Hallo allen, 

Graag had ik van jullie wat raad omtrent mijn worstelingen. Ik voel me momenteel enorm vastzitten en het lijkt of er amper een eind aan komt. 

Sinds 3 dagen weer venlafaxine na een jaar gestopt te zijn. Ik had dit middel voordien 12 jaar genomen en na een stop ben ik in diepe shock beland. 
Ik had nochtans 2 jaar afgebouwd. De shock was zo hevig dat psychotische verschijnselen waren. Ook mijn bewegingen waren vreemd. Net of ik gevangen was in mijn eigen lichaam en bewust was van elke beweging ik deed. 

Ik ben nu al een ruime tijd thuis in ziektewet. Na maandenlang Cymbalta te hebben genomen waarvan de bijwerkingen heel hevig waren. Door de corona slecht contact met de opvolging. Nu hopelijk betere psychiater. 

Mijn jeugd was bijzonder traumatisch, verloor jong mijn moeder, mijn vader had zelf psychologische problemen. Belandde bij grootouders die me opvingen maar me zagen als de vervanger voor hun verloren dochter. Daardoor oververwenning. In het weekend bij mijn vader, deze dronk regelmatig, was onzeker en soms enorm agressief. Schoppen en slagen zijn me niet onbekend. Ik voelde veel de spanning tussen mijn grootouders en mijn vader. Werd met der tijd de speelbal.

Werd als kind letterlijk door elkaar gehaald. Geen warmte alleen een dak boven mijn hoofd. Ik schaam de me als kind al diep voor mijn opgroeisituatie, paste me als kind altijd aan. Weet niet goed wie ikzelf ben. 

Ben een enorme eenzaat momenteel met een pracht van een vriendin. Zonder haar zat ik hier nu misschien niet meer. Maar voel me vastzitten. Huisje beestje boompje heb ik nooit gekend en heb nu moeilijkheden om dit op te bouwen.

Heb énorme moeilijkheden met de samenleving. Of beter gezegd het systeem. Ik voel me er soms niet in passen. Alles moet zo snel, moet zo geregeld, je voelt je soms een slaaf. 

Door mijn droeve jeugd zonder opvolging weet ik niet goed of ik toen depressief was of niet. Ik zat altijd tussen 2 vuren. Verschillende meningen. Ruzies en stress. Voel me soms stokoud. 

Door mijn depressie heb ik wel geleerd een survival strategie te laten vallen. Namelijk mezelf beschermen. Ik leef samen, doe nu alles in het teken van die prachtmeid. Maar door de depressie raak ik niet vooruit. Heb zowat alle verschijnselen gehad en gezien.

Soms voel ik me onwaardig voor haar. Ik wil wel vechten maar heb zoveel hooi op de vork genomen dat ik nu leeg ben. Te lang dingen gedaan die teveel energie kosten en niet bij me pasten. 

Ik hoop echt dat venlafaxine snel haar werk gaat doen. Dat ik toch terug kracht vind om me te draaien in het systeem waar ik me niet in thuis voel. Wil mijn lieve meid niet kwijt. Maar wil ook niet afhankelijk zijn van haar. Dus laat ik me binnenkort opnemen. Vrijwel alles overlapt. Add, borderline, bipolair, dis, depressie. 

Aan iedereen met kinderen, geef ze warmte en genegenheid. Sla ze nooit en bouw een band op met ze.

Heel herkenbaar die verschijnselen bij het afbouwen, vreselijk... ik heb ook 1,5 jaar gedaan over het afbouwen van de ad, vanwege de angst voor die afkickverschijnselen met dezelfde klachten ongeveer.
Vond het uiterst traumatisch, niet te beschrijven.
Sorry dat ik niet op je hele verhaal reageer.

Hoi Nine-eleven,

Zwaar kan het zijn hè dat af-en opbouwen.
Waarom was je ermee gestopt?
Hoop ook voor je dat je weer snel positief effect voelt van de venlafaxine. 3 dagen is erg kort, dus nog even geduld proberen te hebben. Tot die tijd rustig aan. Eventueel afleiding zoeken in gamen, tv kijken, boek lezen, puzzelen, wandelen, sporten of iets dergelijks?

Hallo allen, 

Graag had ik van jullie wat raad omtrent mijn worstelingen. Ik voel me momenteel enorm vastzitten en het lijkt of er amper een eind aan komt. 

Sinds 3 dagen weer venlafaxine na een jaar gestopt te zijn. Ik had dit middel voordien 12 jaar genomen en na een stop ben ik in diepe shock beland. 
Ik had nochtans 2 jaar afgebouwd. De shock was zo hevig dat psychotische verschijnselen waren. Ook mijn bewegingen waren vreemd. Net of ik gevangen was in mijn eigen lichaam en bewust was van elke beweging ik deed. 

