Hoi hoi,

Ondanks dat ik me had voorgenomen iets meer te delen heb ik dat niet gedaan. Ik vind het moeilijk en ga nu door een lastige periode.

Ik wil dit topic gebruiken om wanneer ik daar behoefte aan heb m'n hart te luchten. Misschien dat iemand herkenning kan vinden en ik ben dan maar even kwijt wat er allemaal in me om gaat.

Kleine tussenstand hoe het nu gaat: voel me ontzettend kut. Weer veel zelfbeschadiging en veel suïcidale gedachten. Met sporten zien mensen een aantal littekens, maar iedereen is respectvol. Op school ziet niemand ze. Een paar vriendinnen van het sporten weten mijn situatie, dat heb ik ze zelf verteld. Ook een coach die ik vertrouw weet het en steunt me veel. Heb een goede vriendin perongeluk de hele situatie verteld onder invloed van (veel te veel) alcohol. Ook een andere vriend weet het nu door die ene avond. 1 docent op school weet subtiel iets. Ouders houd ik er compleet buiten.

Ik ben dus laatst bij de huisarts geweest en heb toen uit paniek vrij weinig kunnen vertellen, alleen over somber zijn en niks over het automutileren en de suïcidale gedachten. Ben nu doorverwezen naar de GGZ ondersteuner en heb over 1,5 week daar een afspraak en hoop dat ik dan meer kan vertellen.

De spanning bouwt zich in me op en ik kan er slecht mee omgaan. Ben bang dat ik mezelf iets aan zal doen en heb veel schuld gevoel. Doe mezelf veel pijn, eet niet normaal meer en ook alcohol is iets wat ik gebruik als uitweg (gelukkig heb ik niet veel toegang tot alcohol)

Kortom veel stress en angsten de laatste tijd. Heb alles zo erg opgekropt dat het voelt alsof alles eruit moet op welke manier dan ook. Ik wil me opgelucht voelen, maar elke keer dat je verwacht dat dat zou gebeuren voelt alles alleen maar zwaarder.

Ik vecht voor mijn leven. Een oneindige strijd tegen mezelf. Ik wil een uitweg, maar ben zo moe.

Ik weet niet of ik nog sterk genoeg ben.

-Mau-

Hoi hoi,

Ondanks dat ik me had voorgenomen iets meer te delen heb ik dat niet gedaan. Ik vind het moeilijk en ga nu door een lastige periode.

Ik wil dit topic gebruiken om wanneer ik daar behoefte aan heb m'n hart te luchten. Misschien dat iemand herkenning kan vinden en ik ben dan maar even kwijt wat er allemaal in me om gaat.

Kleine tussenstand hoe het nu gaat: voel me ontzettend kut. Weer veel zelfbeschadiging en veel suïcidale gedachten. Met sporten zien mensen een aantal littekens, maar iedereen is respectvol. Op school ziet niemand ze. Een paar vriendinnen van het sporten weten mijn situatie, dat heb ik ze zelf verteld. Ook een coach die ik vertrouw weet het en steunt me veel. Heb een goede vriendin perongeluk de hele situatie verteld onder invloed van (veel te veel) alcohol. Ook een andere vriend weet het nu door die ene avond. 1 docent op school weet subtiel iets. Ouders houd ik er compleet buiten.

Ik ben dus laatst bij de huisarts geweest en heb toen uit paniek vrij weinig kunnen vertellen, alleen over somber zijn en niks over het automutileren en de suïcidale gedachten. Ben nu doorverwezen naar de GGZ ondersteuner en heb over 1,5 week daar een afspraak en hoop dat ik dan meer kan vertellen.

