Welkom op het forum Nine-eleven, ik kan me voorstellen dat je niet goed weet waar je staat in het leven. Ook valt me op dat je jouw problemen bagatelliseert. Dat is niet nodig. De problemen zijn er, dus is het zo. Dat een ander (in jouw ogen) misschien meer problemen heeft, doet er niet toe. Jouw verleden, doet me denken aan het verleden van mijn partner. Hij had de diagnose PTSS.  Hij heeft enkele dingen met EMDR goed kunnen verwerken.

Erg voor je partner. Ptss hebben ze bij mij ook al vernoemd. Maar soms vind ik nog het ergste dat ik soms jaloers (misschien niet juist verwoord) kan zijn wanneer ik bij gezinnen ben met kinderen. 

Ik vind dit uitermate slecht van me. Ok mijn jeugd was slecht, enorm slecht. Maar dat ik dan soms vergelijkingen maak met hooo die doen het dus zo met hun kinderen. Dat heb ik dus ook gemist. 

Raar allemaal, zeker voor iemand van mijn leeftijd. 
Ik heb sinds mijn vriendin een enorm ander leven gehad. Maar veelal ook bewijsdrang naar anderen en mezelf. Puur uit onzekerheid.

Ook mijn stemmingswisselingen zijn enorm. Ik hoop dat het met venlafaxine beter gaat worden. Ik mag enkel mezelf niet meer verliezen. Te veel is te veel. Wat ook opvalt is hoe moeilijk ik het heb met relaties in tijden van stress. Vooral door het gebrek aan liefde en hechting. Ik heb nooit een thuis gekend alleen een onderdak. 

Ben heel blij dat ik met mijn partner erover kan praten op een volwassen manier maar soms schaam ik me toch en heb ik de neiging mezelf weg te cijferen. 

Emotionele verwaarlozing doet wat met een mens. 
Het lijkt of ik soms uit 2 personen besta. Ene keer zacht en de andere uitzonderlijk hard. Balans vinden is heel moeilijk. 

Dus denk ik soms aan meer dan één psychische stoornis.

Ja, in de jeugd word je opgebouwd, of juist afgebroken. En dat neem je de rest van je leven mee. En ik denk dat de jaloezie naar "gelukkige gezinnen" toe een heel menselijke reactie is. Dan zie je heel duidelijk wat jij gemist hebt. Leg de lat voor jezelf niet te hoog voor jezelf.

Probleem is geweest nooit een gevoel van empathie gekend of nooit over gevoelens kunnen praten. Toen op een nieuwjaarsfeest mijn tante een knuffel gaf voelde dat heel raar omdat ik geen warmte en genegenheid heb gekend. Daardoor soms problemen met seks. Passie, wat is dat ? 

Te veel verschillende emoties gevoeld toen in mijn jeugd waardoor ik nu heel hard onbewust en in de war ben van wie ik ben.

Als ik zo terug kijk heb ik mezelf constant aangepast in mijn jeugd. Ben heel erg blij met mijn vriendin al ben ik soms zo hard dat ik dat niet altijd toon. 

Ook verwarrend nu een vaste stek op te bouwen terwijl ik sinds de dood van mijn mama altijd bij andere mensen zat. Pubertijd op straat. Nooit een thuis gekend en ik er een heb moet ik opzoek naar balans tussen gezin en rondtrekken. 

Morgen mijn 7de venlafaxine. Dus de helft vanaf wanneer het moet werken. 
Soms de hel. Demonen zijn er nog altijd. 
Heel rare gedachten en gevoelens. Ga blij zijn als er rust is. 

Sterkte iedereen.

De ochtend is de hel. Net of ik in bed in een trance staat lig met alleen maar negatieve gedachten. 
Door 1 of andere reden vinden ik niet meteen de moed om na ontwaken direct uit bed te komen. 
Het lijkt of ik half slaap en half bewust ben maar dan in een andere soort dimensie. Geen idee. 
Deze week hulp. Kijk er enorm naar uit want ik hou dit niet lang uit. Die schuldgevoelens, schaamte, gedachten. Het is de hel. 

Ik weet echt niet meer wat ik moet doen met der tijd. Denk heel veel aan er niet meer te zijn. Het doet enorm pijn. Er is zoveel dat me bezighoudt en dat is enorm lastig om te dragen. 

Veel moed aan allen.

Hoi N, 

Ik denk dat je vooral zou kunnen realiseren dat je tot de venlafaxine weer goed gaat werken, uiterst labiel bent, en ziek.  Verwacht niets van je zelf, je bent ziek , heb geen oordeel over jezelf en wat je denkt of voelt. Handel niet naar bepaalde ingevingen , bouw veiligheid in .
 Ik weet dat het ontzettend ontregelend is. 
Zorg dat je veilig kan overbruggen tot je weer in rustiger vaarwater bent. Hoop dat je de hulp daarbij kan inzetten. 
Dan kun je daarna  eens bekijken wat er  behandeld moet worden en  hoe. 
Houd moed!

Liefs, Mabel

Ik merk op dat ik vol tegenstrijdigheden zit. 
Ik voel liefde voor een partner maar de afgelopen jaren hebben me getoond dat ik te veel met mezelf bezig was en nu merk ik op dat ik wel hou van, maar of het lijkt of ik me moeilijk kan binden. 

Dat ik 's ochtends opsta en alles vreemd vind. Mezelf, de maatschappij, niet vinden van mijn weg in de maatschappij. 

Soms lijkt het of ik uit 2 personen besta. 

Voel me soms de enigste mens in de wereld, alles zit in het hoofd dat weet ik. 

Ik denk veel na over alles, hoe de wereld werkt en hoe ik daar moeilijk mijn weg in vind. Dat ik me nergens echt thuisvoel. Lijk soms een geest die hier neergezet is.

Ik hou enorm van mijn partner maar voel me schuldig dat ik zo in elkaar zit. Ik zou niet weten wat ik zonder haar moet doen, maar vind ook niet echt de weg om terug te zeggen tegen iedereen alles gaat goed. Me beter voordoen dan hoe ik me voel. Zonder me wat af. 

Doe alles alleen en kan weinig hulp verdragen. 
Gisteren psycholoog geweest en die zegt dat het wel weer goed komt maar vertrouwen raakt op. 
Het voelt een beetje aan of ik het leven leidt van iemand anders maar zou ook niet weten welke weg ik moet inslaan. 

Ik kan me echt moeilijk aanpassen aan deze maatschappij. Ik heb wel relatie maar voel me soms alleen. Kan ook geen label kleven op mij. 
Het zuigt me wel leeg. Ook weer het feit dat ik niet zonder medicatie functioneler. Dat ik me hulpeloos voel. Iedereen gaat zijn weg en ik wankel... 

Die klote jeugd heeft veel van me gevraagd en daar mag mijn partner niet het slachtoffer van worden. Maar ik ook moeilijk een rolletje spelen. 
Raar gevoel.