Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Shoreline memoranda: de kleur van de liefde is zwart


#1

Hallo,

meestal begin ik steeds met een supervrolijke intro als ik mezelf moet voorstellen, met hier en daar een sprankeltje humor of een knipoog naar weet ik veel wat, maar vandaag lijkt het me niet te lukken. Ik heb net een hulpkreet gestuurd naar een tweede psychologe -mijn vaste psychologe is een maand en half op vakantie- maar het is vooral een begrijpende ziel die ik momenteel nodig heb.
En dus heb ik m'n stoute schoenen aangetrokken, en ben ik dit beginnen schrijven.

Misschien moet ik eerst en vooral even vermelden dat ik een HSP'er, of een "HoogSensitief Persoon" ben, of tenminste, dat ik me kan terugvinden in bijna alle kenmerken ervan. Ik ervaar emoties en gebeurtenissen heel intens, waardoor mijn verhaal nogal wat drama queen-erig kan aanvoelen; mijn excuses hiervoor. Ik wou dat ik die verdomde voelsprieten kon uitschakelen.

Maar dus:

Een klein jaar geleden ben ik "officieel" in een depressie beland, waardoor ik een half jaar werkonbekwaam was. De depressie moet al een gehele tijd onderhuids aanwezig geweest zijn, maar de uiteindelijke trigger was een moeilijke relatie met T., een rolstoelgebruiker die zelf ook een depressie had. Ik ben toen bij een psychologe terechtgekomen die ik, je raadt het nooit, oorspronkelijk had gecontacteerd om -T.- met z'n depressie te helpen. Ik? Zelf depressief? Nee hoor, ik ben hier voor mijn vriend.
De diagnose sloeg in als een bom, ook al waren de noodsignalen er al jaaaren: hoe erg ik vroeger uitblonk als student, hoe moeilijk het nu was om mezelf aan te sporen te studeren, laat staan deftige resultaten te behalen; met vrienden sprak ik nooit af, waardoor zo goed als alle contacten verwaterden. Hobby's? Dat werden heuse irritante karweien waar ik uiteindelijk allemaal mee stopte. Er was niets nog wat me boeide, die glinstering in m'n ogen doofde langzaam aan uit. Ik was leeg. Enkel slapen was nog fijn, chillen in het bed met de laptop naast je. En eten. Godver, wat een emo-eter ik was/ben!

Tot T.

Ik had T. leren kennen op zo'n online datingwebsite, en het klikte zo goed als meteen. De eerste weken waren hemels: we waren zo obsessief met elkaar aan het chatten dat we vergaten te eten of slapen. Mijn werk werd bijzaak (hij is werkloos), mijn noden ook: T. was de engel die me werd gestuurd. We spraken af (ik bleef tijdens onze eerste date bij hem slapen - iets wat ik voorheen nooit zou gedaan hebben), ik werd verliefd en het leek alsof we voor elkaar gemaakt waren. Het was hemels.

En toen niet meer.

Ik weet nog altijd niet precies wanneer het juist bergaf is beginnen gaan, maar feit was dat T. die datingsites -bleef- bezoeken. Na een confrontatie gaf hij toe dat hij die aandacht nodig had, en ergens begreep ik hem daarin, gezien zijn situatie. Dus liet ik het toe. Maar tegelijkertijd ging het slechter en slechter met me.
Om de dagen te kunnen overleven schreef mijn huisarts me -na wat trial en error met andere antidepressiva- 20mg Escitalopram en 10mg Mirtazapine voor, die ik nog dagelijks slik.

Het werd Kerst, en na wat getwijfel nodigde T. me dan toch uit om met hem zowel kerst als Nieuwjaar te vieren. Aangezien dit technisch gezien mijn eerste relatie was (door slechte ervaringen in mijn tienerjaren had ik relaties steeds uitgesteld, maar da's een verhaal voor een andere keer) zag ik er enorm naar uit en was dit ook een broodnodige opkikker in die donkere dagen.

Enkele dagen na Nieuwjaar kreeg ik een sms dat hij onze relatie niet meer zag zitten. Dat hij geen relatie aankon, en dat ik iemand moest zoeken die mij wél graag kon zien.

