Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Relatie verbroken door depressie


#1

Hoi allemaal
Ik ben nieuw hier en momenteel radeloos. Ik zal proberen mijn verhaal helder te vertellen.
Ruim 6 jaar geleden kwam ik in contact met een man met wie ik een zeer goede klik had. Vanaf een maand of 6 dat we contact hadden vertelde hij me te lijden aan depressies en hij zat toen ook aan de anti depressiva. Hierdoor merkte ik dus wel in die tijd dat hij aan depressie leed maar door de medicatie bleef het redelijk rustig. Er waren geen extreme pieken en dalen.
Na verloop van tijd besloot hii geen medicatie meer te nemen en is zelf ineens gestopt. Ook met behandeling bij de psych. Al gauw begon hij voor mij (omdat ik het niet herkende en te weinig weet van depressies) zeer raar te doen. Van de ene op de andere seconde werd ik gedumpt via telefoontje. Geen uitleg....niets. enkel dat hij eeuwig alleen wilde zijn. Gehuild heb ik. Ik was kapot. Ik had het niet zien ankomen. Hij wilde geen enkel contavt meer maar na een week zocht hij weer contact. En spraken we weer af. Zo is het een hele tijd gegaan. Aanhalen....wegduwen. maar de periodes tussen en aanhalen en wegduwen werden steeds langer dus het leek beter te gaan en we kregen echt een relatie. Dat is nu 4 jaar geleden. Dat hii ons echt als relatie zag en het zo benoemde. We gingen weekendjes weg. Die fantastisch waren. Met niemand geniet ik zo als met hem. We delen dezelfde interesses. Genieten van dezelfde dingen. De sex was top. Kortom het was goed. Wel besloten niet samen te wonen want dat was teveel voor hem. Maar in de afgelopen 4 jaar kon hij nog steeds van gezellig naar compleet onbereikbaar gaan. En merdere keren gehoord dat hij het uitmaakte. Maar elke keer draaide dat weer terug. En de laatste 2 jaar waren de meest stabiele. Wel hoorde ik vaak dat hij een strijd leverde en het heel zwaar had. Eind vorig jaar maakte we een afspraak dat we dit jaar week op vakantie gaan met mijn zoontje en hij gaf aan meer tijd samen te willen. Dus ik dacht het gaat steeds beter met hem. 
Maar begin dit jaar wilde hij ineens niet meer tijd samen  dat kon hij niet aan. Ik ben daarover meerdere keren begonnen dat ik ervan baalde. HelemaL niet denkende aan het feit dat dit door depressie komt. Zoals ik zei...ik weet er te weinig van en kon me nooit voorstellen dat je je dierbaren wegduwt. Maar goed we gingen gewoon samen door. Dit jaar nog 2x lang weekend weggeweest samen en de vakantie geboekt. Ook boekte hij spontaan een weekend als cadeau voor mijn verjaardag later dit jaar. In april kreeg ik een lang audiobericht waarin hij aangaf in een constante strijd te zitten maar tussen ons zat alles goed en wij zouden er wel uit komen. Vorig weekend zijn we samen nog weggeweest met mijn zoontje. Hij leek heel ver weg toen maar nadien gaf hij het heel gezellig te hebben gevonden en leuk ons te zien. De afgelopem maanden echter was hij zeer snel kribbig. Leek ver weg. Kon snel boos worden. En eind april maakt hij het ineens uit. Ineens vond hij niks leuk wat we deden. Gevoel had hij niet. Maar nog geen week later zag ik hem en ik gaf aan goh onze vakantie gaat dat nog door. Geen antwoord....waarop ik zei ik boek wel wat anders en toen zei hij direct nee het gaat door. En daarna was onze relatie er gewoon weer na dat gesprek. Tot nu maandag. Hij was de hele dag al kribbig. Niks leek goed te zijn wat ik zei. Ik gaf aan goh ik hoor niks ben ik niet gewend etc. Toen kreeg ik een vrij geirriteerd bericht. En in de avond een audio app dat het uit was  zijn besluit staat vast. Hij vind dit beter voor mij. Vakantie gaat niet door. Hij kan geen relatie aan etc. Ik was gebroken na dit bericht. De zondag zei hij namelijk nog dat hii niet wilt dat onze relatie stopt. Duizenden keren gehoord dat onze momentjes het enige is waar hij voor leeft en zijn kinderen. Ik heb gereageerd met boosheid. Vooral vanwege het feit dat mijn zoontje zo verdrietig was dat hij niet meer de vakantie samen wil. Mijn zoontje is namelijk echt gek ook op hem. Ik heb dus in boosheid meerdere berichten gestuurd. Maar ook omdat dit niet beter is voor me. Ik was gelukkig hoe het was met hem. Ik wilde gewoon verder samen ondanks de depressies van hem. Boosheid en verdriet omdat ik zo vaak gehoord heb het zit goed wij komen er wel uit. Tot op de dag voor het bericht. Boosheid en verdriet dat eimand in een uur kan omslaan en zegt niks te voelen. Ik begrijp er geen moer van. Tot ik hier kwam en veel las. De stukjes begonnen op zijn plek te vallen en langzaam besef ik he het komt echt door depressie dat iemand zo wisselt. Nu spijt het me dat ik boos werd. Aan de andere kant denk ik ik heb ook recht op mijn emoties want dit is niet niks ook voor mij. Ik denk dat hij het heeft uitgenaakt omdat hij denkt me niet te kunnen geven wat ik verdien. Dat zei hij wel eens. Momenteel ben ik geblocked bij app. Maar in skype heeft hij me nog staan. Ik heb na hier gelezen te hebben wel nog laten weten aan hem in mail dat ik er ben voor hem als hij behoefte voelt te praten of gewoon even te zitten of whatever. Dat ik geloof in ons en dat ik hoop er samen uit te kunnen komen. Dat het me soijt zijn depressie nooit goed begrepen te hebben dor te weinig kennis van wat een depressie inhoudt. en dat ik van hem hou en dat hij de moeite waard is. Ook al zal het niet doordringen nu. Vanavond haal ik mijn spullen bij hem. Ik mag niet binnen komen maar ik hoop ergens dat hij als ik kom toch me even binnenlaat. Dat ik ergens merk dat we het toch wel gaan redden. Ik heb vaker exact zo gehoord dat zijn besluit vast staat. I probeer mijn dingen gewoon te doen en door te gaan maar het is zo zwaar. Ik mis hem  zijn stem horen. Zijn arm im me heen. Even kletsen. Alles. Ik probeer er niet aan te denken maar de gedachtes gaan non stop door. Ik hoop hier wat steun te vinden. Misschien advies wat te doen. Ik heb geen contact meer gezocht omdat ik denk dat ik te veel druk heb gelegd maar misschien heeft iemand tios hoe het contact te kunnen herstellen. Wat kan ik doen....wat moet ik vooral laten. Alles is welkom. Want ik ben radeloos. Voel me zo op
Antwoord

