Heb het forum verder niet gelezen, maar zag toevallig jou laatste bericht.
Ik vecht denk ik al bijna 12 jaar tegen een demoon, en ik begin ook steeds meer en meer op te raken.
Dood is denk ik bij mij heel dicht bij, dan is alles tenminste voor bij de pijn.

Ik wens je veel sterkte, want ik kan niet echt iets voor een andere betekenen.

Groeten Asus.

Ik wens je veel sterkte, want ik kan niet echt iets voor een andere betekenen.

Jongen, Asus, je loopt 1 op 4!!!!!!!!

Op een kwart van je reacties volgt een BEDANKJE, dus hoezo: "ik kan niet echt iets voor een andere betekenen?"

groet,
Ray

@ Asus, een luisterend oor en in dit geval herkenning is voor mij al heel erg fijn. Dus in ieder geval bedankt! En excuus voor de late reactie, heb niet echt de fut gehad om erover te praten. 

Zelfs mn huisarts wil me niet helpen momenteel. Ik ging om een verwijsbrief en kreeg de mededeling dat ik eerst de naam van een psycholoog moest aanleveren voor ik de brief zou krijgen. Volgens mij slaat dat nergens op maargoed, geen brief voor nu. Nu aan het zoeken naar een goede partij.

Hoi Pamat2,

Rare reactie van je huisarts, maar misschien niet eens zo'n gek idee. 

Als je zelf op zoek gaat, is de kans groter dat je de beste 'loog' voor jou vindt. De veel genoemde klik is wel belangrijk voor een goed resultaat. 
Hier is een site (er zijn er meer) waar je kan zoeken: https://www.vind-een-psycholoog.nl/psych...oeken.html

suc6,
Ray

@ Ray, zeker waar! Heb je helemaal gelijk in en was zeker ook mijn bedoeling om zelf op zoek te gaan. Ik had alleen zoiets van dan heb ik die verwijsbrief klaar liggen en hoeft dat allemaal niet tussendoor. Was huisarts het dus niet mee eens blijkbaar.

Hoi, 

Ik ben Paul en heb me een paar weken geleden hier aangemeld om te kunnen praten met lotgenoten.

Ik wordt een beetje moe van heel die stemmingswisselingen. En met een beetje bedoel ik dat ik er eigenlijk wel klaar mee ben. Ging het eindelijk een, voor mij best lange tijd goed, slaat het weer om. Van super veel energie, vrolijk, opgewekt, alles aankunnen, king of the world, naar stil, angstig, piekerend zorgenkind. Die twee weken, en voorheen ook al periodes, zijn de fijnste weken van mijn leven. Ik heb energie om naast werk te sporten, hobby's uit te voeren, met vrienden dingen te doen. Ik ben enthousiast, spontaan, zelfverzekerd en dan slaat het weer om. 
Geen zelfvertrouwen meer, kan mezelf niet uitstaan en iedereen die ook maar een klein beetje mijn kant op kijkt in het openbaar heb ik het idee dat ze me raar vinden, me niet moeten. Ik heb geen zin meer om dingen te doen en al helemaal geen energie meer om te gaan sporten ofzo. Bij ieder ding dat ik dan wil doen heb ik zoiets van 'waarom zou ik het doen, ik kan het toch niet, ik schiet er toch niks mee op, waarom zou ik enzovoort'. 

Ik ben echt klaar met die wisselingen. Ik denk haast dat ik liever permanent 'beige' ben dan dat ik continue op en neer schommel. Het vreet energie, verpest mijn concentratievermogen en het zorgt er voor dat ik eigenlijk geen langdurige hobby's of dingen wil gaan doen, omdat ik bang ben dat ik er na een week of twee toch geen zin/kracht/energie meer voor heb.

Het enige wat ik mezelf probeer voor te houden is 'je gaat je weer beter voelen, stabiliseert zichzelf weer wel', maar da's eigenlijk ook grote onzin. Het stabiliseert, maar voor hoe lang? Het veranderd uiteindelijk toch weer wel, het gaat weer slechter, het gaat ineens weer veel te goed en zo door. 

