Hoi allemaal,

De meeste die mij van het forum wel een beetje kennen, weten dat ik het lastig vindt om mezelf te accepteren en daar een weg/balans in probeer te vinden. Maar ik ben er zelf van overtuigd, dat als dat balans niet gevonden wordt, er geen kans is voor mij om verder te kunnen in de maatschappij. 

Acceptatie is voor mij belangrijk zodat het geen dingen meer belemmert. Ik houd er niet van als mensen zeggen dingen een plekje te willen geven, omdat ik dat iets te kort door de bocht vind. Wat ik ermee wil stellen, is dat als je jezelf niet omarmt, je altijd tegen dezelfde punten aan blijft lopen. Dit weet ik uit ervaring, ik loop namelijk al echt jaren tegen een aantal hardnekkige punten van mezelf aan. 
Het accepteren van mijn dwangmatige persoonlijkheidsstoornis staat daarom op nummer een. En hoe ik dat invul, is verschillend. Zoals wel eens filosoferen over bepaalde dingen, hier luidt een voorbeeld: 

Relativeringstekst uit mijn gedachten:
Vergelijken met anderen dat kan ik maar al te goed. In mijn ogen is een ander altijd knapper, slimmer, en vooral beter in de omgang. Maar mezelf vergelijken met mensen zonder depressie is een oneerlijke strijd, want de kans dat ik mezelf daarboven stel is vrij klein. En dan moet ik soms maar eens denken, wat als die mensen die ik zo geweldig vind, nou ook mijn stoornissen zouden hebben? Hoe zouden die ermee om gaan? Nee.. dat weet ik niet. Omdat ik die mensen niet eens ken, en omdat ze daar ook niet over zouden praten. En daarom zijn wij depressieve mensen misschien nog wel ietsje sterker, omdat wij het lef hebben om over ons gevoel te praten. Wellicht anoniem in de meeste gevallen, maar het is een stap en het is alsnog een drempel. De kleinste dingen kunnen al een belemmering zijn, die wij keer op keer te lijf gaan om nog maar wat van de dag te kunnen en proberen maken. Dingen waar mensen zonder depressie niet bij stilstaan, staan wij wel bij stil en zijn we blij mee als we dat hebben gedaan. Zoals opstaan, wassen, een boodschap doen. Wij weten dat dit de gewone dagelijkse zaken zijn, alleen stagneert het bij ons wel eens. Des te knapper als we het te lijf gaan, omdat het voor ons iets lastiger is, en niet een vanzelfsprekend karweitje. 

Veel mensen snappen dit waarschijnlijk niet, of oordelen te snel. Laat je daar niet door kisten, ze weten wellicht niet beter of willen er niet aan. Dat is hun keus en zegt niks over jouw gang van zaken.



Bedankt voor dit podium, dit forum betekent veel voor mij. X

Hoi allemaal,

De meeste die mij van het forum wel een beetje kennen, weten dat ik het lastig vindt om mezelf te accepteren en daar een weg/balans in probeer te vinden. Maar ik ben er zelf van overtuigd, dat als dat balans niet gevonden wordt, er geen kans is voor mij om verder te kunnen in de maatschappij. 

Acceptatie is voor mij belangrijk zodat het geen dingen meer belemmert. Ik houd er niet van als mensen zeggen dingen een plekje te willen geven, omdat ik dat iets te kort door de bocht vind. Wat ik ermee wil stellen, is dat als je jezelf niet omarmt, je altijd tegen dezelfde punten aan blijft lopen. Dit weet ik uit ervaring, ik loop namelijk al echt jaren tegen een aantal hardnekkige punten van mezelf aan. 
Het accepteren van mijn dwangmatige persoonlijkheidsstoornis staat daarom op nummer een. En hoe ik dat invul, is verschillend. Zoals wel eens filosoferen over bepaalde dingen, hier luidt een voorbeeld: 

Relativeringstekst uit mijn gedachten:
Vergelijken met anderen dat kan ik maar al te goed. In mijn ogen is een ander altijd knapper, slimmer, en vooral beter in de omgang. Maar mezelf vergelijken met mensen zonder depressie is een oneerlijke strijd, want de kans dat ik mezelf daarboven stel is vrij klein. En dan moet ik soms maar eens denken, wat als die mensen die ik zo geweldig vind, nou ook mijn stoornissen zouden hebben? Hoe zouden die ermee om gaan? Nee.. dat weet ik niet. Omdat ik die mensen niet eens ken, en omdat ze daar ook niet over zouden praten. En daarom zijn wij depressieve mensen misschien nog wel ietsje sterker, omdat wij het lef hebben om over ons gevoel te praten. Wellicht anoniem in de meeste gevallen, maar het is een stap en het is alsnog een drempel. De kleinste dingen kunnen al een belemmering zijn, die wij keer op keer te lijf gaan om nog maar wat van de dag te kunnen en proberen maken. Dingen waar mensen zonder depressie niet bij stilstaan, staan wij wel bij stil en zijn we blij mee als we dat hebben gedaan. Zoals opstaan, wassen, een boodschap doen. Wij weten dat dit de gewone dagelijkse zaken zijn, alleen stagneert het bij ons wel eens. Des te knapper als we het te lijf gaan, omdat het voor ons iets lastiger is, en niet een vanzelfsprekend karweitje. 