De spanning bouwt zich in me op en ik kan er slecht mee omgaan. Ben bang dat ik mezelf iets aan zal doen en heb veel schuld gevoel. Doe mezelf veel pijn, eet niet normaal meer en ook alcohol is iets wat ik gebruik als uitweg (gelukkig heb ik niet veel toegang tot alcohol)

Kortom veel stress en angsten de laatste tijd. Heb alles zo erg opgekropt dat het voelt alsof alles eruit moet op welke manier dan ook. Ik wil me opgelucht voelen, maar elke keer dat je verwacht dat dat zou gebeuren voelt alles alleen maar zwaarder.

Ik vecht voor mijn leven. Een oneindige strijd tegen mezelf. Ik wil een uitweg, maar ben zo moe.

Ik weet niet of ik nog sterk genoeg ben.

-Mau-

Hey, 

Ik herken veel van wat je zegt! 
Ik snap ook heel goed dat je het moeilijk vind om dingen te delen, dat herken ik ook. Hou meer voor mezelf dan dat ik het tegen andere vertel. 

Je zou voor het gesprek met de GGZ ondersteuner punten kunnen opschrijven, zodat je het erbij kunt pakken als je weer in paniek raakt. Dat helpt mij altijd erg goed. 

Bang om jezelf wat aan te doen... Vervelend! Ik herken het heel goed. Ik ben soms net iets te ver gegaan, maar mensen zijn eigenlijk altijd op tijd. Ik lig momenteel ook in het ziekenhuis na een overdosis pillen. Ondertussen gaat het wel weer redelijk. Ik ben ook elke dag bang voor wat ik ga doen... En dat is erg lastig. Dus ik snap je angst... 

Normaal eten doe ik eigenlijk ook niet. Ookal is dit erg belangrijk, dit geeft je lichaam namelijk weer brandstof. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal, ik weet dat eten nu niet makkelijk is...

Als je nog dingen kwijt wil, ga vooral je gang! ik luister graag naar je! Misschien kan het ook erg opluchting om gewoon dingen van je af te schrijven!

Bedankt voor je reactie!

Ik ben sinds m'n gesprek met de huisarts eigenlijk alleen maar dichtgeklapt. Ik heb hem toen namelijk niet eens kunnen vertellen over de zelfbeschadiging en suïcidale gedachten. Ik voelde me gewoon echt niet veilig. Ik sta er nu alleen maar negatief in en vind het heel moeilijk als ik er zelf over moet beginnen, ik ben dat dan ook eigenlijk niet van plan in dat gesprek. Dat is voor mij gewoon nu te moeilijk. Het is hun baan om de goede vragen te stellen en me te helpen, zo sta ik er nu een beetje in.

Verder ben ik helemaal lam geslagen. Niks lukt meer en ik moet nog heel veel doen voor school. Het lukt me gewoon niet. Het verdriet uit zich nu ook vaak in woede en irritatie. Ik voel me zo onbegrepen en kan zo niet met mezelf omgaan. Ik probeer het nu maar te uiten in veel sporten en hoop dat ik dit jaar op school ga redden.

Ben zo bang.

- Mau -

Bedankt voor je reactie!

Ik ben sinds m'n gesprek met de huisarts eigenlijk alleen maar dichtgeklapt. Ik heb hem toen namelijk niet eens kunnen vertellen over de zelfbeschadiging en suïcidale gedachten. Ik voelde me gewoon echt niet veilig. Ik sta er nu alleen maar negatief in en vind het heel moeilijk als ik er zelf over moet beginnen, ik ben dat dan ook eigenlijk niet van plan in dat gesprek. Dat is voor mij gewoon nu te moeilijk. Het is hun baan om de goede vragen te stellen en me te helpen, zo sta ik er nu een beetje in.

Verder ben ik helemaal lam geslagen. Niks lukt meer en ik moet nog heel veel doen voor school. Het lukt me gewoon niet. Het verdriet uit zich nu ook vaak in woede en irritatie. Ik voel me zo onbegrepen en kan zo niet met mezelf omgaan. Ik probeer het nu maar te uiten in veel sporten en hoop dat ik dit jaar op school ga redden.

Ben zo bang.

