Hoi allemaal,

Ik moet even onwijs m’n hart luchten en wie weet kan iemand mij helpen ☺️.
In 2017 ben ik thuis komen te zitten met een burn-out, klachten die al jaaaaren sluimerden maar opeens ging die dag het licht uit. (Depressie, angst, lichte dwang, pleinvrees, paniekaanvallen). Ik ben gelijk in therapie gegaan en met haar uiteindelijk besloten om naast de therapie ook medicijnen te slikken. In eerste instantie Citalopram maar deze gaven niet het gewenste effect, over gegaan op Sertraline. 
Mijn therapeut, huisarts en mensen in m’n omgeving lieten het doorschemeren als “de halve wereld zit eraan”, alsof het soort van appeltje eitje is. 
Nu ben ik 4 jaar verder en heb ik na laaang overwegen de knoop doorgehakt om alleenstaande moeder te worden via een donor, ik ben er meer dan klaar voor. Het laatste wat ik wil is dat mijn kindje met ontwenningsverschijnselen ter wereld komt, dus ik heb mijn medicijnen afgebouwd en heb zondag 25-7 mijn laatste pil gehad.

Lang verhaal kort: ik heb mega ontwenningsverschijnselen. Ik voel me de hele dag alsof ik soort van aangeschoten ben maar dan niet de lekkere variant. Ik ben onwijs duizelig en daardoor misselijk. Dromen doe ik als een malle maar tegelijk onwijs slecht slapen, dus moe. Maar het ergste: de stroomschokjes in mijn lijf en achter mijn ogen. En door dit alles dus ook ‘labiel’.

Mensen in m’n omgeving zeggen: ga naar de dokter, misschien heeft ze iets voor je. 
Maar doordat ik in het traject zit bij het ziekenhuis om alleenstaande moeder te worden, moet ik ‘gekeurd’ worden door een maatschappelijkwerkster. Wat die betekent dat mijn traject uitgesteld zal worden wanneer zij het idee hebben dat het niet goed met me gaat.

Het afbouwen is ook bijzonder gegaan hoor, kwam met m’n verhaal bij de dokter en moest afbouwen van 200mg en ‘t advies was iedere 2 weken een dosering lager. Tussendoor 1 belafspraak gehad en voelde me toen prima, beetje zweterig en raar dromen maar meer niet. En ze zou me dan op die 25-7 als einddatum zetten en als ik er niet uit kwam kon ik bellen.
Inmiddels op internet gelezen dat dit niet geheel normale gang van zaken is zo……

Sorry voor m’n lange verhaal maar wil een zo duidelijk mogelijk beeld geven!

Groetjes,
Piepkuiken

---

Kleine aanvulling: na een jaar thuis gezeten te hebben, ben ik werken weer gaan opbouwen en een half jaar later was ik weer full time aan de slag.
Daarna eigenlijk als persoon ook opbouwende heen gegaan, geen rare perikelen meer. Of in elk geval; ik voelde het op tijd aankomen en kon dan afremmen.
Het gaat dus eigenlijk gewoon goed met me en durfde daarom ook te stoppen met de medicijnen!

Alleen nu nekken die ontwenningsverschijnselen mij enorm en helpt het niet dat ik in dat traject zit. 
Als je al zo lang met het gevoel speelt om moeder te worden en uiteindelijk heel bewust deze keuze maakt, is iedere dag die je langer moet wachten er 1 te lang. 
En daar baal ik onwijs van, omdat het verder in m’n leven etc. zo onwijs voor de wind gaat!