#2

Als ik jouw verhaal lees, Butterfly, dan denk ik dat de nood op dit forum hoog is. Niet alleen om een luisterend oor te vinden, maar ook om op zoek te gaan naar mensen waarbij er uitkomsten waren. Waarbij er misschien een nabeschouwing wordt gegeven. En dat ontbreekt hier jammer genoeg wel een beetje. Ik snap het wel. Eens de relatie helemaal over is of hij wordt weer opgebouwd dan is de nood misschien minder groot om dit met het forum te delen. Er is een uitweg (hoe triest of hoe gelukkig ook) en dan kun je dat delen met iemand of wil je dat juist met niemand delen. Maar Butterfly, heel veel mensen zitten hier met hetzelfde probleem. Je houdt vast aan een persoon, die je onvoorwaardelijk graag ziet. Maar door een depressie kan die persoon dat niet meer.
Op andere delen van het forum kun je de verhalen van Leeuwin en Positiva lezen. Zij hebben nog steeds een relatie terwijl het vaak ook aan zijden draadje heeft gehangen. Andere mensen zijn dan weer zelf depressief en kunnen je beter uitleggen hoe je partner zich voelt. Daar leer je ook heel veel uit.

Zelf kan ik zeggen dat ik al een jaar alleen ben, Butterfly. Mijn vriend vertrok op 6 juni 2016. Wij waren samen van november 2000. Geen kinderen, maar 9 jaar samen geweest toen we nog thuis woonden, 6 jaar samen gewoond op een appartement en meer dan drie jaar verbouwd aan ons droomhuis. Mijn vriend heeft er 9 maanden gewoond (het huis van zijn grootouders nota bene) en hij is vertrokken. Sindsdien hebben we nog contact (sporadisch en meestal vanuit mijn initiatief), maar het is al zo ver dat ik ons huis heb gekocht (gelukkig is dat gelukt). Geen al te positief verhaal dus en ik hoop natuurlijk ook nog steeds op een herkansing. Of moet ik het zo niet noemen. Mijn vriend woont sinds 6 juni 2016 terug bij zijn ouders en zei eerder genezen te zijn, maar is dat zeker niet...

