Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Roze bril


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 21-11-2018, 21:25 door Pascal85.)

Hallo

Ik ben Pascal, 33 jaar oud en heb twee weken geleden de diagnose chronische depressie gekregen. Het was alsof iemand een centimeter stof van mijn spiegel af poetste. Op eens viel het allemaal samen. Mijn slapeloosheid, de hoofdpijn, het negatieve wereldbeeld, de concentratieproblemen en de motivatiecrisissen maar vooral ook de uitlaatkleppen waar ik altijd voor 105% voor ging. Gitaar spelen betekende 5 uur per dag trainen, sporten betekende wedstrijdvechten, een theologische interesse een bediening in de pinkstergemeente en gezelschapspellen de Magic Grand Prix. Altijd bezig om niet alleen met mijn eigen hoofd te zijn.
 
Het probleem zit bij mij waarschijnlijk aan het gebrek van een roze bril. Om maar een stom voorbeeld te geven zie ik waar andere mensen een kerstboom met gezelligheid en familie associëren vraag ik me alleen af waarom mensen die niet in Jezus geloven zijn verjaardag vieren met een heidense boom. Maar dan met werkelijk alles: Chocoladeroomtaart is kinderslavernij met wat dode stiertjes, kleren kopen een humanitaire ramp, verjaardagen is vieren dat je een jaar minder lang hoeft, een doos eieren het bewijs dat er ergens weer wat pasgeboren mannetjeskuikens vergast of vermalen zijn en mijn werk is grondstoffen van derde wereld landen omzetten in overbodige luxegoederen.  Kort samengevat is boodschappen doen niet mijn hobby.

Die roze bril is waarschijnlijk verdwenen in mijn kindertijd. Om te ontsnappen aan een huiselijk geweld situatie ben ik al snel op straat gaan hangen en in kraakpanden gaan wonen. Als je voor je achttiende in een andere gemeente woont dan dat je staat ingeschreven heb je geen recht op een uitkering of hulp van bijvoorbeeld het Leger des Heils maar uit containers eten, drugs verkopen en winkeldiefstal was nog altijd vele malen beter dan plantenbakken naar het hoofd van mijn moeder gegooid te zien worden. Uiteindelijk afgekickt, aan werk en een huis gekomen en me van de ene uit de hand gelopen hobby in de andere gestort. Zo heb ik altijd gezorgd dat er iets was om mijn bed uit te komen ondanks de slapeloosheid en de somberheid.  

Zo lukte me het een vrij normaal leven te leiden tot mijn zusje aan de deur stond om te vragen of ik tegen mijn vader wilde getuigen. Na het dal dat daarop volgde moest alles anders. Ik moest iets goeds doen met mijn leven. De gitaar ging weg en ik ging omscholen om mensen met dementie te kunnen helpen, werd veganist en ging bij dierenrechtenorganisaties werken en begon alles te doen in een poging meer leed te voorkomen dan ik zelf aanricht. Mijn energie, stemming en slaap gingen alleen heel hard achteruit en na een mislukte zelfmoordpoging van mijn zusje besloot ik ook dat het niet meer ging zo.

Ik ben gestart aan zelfregie therapie met maandelijkse ondersteuning en dat gaat tot nu toe meestal goed. Het niet meer wegrennen, het echt werken aan een oplossing en niet meer hoeven liegen tegen vrienden die vragen hoe het gaat bevalt prima. Mijn vrijwilligerswerk is nu beperkt tot de enkele dag per week dat het aan school gekoppeld is, mijn Magic kaarten verkocht, probeer nu een uurtje per dag piano te spelen, heb Facebook en al mijn computerspellen al van mijn computer gehaald en ben nog lang niet klaar met schaven. Op deze week na is mijn slaap ook al van 4 naar 6 uur gegaan. Alleen helaas gaat het niet altijd goed, ik werk nog vier dagen in de week voor geld en daar raden ze me toch aan om te kijken of ik toch wat slaappillen achter de hand kan hebben voor noodgevallen maar verder is er een stijgende lijn. En er is een lieve jongedame aan de andere kant van het land waar ik heel de week naar uit kan kijken. Jammer dat ik deze stap niet vijftien jaar geleden gezet heb.
Antwoord

#2

(21-11-2018, 16:54)Pascal85 schreef: Alleen helaas in overleg met mijn werkgever van de vier dagen dat ik voor geld werk toch weer wat slaappillen achter de hand voor noodgevallen maar verder is er een stijgende lijn. 
Hallo Pascal,

Welkom hier.

Je verhaal is aangekomen, heftig man. Knap dat je jezelf hebt opgepakt en stappen in de goeie richting hebt gezet. Ik denk dat er best veel mensen zullen zijn die met afgunst kijken naar wat jij jezelf allemaal oplegt. Respect  Exclamation

Ik begrijp alleen bovenstaande zin niet. Is er wat weggevallen of ligt het aan mij?

groet en suc6 met alles,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Pascal85
Antwoord

#3

(21-11-2018, 19:08)Ray schreef: Ik begrijp alleen bovenstaande zin niet. Is er wat weggevallen of ligt het aan mij?

Hoi Ray. 

De tekst was daar inderdaad wat onduidelijk, ik heb dit even aangepast. Helaas gaat het nog niet altijd goed en tegen je baas vertellen dat je ziek bent omdat je al een paar dagen heel weinig geslapen hebt maar ondertussen aangeeft geen slaapmiddelen meer te nemen is natuurlijk niet handig. Nu heb ik maandag een gesprek met mijn psycholoog of ik weer wat pillen achter de hand moet houden of juist het huidige plan moet doorzetten. 

Bedankt voor je reactie:
Pascal
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Pascal85 :   • Ray
Antwoord

#4

Welkom Pascal,

Een heel verhaal! Goed bezig! 

Groetjes Zip
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Zip :   • Pascal85
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)