Ik ben nu al een ruime tijd thuis in ziektewet. Na maandenlang Cymbalta te hebben genomen waarvan de bijwerkingen heel hevig waren. Door de corona slecht contact met de opvolging. Nu hopelijk betere psychiater. 

Mijn jeugd was bijzonder traumatisch, verloor jong mijn moeder, mijn vader had zelf psychologische problemen. Belandde bij grootouders die me opvingen maar me zagen als de vervanger voor hun verloren dochter. Daardoor oververwenning. In het weekend bij mijn vader, deze dronk regelmatig, was onzeker en soms enorm agressief. Schoppen en slagen zijn me niet onbekend. Ik voelde veel de spanning tussen mijn grootouders en mijn vader. Werd met der tijd de speelbal.

Werd als kind letterlijk door elkaar gehaald. Geen warmte alleen een dak boven mijn hoofd. Ik schaam de me als kind al diep voor mijn opgroeisituatie, paste me als kind altijd aan. Weet niet goed wie ikzelf ben. 

Ben een enorme eenzaat momenteel met een pracht van een vriendin. Zonder haar zat ik hier nu misschien niet meer. Maar voel me vastzitten. Huisje beestje boompje heb ik nooit gekend en heb nu moeilijkheden om dit op te bouwen.

Heb énorme moeilijkheden met de samenleving. Of beter gezegd het systeem. Ik voel me er soms niet in passen. Alles moet zo snel, moet zo geregeld, je voelt je soms een slaaf. 

Door mijn droeve jeugd zonder opvolging weet ik niet goed of ik toen depressief was of niet. Ik zat altijd tussen 2 vuren. Verschillende meningen. Ruzies en stress. Voel me soms stokoud. 

Door mijn depressie heb ik wel geleerd een survival strategie te laten vallen. Namelijk mezelf beschermen. Ik leef samen, doe nu alles in het teken van die prachtmeid. Maar door de depressie raak ik niet vooruit. Heb zowat alle verschijnselen gehad en gezien.

Soms voel ik me onwaardig voor haar. Ik wil wel vechten maar heb zoveel hooi op de vork genomen dat ik nu leeg ben. Te lang dingen gedaan die teveel energie kosten en niet bij me pasten. 

Ik hoop echt dat venlafaxine snel haar werk gaat doen. Dat ik toch terug kracht vind om me te draaien in het systeem waar ik me niet in thuis voel. Wil mijn lieve meid niet kwijt. Maar wil ook niet afhankelijk zijn van haar. Dus laat ik me binnenkort opnemen. Vrijwel alles overlapt. Add, borderline, bipolair, dis, depressie. 

Aan iedereen met kinderen, geef ze warmte en genegenheid. Sla ze nooit en bouw een band op met ze.

Beste nine-eleven, ik wou reageren omdat ik wel enkele dingen uit je verhaal heel erg herken. Hoe erg voor jou dat je je moeder al zo vlug verloor en dat je vader je niet naar behoren kon opvangen omdat hij zelf problemen kende. Als kind had je het heel moeilijk en moest je over leven tussen veel ruzies en stress. Warmte en genegenheid daar kon je enkel naar hunkeren en dat is wat ik heel erg herken, de strijd met veel onrust stress en negativiteit als kind dat was ook zo bij me. Ik moest me ook altijd aanpassen aan iedereen en naar mijn behoeftes werd niet zo omgekeken laat staan ikzelf ze zou herkennen. We moesten vechten om te overleven en dat maakt ons nu zo moe. Geen energie meer of toch heel weinig. Er zijn dagen dat ik daar aan toegeef en dat ik volledig rust neem . Ik denk dat we naar ons lichaam moeten leren luisteren. Ik voel me ook zoveel ouder dan ik ben want heb weinig energie om nog te geven. De maatschappij daar heb ik ook mijn vragen bij, er is zoveel individualisme en we moeten aan zoveel eisen voldoen vandaar ik me heel erg goed voel als ik even niet moet meedoen aan de maatschappij even me afzonderen als het ware een bezinning en heel erg goed luisteren naar jezelf en waar je jezelf goed bij voelt.
De maatschappij doet maar we hoeven er niet aan deel te nemen of niet volledig , volgens mij jaagt de maatschappij verkeerde doelen na en wil ik die al helemaal niet meer volgen. Ik denk dat je opname je goed zal doen en van daaruit kan je de gepaste hulp vinden om je te begeleiden, ook kan je de nodige stappen volgen in het al dan niet uit werken gaan . Bij mij is ook de bal gaan rollen na een opname , er werd borderline vast gesteld en ik belandde in de ziekte wet wat ik heel heel erg vond maar die ik nu probeer in te vullen met dingen die wel bij me passen en die haalbaar zijn. Dus ik denk dat je ook de nodige hulp zal kunnen vinden na een opname. Ik hoop dat je medicijnen snel gaan aanslaan en dat je de nodige stappen kan zetten draag goed zorg voor jezelf en nog eens heel herkenbaar. Cyranno

Allen alvast bedankt voor de reacties. Doet deugd en geeft moed.