- Mau -

Ik begrijp je helemaal! Het is ook echt heel erg lastig! Toch is het wel zo dat wij als we hulp willen, echt zelf aan de bel moeten trekken... Heeft mij deze keer ook erg veel tijd gekost... En dat is het nadeel van alles. Dat ondanks we niks meer willen, het allemaal niet meer zien zitten. We toch zelf hulp moeten zoeken... 

Hoe denk je over een tijdelijke stop met school? Dat doe ik momenteel ook, en dat geeft erg veel rust. Daardoor heb ik tijd om aan mezelf te werken en heb ik alle stress van school er even niet bij. 

Welke sport doe je? En wat vind je leuk om allemaal te doen? (Voor dat je je zo voelde). 

Als je wil mag je alles bij mij kwijt! Ik luister graag en ik weet hoe fijn het kan zijn als je ergens je verhaal kwijt kunt! En als iemand je begrijpt.

Misschien dat ik voor de zekerheid maar gewoon wat op ga schrijven. Had weer zo'n dieptepunt deze avond. Ik wil dit niet meer. Ik heb beloofd aan een vriendin die zich zorgen maakte dat ik niet zomaar een zelfmoord poging zou doen, maar langzaam word ik naar de rand geduwd. Ik kan het gewoon niet over m'n hart krijgen.

Tijdelijk stop van school is helaas nu niet mogelijk. Vrijdag begint de laatste toetsweek en heb veel toetsen die ook voor volgend jaar en m'n examen meetellen. Als ik dat volgend jaar moet inhalen heb ik het nog drukker dan een examenjaar al is. Ook is school totaal niet op de hoogte van mijn situatie. Heb een slechte verhouding met m'n mentor, dus heb me voorgenomen het te laten rusten en het na de zomervakantie met m'n nieuwe mentor te bespreken. Het zijn de laatste loodjes, maar ze zijn nu gewoon extra zwaar.

Ik doe korfballen en iedereen bij de club gaat er gelukkig heel respectvol mee om dat ik flink wat littekens heb. Er worden eigenlijk nauwelijks vragen gesteld en iedereen laat me in m'n waarde. Ik train 2 keer in de week, zaterdag meestal een wedstrijdje en geef ook training. Verder doe ik thuis vaak krachttraining door middel van workouts en wil binnenkort weer elke week gaan hardlopen (ben tijdelijk gestopt door een voetblessure). Door de hoeveelheid sport kun je vast merken dat dit echt een uitlaatklep voor me is. Ik weet niet wat ik zou moeten zonder sport.

Ik heb wel al een aantal doelen staan voor mijn herstel en ook mijn passies heb ik daar in meegenomen om dat als drijfveer te gebruiken. Ik hoop dat het me gaat lukken en hoop gewoon zo erg dat het beter word en ik nog genoeg kracht heb om te blijven strijden.

Misschien dat ik voor de zekerheid maar gewoon wat op ga schrijven. Had weer zo'n dieptepunt deze avond. Ik wil dit niet meer. Ik heb beloofd aan een vriendin die zich zorgen maakte dat ik niet zomaar een zelfmoord poging zou doen, maar langzaam word ik naar de rand geduwd. Ik kan het gewoon niet over m'n hart krijgen.

Tijdelijk stop van school is helaas nu niet mogelijk. Vrijdag begint de laatste toetsweek en heb veel toetsen die ook voor volgend jaar en m'n examen meetellen. Als ik dat volgend jaar moet inhalen heb ik het nog drukker dan een examenjaar al is. Ook is school totaal niet op de hoogte van mijn situatie. Heb een slechte verhouding met m'n mentor, dus heb me voorgenomen het te laten rusten en het na de zomervakantie met m'n nieuwe mentor te bespreken. Het zijn de laatste loodjes, maar ze zijn nu gewoon extra zwaar.