Hoi allemaal,

Ik moet even onwijs m’n hart luchten en wie weet kan iemand mij helpen ☺️.
In 2017 ben ik thuis komen te zitten met een burn-out, klachten die al jaaaaren sluimerden maar opeens ging die dag het licht uit. (Depressie, angst, lichte dwang, pleinvrees, paniekaanvallen). Ik ben gelijk in therapie gegaan en met haar uiteindelijk besloten om naast de therapie ook medicijnen te slikken. In eerste instantie Citalopram maar deze gaven niet het gewenste effect, over gegaan op Sertraline. 
Mijn therapeut, huisarts en mensen in m’n omgeving lieten het doorschemeren als “de halve wereld zit eraan”, alsof het soort van appeltje eitje is. 
Nu ben ik 4 jaar verder en heb ik na laaang overwegen de knoop doorgehakt om alleenstaande moeder te worden via een donor, ik ben er meer dan klaar voor. Het laatste wat ik wil is dat mijn kindje met ontwenningsverschijnselen ter wereld komt, dus ik heb mijn medicijnen afgebouwd en heb zondag 25-7 mijn laatste pil gehad.

Lang verhaal kort: ik heb mega ontwenningsverschijnselen. Ik voel me de hele dag alsof ik soort van aangeschoten ben maar dan niet de lekkere variant. Ik ben onwijs duizelig en daardoor misselijk. Dromen doe ik als een malle maar tegelijk onwijs slecht slapen, dus moe. Maar het ergste: de stroomschokjes in mijn lijf en achter mijn ogen. En door dit alles dus ook ‘labiel’.

Mensen in m’n omgeving zeggen: ga naar de dokter, misschien heeft ze iets voor je. 
Maar doordat ik in het traject zit bij het ziekenhuis om alleenstaande moeder te worden, moet ik ‘gekeurd’ worden door een maatschappelijkwerkster. Wat die betekent dat mijn traject uitgesteld zal worden wanneer zij het idee hebben dat het niet goed met me gaat.

Het afbouwen is ook bijzonder gegaan hoor, kwam met m’n verhaal bij de dokter en moest afbouwen van 200mg en ‘t advies was iedere 2 weken een dosering lager. Tussendoor 1 belafspraak gehad en voelde me toen prima, beetje zweterig en raar dromen maar meer niet. En ze zou me dan op die 25-7 als einddatum zetten en als ik er niet uit kwam kon ik bellen.
Inmiddels op internet gelezen dat dit niet geheel normale gang van zaken is zo……

Sorry voor m’n lange verhaal maar wil een zo duidelijk mogelijk beeld geven!

Groetjes,
Piepkuiken

---

Kleine aanvulling: na een jaar thuis gezeten te hebben, ben ik werken weer gaan opbouwen en een half jaar later was ik weer full time aan de slag.
Daarna eigenlijk als persoon ook opbouwende heen gegaan, geen rare perikelen meer. Of in elk geval; ik voelde het op tijd aankomen en kon dan afremmen.
Het gaat dus eigenlijk gewoon goed met me en durfde daarom ook te stoppen met de medicijnen!

Alleen nu nekken die ontwenningsverschijnselen mij enorm en helpt het niet dat ik in dat traject zit. 
Als je al zo lang met het gevoel speelt om moeder te worden en uiteindelijk heel bewust deze keuze maakt, is iedere dag die je langer moet wachten er 1 te lang. 
En daar baal ik onwijs van, omdat het verder in m’n leven etc. zo onwijs voor de wind gaat!

hoi! mij vroeg me af hoe alles nu gaat? 
ik zit midden in het afbouwproces. Kom van 50 mg en zit nu 2 dagen op 25 mg. Ben voornamelijk erg moe maar de rest valt mee. Ik doe elke dosis 4 weken aanhouden. 

Wat dapper dat je de stap wilt nemen om alleen moeder te worden!

Maar ik begrijp ook je dilemma dat je dan het idee hebt dat het 'goed met je moet gaan'. 

Ik ben ook aan het afbouwen, seroquel en lorazepam. Ook zonder intensieve begeleiding. Mij is bijv helemaal niet verteld waar ik last van kan krijgen qua onttrekkingsverschijnselen. En de psychiater wil heel graag dat ik meteen iets anders ga slikken ipv Seroquel dus dat motiveert me ook niet echt. 

Hoe gaat het nu met je? 

En Elsemieke, met wat voor stapjes bouw jij af?