maar ik zit er wel om verlegen, om lotgenoten bijv.

Hoe merk je dat je je naasten ermee opzadelt? Merk je iets aan hen? Of speelt die zorg zich enkel in jou af?

De afhankelijkheid van medicatie hoeft niet erg te zijn, maar ik ben mijn gevoeligheid in de loop der jaren gaan waarderen en zou geen medicatie meer willen om dat te onderdrukken. Gevoeligheid is een intens mooie menselijke eigenschap en heb geleerd er goed naar te luisteren en het leven er deels op af te stemmen, al maakt dit mij zeker geen gelukkig mens. De pijn en het verdriet, de manier waarop mijn trauma zich uit in mijn lichaam, krijg ik er dan ook bij en dat is heel zwaar en leidt tot depressiviteit. Ik ben dan ook op zoek naar passende therapie gericht op trauma en iets anders dan EMDR, want dat helpt toch niet echt.

Ben jij op dit moment in therapie of overweeg je dat nog?

Groetjes en sterkte!
Michael