Hoi allemaal,
 
Ik ben Michael, 29 jaar en deel graag mijn verhaal met jullie, omdat ik graag in contact kom met lotgenoten.
 
Ik kom uit een beangstigend en onveilig gezin. Niets dan lof voor mijn moeder, maar mijn vader was in opvoedkundige zin een agressieve en intimiderende man. Hij is altijd onmachtig geweest zich op een correcte manier te uiten naar zijn vrouw en kinderen. Heel agressief terechtwijzen, schelden, vloeken, snauwen, afblaffen, in een hoek drijven en pal voor onze neus komen staan, autoritair (ook in zijn alcoholgebruik, hoewel dit niet overmatig was), roker (waar we als gezin een verloren oorlog tegen gevoerd hebben). Ik héb wat keren te horen gekregen dat ik niet deug.
 
Naarmate ik ouder en een tikkie wijzer werd, ben ik de onmacht van deze man gaan inzien en kan ik wel beredeneren waarom hij deed zoals hij deed, maar de absolute waarheid neemt hij zijn graf mee in, want hij zwijgt, op ons wenken om eens te vertellen wat hem bewoog zo slecht met ons om te springen. Ik heb 16 maanden geleden ervoor gekozen om (voorlopig) geen contact meer met hem te hebben.
 
De gevolgen van dit alles zijn dat ik me in groepen mensen onveilig en gestrest voel en gevoelens ervaar van verdriet, eenzaamheid en verwaarlozing. Het wordt keer op keer getriggerd. Ik voel me ook anders en laat mensen moeilijk toe in mijn leven. Daarnaast overanalyseer ik alles, zit veel in mijn hoofd, ben kwetsbaar voor directe taal van mensen en verlegen bij onbekende mensen. Dat is mijn pijn, die ik niet wil voelen. Hier stem ik mijn gedrag op af, want ik vertoon vermijdingsgedrag en de gevolgen daarvan zijn dat ik vanaf tiener een eenzaam bestaan leid en depressief ben, waarvan het laatste zich op mijn 18e echt manifesteerde en zich sindsdien een beetje manisch voordoet.
 
Werken is te zwaar, maar ik doe het wel, al hop ik van werkgever naar werkgever en van bedrijfsarts naar bedrijfsarts, hetgeen een onwenselijke situatie is.
 
Ik heb inmiddels de GGZ-mallemolen doorlopen, maar het heeft zeker niet het gewenste resultaat gehad. Ik heb mijn gedachtes wát keren geanalyseerd, maar hoe vaker ik dat doe, hoe meer ik het gevoel krijg dat enerzijds de verlossing van die oude pijn en anderzijds de schepping van innerlijke rust daar niet is te vinden. Het lichaam wordt verwaarloosd, terwijl daar juist mijn pijn zit. Ik heb veel labeltjes opgeplakt gekregen, maar zo wil ik niet denken of naar mezelf kijken en dat doe ik dan ook niet. In trauma en PTSS kan ik me nog wel vinden en zoek zodoende therapie hiervoor.
 
Voel je vrij om te reageren! 
 
Groetjes,
Michael

Hey Michael,

Jeetje wat een heftig verhaal zeg. 
Welkom op het forum, hopelijk lucht het op om van je af te schrijven. 
De molen van GGZ ken ik ook maar al te goed, 
en het is echt zoeken naar therapie dat wél werkt
en een fijne psycholoog. 
Heb je nog iets van vrienden? Hoe is de relatie met je moeder/ broer(s) zus(sen) nu? 
(hoef je natuurlijk niet op te antwoorden)

Liefs Joy

Mooi en knap beschreven Michael, 


Ik herken er veel in . Zelf ook  n onveilige jeugd beleeft , met elementen zoals de dagelijkse terreur zoals jij die beschrijft.