Ik heb toen dagen aan een stuk gehuild, gestaard naar muren, en geslapen. Ik was op, helemaal omwikkeld in een zwart deken. Het was liefdesverdriet gecombineerd met een depressie. Het was de hel.

Zes maanden ben ik buiten strijd geweest. Zes maanden dat ik de fut niet had om mijn haar te borstelen, laat staan te gaan werken. Ik verbleef weken als een zielige ingezakte pudding in mijn bed, doelloos scrollend op de meest idiote websites.

Weet je wie me eruit heeft geholpen? ...Juist, T.

Wat doe je als diegene die je in een depressie duwde, ook de enige is die je eruit kan halen?

Het kostte me letterlijk bloed, zweet en tranen, maar telkens wanneer het goed ging tussen ons, leek het met m'n gemoedstoestand ook "redelijk" te gaan. Ik denk dat we op de een of andere manier steun vonden in elkaars depressie. We hadden bijna zo goed als geen leven meer, hingen uuuuren voor het scherm te gamen, grinnikten als iemand van ons een dutje ging doen en knikten begrijpend als er werd geklaagd over hoe kl*te het leven wel niet was.

Maar het waren niet altijd pekzwarte regenbogen en door gordijnen afgeblokte zonneschijn: hij sleurde me telkens mee in zijn wispelturigheid waardoor mijn depressie een misselijkmakende rollercoaster werd.
"Hij gebruikt je om z'n eigen ego te strelen", "hij is niet goed voor je", "beëindig je relatie en focus je eerst op jezelf": ik wou er niets van weten.

Doorheen mijn depressie ben ik -na meermaals afraden van de psycholoog- T. blijven zien. En heeft hij me meermaals bedrogen. Drie weken geleden is uitgekomen dat hij sinds februari nog een relatie had met een andere vrouw, en onze ruzie is toen helemaal geëscaleerd. Uiteindelijk voelde ik me de schuldige, en heb ik hem bijna gesmeekt om me niet te laten vallen; hierna heeft hij alle communicatie verbroken. En dit is mijn nieuwe breekpunt geweest: al mijn vooruitgang werd in één klap kapotgeslagen.
Mijn oude gewoonte om dagen al slapend door te brengen is terug, ik kan me amper voortbewegen, ik kom enkel buiten als het broodnodig is. "Nieuwe" coping-mechanismen zijn alcohol, roken (ik heb voordien nooit gerookt), vreetbuien, overmatig gebruik van antidepressiva (ik gebruik nu het dubbele van de maximale dosis Escitalopram) en ik ben mezelf beginnen snijden. Zelfmoordgedachten probeer ik te verdringen omdat ik dat m'n ouders niet wil aandoen.

Ik kan T. niet loslaten. Hij was diegene die me zowel in als uit de depressie trok. Ik wou alles opgeven voor hem, heb hem ook de vrijheid gegeven om z'n eigen ding te doen, hij mocht zelfs daten met andere vrouwen - zolang ik maar de "eerste keuze" bleef. Ik beschouw T. loslaten als een falen langs mijn kant.

Het weinige wat overbleef van mijn zelfvertrouwen is volledig weg.

En ik weet niet wat doen.

Ik weet écht niet wat doen.

Eergisteren is er nog een poging geweest om met elkaar te praten (nu ja, via sms) maar dit is na wat onduidelijke signalen van T.'s kant zoals altijd uitgedraaid op een stilzwijgen langs zijn kant, en een zielig "ik begrijp je"/"verlaat me aub niet" van mij.

En nu voelt het alsof dit het finale, finale einde is tussen ons. En ik weet niet of ik dit aankan.

God weet hoe ik heb heb gebid en gesmeekt en weet ik veel om dit niet tot een einde te brengen.

Ik weet niet wat doen.

Het is allemaal zo oneerlijk.
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 25-08-2017, 12:29 door Purple.)

(24-08-2017, 16:52)niemarie257 schreef: Hallo,

meestal begin ik steeds met een supervrolijke intro als ik mezelf moet voorstellen, met hier en daar een sprankeltje humor of een knipoog naar weet ik veel wat, maar vandaag lijkt het me niet te lukken. Ik heb net een hulpkreet gestuurd naar een tweede psychologe -mijn vaste psychologe is een maand en half op vakantie- maar het is vooral een begrijpende ziel die ik momenteel nodig heb.
En dus heb ik m'n stoute schoenen aangetrokken, en ben ik dit beginnen schrijven.