Mijn symptomen waren de afgelopen jaren volledig weg. Ik voelde me heel goed. Daardoor beslissing genomen langzaam af te bouwen. Wel was ik de afgelopen jaren enorm impulsief. Ik luisterde nooit naar mezelf. Net of mijn ziel avontuur wou maar ik niet kon afscheid nemen van mijn vriendin. Ik beleefde heel veel. Genoot met volle teugen maar te hard. Jammer genoeg had ik redelijk wat geld ter beschikking dat er doorging aan zaken waar ik nu niets mee doe. En als die puinhoop nu voor mij staat is het onoverkomelijk zo lijkt. Toch probeer ik mijn verantwoordelijkheid te nemen. Al is het moeizaam, raak soms gewoon niet uit die spiraal van negatieve gedachten. Rare gevoelens en ingevingen. Net of ik soms in andere dimensie leef. Mijn meningen en inzichten vinden anderen heel raar. Niet normaal zelfs.

Waarom zoveel geld opgedaan. Altijd gevoel gehad mijn eigen zin te willen doen. Los van het systeem. 
Dus dingen gekocht zoals machines, auto's, hout. 

Ik wou klussen, iets doen wat ik graag deed. Nu interesseert me geen moer meer. Zie ik alleen puinhoop. Ben er zelf angstig voor. 

Heb wel altijd de neiging gehad naar buitenland te trekken maar nooit gedaan. 

Er stonden gewoon geen grenzen op me. Geen remmingen. 

Nu zijn de symptomen:

Zeer sterk wisselende gedachten van uur tot uur of zelf kwartier tot kwartier bij momenten. 

Ontzettende schaamte 

Gevoelloos

Soms net of ik uit 2 personen besta

Wegvallen in gesprekken en me de enige persoon op de wereld voelen

Sterk wisselende gedachten over mensen

Enorm isoleren

Ik moet continu kunnen lezen om er met gedachten bij te blijven

Verward

Angstig elke beweging ik doe ben ik zo hard van bewust en let op mijn bewegingen

Net of ik opgesloten zit in mijn lichaam 

Zeer harde oorsuizen

Continu overprikkeld lijkt et

Gevoel mezelf niet goed te kennen (altijd gehad) 

Altijd iemand nodig om me aan te spiegelen maar die personen zijn nu op. 

Gewoon slecht contact met wie ik ben

ME van kinds af aangepast


Ik schaam me kapot voor mijn vriendin, soms gun ik haar een beter leven met een persoon zonder mijn achtergrond. 


Veel sterkte aan iedereen...

---

En ja waarom die dingen toen gekocht. Er waren geen remmingen, maar ik heb blijkbaar geen besef voor prioriteiten en planning lijkt me helemaal onbekend. Ook kocht ik het voor houvast. 
En dan zoveel dingen zelf gedaan. Zelf eigen keuken gemaakt, alle kasten, technieken
 Na die crash kon ik niets meer. Moest zelf opschrijven hoe Spaghetti te maken. 


Waarom zoveel zelf gedaan? Altijd heel onzeker geweest. Mijn vader gaf me van kleinsaf het gevoel niets waard te zijn. Er zat niets in me zei hij. Leegganger was ik. Ben altijd heel gevoelig geweest voor commentaar en heb die zaken zo hard opgeslagen dat ik elk detail van de plekken waar hij het zei kan herinneren. Niet normaal hoe gedetailleerd. 



Ik dacht alles goed met me ging. Tot die stop
In 5 maand werd ik extreem angstig. Net of ze gedurende 12 jaar een soort chip in me staken die me moed en kracht gaf. 

Maar eenmaal weg stortte ik in. Heel rare verschijnselen. Ptss, psychoses. Ben nu 36 en voel me waardeloos
. 

Eigenlijk vulde ik gewoon de leegtes met die aankopen. Sinds mijn jeugd voel ik me raar en anders. 
Kan echt geen stempel op mij kleven. 
Tijdens mijn jeugd was ik ook blijkbaar mezelf niet. Alles werd voor mij bepaald uit goede bedoelingen maar heb eigenlijk geen identiteit ontwikkeld. Voel me soms gewoon een geest die hier ronddwaalt.

