Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

School. Depri. Tips. Mijn verhaal.


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-10-2017, 09:56 door Sph.)

Weet iemand hoe je je kan loslaten wat andere van je denken of dat je super sociaal wil zijn?

Ik heb waarschijnlijk een mengeling van sociaal fobie en angststoornis. 

Ik zit op de middelbare school. Ben sinds kort niveau hoger gegaan. Maar ik voel me niet fijn in de klas en op school. (Zit inmiddels in andere klas). Ook in pauze's voel ik me meer alleen. Ik sta vooral beetje buiten de groep en voel me heel alleen.

 Ik wil ook meer. Ik wil dat mensen me aardig vinden. Het is soort drang. Maar ik ben bang dat ik de vriendinnen die die ik heb verlies. Heb gewoon alleen gevoel ook al heb ik mensen om mijn heen. Ik heb er eigenlijk al 4 jaar last van. Maar heb het altijd verdrongen. Nu met die nieuwe mensen ben ik bang dat ik alleen achter blijf en met de vriendinnen die ik heb ook. Ik kan gewoon niet tegen  verandering of loslaten. 

Het gaat met pieken en dalen. Soms wil ik huilen en thuis zijn en er niet meer zijn. Andere moment voel ik me heel sterk. Het is niet dat ik hier een paar dagen mee loop. Ik had dit al heel erg in de eerste, en tot die tijd is het altijd gebleven. 4 jaar lang.. Nu ben ik eindelijk zo sterk om hulp te aanvaarden hoe moeilijk het ook is. Je moet niemand buitensluiten. Het is alleen maar sterker als je de hulp aanvaard van iemand. Dat heet pas kracht. 

Ik heb tegen vriendinnen wel verhaal gezegd. Maar volgens mij zijn ze het al weer vergeten of denken ze is niet zo erg. Ik doe gewoon normaal, blij & aardig, maar van binnen.


Ik denk dat ik ook faalangst heb en dat ik te perfectionistisch over mezelf kijk. Ik leg ook de lat te hoog. Alles moet sneller en beter. Ik kijk alleen maar naar resultaat en niet naar de weg er naar toe. Ik heb ook last van roodheid (blozen) en ben niet sociaal. (Heb daar nu een medicijn voor gekregen). Dat blozen staat mij op sociaal vlak in De weg en ben er onzeker over.  

Ik heb in de eerste al wel gedacht aan zelfmoord. Heb ik nooit tegen iemand gezegd, maar ik heb wel tegen ouders gezegd net. Nu zit ik met de gedachte dat stel dat me iets overkomt zou ik niet erg vinden. Ik zou zelf nog niks aan mezelf kunnen doen omdat ik gewoon mezelf geen pijn kan doen en het is laf. Er is een verschil. Je hebt dat je het wilt omdat je echt niet meer wilt of als je van je probleem of gevoel af wilt. Ik heb tweede. 

Ik zit momenteel zo in een put. We gaan met school een zorg plan opstellen. 

Die gedachtes probeer ik steeds te veranderen. Als er in mijn hoofd schiet "niemand kan mij helpen" denk ik daar werk ik juist nu aan. "Ben een probleem" nee ik moet juist hulp aanvaarden. Hoe moeilijk het ook is.

Ik ben naar psycholoog geweest zei gaat me helpen. Ik kan iedereen aan raden. Ga daar aan mezelf werken. Ik zit momenteel in een bange cirkel. Ga werken aan mijn gedachtes en mijn eenzaamheid. Ook ik naar mezelf kijk en hoe ik anders kan leren denken. 

Tips: 
-Vertel ook echt aan iemand. Aan je ouders 
-huil zoveel je wilt
-praat erover wanneer je wilt
-ga naar huisarts 
-ga naar psycholoog 
-probeer open te zijn
-schrijf dingen op als je niet kan/durft te vertellen
-weet dat je niet alleen bent
-denk aan de postieve dingen
-probeer dingen te veranderen
-sluit mensen niet van je af. Die heb je meest nodig
-het is krachtig om hulp te vragen. 
-als je wel hebt gedaan. Zeg sorry , vertel je verhaal. 
-blijf je herinneren aan wat wel goed ging op een dag. Ook al is het maar heel klein. 
-zoek iets waar je van houdt. Wat je bezig houdt.
-zoek ontspanning en laat de negatieve dingen maar even wachten. 

