Dag alllemaal,

Ik ben Charlene, een jonge vrouw van 35 uit Drenthe.
Ik woon samen met mijn lieve partner en onze kat Chi. Wij hebben geen kinderen.
Hier hebben we bewust voor gekozen omdat ik aan de ziekte EDS (Ehler Dahnlos Syndrome) lijd. Type 3 het vasculaire type voor die mensen die het kennen.

Mijn hele leven heb ik daardoor al te kampen met chronische vermoeidheid en depressie klachten.
In 2014 werd ik ontzettend ziek, ik kreeg enorme maag en darm problemen waardoor ik 2 weken lang bijna niks meer heb kunnen eten. De angst nam toen mijn hele leven over, ik was zo bang om ziek te worden en/of pijn te ervaren dat ik daardoor niet meer kon en wou eten.
Begin 2015 had ik eindelijk genoeg ervan en besloot ik om hulp te zoeken. Ik ben in behandeling gegaan bij PsyQ en kreeg een ontzettend fijne therapeute.
Tijdens de therapie hebben we veel traumatische ervaringen van mijn verleden, zoals een enorm pest verleden en daarmee mijn sociale angst onder controle kunnen krijgen. Ik heb hier enorm veel baat aan gehad en in 2016 heb ik dan ook succesvol mijn therapie afgesloten. Het voelde alsof er een compleet nieuwe wereld voor me open was gegaan.

Ik kreeg een heerlijke boost in mijn leven, ik ging pokemon Go spelen met mijn partner en leerde veel leuke nieuwe mensen kennen. Pokemon Go was in 2016 nieuw uit dus enorm populair. Het was daardoor een heel gezellig en sociaal spel. Ik had energie voor 10, wandelde elke dag wel 40.000+ stappen. Ik verloor 15 kilo, ik ben van 76 kilo naar 55 terug gegaan. Mijn gewrichten deden daardoor minder pijn, het was alsof ik een nieuw mens was. Ik heb me in mijn hele leven nog nooit zo goed gevoelt. 

Maar helaas, dit duurde niet erg lang. Nadat de therapie was afgesloten had ik na 6 maanden al het gevoel dat het geluk wat afzwakte. En in 2017 voelde ik me eigenlijk opnieuw net zo futloos, nutteloos en verdrietig als ervoor. Met dit keer geen aantoonbare reden. Ik begon tegen mezelf te zeggen dat ik me niet zo moest aanstellen.

Pokemon Go hype begon af te zwakken en er kwamen sociale conflicten binnen de community. Waardoor de gezelligheid steeds minder werd. In de whatsapp groepen was alleen nog maar gezeur en gezanik. De vele negativiteit zorgde ervoor dat ik me ook van de community begon af te schermen. Ik werd er niet gelukkiger meer van. Het spel zelf verloor daardoor ineens enorm zijn charme omdat het sociale aspect het leuke was eraan. Ik modderde nog wel wat aan, ving af en toe een pokemon maar de lol was er wel vanaf. Hierdoor ging ik minder bewegen, kwam ik weer meer thuis te zitten en begon ik me weer eenzamer te voelen. Ik deed een poging met vrijwilligerswerk als maatje bij Humanitas om op die manier meer sociale contacten te krijgen. Maar dit klikte voor geen meter, ook daarmee kreeg ik geen "nuttig" gevoel en voelde me er alleen maar slechter door. In 2018 startte ik samen met een aantal buren een project om de gemeentelijke speelplaats achter onze tuin op te laten knappen. Het plan was om hier een nieuw speeltoestel voor te regelen en nieuw leven in te blazen zodat het niet meer zo'n sombere boel zou wezen. Het staat er namelijk maar verlaten en verwaarloosd bij. In het begin was dat ook weer erg gezellig en kregen we (ik en mijn partner) hier veel positieve reacties op. Dat hielp me wel een beetje meer gewaardeerd te voelen.

Maar al snel kwamen ook daar de complicaties bij kijken, het zit zo namelijk wij hebben aan één kant een buurvrouw wij wonen in een rijtjeshuis die het met alles wat we doen altijd oneens is. Zij is ook niet bepaald geliefd bij de overige buren. Maar voor de instanties kregen we te horen dat we ook haar toestemming nodig waren om het speeltoestel te vervangen. Toen de buurvrouw wind kreeg waar we mee bezig waren was ze enorm boos en begon verwijten te gooien dat we haar met opzet hadden buiten gesloten. Dit was niet geheel onterecht, ze is een erg onplezierig persoon vind de rest van de buurtbewoners ook dus we zaten er niet op te wachten om contact met haar te moeten hebben. De stress met deze buurvrouw gaat al sinds 2015 trouwens, en we hebben zelfs al buurtbemiddeling geprobeerd maar ook dat hielp geen donder. Heeft de situatie alleen verslechterd.