Misschien moet ik eerst en vooral even vermelden dat ik een HSP'er, of een "HoogSensitief Persoon" ben, of tenminste, dat ik me kan terugvinden in bijna alle kenmerken ervan. Ik ervaar emoties en gebeurtenissen heel intens, waardoor mijn verhaal nogal wat drama queen-erig kan aanvoelen; mijn excuses hiervoor. Ik wou dat ik die verdomde voelsprieten kon uitschakelen.

Maar dus:

Een klein jaar geleden ben ik "officieel" in een depressie beland, waardoor ik een half jaar werkonbekwaam was. De depressie moet al een gehele tijd onderhuids aanwezig geweest zijn, maar de uiteindelijke trigger was een moeilijke relatie met T., een rolstoelgebruiker die zelf ook een depressie had. Ik ben toen bij een psychologe terechtgekomen die ik, je raadt het nooit, oorspronkelijk had gecontacteerd om -T.- met z'n depressie te helpen. Ik? Zelf depressief? Nee hoor, ik ben hier voor mijn vriend.
De diagnose sloeg in als een bom, ook al waren de noodsignalen er al jaaaren: hoe erg ik vroeger uitblonk als student, hoe moeilijk het nu was om mezelf aan te sporen te studeren, laat staan deftige resultaten te behalen; met vrienden sprak ik nooit af, waardoor zo goed als alle contacten verwaterden. Hobby's? Dat werden heuse irritante karweien waar ik uiteindelijk allemaal mee stopte. Er was niets nog wat me boeide, die glinstering in m'n ogen doofde langzaam aan uit. Ik was leeg. Enkel slapen was nog fijn, chillen in het bed met de laptop naast je. En eten. Godver, wat een emo-eter ik was/ben!

Tot T.

Ik had T. leren kennen op zo'n online datingwebsite, en het klikte zo goed als meteen. De eerste weken waren hemels: we waren zo obsessief met elkaar aan het chatten dat we vergaten te eten of slapen. Mijn werk werd bijzaak (hij is werkloos), mijn noden ook: T. was de engel die me werd gestuurd. We spraken af (ik bleef tijdens onze eerste date bij hem slapen - iets wat ik voorheen nooit zou gedaan hebben), ik werd verliefd en het leek alsof we voor elkaar gemaakt waren. Het was hemels.

En toen niet meer.

Ik weet nog altijd niet precies wanneer het juist bergaf is beginnen gaan, maar feit was dat T. die datingsites -bleef- bezoeken. Na een confrontatie gaf hij toe dat hij die aandacht nodig had, en ergens begreep ik hem daarin, gezien zijn situatie. Dus liet ik het toe. Maar tegelijkertijd ging het slechter en slechter met me.
Om de dagen te kunnen overleven schreef mijn huisarts me -na wat trial en error met andere antidepressiva- 20mg Escitalopram en 10mg Mirtazapine voor, die ik nog dagelijks slik.

Het werd Kerst, en na wat getwijfel nodigde T. me dan toch uit om met hem zowel kerst als Nieuwjaar te vieren. Aangezien dit technisch gezien mijn eerste relatie was (door slechte ervaringen in mijn tienerjaren had ik relaties steeds uitgesteld, maar da's een verhaal voor een andere keer) zag ik er enorm naar uit en was dit ook een broodnodige opkikker in die donkere dagen.

Enkele dagen na Nieuwjaar kreeg ik een sms dat hij onze relatie niet meer zag zitten. Dat hij geen relatie aankon, en dat ik iemand moest zoeken die mij wél graag kon zien.

Ik heb toen dagen aan een stuk gehuild, gestaard naar muren, en geslapen. Ik was op, helemaal omwikkeld in een zwart deken. Het was liefdesverdriet gecombineerd met een depressie. Het was de hel.

Zes maanden ben ik buiten strijd geweest. Zes maanden dat ik de fut niet had om mijn haar te borstelen, laat staan te gaan werken. Ik verbleef weken als een zielige ingezakte pudding in mijn bed, doelloos scrollend op de meest idiote websites.