Ik doe korfballen en iedereen bij de club gaat er gelukkig heel respectvol mee om dat ik flink wat littekens heb. Er worden eigenlijk nauwelijks vragen gesteld en iedereen laat me in m'n waarde. Ik train 2 keer in de week, zaterdag meestal een wedstrijdje en geef ook training. Verder doe ik thuis vaak krachttraining door middel van workouts en wil binnenkort weer elke week gaan hardlopen (ben tijdelijk gestopt door een voetblessure). Door de hoeveelheid sport kun je vast merken dat dit echt een uitlaatklep voor me is. Ik weet niet wat ik zou moeten zonder sport.

Ik heb wel al een aantal doelen staan voor mijn herstel en ook mijn passies heb ik daar in meegenomen om dat als drijfveer te gebruiken. Ik hoop dat het me gaat lukken en hoop gewoon zo erg dat het beter word en ik nog genoeg kracht heb om te blijven strijden.

Ik herken je strijd en hoe moeilijk het allemaal is! Maar ik ben wel heel blij om te lezen dat je nog wel dingen wilt delen en nog wel je best doet, hoe moeilijk alles ook is! 

Dan inderdaad maar proberen alles op alles te zetten met de laatste toetsweek, maar meer dan je best kun je niet doen! Ik denk dat het inderdaad dan wel slim is om volgendjaar met je mentor in gesprek te gaan. Is er geen vertrouwenspersoon op school? Dat kan soms ook erg fijn werken. 

Dat is wel heel fijn dat ze daar respectvol mee omgaan! Veel mensen hebben daar helaas een mening over wat soms niet erg fijn is. Maar fijn dat je dat daar niet hebt. Vooral omdat dat iets is wat je graag doet. Dan moet je het daar naar je zin hebben, en niet het gezeur van andere erbij hebben. Je klinkt als een sportief type! Dat doe je heel goed! Sporten is een goede therapie! Is sport ook altijd heel graag. Even je verstand op 0 en lekker bezig zijn. 

Wanneer je het moeilijk hebt, probeer het van je af te schrijven, in een schrift, hier op het forum, het mag ook via een privé bericht. Maar dat kan echt helpen! En vooral als je daardoor wat meer kracht en energie overhoud. 
Ik hoop snel weer van je te horen! Zet hem op!

Ik kan het gewoon niet. Ik kan echt niet. Ik kan die laatste toetsweek gewoon niet maken. Ik ben helemaal gesloopt. Ik moet dit niet meer willen. Het voelt voor mij echt als een optie om weg te lopen of mezelf van kant te maken om dit maar niet meer te hoeven.

Ik ben gewoon zo moe na de schooldag dat ik gewoon niet meer kan leren als ik thuis kom en ik val ook gewoon in slaap thuis. Ik word nu ook gewoon huilend en in paniek wakker door de stress die ik heb voor alle toetsen. Ik wil dit niet. Ik ga het gewoon niet redden op deze manier. Ik kan het gewoon echt niet meer aan. Het raakt me nu ook gewoon zo hard dat mijn lichaam nu gewoon zo hard blokkeert.

Ik ben zo bang. Ik wil dit alles niet meer, maar ik wil liever ook niet dood. Toch wil ik hier echt niet meer zijn. Ik wil weg, ik wil zo graag weg rennen en nooit meer terug komen. In slaap vallen en nooit meer wakker worden.

Ik wil niet dat ik in slaap val en dan huilend in paniek wakker word en denk: shit, ik ben er nog en ik moet het allemaal maar doen. Ik wil niet blijven zitten. Ik wil niet achterblijven. Ik moet door, maar m'n lichaam en geest willen gewoon echt niet mee. Het is allemaal gewoon echt te veel.

Ik kan het gewoon niet. Ik kan echt niet. Ik kan die laatste toetsweek gewoon niet maken. Ik ben helemaal gesloopt. Ik moet dit niet meer willen. Het voelt voor mij echt als een optie om weg te lopen of mezelf van kant te maken om dit maar niet meer te hoeven.