Hallo,

Klinkt als totale vervreemding. Heftig en zeer waarschijnlijk t gevolg van ontwenning. 

Ik ben als gevolg van stoppen met venlafaxine op de opnameafdeling beland voor 2 maanden. Waar ze nog zwaardere en heel veer meer medicatie voorschreven om de boel weer n beetje normaal  te krijgen. 
Dankzij dat spul in een maandenlange horrortrip beland. 
Cymbalta ging bij mij dan nog wat beter. Van alle ssri/snri ervaringen was venlafaxine  wel het  dieptepunt.  Alle jeugdellende kwam in volle hevigheid op een vreemde grotesk uitvergrote manier naar voren , tezamen met de meest bizarre angstaanjagende  verschijnselen. 

Ik hoop dat je dan ook snel weer uit je ontwenning bent, echt wat n shit. Voor mij nooit meer. 

Sterkte, Mabel

Die gedetailleerde herinneringen kan je bij EMDR goed gebruiken. Dat geeft juist wel hoop voor verbetering van je situatie denk ik. 

Dat gevoel van die chip kan ik mij wel in vinden. Ik had het gevoel dat mijn antidepressiva de emoties weggedrukt heeft en na stoppen die ineens allemaal tegelijk vrij kwamen. Heeft even geduurd voor ik alle emoties weer doorleefd had en het rustiger werd.

Het is nooit te laat om uit te zoeken wie je bent en welke dingen en mensen bij jou passen. 

Veel van ons, mensen met depressie (en angst), kennen wel het gevoel van je anders voelen dan de rest, geen aansluiting vinden bij deze maatschappij. Gevoelig zijn en geen zelfvertrouwen opgebouwd tijdens opvoeding zijn ons ook bekend.
Is oorzaak en onderdeel van onze kwaal. Hopelijk biedt dat een beetje troost en steun.
Maar eerst maar even door deze opbouwfase heen en wanneer het rustiger wordt in je hoofd kan je wel weer eens gaan nadenken. Dat heeft nu weinig zin denk ik, met een wervelwind van gedachten en emoties.

Hallo,

Welkom op het forum. Goed dat je hier gekomen bent. Je staat niet alleen en vindt hier veel begrip. Erg om te lezen wat je allemaal hebt meegemaakt. Je moet wel sterk zijn om dat te kunnen doorstaan allemaal. Ik hoop dat het ontwennen niet al te lang duurt en wens je veel sterkte!

Liefs,
Alais

Bedankt aan iedereen. 

Wat me doen instorten heeft is dat ik bijna volledig op mezelf ben aan gewezen. Heb ik enigszins aan mezelf te danken door de aangeleerde onzekerheid en de gevoeligheid voor alles. 

Ook is deze maatschappij sterk individualistisch. Het is een beetje, zo lijkt het, ieder voor zich. 
De verwachtingen zijn hoog vind ik. Het mag allemaal rustiger. Ofwel overdrijf ik. 

Ik vond het jammer dat er destijds niet werd stilgestaan wat de dood van een moeder voor een zesjarig kind betekent. Zeker als de vader zelf psychologische problemen heeft maar dit halsstarrig zal ontkennen. 

Volgens hem ben ik een aansteller en moet ik maar harder worden. 

Wat juist jammer genoeg synchroon loopt is dat er een ouderlijke boerderij leeggemaakt moet worden. Dit valt nu allemaal samen met die mentale crash. Dit is echt het heftigste jaar in mijn leven geweest. 
Komende jaren moet ik het echt veel rustiger aandoen. Maar mag mezelf niet meer verliezen en geen onnodige dingen op mijn hals halen. Gewoon meer genieten van weggaan. 

Zal me moeten leren neerleggen bij mijn levensverloop. Er zijn mensen bij wie het nog veel erger is en daar ben ik me van bewust. Maar geen balans hebben of voelen is toch echt vervelend. Het ene moment alles en het andere niets. 
Zo is het met alles. Heel vervelend. 
Niet goed weten wie je bent door alle aanpassingen en verschillende emoties is dat ook. 



Intussen staan we iets verder met venlafaxine. Hopelijk wordt het rustiger. 

Sterkte aan iedereen

Welkom op het forum Nine-eleven, ik kan me voorstellen dat je niet goed weet waar je staat in het leven. Ook valt me op dat je jouw problemen bagatelliseert. Dat is niet nodig. De problemen zijn er, dus is het zo. Dat een ander (in jouw ogen) misschien meer problemen heeft, doet er niet toe. Jouw verleden, doet me denken aan het verleden van mijn partner. Hij had de diagnose PTSS.  Hij heeft enkele dingen met EMDR goed kunnen verwerken.