Ik weet het ik geef tips ook al zit ik zelf nog met gigantisch probleem. Maar ik geef wat tips wat mij tot nu toe heeft geholpen. Elke dag wordt een Challenge. Ik ga nu aan mezelf werken. Ik blijf updates maken zodat ik jullie kan helpen. Maar eerst ga ik mezelf helpen. Ook al voelt het soms of dat niet lukt...
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 10-09-2017, 10:45 door Sph.)

Kijk tekst boven
Antwoord

#3

Hallo Anoniem,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Dat "onderbuik gevoel" ken ik heel goed. Het is een angstig gevoel nietwaar?
Alsof er iets ergs staat te gebeuren niet?
Ik ben zelf iemand die depressies heeft doorgemaakt. Bij mij was het een voorbode van een forse depressie.
Vandaag ben ik minder bang als ik dit gevoel krijg, dat komt omdat ik wat beter met een sombere periode kan omgaan.
Voor mij is het erg belangrijk om er met iemand over te praten, iemand die ik vertrouw.
Nu ben jij vandaag al goed bezig. Ik vind het erg knap hoe je hier je verhaal durft te vertellen.
Ook ik heb al in mijn jeugd sombere periodes gekend, ik voelde me anders dan anderen. Alsof ik er niet bij hoorde. Een erg naar gevoel.
Heb jij dat ook?
In mijn jeugd herkende niemand dat ik in de problemen zat, ik moet wel erkennen dat ik net deed of het prima ging.
Het gevolg was dat ik daardoor erg lang een wat angstige, onzekere man ben gebleven. Zo'n leventje zou ik je graag willen besparen.
Ik vond het echter heel moeilijk om er over te praten, gewoon omdat ik dat gevoel niet kon uitleggen.
Hoe is dat voor jou?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Sph
Antwoord

#4

(10-09-2017, 11:31)Bert schreef: Hallo Anoniem,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Dat "onderbuik gevoel" ken ik heel goed. Het is een angstig gevoel nietwaar?
Alsof er iets ergs staat te gebeuren niet?
Ik ben zelf iemand die depressies heeft doorgemaakt. Bij mij was het een voorbode van een forse depressie.
Vandaag ben ik minder bang als ik dit gevoel krijg, dat komt omdat ik wat beter met een sombere periode kan omgaan.
Voor mij is het erg belangrijk om er met iemand over te praten, iemand die ik vertrouw.
Nu ben jij vandaag al goed bezig. Ik vind het erg knap hoe je hier je verhaal durft te vertellen.
Ook ik heb al in mijn jeugd sombere periodes gekend, ik voelde me anders dan anderen. Alsof ik er niet bij hoorde. Een erg naar gevoel.
Heb jij dat ook?
In mijn jeugd herkende niemand dat ik in de problemen zat, ik moet wel erkennen dat ik net deed of het prima ging.
Het gevolg was dat ik daardoor erg lang een wat angstige, onzekere man ben gebleven. Zo'n leventje zou ik je graag willen besparen.
Ik vond het echter heel moeilijk om er over te praten, gewoon omdat ik dat gevoel niet kon uitleggen.
Hoe is dat voor jou?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Hey Bert, 
Bedankt voor reageren!
Ik had ook moeite mee om gevoel uit te leggen. Ik weet ook niet wat de oorsprong is. Het is of ik niks anders meer voel dan dat gevoel. 
Ik heb meer dat ik me alleen voel en bang. Ben altijd bang om in de steek gelaten te worden of dat ik alleen eindig. Ik hoop dat uit de huisarts wat meer komt. Dat ik hulp kan krijgen. Maar weet gewoon even niet wat dit gevoel kan veranderen. Ik wil en kan gewoon niet alleen zijn , want dan pieker ik te veel.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Mijn hart luchten Started by Kenzo
2 Replies - 432 Views
29-06-2023, 09:40
Laatste bericht: Kenzo
28-06-2023, 00:32
Laatste bericht: Edelsteentje
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
  mijn hart luchten Started by henkkaas
1 Replies - 413 Views
24-02-2023, 15:41
Laatste bericht: Jozef
  Mijn verhaal Started by Edelsteentje
2 Replies - 426 Views
22-02-2023, 16:23
Laatste bericht: Edelsteentje
15-11-2022, 14:25
Laatste bericht: Liefde+Hoop
22-10-2022, 17:16
Laatste bericht: Fae
  Hoe het gaat/verhaal Started by Eline
55 Replies - 9,185 Views
03-12-2021, 23:31
Laatste bericht: Eline
  Mijn keuze... Started by Joy
11 Replies - 2,243 Views
01-11-2021, 17:08
Laatste bericht: Feline



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)