Kortom er heerst al sinds 2015 een gespannen en stressige sfeer thuis, verhuizen vind ik geen optie er staan enorme wachtrijen en ik heb 100en euro's in mijn huis en tuin gestoken om het "ons" huisje te maken. Dus ik ga niet dat alles opgeven voor één persoon. Daarom negeer ik haar zoveel als mogelijk.

Maargoed terug naar 2018, hierdoor liep dus het buurtgroepje ook nogal in de soep. In 2019 was er daardoor bijna geen activiteit meer behalve 1 keer per jaar een 'vergadering' om te bepalen wanneer de watersproeiers van de speelplaats geveegd zouden worden en aangezet. 2019 was voor mij daardoor ook een slecht jaar. Weinig sociale contacten, ik zakte weer enorm terug in mijn depressie, contact met mijn familie verliep niet echt geweldig. Ik moet altijd erg veel moeite doen om van mijn families kant 'interesse' te krijgen. Meestal is het gewoon zo wie niet vraagt wie niet wint, en ik ben niet het soort persoon wat veel vraagt. Ik ben altijd al enorm zelfstandig geweest en heb ook daardoor niet vaak de noodzaak om te vragen. Ik probeer dingen eerst zelf op te lossen. Bovendien vind ik is gevraagde contact onoprecht, tenslotte heb je dan geen contact omdat iemand in je geïnteresseerd is maar omdat je het afdwingt door erom te vragen.

Ik heb 2 zusjes, 1 broertje, schoonzusje, zwager, nichtje en mijn ouders leven beide nog. Je kan dus stellen dat ik best een grote familie heb. Toch voelt het alsof er nooit tijd voor mij is. Iedereen is altijd druk met zijn eigen werk, zijn eigen sociale contacten, zijn eigen familie en gezin. En voor de één of andere reden voelt het alsof ik daar nooit echt tussen heb gehoord.

Zoals ik al zei, als er niks gevraagd word dan hoor ik soms weken of maanden niks van ze. Enige reden dat er contact opgenomen word is als er noodzaak voor is, bijvoorbeeld als er iets nodig is. Mijn advies word eigenlijk altijd in de wind geslagen. Ik kom me daardoor nogal voor als de "zeurpiet" van de familie. Waar iedereen altijd zegt ach dat zal wel loslopen, of dat zal wel meevallen waarschuw ik vaak over (naar mijn mening) 'terechte' gevaren. Echter word het meestal maar met een grap weggeveegd, en hierdoor voel ik me enorm ondergewaardeerd. 9/10 keer krijg ik achteraf een opmerking als "goh je had toch gelijk" of "had ik destijds maar geluisterd"... ja das achteraf erg leuk gezegd. Punt is alleen dat bij de eerstvolgende situatie er net zo min naar me word geluisterd. Soms voelt het alsof ik mijn energie beter in praten tegen de koelkast kan steken dan met mijn familie leden. Zelf heb ik al eens een gesprek aangekaart dat ik het fijn zou vinden als ze gewoon eens wat vaker uit zichzelf wat moeite erin zouden steken ook interesse in mij te tonen. Maar wellicht is dat bij een Chronisch zieke familie (we hebben namelijk allemaal EDS) teveel gevraagd. Het resultaat van het gesprek was namelijk een begripvol 'ja gelijk heb je' waar vervolgens niks meer mee gedaan werd. Want er veranderde niks aan de situatie.

Dus hoe kan ik mezelf dan toch helpen om me gewaardeerd te voelen? Dat is voor mij de meest diep liggende vraag. Ik mis een gevoel van herkenning van waardering in mijn leven. Werken heb ik geprobeerd, dit is door mijn gezondheid enorm lastig. Ik doe vrijwilligers werk, ik beheer meerdere websites voor meerdere stichtingen namelijk. Maar ook dit geeft me geen gevoel van waardering, geen 'nut' in mijn leven om het maar even simpel te stellen.

Ik merk dat ik steeds meer moet vechten om simpele dagelijkse dingen te blijven doen, de tandenborstel elke dag pakken kost al bijna 30 minuten 'zelfpep talk' ja ik praat tegen mezelf xD. Ik heb geen plezier meer aan dingen waar ik in 2016 nog enorm van kon genieten. Zoals nieuwe plantjes in de tuin planten, trots op mezelf wezen als ik het huishouden heb gedaan, of gewoon een rondje online gamen. Ik voel me bij alles wat ik doe leeg en regelmatig verdrietig. Ondanks dat ik een ontzettend lieve en begripvolle partner heb voel ik me vaak ondergewaardeerd en alleen. Ik zou zo graag weer van mijn leven willen kunnen genieten...