Binnenkort begin ik aan nieuwe baan en daar wordt ik echt doodsbang voor. 40 uur werken in een 'grotemensenbaan' als snotpin van 23, in een bedrijf waar ze van mijn persoonlijke leven niets weten. Waar ze niet weten dat ik mezelf soms echt haat, soms zo bang ben dat ik niet in de trein of in de metro durf te stappen, dat ik het ongelofelijk lastig vind om contact te leggen met collega's, omdat mijn stomme hoofd er toch automatisch vanuit gaat dat ze me niet moeten, dat ze me raar vinden, dat ik niet goed genoeg ben.

Ik vind het ook steeds moeilijker om mijn relatie vol te houden eigenlijk. Wat moet hij nou met mij? Wat ziet hij in mij? Ik verdien hem toch niet.

Nou ja, goed, dat moest ik dus even kwijt.

Hay! 

Ik lees enige tijd na het plaatsen je bericht. Ik was toch stiekem een beetje benieuwd of je al aan je nieuwe baan bent begonnen en of je daar wat nieuwe energie uit kan halen? 

Liefs!

Hoi, 

Ik ben Paul en heb me een paar weken geleden hier aangemeld om te kunnen praten met lotgenoten.

Ik wordt een beetje moe van heel die stemmingswisselingen. En met een beetje bedoel ik dat ik er eigenlijk wel klaar mee ben. Ging het eindelijk een, voor mij best lange tijd goed, slaat het weer om. Van super veel energie, vrolijk, opgewekt, alles aankunnen, king of the world, naar stil, angstig, piekerend zorgenkind. Die twee weken, en voorheen ook al periodes, zijn de fijnste weken van mijn leven. Ik heb energie om naast werk te sporten, hobby's uit te voeren, met vrienden dingen te doen. Ik ben enthousiast, spontaan, zelfverzekerd en dan slaat het weer om. 
Geen zelfvertrouwen meer, kan mezelf niet uitstaan en iedereen die ook maar een klein beetje mijn kant op kijkt in het openbaar heb ik het idee dat ze me raar vinden, me niet moeten. Ik heb geen zin meer om dingen te doen en al helemaal geen energie meer om te gaan sporten ofzo. Bij ieder ding dat ik dan wil doen heb ik zoiets van 'waarom zou ik het doen, ik kan het toch niet, ik schiet er toch niks mee op, waarom zou ik enzovoort'. 

Ik ben echt klaar met die wisselingen. Ik denk haast dat ik liever permanent 'beige' ben dan dat ik continue op en neer schommel. Het vreet energie, verpest mijn concentratievermogen en het zorgt er voor dat ik eigenlijk geen langdurige hobby's of dingen wil gaan doen, omdat ik bang ben dat ik er na een week of twee toch geen zin/kracht/energie meer voor heb.

Het enige wat ik mezelf probeer voor te houden is 'je gaat je weer beter voelen, stabiliseert zichzelf weer wel', maar da's eigenlijk ook grote onzin. Het stabiliseert, maar voor hoe lang? Het veranderd uiteindelijk toch weer wel, het gaat weer slechter, het gaat ineens weer veel te goed en zo door. 

Binnenkort begin ik aan nieuwe baan en daar wordt ik echt doodsbang voor. 40 uur werken in een 'grotemensenbaan' als snotpin van 23, in een bedrijf waar ze van mijn persoonlijke leven niets weten. Waar ze niet weten dat ik mezelf soms echt haat, soms zo bang ben dat ik niet in de trein of in de metro durf te stappen, dat ik het ongelofelijk lastig vind om contact te leggen met collega's, omdat mijn stomme hoofd er toch automatisch vanuit gaat dat ze me niet moeten, dat ze me raar vinden, dat ik niet goed genoeg ben.

Ik vind het ook steeds moeilijker om mijn relatie vol te houden eigenlijk. Wat moet hij nou met mij? Wat ziet hij in mij? Ik verdien hem toch niet.

Nou ja, goed, dat moest ik dus even kwijt.

Hoi je worsteld ik zie het en je gaat van blij naar verdriet in een hartslag.ben zelf ook even aan het worstelen maar ik zeg dat er weer zonneschijn komt.