Probeer je sterk te houden, hoe moeilijk dat ook is. Maar laat huilbuien ook toe. Probeer hier steun te zoeken, te vinden en als je daar zin in hebt: lees dan veel over dit onderwerp. Soms kan dat ook te veel zijn en dan doe je dat beter niet. Het komt erop neer om een persoonlijke weg te vinden (wat niet altijd makkelijk is). Ik heb al over liefde gelezen, over depressie, ik schrijf hier ook vaak, maak teksten, ga intensiever sporten,... Soms doet dat enorm veel deugd, anderzijds lokt dat soms enorm veel emotie uit. Wijs jezelf vooral niet met de vinger en laat jezelf helpen! Door ouders, door vrienden, door een psycholoog, door pen en papier, door een forum, het kan allemaal...
Antwoord

#3

Register or login to view the content
Antwoord

#4

Dit nog eens opnieuw lezen helpt mij ook terug wat vooruit, waarvoor dank Positiva. Ik fietste daarjuist naar mijn ouders en ik werd voorbij gestoken door een bekende auto. Mijn vriend claxonneerde en zijn hand ging omhoog. Wat was dat weer even lastig... Waar gaat hij naartoe, met wie,... En ik heb hem intussen ook alweer bijna twee weken niet gezien. Ook niet gesproken want ik hou het bij even sms- en facebookstilte...

Maar wat je zegt: vraagt niet over hoe hij zich voelt, hoe hij slaapt... Dat moet ik ook in het achterhoofd houden. Ik vind dat moeilijk om dat het gesprek dan voor mij niet over de essentie gaat, maar hij kan nu toch niet over de essentie praten... Dus misschien kan ik deze tip in de toekomst nog toepassen. Al duurt het hier natuurlijk heel lang. Mijn vriend is al een jaar weg en hij heeft nog nooit twijfel over zijn beslissing uitgesproken. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat hij misschien niet twijfelt, maar kom, ik mag ook niet naïef zijn. Ik hoop alleen  maar ... Smile
Antwoord

#5

Bedankt voor de reacties. Het is fijn om te lezen hoe anderen ermee om gaan en het geeft me steeds meer inzicht.
Gietje zoals je zegt....een eigen weg zoeken. Dat is wat ik momenteel probeer zo goed en kwaad als het gaat. Ik probeer mijn dingen gewoon te doen. Gister had ik het heel zwaar en veel huilbuien gehad maar ik probeer steeds om daar niet in te blijven hangen en in mijn achterhoofd te houden dat dit door een ziekte komt. Ik wil mezelf okk niet verliezen en ben zelf ook vrij gevoelig. Ik praat veel...lees hier veel. Soms lees ik bewust niks omdat het teveel emoties triggert
@positiva je woorden geven me zeker advies. Ik denk dat ik toch iets veel gepushed heb door onwetendheid. Heb me schuldig gevoeld maar het is ook niet makkelijk om hiermee om te gaan zeker ook omdat ik echt veel te weinig wist van depressie. 
Gisteravond heb ik wat spulletjes gehaald. Toen ik aankwam had ik verwacht meteen weg te moeten maar dit ging niet zo. Hij vroeg eigenlijk meteen hoe mijn doktersafspraak was gegaan de ik had gister. Dit was voor mij een positief teken dat hij toch aan me heeft gedacht en ergens toch nog in zijn gevoel kan komen. Daarna hebben we nog bijna anderhalf uur gepraat. Beetje over van alles.ik zag wel aan hem dat hij echt heel ver zit. Ik zag letterlijk hoe down hij was. Hij gaf ook aan mijn mail te hebben gelezen en heeft daar niet afwijzend op gereageerd. Ik had een mail gestuurd en inderdaad aangegeven dat ik er ben voor hem. Heel veel van hem houd en hij me altijd mag benaderen. Geen druk gelegd of eisen gesteld. Gewoon enkel aangegeven dat ik in ons geloof en hij de moeite waard is om voor te vechten en dat ik er ben wn hij me gelukkig maakt (hij denkt altijd dat ik beter af ben zonder hem en hij me tekort doet). Op gegeven moment gaf hij aan heel moe te zijn en te willen slapen. En als ik wilde smsen of iets was ok. Dus ik zal dat wel doen maar met mate. Op de manier zoals je zegt. Toen ben ik gegaan en kreeg toen 2x een kus. Ook dat ervaarde ik als een postief teken. Nee we zijn er nog niet maar iets in me zegt dat het goed kan komen met tijd en geduld. En dat is moeilijk. Ik zou het liefst nu lekker met hem zijn zoals altijd. Maar ik besef dat hij het niet kan opbrengen nu. Dus ik doe maar zoveel mogelijk ook gewoon mijn eigen ding nu.
Antwoord