Ik ben gewoon zo moe na de schooldag dat ik gewoon niet meer kan leren als ik thuis kom en ik val ook gewoon in slaap thuis. Ik word nu ook gewoon huilend en in paniek wakker door de stress die ik heb voor alle toetsen. Ik wil dit niet. Ik ga het gewoon niet redden op deze manier. Ik kan het gewoon echt niet meer aan. Het raakt me nu ook gewoon zo hard dat mijn lichaam nu gewoon zo hard blokkeert.

Ik ben zo bang. Ik wil dit alles niet meer, maar ik wil liever ook niet dood. Toch wil ik hier echt niet meer zijn. Ik wil weg, ik wil zo graag weg rennen en nooit meer terug komen. In slaap vallen en nooit meer wakker worden.

Ik wil niet dat ik in slaap val en dan huilend in paniek wakker word en denk: shit, ik ben er nog en ik moet het allemaal maar doen. Ik wil niet blijven zitten. Ik wil niet achterblijven. Ik moet door, maar m'n lichaam en geest willen gewoon echt niet mee. Het is allemaal gewoon echt te veel.

Ik weet hoe moeilijk het allemaal is. En wat je zegt, je wil niet meer, maar je wilt ook niet dood... Je wilt gewoon van alle problemen af. Door kunnen gaan en je fijn voelen. 

Hoe sta je er momenteel voor? Moet je echt leren, of kan je dit jaar ook halen met onvoldoendes voor deze toetsweek? Of kun je bepaalde toetsen laten voor wat het is en dan proberen te focussen op de toetsen wat wel moet? Maar ik herken het hoor. Ik heb de laatste toetsweek die ik heb gedaan ook niet meer geleerd. Het ging niet meer. Je wil zo graag, maar je hoofd is te druk met andere dingen. En stel het lukt om wat dingen te lezen, dan neemt je Hoofd het ook niet op... :-(

Is deze week je toetsweek? Of volgende week? 
Ik kan wel makkelijk zeggen probeer te doen wat je kunt. Meer dan je best kun je niet doen. Maak het en kijk wat er uit komt... Maar het is allemaal lastiger gezegd dan gedaan natuurlijk... 

Kun je niet nog proberen een keer langs de huisarts te gaan? Alles opschrijven en evt gewoon geven in plaats van vertellen. Hij kan je echt helpen. Evt wat medicatie voor rust. Of slaapmedicatie om de nachten goed door te komen. Of alleen al een luisterend oor, wat soms ook al heel fijn kan zijn!

Ten eerste dankjewel voor alle lieve reacties die je elke keer geeft!

Ik moet voor de 2 moeilijkste toetsen eigenlijk wel een voldoende halen om zeker te weten dat ik over mag, maar het grootste probleem is dat er veel toetsen meetellen voor mijn schoolexamen volgend jaar.

Ik kan voor die vakken het qua gemiddelde wel lijden om een onvoldoende te halen, maar ik wil gewoon liever niet met een onvoldoende beginnen volgend jaar. Ik moet ook gewoon voor alles leren om een voldoende te halen, maar die tijd heb ik niet meer ook omdat ik de afgelopen periode niet veel heb kunnen doen in de lessen en huiswerk maken ook niet echt ging ofzo.

Ik heb ook veel opdrachten nu om de toetsweek heen en dat levert ook veel stress. Ik heb geen goede verhouding met mijn mentor die tevens ook vertrouwenspersoon is. Toch heb ik heel erg de neiging om morgen met hem te gaan praten, omdat ik het gewoon niet red op deze manier (mentaal niet en als je naar school kijkt zal ik mezelf dan gewoon kapot maken wil ik het halen). Het probleem is gewoon dat school helemaal niet op de hoogte is dat ik zo'n slecht jaar heb als persoon zijnde. Om daar nu een paar dagen voor de toetsweek en het eind van het jaar mee te komen vind ik vervelend. Ook weten mijn ouders nog steeds niet hoe het met me gaat.