Weet je wie me eruit heeft geholpen? ...Juist, T.

Wat doe je als diegene die je in een depressie duwde, ook de enige is die je eruit kan halen?

Het kostte me letterlijk bloed, zweet en tranen, maar telkens wanneer het goed ging tussen ons, leek het met m'n gemoedstoestand ook "redelijk" te gaan. Ik denk dat we op de een of andere manier steun vonden in elkaars depressie. We hadden bijna zo goed als geen leven meer, hingen uuuuren voor het scherm te gamen, grinnikten als iemand van ons een dutje ging doen en knikten begrijpend als er werd geklaagd over hoe kl*te het leven wel niet was.

Maar het waren niet altijd pekzwarte regenbogen en door gordijnen afgeblokte zonneschijn: hij sleurde me telkens mee in zijn wispelturigheid waardoor mijn depressie een misselijkmakende rollercoaster werd.
"Hij gebruikt je om z'n eigen ego te strelen", "hij is niet goed voor je", "beëindig je relatie en focus je eerst op jezelf": ik wou er niets van weten.

Doorheen mijn depressie ben ik -na meermaals afraden van de psycholoog- T. blijven zien. En heeft hij me meermaals bedrogen. Drie weken geleden is uitgekomen dat hij sinds februari nog een relatie had met een andere vrouw, en onze ruzie is toen helemaal geëscaleerd. Uiteindelijk voelde ik me de schuldige, en heb ik hem bijna gesmeekt om me niet te laten vallen; hierna heeft hij alle communicatie verbroken. En dit is mijn nieuwe breekpunt geweest: al mijn vooruitgang werd in één klap kapotgeslagen.
Mijn oude gewoonte om dagen al slapend door te brengen is terug, ik kan me amper voortbewegen, ik kom enkel buiten als het broodnodig is. "Nieuwe" coping-mechanismen zijn alcohol, roken (ik heb voordien nooit gerookt), vreetbuien, overmatig gebruik van antidepressiva (ik gebruik nu het dubbele van de maximale dosis Escitalopram) en ik ben mezelf beginnen snijden. Zelfmoordgedachten probeer ik te verdringen omdat ik dat m'n ouders niet wil aandoen.

Ik kan T. niet loslaten. Hij was diegene die me zowel in als uit de depressie trok. Ik wou alles opgeven voor hem, heb hem ook de vrijheid gegeven om z'n eigen ding te doen, hij mocht zelfs daten met andere vrouwen - zolang ik maar de "eerste keuze" bleef. Ik beschouw T. loslaten als een falen langs mijn kant.

Het weinige wat overbleef van mijn zelfvertrouwen is volledig weg.

En ik weet niet wat doen.

Ik weet écht niet wat doen.

Eergisteren is er nog een poging geweest om met elkaar te praten (nu ja, via sms) maar dit is na wat onduidelijke signalen van T.'s kant zoals altijd uitgedraaid op een stilzwijgen langs zijn kant, en een zielig "ik begrijp je"/"verlaat me aub niet" van mij.

En nu voelt het alsof dit het finale, finale einde is tussen ons. En ik weet niet of ik dit aankan.

God weet hoe ik heb heb gebid en gesmeekt en weet ik veel om dit niet tot een einde te brengen.

Ik weet niet wat doen.

Het is allemaal zo oneerlijk.

Wat een lastige situatie.
Ik denk alleen niet dat T je hieruit kan helpen.Maar dat jijzelf degene bent die dat kunt.
Want je weet ook dat het uiteindelijk weer fout zal lopen met T.
Het is moeilijk, maar er zal een moment komen dat je zelf de kracht vind verder te gaan. Je bent niet afhankelijk van hem.
Misschien kan het je helpen om een dag planning te maken en zo in hele kleine stapjes weer wat te gaan doen.Ook met eten.De vreetbuien zullen echt niet ineens stoppen ( ik heb er helaas ervaring mee) , maar het kan wel helpen als je op vaste tijden genoeg eet.
Geloof in jezelf!

Groetjes " Purple"
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder liefde Started by Kevin75
3 Replies - 1,081 Views
10-03-2021, 00:34
Laatste bericht: Aardbei88



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)