 Gevolg bij mij : Vatbaar voor kwetsing, en voor depressie met angst. Ervaar ook veel onveiligheid in mijn binnenwereld en  in de buitenwereld en scan altijd op mogelijke vijandigheden . De stress/dreiging gaat dus  continu door, ook als dat onnodig is.  Als ik me onder druk gezet voel, en dat is van binnen al heel snel , gaat het mis.  

Ook veel 25 jaar  ggz behandelingen gericht op symptomen gehad.  Hielp niet. 
Uiteindelijk helemaal onderuitgegaan en moeizaam/weinig  herstel. 

Nu eindelijk traumabehandelingen ( met horten en stoten) , verloopt niet vloeiend zeg maar .
Inmiddels ben ik nu 51 , en vraag ik me regelmatig af of het de moeite nog is . Ik ervaar het leven als overleven.
De problematiek word nu geschaard onder chronische vroegkinderlijke traumatisering / cptss.  Kan me daar wel in vinden,  behandelingen die daarop omvattend gericht zijn zijn echter  niet dikbezaaid , maar het is iets waar je jezelf maar moeilijk mee kunt helpen. Een goede therapeut is haast onmisbaar. 
Een goede steunende omgeving/naasten kan heus veel betekenen,  maar helaas is dat nou juist zo moeilijk om te realiseren of te behouden  door het wantrouwen in contact wat altijd er doorheensijpelt, zei het op de achtergrond  ( bij mij dan ). 

In ieder geval Welkom hier!  Schrijf en reageer mee, zou ik zeggen!.

Groet,
Mabel

Hoi Michael, ik herken me in alles wat je schrijft heb bijna hetzelfde meegemaakt en ervaar ook veel stress in contact met anderen. Ik vind het erg voor je dat je dit ook hebt moeten meemaken ,zoals ik het erg vind voor mezelf. Vaak word ik ook getriggerd naar mijn verleden. Het is zo erg zelfs dat ik nu het contact met mensen rondom mij drastisch wil verminderen. Ik heb gekozen voor afstand en ga dit ook zo melden aan familie en oppervlakkige kennissen. De rust in mezelf is waarnaar ik streef. Hoe ouder ik word (nu 54) hoe meer ik die rust wil. Ik heb veel steun aan mensen die hetzelfde ervaren , aan lotgenoten , dus ik hoop dat je hier van je af kan schrijven , welkom zou ik zo zeggen vele groetjes van cyranno

Hoi allemaal,
 
Ik ben Michael, 29 jaar en deel graag mijn verhaal met jullie, omdat ik graag in contact kom met lotgenoten.
 
Ik kom uit een beangstigend en onveilig gezin. Niets dan lof voor mijn moeder, maar mijn vader was in opvoedkundige zin een agressieve en intimiderende man. Hij is altijd onmachtig geweest zich op een correcte manier te uiten naar zijn vrouw en kinderen. Heel agressief terechtwijzen, schelden, vloeken, snauwen, afblaffen, in een hoek drijven en pal voor onze neus komen staan, autoritair (ook in zijn alcoholgebruik, hoewel dit niet overmatig was), roker (waar we als gezin een verloren oorlog tegen gevoerd hebben). Ik héb wat keren te horen gekregen dat ik niet deug.
 
Naarmate ik ouder en een tikkie wijzer werd, ben ik de onmacht van deze man gaan inzien en kan ik wel beredeneren waarom hij deed zoals hij deed, maar de absolute waarheid neemt hij zijn graf mee in, want hij zwijgt, op ons wenken om eens te vertellen wat hem bewoog zo slecht met ons om te springen. Ik heb 16 maanden geleden ervoor gekozen om (voorlopig) geen contact meer met hem te hebben.
 
