Dag allemaal
Meer dan anderhalf jaar zonder Antidepressiva ging het goed.
Dit na 15 jaar af en aan gebruik 50-65 jaar. Schematherapie heeft mij erggeholpen en ik ben een minder negatief en wat aangenamer mens geworden volgens de mensen om mij heen. Nu heb ik recent een grote botsing gehad met mijn dochter van 24
Als zorgvader was ik altijd erg close met haar. Zij haalt haar puberteit ineens in en gooit er alle critiek ineens uit. Ik schrik me rot,sommige dingen zijn terecht en dat geef ik ook aan haar toe. Maar het doet erg pijn. Intussen hebben we weer contact hoor maar ik voel dat ik hier depressief op reageer. Mijn verstand en mijn vrouw mensen om me heen zeggen dat het goed is dat mijn dochter ook eens haar ongenoegen uit. Klopt! Ze is altijd best braaf en lief geweest dus dit lijkt een goede ontwikkeling! Ik moet dit gewoon verdragen weet ik. Dat lukt ook maar tegelijk heb ik een knagende ongerustheid lijkend op depressie. Tegen de dag opzien. Knoop in de maag, twijfelen veel mislukkingen in mijn leven zien terwijl er ook successen zijn etc
Ik heb hoop dat dit vanzelf overgaat. 
Ik ga wel anders om met mensen en gevoelens dan voorheen. Dit had ik ook toen zij uit huis ging 6 jaar geleden. Zijn er mensen die dit herkennen?

Geen herkenning hier maar ik kan me voorstellen dat het een lastige situatie voor je is. 
Misschien is het uiteindelijk goed voor jullie relatie dat het nu zo gaat en je dochter zich uitspreekt..
Heb je hobby's of manieren gevonden om met je emoties/gedachten om te gaan en ergens in te uiten? 
(muziek, natuur, kunst, sport?)
Lijkt me overigens niet zo gek als ze in de pubertijd best braaf is gebleven dat ze dat nu even "inhaalt".
Al word dat hopelijk niet té erg dan.

Hopelijk kunnen jullie wel met elkaar blijven praten
En kun jij je gevoel erover ergens kwijt

Sterkte