Naar aanleiding van de post van Bert wil ik jullie iets vragen. Vinden jullie jezelf een slachtoffer? En zo ja, is dat dan terecht? Zou je je van een psychische aandoening geen slachtoffer mogen voelen en wel van bijvoorbeeld een aanrijding (waar je geen schuld aan hebt)? Je hebt er in beide gevallen niet om gevraagd.

Het helpt natuurlijk niet om je slachtoffer te voelen. Om die reden probeer ik steeds maar weer iets anders. Voel me overigens wel slachtoffer van een falende ggz.

Hoe denken jullie daarover?

Hartelijke groet,
Alais

Naar aanleiding van de post van Bert wil ik jullie iets vragen. Vinden jullie jezelf een slachtoffer? En zo ja, is dat dan terecht? Zou je je van een psychische aandoening geen slachtoffer mogen voelen en wel van bijvoorbeeld een aanrijding (waar je geen schuld aan hebt)? Je hebt er in beide gevallen niet om gevraagd.

Het helpt natuurlijk niet om je slachtoffer te voelen. Om die reden probeer ik steeds maar weer iets anders. Voel me overigens wel slachtoffer van een falende ggz.

Hoe denken jullie daarover?

Hartelijke groet,
Alais

Hoi Alais,

Denk dat het woord slachtoffer bij depressie wel klopt.
Meestal zijn omstandigheden van voorheen  de aanleiding van de ziekte.
Denk dat veel mensen vaak doorgaan met klachten tot de klachten zo enorm oplopen dat ze wel hulp moeten zoeken.
Wat had je destijds moeten doen om de klachten te voorkomen? wisten we het maar destijds.
Hoor vaak dat in de jeugd mensen niet hun verhaal kwijt konden bij iemand en dat zoiets regelmatig tot ernstige psychische klachten kan leiden.
Ook vele traumatisch ervaringen kunnen een depressie veroorzaken zoals: gepest zijn, een overlijden, ruziënde of veroordelende ouders etc.

Desireless

Dat is n lastige .
 Als je aan iets lijd, een aandoening   en je kan er niets aan /tegen doen ,  voel je je overmand mischien en zeker ook machteloos . In die zin zou je je een  'slachtoffer' kunnen voelen en noemen.  . Maar het is niet heel helpend / bekrachtigend   jezelf n slachtoffer te noemen . Denk dat er daarom in dit verband niet zo snel voor gekozen .  
Slachtoffer van een falend beleid kan zeker .( Kijk naar de toeslagenaffaire .  )  
Niet  in aanmerking komen voor behandeling voor je hulpvraag   ,  is ook falend beleid .  
Zoiets . 
Zelf voel ik me weleens  'de klos"of zoiets.  Het dringt zich toch nogal ongevraagd aan me op , depressiviteit,  angst etc. 

Groet!

Hoi Alais,

Even voor de zekerheid, als ik een blog post ben ik het natuurlijk niet automatisch eens met wat de schrijver verwoord.
Het onderwerp vind ik wel interessant.

Ik vind dat iedereen het recht heeft zich slachtoffer te voelen, ook bij een psychische aandoening. Jouw gedachten en gevoel zijn dan altijd jouw waarheid en die mag zijn. Wat je zelf al schrijft het helpt meestal niet. Je slachtoffer voelen kan je ook in een eindeloos draaiende vicieuze cirkel vasthouden, wat het extra pijnlijk maakt.

Ikzelf voel mij geen slachtoffer door gebeurtenissen uit bijvoorbeeld mijn jeugd. Eigenlijk is die gedachte nooit bij mij opgekomen merk ik nu.

Groet, Bert

Hoi Bert, Alais,  

Op welk geplaatst stuk is dit dan n reactie? 
Ik zie niet echt n duidelijk verband met de  boekbespreking van Tolle door François.   
Of is het de gedachte door je lijden te accepteren dat je jezelf automatisch slachtoffer maakt bij gebrek aan verweer en gevecht? 
Want dat is volgens mij niet wat er bedoelt word. 
Ik weet niet goed hoe het te interpreteren. F

Als ik mij persoonlijk door het onderwerp   'slachtofferschap'  laat aanspreken: 

Ik voel me ook niet persé "slachtoffer' van n onveilige jeugd, maar wel " opgescheept' met de latere  gevolgen, waar ik nogal last van heb en flink van baal. . Ben niet blij met die gevolgen , hoe ik geworden ben , hoe het familiesysteem is en heeft gewerkt. .
 Vind dat een worsteling.  Kan het het een toch onmogelijk los zien van het ander. 

Maar goed , de reactie op ' vermeend slachtofferschap' , dat is pas helemáál een verhaal apart . ( topic moederdag etc). 
 Want je zou dan de ' schuld' bij de ander leggen en jezelf ervan ontdoen of zoiets , samen met je huidige verplichtingen tov die personen. Met name dat laatste schijnt niet te mogen. 
Die huidige verplichtingen berusten  echter op iets wat er niet was.  Het voelt mij dan als onrecht dat ik ergens aan moet voldoen en me schuldig moet voelen  als dat niet gaat,   omdat het ten koste gaat van mn eigen geestelijke gezondheid .
Het vervelende is echter dat het hen helemaal niet om mij gaat/ging. 

Ik voel me zeker geen slachtoffer in de  huidige situatie ,  maar eerder een 'ongewenst betrokkenne "  of zoiets.  Gelukkig kan ik nu handelen , grenzen trekken.  Ik ben geen 6 jaar meer. 


En dan hebben we nog overlevers/ overwinaars gedrag  . ' mij maakt niemand meer iets , mij maken ze niet meer klein!' . Boos ! 
Nou volgens mij heb ik dáár toch wel eens last van.

Een heel lijdzaam  ' zo was het nu eenmaal '  nee,  dat is bij mij tot op heden nog niet onstaan. 
Er ontstaat bij mij toch   een hoezo dan, waarom dan,  en vooral ook waarom namen ouderen hun verantwoordelijkheid niet? En waarom konden ze dat niet? En hoe kan het dan dat ze niets gezien hebben om in te grijpen?  Waar waren dan ze eigenlijk?  Hoe zitten die mensen dan in elkaar?  Wie zijn die mensen eigenlijk? 
En daarmee toon ik al veel meer interesse in hen dan zij ooit in mij zullen tonen . Trouwens die kans kregen ze ook niet, uit onveiligheidsgevoel zit bij mij de  afstand naar hun ingebakken.  

Dat  alles zal een proces zijn.  


Groet, Mabel