Naar de huisarts gaan wil ik echt niet meer. Ik wil die man nu echt niet zien. Ik heb maandag de afspraak met de GGZ ondersteuner, maar ja dan zit ik midden in de toetsen dus dan is daar niks aan te redden.

Als ik het nou gewoon nog 2 maanden had volgehouden dan had ik het misschien nu wel gewoon gehaald allemaal. Als ik daarna was ingestort had het geen impact meer op school gehad, maar nu...

Ten eerste dankjewel voor alle lieve reacties die je elke keer geeft!

Ik moet voor de 2 moeilijkste toetsen eigenlijk wel een voldoende halen om zeker te weten dat ik over mag, maar het grootste probleem is dat er veel toetsen meetellen voor mijn schoolexamen volgend jaar.

Ik kan voor die vakken het qua gemiddelde wel lijden om een onvoldoende te halen, maar ik wil gewoon liever niet met een onvoldoende beginnen volgend jaar. Ik moet ook gewoon voor alles leren om een voldoende te halen, maar die tijd heb ik niet meer ook omdat ik de afgelopen periode niet veel heb kunnen doen in de lessen en huiswerk maken ook niet echt ging ofzo.

Ik heb ook veel opdrachten nu om de toetsweek heen en dat levert ook veel stress. Ik heb geen goede verhouding met mijn mentor die tevens ook vertrouwenspersoon is. Toch heb ik heel erg de neiging om morgen met hem te gaan praten, omdat ik het gewoon niet red op deze manier (mentaal niet en als je naar school kijkt zal ik mezelf dan gewoon kapot maken wil ik het halen). Het probleem is gewoon dat school helemaal niet op de hoogte is dat ik zo'n slecht jaar heb als persoon zijnde. Om daar nu een paar dagen voor de toetsweek en het eind van het jaar mee te komen vind ik vervelend. Ook weten mijn ouders nog steeds niet hoe het met me gaat.

Naar de huisarts gaan wil ik echt niet meer. Ik wil die man nu echt niet zien. Ik heb maandag de afspraak met de GGZ ondersteuner, maar ja dan zit ik midden in de toetsen dus dan is daar niks aan te redden.

Als ik het nou gewoon nog 2 maanden had volgehouden dan had ik het misschien nu wel gewoon gehaald allemaal. Als ik daarna was ingestort had het geen impact meer op school gehad, maar nu...

Als ik een keer iets zeg wat je niet fijn vind, niet begrijpt, of meer duidelijkheid bij wil, gewoon zeggen hoor! Ik schrijf alles ook maar uit ervaring, ik zal vast af en toe iets zeggen wat niet fijn is! 

Ik denk dat het heel goed kan zijn als je met je mentor gaat praten. Als je zegt hoe moeilijk je het vind om te praten, en het je gewoon echt niet eerder is gelukt, dan kan hij dat vast wel begrijpen. En is het helemaal niet erg als je daar nu nog mee komt.

Ik snap dat je niet met onvoldoendes wil beginnen volgendjaar, maar als je het nu echt niet kan, dan is het ook niet anders. Hoe lastig ook, probeer het een beetje te laten gaan. Probeer gewoon zo goed mogelijk je best te doen, en meer dan je best kun je niet doen! 

met de GGZ ondersteuner praten Is ook heel goed! Probeer echt voor jezelf dingen op te schrijven, dat kan het echt een stuk makkelijker maken. Omdat we vaak tijdens een gesprek blokkeren. En misschien helpt het niet meer voor de toetsen, maar misschien ga je je wel gewoon wat beter voelen als je met iemand kan praten. 

Helaas hebben we niet echt een keuze in wanneer we ons slecht gaan voelen, daar moet je jezelf echt niet de schuld van geven! 

Ik heb wel het idee dat je echt heel erg je best doet, daar mag je echt trots op zijn! 
Hoop snel weer van je te horen!