Dus adviezen zijn van harte welkom, gewoon even iemand om mee te praten ook
Alvast heel erg bedankt voor de reacties!

hoi Charlene,

Dat is een heel verhaal, Ik lees dat je regelmatig succesvolle dingen hebt gedaan maar dat het je geen gevoel van voldoening geeft. Lastig is dat. Ik herken het wel, je niet nuttig voelen ook al doe ik ook vrijwilligerswerk (nu even niet) en heb ik een vol huishouden (een man en vier kinderen) alles voelt nutteloos en geeft geen plezier, ik kan je daar dan ook geen tips in geven alleen mijn medeleven betuigen want ik weet hoe je je voelt. Sterkte.

groet,
Run

hoi Charlene,

Dat is een heel verhaal, Ik lees dat je regelmatig succesvolle dingen hebt gedaan maar dat het je geen gevoel van voldoening geeft. Lastig is dat. Ik herken het wel, je niet nuttig voelen ook al doe ik ook vrijwilligerswerk (nu even niet) en heb ik een vol huishouden (een man en vier kinderen) alles voelt nutteloos en geeft geen plezier, ik kan je daar dan ook geen tips in geven alleen mijn medeleven betuigen want ik weet hoe je je voelt. Sterkte.

groet,
Run

Hoi Charlene, welkom op het forum! Ik schrijf hier als niet-depressieveling, dus bekijk de dingen vaak van de andere kant. Ik heb het idee als ik jouw verhaal lees, dat je ook wel graag een beetje actief bezig bent. Of is dat nu niet meer zo? Anders zou het misschien een idee zijn om je bij een loopgroep aan te melden ofzo? Een ander mogelijkheid is een "inloophuis". Die zijn er ook in veel gemeentes. Vaak komen daar mensen met allerlei gebruiksaanwijzingen, zodat je een heel gemengd gezelschap krijgt. En dan heb je ook bij veel gemeentes een "maatjes-project". Daar zou je ook nog naar kunnen informeren. Zi daar iets bij wat je leuk lijkt? Op het moment ligt natuurlijk alles stil, dat maakt het niet makkelijker. In de tussentijd kun je hier of het forum altijd je verhaal kwijt!

Hoi Charlene, welkom op het forum! Ik schrijf hier als niet-depressieveling, dus bekijk de dingen vaak van de andere kant. Ik heb het idee als ik jouw verhaal lees, dat je ook wel graag een beetje actief bezig bent. Of is dat nu niet meer zo? Anders zou het misschien een idee zijn om je bij een loopgroep aan te melden ofzo? Een ander mogelijkheid is een "inloophuis". Die zijn er ook in veel gemeentes. Vaak komen daar mensen met allerlei gebruiksaanwijzingen, zodat je een heel gemengd gezelschap krijgt. En dan heb je ook bij veel gemeentes een "maatjes-project". Daar zou je ook nog naar kunnen informeren. Zi daar iets bij wat je leuk lijkt? Op het moment ligt natuurlijk alles stil, dat maakt het niet makkelijker. In de tussentijd kun je hier of het forum altijd je verhaal kwijt!

Hoi Positiva, dank voor je suggesties.
Grappig genoeg heb ik de meeste van je suggesties al geprobeerd en helaas zonder succes. Voordat de corona crisis begon heb ik een wijk wandelgroep gemaakt, het wandelen was wel erg leuk maar het gaf geen voldoening in de zin van mijn zoektocht naar een waarde aan mijn leven te geven. Eigenlijk gebeurde het tegenovergestelde, in de eerste week waren er veel aanmeldingen daarna werden dat steeds minder en voelde ik me steeds ongemotiveerder om het te blijven organiseren omdat veel mensen op het laatste moment afzeiden.
Het maatje project was geen succes, ik had weinig klik met de mensen die me voorgesteld waren en had ook niet het gevoel echt wat voor die mensen te kunnen betekenen.
Een inloophuis ben ik niet zo dol op dat idee, ik ben namelijk wel erg op me privacy gesteld voornamelijk omdat de buurvrouw regelmatig haar vriendinnen begon langs te sturen om letterlijk te bespioneren en dan hoorde ik haar later telefoneren in de tuin waar ze dan refererde naar wat haar buren wel alles niet deden... Erg vervelende situatie met de buurvrouw helaas.
Maar goed we blijven gewoon zoeken, eerst maar weer eens werken aan mijn dag ritme en mijn conditie.