Hallo, ik ben een studente diergeneeskunde en zit nu in mijn derde bachelor, ik ben 20 jaar. Ik zit reeds sinds 2016 in een negatieve spiraal waar ik moeilijk uitgeraak. Het is begonnen met extreme vermoeidheid, er waren weken waar ik mijn bed niet uitkwam. Ik had ook in niks zin meer. Niet om te studeren, om naar mijn paardjes te gaan, om met vrienden af te spreken,... Ik had alle dagen hoofdpijn, ik was lichtgeraakt, gefrustreerd, gewoonweg ongelukkig. Ik ben hiervoor naar een dokter gegaan, hij heeft bloed genomen en uiteindelijk zei hij 'Je bent helemaal gezond, je moet je er gewoon tegen verzetten'. Dat was het dan. Mijn mama is naar de apotheker gegaan om 'studentenpillen' en ik ging gewoon door. Er waren weken waar het beter ging maar vroeg of laat kwam het terug. Hier zit ik dan, twee jaar later, in de grootste put waar ik ooit heb ingezeten. Ik ben intussen naar een andere dokter geweest en zij heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. Ik heb de diagnose 'depressieve stoornis' gekregen. Oorzaak? Ik leef al jaren boven mijn eigen draagkrachten en ik kan het niet meer aan. Normaalgezien ben ik een persoon die alles perfect onder controle heeft, nu weet ik het allemaal niet meer. Alles is gewoon een groot vraagteken. Ik kan uren slapen en nog steeds doodmoe zijn. Ik sta op en kijk uit om 's avonds terug in mijn bed te kruipen. Ik heb geen sociaal leven meer. Ik doe niks met mijn leven. Ik leef op automatische piloot en onderga alles. Ik word onzekerder met de dag, ik heb stress om de kleinste dingen. Mijn hoofd is nooit helder, letterlijk dan. Het liefste zou ik hebben dat alles stopt, even een pauze van het leven zodat ik mezelf kan terugvinden. Ik wil echt terug mijn gelukkige zelf worden, ik zou alleen echt niet weten hoe. Ik heb het gevoel dat ik besta uit twee helften. Voor de ene helft mag alles stoppen en de andere helft WILT leven. Ik voer elke dag een strijd met mezelf en er is niks vermoeiender dan dat, zeker wanneer je het gevoel hebt dat niks of niemand je begrijpt of kan helpen...

Hallo, ik ben een studente diergeneeskunde en zit nu in mijn derde bachelor, ik ben 20 jaar. Ik zit reeds sinds 2016 in een negatieve spiraal waar ik moeilijk uitgeraak. Het is begonnen met extreme vermoeidheid, er waren weken waar ik mijn bed niet uitkwam. Ik had ook in niks zin meer. Niet om te studeren, om naar mijn paardjes te gaan, om met vrienden af te spreken,... Ik had alle dagen hoofdpijn, ik was lichtgeraakt, gefrustreerd, gewoonweg ongelukkig. Ik ben hiervoor naar een dokter gegaan, hij heeft bloed genomen en uiteindelijk zei hij 'Je bent helemaal gezond, je moet je er gewoon tegen verzetten'. Dat was het dan. Mijn mama is naar de apotheker gegaan om 'studentenpillen' en ik ging gewoon door. Er waren weken waar het beter ging maar vroeg of laat kwam het terug. Hier zit ik dan, twee jaar later, in de grootste put waar ik ooit heb ingezeten. Ik ben intussen naar een andere dokter geweest en zij heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. Ik heb de diagnose 'depressieve stoornis' gekregen. Oorzaak? Ik leef al jaren boven mijn eigen draagkrachten en ik kan het niet meer aan. Normaalgezien ben ik een persoon die alles perfect onder controle heeft, nu weet ik het allemaal niet meer. Alles is gewoon een groot vraagteken. Ik kan uren slapen en nog steeds doodmoe zijn. Ik sta op en kijk uit om 's avonds terug in mijn bed te kruipen. Ik heb geen sociaal leven meer. Ik doe niks met mijn leven. Ik leef op automatische piloot en onderga alles. Ik word onzekerder met de dag, ik heb stress om de kleinste dingen. Mijn hoofd is nooit helder, letterlijk dan. Het liefste zou ik hebben dat alles stopt, even een pauze van het leven zodat ik mezelf kan terugvinden. Ik wil echt terug mijn gelukkige zelf worden, ik zou alleen echt niet weten hoe. Ik heb het gevoel dat ik besta uit twee helften. Voor de ene helft mag alles stoppen en de andere helft WILT leven. Ik voer elke dag een strijd met mezelf en er is niks vermoeiender dan dat, zeker wanneer je het gevoel hebt dat niks of niemand je begrijpt of kan helpen...

Wat vervelend dat je eerste dokter er niks mee deed!
Heb je iets aan je psycholoog?

Dat laatste is heel herkenbaar! Als je er met iemand over wilt praten, ik ben er voor je!

Wat vervelend dat je je zo voelt. Wat zegt je psycholoog er over? 

Misschien heb je echt een tijdje rust nodig. Bij mij is dat soms het enige dat helpt als ik zo doodmoe ben.

Hallo Kelleyut,

Allereerst welkom op dit forum.

Je schrijft:
Ik leef al jaren boven mijn eigen draagkrachten en ik kan het niet meer aan. Normaalgezien ben ik een persoon die alles perfect onder controle heeft, nu weet ik het allemaal niet meer. Alles is gewoon een groot vraagteken.
en:
Ik heb het gevoel dat ik besta uit twee helften. Voor de ene helft mag alles stoppen en de andere helft WILT leven.

Heel herkenbaar wat je schrijft, ik lees het hier met een zekere regelmaat.
Jezelf lange tijd op gevoelsniveau voorbij lopen en vervolgens tegen een forse depressie en/of zware burn-out aan lopen.
Uit jouw tweede citaat blijkt het nu nog steeds door te gaat. Of alles of niets.

Ik heb zelf verschillende depressies doorgemaakt maar ben vandaag stabiel. Dat komt voor een belangrijk deel door een ontdekking drie jaar geleden. Ik heb toen ontdekt dat mijn depressie een heftig signaal van mijn lichaam en geest was. Zo van "Stop zo kan je niet langer in het leven staan". Daarna ben ik mijn leven gaan omgooien. 
Ondanks dat het naar is, ben ik blij voor je dat het nu al gebeurt. Nu je nog je hele leven voor de boeg hebt.
Ik heb er mijn hele volwassen leven problemen mee gehad tot ik tot die ontdekking kwam.

Ik kan hier een heel boek over schrijven. Mocht je vragen hebben stel ze gerust.

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert