Hallo lieve leden,
 
Ik ben nieuw op deze pagina en wil graag mijn ervaring delen. Ik ben enorm benieuwd of anderen zich in mijn verhaal herkennen.
 
Ik heb al een langere tijd last van depressies. Het begon met dipjes en overdenken, maar dit was steeds voor even. Helaas worden de klachten steeds heviger en is het niet meer na een paar dagen of weken weg... Ik vind het enorm moeilijk om dit met anderen te delen. De meeste mensen kennen mij als een vrolijke jonge meid en niemand verwacht dat ik kamp met een depressie. Mijn ouders weten wel dat ik met een psycholoog praat, maar ook hen heb ik nooit definitief durven te vertellen dat ik een diagnose heb gekregen dat ik depressief ben. Er was één persoon met wie ik wel alles op dit gebied durfde te delen, mijn vriend. Ik durfde tegen hem wel te zeggen als het echt niet goed ging en als ik er letterlijk echt klaar mee was en niet meer wist wat ik moest doen. Ik merkte hier en daar ook een stuk onbegrip, wat ik erg lastig vond. Hij is afgelopen november vreemdgegaan en dit geeft al aan dat hij totaal geen idee heeft wat een depressie met je doet. Dit is een reactie waar ik enorm veel last van heb bovenop mijn andere klachten. Hoe kon hij zoiets doen, wetende hoe het met me gaat…
Ik kan het nog redelijk goed van me af zetten maar de vertrouwens issues zijn enorm aanwezig en hier heb ik veel last van.
 
Ik ben er kapot van en soms trek ik het simpelweg niet meer om altijd maar dat masker op te zetten en te doen of er niks is. ik had al mijn moed bij elkaar verzameld om een goede vriend van me waarmee ik erg hecht ben voorzichtig te vertellen dat het niet goed met me gaat. Terwijl ik dit probeerde reageerde hij ontzettend droog met ‘dat heeft iedereen weleens’. Ik voelde me zo niet serieus gevonden en dit maakt het allemaal nog moeilijker. Elke keer als ik iemand in vertrouwen wil nemen dan gaat dit mis. Ik schaam me voor mijn depressie. Ik ben nog zo jong (19 jaar). Ik weet soms echt niet meer wat ik moet doen en ik voel mij zo ontzettend machteloos. Ik heb het idee dat mensen denken dat een depressie een keuze is of een vraag naar aandacht. Was dat het maar….
 
Liefs,
 
Lina

Hoi Lina,

Ik kan je geen tips geven, maar ik snap wat je bedoelt. Het onbegrip en gebrek aan empathie van anderen is herkenbaar. Dit kan pijnlijk zijn, zeker als het dierbaren zijn die je niet begrijpen. Mijn vriendin "vergeet" wel eens dat ik last heb van mijn eigen gedachten en dat is erg frustrerend.

Je geeft aan dat je met een psycholoog praat; hoe gaat dat?

Gr, Gelap

p.s. je vriend (hopelijk ex, inmiddels) is een lul dat hij is vreemdgegaan.

Hoi Lina,

Ik kan je geen tips geven, maar ik snap wat je bedoelt. Het onbegrip en gebrek aan empathie van anderen is herkenbaar. Dit kan pijnlijk zijn, zeker als het dierbaren zijn die je niet begrijpen. Mijn vriendin "vergeet" wel eens dat ik last heb van mijn eigen gedachten en dat is erg frustrerend.

Je geeft aan dat je met een psycholoog praat; hoe gaat dat?

Gr, Gelap

p.s. je vriend (hopelijk ex, inmiddels) is een lul dat hij is vreemdgegaan.

Hi Gelap,

Ik herken de frustratie die je noemt! Hoe ga je hier meestal mee om?

Het praten met de psycholoog is fijn, al heb ik soms wel moeite met het laten zien van mijn gevoelens en emoties. Ik ben snel geneigd om dingen te verbloemen. Ik moet er goed op letten dat ik dit van me af zet. 

Groetjes Lina

p.s. het is idd inmiddels mijn ex (wat jammer maar wel beter is)

Hallo Lina,

Hartelijk welkom op dit forum.

Je schrijft dat je het moeilijk vind je werkelijke gevoelswereld met anderen te delen. Dat is ook moeilijk!
Ik vind het erg knap hoe jij hier over jouw gevoelens schrijft.
Ik hoop dat je jouw psycholoog regelmatig spreekt, er open over kunnen praten is erg belangrijk.
Lukt het je om jouw dag/nacht ritme vast te houden? Om af en toe even naar buiten te gaan?

Verder staat in de titel van jouw dit topic woord "schaamte".
Dat je schaamte voelt is misschien wel te begrijpen, maar het werkt wel tegen je, het trekt je omlaag.
Met stip bovenaan bij depressie staat probeer je eigenwaarde overeind te houden. Open en eerlijk tegen jezelf, zonder jezelf te veroordelen.
Depressie is een ziekte. Je veroordeelt jezelf toch ook niet als je een zware griep krijgt. Misschien niet het beste voorbeeld, maar je snapt wel wat ik bedoel.

Groetjes,  Bert

Hi Gelap,

Ik herken de frustratie die je noemt! Hoe ga je hier meestal mee om?

Het praten met de psycholoog is fijn, al heb ik soms wel moeite met het laten zien van mijn gevoelens en emoties. Ik ben snel geneigd om dingen te verbloemen. Ik moet er goed op letten dat ik dit van me af zet. 

Groetjes Lina

p.s. het is idd inmiddels mijn ex (wat jammer maar wel beter is)

Dat wisselt. Vaak laat ik het gaan, omdat ik weet dat het niet kwetsend wordt bedoeld. Als ik in een slechte bui ben, dan ga ik wel eens de confrontatie aan, waardoor ik me achteraf weer schuldig voel. En dat verslechtert mijn humeur weer.

Ga zo door bij de psycholoog. Hij/zij zal vaak wel doorhebben of je de situatie aan het verbloemen bent of niet. Maar ik begrijp dat het even kan duren voordat je dat vertrouwen hebt.