Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Story of my life


#1

Well.. hi! 
Ik ben jennifer en 16 jaar. Een Waarschuwing als je snel getriggert bent als het gaat om zelfbeschadiging! 

Dit is mijn 'levensverhaal', misschien dat het me zelf ook beetje helpt om het zo kwijt te kunnen. 

Toen ik 3 jaar was, gingen mijn ouders scheiden. Ze hebben die 13 jaar erge ruzie gehad, vooral over mij. Ik voel me nog steeds erg schuldig daarover ookal kan ik er zelf niet veel aan doen denk ik. Er zijn in die ruzies dingen gebeurt; mijn broers gingen bij mijn vader wonen, politie op de stoep door verkeerde 'communicatie' tussen hun, mijn bankrekening helemaal leeggehaald doordat mijn vader dacht dat mijnmoeder van me stal, problemen met bijeenkomsten van mijn school en dansen. 
Ik ben een paar jaar geleden ook begonnen met snijden doordat mensen in een groep zeiden dat het hielp en god, een verslaving was geboren. Tot ze begonnen te tellen hoeveel dagen ze 'clean' waren. Ik deed toen natuurlijk mee omdat ik wist dat ik fout zat. Mijn dagen werden steeds meer en ik dacht er 'vanaf' te zijn, tot het begin dit jaar weer fout ging. Ik had die groep niet meer, alleen 1 vriend en mijn beste vriendin(waar ik nog niet veel mee erover praatte) wisten het. Maar het leek erger te worden. Ik heb allemaal littekentjes, geen hele erge gelukkig.Maar verder; ik had een vriend waardoor het met mij stukken beter ging. Een vriend van me die wist van mijn depressie, begon rare dingen te doen daardoor waardoor ik moest helpen. Na een tijd kon ik het niet meer aan want hij deed dingen waardoor hij me echt liet breken. Sinds een paar dagen heb ik het contact ook verbroken. Door hem ging het weer slecht met me waardoor ik rot begon te doen tegen iedereen. Mijn vriend kon er niet meer tegen, dus ik heb verteld over dit alles. Hij kon er niet mee omgaan dus zijn we na veel ruzies uit elkaar gegaan. 

Ik deed die tijd ook rot tegen mijn moeder, waardoor ze na een grote ruzie de conclusie heeft getrokken dat dit het is. Ze wilt dat ik met een vriend van haar ga praten en misschien aan de anti-deprisiva ga. Ze heeft het daar alleen de laatste tijd niet meer over gehad. 
Ik ben gek van tattoo's en baal van mijn litteken op mijn arm, dus ik heb dat ook verteld en nu mag ik een kleine tattoo over dat litteken laten zetten. Ofja ik moest beloven mezelf niet meer te snijden dan maar dat heb ik er echt wel voorover. 

Ik wil echt 'beter worden' maar ik ben bang. Ik weet niet wie ik ben zonder mijn depressie.. Dit is niet alles, maar voor nu genoeg i guess. 
Als je ergens over wilt praten; i'm here 4U! 
Misschien tot later, xxx
Antwoord

#2

Hallo Jennifer,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Maak je vooral geen zorgen dat mensen een oordeel hebben over je verhaal. Oordelen doen we hier niet.
Je zult hier vast wel wat herkenning vinden voor jouw verhaal. Schrijf dus met een gerust hart alles wat je kwijt wil.
Het is hier nu toevallig even wat stil, misschien door vakantietijd?
Heb je al eens wat hulp gekregen om alles een beetje een plekje te geven?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#3

Och meisje lief. ... je zou zo mijn dochter kunnen zijn.  Mijn hart gaat naar je uit.  Wat je beschrijft is een hele berg herrie en onrust en pijn in je leven waar je juist rust en geborgenheid had moeten hebben. Helaas geld dat voor veel mensen.  

Zoals je zelf al heel wijs ziet is snijden een destructieve manier van coping. Het helpt even maar geeft daarbij ook een hoop pijn en schaamte en littekens en eenzaamheid. Wat we met pijn in het leven moeten doen, is iets wat we allemaal op de een of andere manier moeten leren. Mensen die depressief worden hebben allemaal een "verkeerde" coping of meerdere zelfs. Niks om je voor te schamen dus mijns inziens. 

Als je verlangt naar een oplossing en andere manier van leven dan is het goed om je zo snel mogelijk aan te melden. Naar de huisarts en er over praten.  Dat je hier je verhaal doet vind ik alheel geweldig knap en ik wil je echt aanmoedigen dit te blijven doen.  Dan is het vaak makkelijker vol te houden en makkelijker je proces naar genezing in te gaan.  Makkelijker is misschien niet het goede woord,  want makkelijk is het nooit. Maar het helpt... 

Ga je nog naar school?  Lukt dat?  Wat voor een Hulp zou je zelf graag willen?  Weet je dat of zou je graag iemand vinden die daarin met je meedenkt? 

Heel veel sterkte in ieder geval.  X 
Liz


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  My story Started by Mr.D
1 Replies - 617 Views
07-06-2021, 22:20
Laatste bericht: Mabel
  My story Started by Wimmeke
0 Replies - 1,498 Views
16-06-2018, 14:09
Laatste bericht: Wimmeke
  Advies . Story. Started by Sph
0 Replies - 1,103 Views
07-10-2017, 10:00
Laatste bericht: Sph



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)