De gevolgen van dit alles zijn dat ik me in groepen mensen onveilig en gestrest voel en gevoelens ervaar van verdriet, eenzaamheid en verwaarlozing. Het wordt keer op keer getriggerd. Ik voel me ook anders en laat mensen moeilijk toe in mijn leven. Daarnaast overanalyseer ik alles, zit veel in mijn hoofd, ben kwetsbaar voor directe taal van mensen en verlegen bij onbekende mensen. Dat is mijn pijn, die ik niet wil voelen. Hier stem ik mijn gedrag op af, want ik vertoon vermijdingsgedrag en de gevolgen daarvan zijn dat ik vanaf tiener een eenzaam bestaan leid en depressief ben, waarvan het laatste zich op mijn 18e echt manifesteerde en zich sindsdien een beetje manisch voordoet.
 
Werken is te zwaar, maar ik doe het wel, al hop ik van werkgever naar werkgever en van bedrijfsarts naar bedrijfsarts, hetgeen een onwenselijke situatie is.
 
Ik heb inmiddels de GGZ-mallemolen doorlopen, maar het heeft zeker niet het gewenste resultaat gehad. Ik heb mijn gedachtes wát keren geanalyseerd, maar hoe vaker ik dat doe, hoe meer ik het gevoel krijg dat enerzijds de verlossing van die oude pijn en anderzijds de schepping van innerlijke rust daar niet is te vinden. Het lichaam wordt verwaarloosd, terwijl daar juist mijn pijn zit. Ik heb veel labeltjes opgeplakt gekregen, maar zo wil ik niet denken of naar mezelf kijken en dat doe ik dan ook niet. In trauma en PTSS kan ik me nog wel vinden en zoek zodoende therapie hiervoor.
 
Voel je vrij om te reageren! 
 
Groetjes,
Michael

 Beste Michael,

Ik kan mij goed herkennen in de dingen die je voelt en ervaart. Zelf heb ik ook het een en het ander meegemaakt op een jonge leeftijd waar ik complexe PTSS aan overhield. Nachtmerries, sociaal isolement, angstaanvallen, slecht zelfbeeld, you name it.. Ik denk, in mijn geval, dat deze 'symptomen' alleen te managen zijn en nooit volledig weg gaan. Mocht je er eens over willen sparren, doe ik dat al te graag.

Groet,

Roos

Wat erg Michael , ik herken veel in je verhaal . Hopelijk heb je iets aan dit forum.

 Beste Michael,

Ik kan mij goed herkennen in de dingen die je voelt en ervaart. Zelf heb ik ook het een en het ander meegemaakt op een jonge leeftijd waar ik complexe PTSS aan overhield. Nachtmerries, sociaal isolement, angstaanvallen, slecht zelfbeeld, you name it.. Ik denk, in mijn geval, dat deze 'symptomen' alleen te managen zijn en nooit volledig weg gaan. Mocht je er eens over willen sparren, doe ik dat al te graag.

Groet,

Roos

Beste Roos,

Wat heftig om te lezen! Wat naar dat je aan nachtmerries lijdt. Ik kan me voorstellen dat de slaapkwaliteit daar ook onder lijdt. Sociaal isolement en angstaanvallen zijn voor mij ook heel herkenbaar en wat is het hardnekkig, want het keert altijd terug. Ik had vroeger de hoop dat het op den duur wel weg zou gaan, maar omdat de pijn en het verdriet altijd getriggerd wordt, is die inmiddels wel een beetje vervlogen.

Ik heb ook jarenlang een slecht zelfbeeld gehad, de overtuiging dat ik niet leuk ben, altijd mijn waardigheid aan andere mensen hun opvattingen opgehangen, maar ik voel inmiddels wel veel zelfliefde, helemaal als ik alleen ben of met leuke en fijne mensen. Dat zijn in mijn geval mensen die altijd goede vibes uitzenden en mijn pijn en verdriet dus niet triggeren. In groepen mensen of bij mensen met andere of nog onbekende vibes, waar ik gevoelig voor ben, zijn de  angst, pijn en het verdriet in extreme mate aanwezig, maar lijdt mijn zelfbeeld daar niet meer onder.

Ik zou er graag over willen sparren. Hoe zullen we dat doen? Geef maar aan wat voor jou goed voelt. Ik ben heel makkelijk.

Groetjes,
Michael