Veel mensen snappen dit waarschijnlijk niet, of oordelen te snel. Laat je daar niet door kisten, ze weten wellicht niet beter of willen er niet aan. Dat is hun keus en zegt niks over jouw gang van zaken.



Bedankt voor dit podium, dit forum betekent veel voor mij. X

Hoi Shalin

Mooie tekst, zo is het ja. Jezelf vergelijken is menselijk maar je knapt er niet van op . Iedereen is anders en in sommige opzichten langer of breder. Het iets voor een ander betekenen is volgens mij wel belangrijk. Ook al lukt dat niet altijd. 
ja dit forum voelt ook voor mij een beetje als thuis. Belangrijk

Hoi allemaal,

De meeste die mij van het forum wel een beetje kennen, weten dat ik het lastig vindt om mezelf te accepteren en daar een weg/balans in probeer te vinden. Maar ik ben er zelf van overtuigd, dat als dat balans niet gevonden wordt, er geen kans is voor mij om verder te kunnen in de maatschappij. 

Acceptatie is voor mij belangrijk zodat het geen dingen meer belemmert. Ik houd er niet van als mensen zeggen dingen een plekje te willen geven, omdat ik dat iets te kort door de bocht vind. Wat ik ermee wil stellen, is dat als je jezelf niet omarmt, je altijd tegen dezelfde punten aan blijft lopen. Dit weet ik uit ervaring, ik loop namelijk al echt jaren tegen een aantal hardnekkige punten van mezelf aan. 
Het accepteren van mijn dwangmatige persoonlijkheidsstoornis staat daarom op nummer een. En hoe ik dat invul, is verschillend. Zoals wel eens filosoferen over bepaalde dingen, hier luidt een voorbeeld: 

Relativeringstekst uit mijn gedachten:
Vergelijken met anderen dat kan ik maar al te goed. In mijn ogen is een ander altijd knapper, slimmer, en vooral beter in de omgang. Maar mezelf vergelijken met mensen zonder depressie is een oneerlijke strijd, want de kans dat ik mezelf daarboven stel is vrij klein. En dan moet ik soms maar eens denken, wat als die mensen die ik zo geweldig vind, nou ook mijn stoornissen zouden hebben? Hoe zouden die ermee om gaan? Nee.. dat weet ik niet. Omdat ik die mensen niet eens ken, en omdat ze daar ook niet over zouden praten. En daarom zijn wij depressieve mensen misschien nog wel ietsje sterker, omdat wij het lef hebben om over ons gevoel te praten. Wellicht anoniem in de meeste gevallen, maar het is een stap en het is alsnog een drempel. De kleinste dingen kunnen al een belemmering zijn, die wij keer op keer te lijf gaan om nog maar wat van de dag te kunnen en proberen maken. Dingen waar mensen zonder depressie niet bij stilstaan, staan wij wel bij stil en zijn we blij mee als we dat hebben gedaan. Zoals opstaan, wassen, een boodschap doen. Wij weten dat dit de gewone dagelijkse zaken zijn, alleen stagneert het bij ons wel eens. Des te knapper als we het te lijf gaan, omdat het voor ons iets lastiger is, en niet een vanzelfsprekend karweitje. 

Veel mensen snappen dit waarschijnlijk niet, of oordelen te snel. Laat je daar niet door kisten, ze weten wellicht niet beter of willen er niet aan. Dat is hun keus en zegt niks over jouw gang van zaken.



Bedankt voor dit podium, dit forum betekent veel voor mij. X

mooi stukje tekst Shalin, het forum betekent voor mij ook een uitlaatklep, waar ik gevoelens en gedachten kwijt kan.

groet,
Run

Heel mooi verwoord Shalin, je bent er een heel stuk verder in dan ik op jouw leeftijd.
Zelf ben ik ook vaak aan het filosoferen over allerlei vraagstukken hopende dat het me een antwoord verschaft waardoor ik mezelf makkelijker kan accepteren.
Het is leuker om te doen zonder depressie, nu doe ik het vaak uit wanhoop en na elke vraag lijkt een nieuwe vraag te komen en tot echte antwoorden komt het uiterst zelden.
Ik denk dat nadenken voor iemand die depressief is vaak een hele pijnlijke bezigheid is, aangezien je door de depressie zelden in staat bent een positieve gedachte te formuleren en het vaak alleen maar meer pijnlijke emoties geeft.

Wat een mooie woorden Shalin. Fijn dat je ons een kijkje gunt in jouw proces. Dit kan een ander ook weer verder helpen in die van hem of haar. Dus ook jij bedankt voor jouw bijdrage hier op het forum!
Liefs