#6

Klinkt goed Butterfly! Ik help je hopen dat deze stijgende lijn zo doorgaat. Maar het lijkt me wel verstandig (misschien niet nu, maar later) dat hij weer hulp gaat zoeken. Want hij heeft nu geen hulp of medicijnen toch?
Antwoord

#7

Nee momenteel heeft hij geen vorm van hulp. Ik heb voorzichtig gevraagd gister of hij hulp zou willen maar het antwoord was nee. Hij denkt dat dat niet helpt. Ik heb maar even niet doorgevraagd omdat hij echt heel diep zit momenteel. Medicatie wil hij niks van weten door in verleden veel bijwerkingen daarvan te hebben gehad. Ik denk dan soms wat is erger....bijwerkingen of door zo een dal gaan waarbij iemand enkel nog aan het overleven is in plaats van echt leven. Maar ik ga dit nog wel eens voorzichtig aankaarten. Ik denk dat het nu niet het moment is. 

Ik vroeg me af....toen je na 2 weken weer een berichtje stuurde kreeg je toen ook gelijk weer reactie van je partner? Of kwam dat pas later. Toen je weer wat vaker een berichtje stuurde?
Antwoord

#8
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-06-2017, 18:06 door Madeliefje.)

Hoi Butterfly


Ik als depressieve zijnde denk dat je vriend meer mankeert dan een depressie 

Door een depressie kun je alles heel zwart zien maar dat wisselvallige past er niet echt bij.
En steeds aantrekken / afstoten ook niet.

Zolang hij geen behandeling wil veranderd dit dus ook niet en moet je je afvragen of deze relatie voor jou goed is.
Juist omdat dit jullie hele relatie al speelt en niet opeens begonnen is.

Ik wordt ook altijd boos als iemand zich niet wil inzetten om beter te worden.
Ondanks dat ik afgelopen winter rare gedachten had en de realiteit zelfs een beetje kwijt was draaide het in m'n hoofd niet alleen om mezelf maar ook om de mensen om me heen. Zeker mijn kinderen.
Vooral voor hen kon ik het niet maken om er een eind aan te maken en heeft mijn man de crisisdienst gebeld met mijn toestemming.

Mijn eerste gedachte is dat hij misschien een persoonlijkheidsstoornis heeft. Dat aantrekken en afstoten past er erg goed bij.

Ook wanneer iemand depressief is blijft hij/zij voor een gedeelte toch echt aanspreekbaar op bepaald gedrag .

Ik slik momenteel heel wat medicatie  en  heb ik blijvende bijwerkingen.
Vooral de droge mond en vieze zoute smaak  zijn echt hinderlijk.

Maar zo diep zitten zodat ik alleen maar kan denken dat het niet meer goed komt, de suïcidale gedachten en het gevoel dat je door een matte glaswand naar de mensen om je heen kijkt zijn veel en veel erger.

Ik zou natuurlijk boom het liefst geen pillen slikken maar de kans dat het een keer echt helemaal fout gaat is zonder pillen heel reëel.
Antwoord

#9

Dat wisselvallige is er bij mijn partner ook niet, hij is heel duidelijk. Geen energie voor een relatie, geen energie meer voor mij. Nu al een jaar. Maar ik lees wel veel vaker hier dat de partners wel afstoten en aantrekken. Mijn vriend is op dat gebied meer een uitzondering... Maar misschien zijn er hier wel meer mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Daar heb ik niet echt zicht op...
Antwoord

#10

Beste madeliefje

Bedankt voor je reactie. Ik weet niet of er meer speelt of zoiets als een persoonlijkheidsstoornis. Ik weet dat de diagnose depressie gesteld is door een arts. Hij is wel een aanzienlijke tijd in behandeling geweest en heeft medicatie gehad. Hij is daar zelf plots mee gestopt (vond zijn arts geen goed plan). Maar in die tijd begon dus het aantrek en afstoot gedrag (toen de medicatie werd gestopt). Met het aanhalen en afstoten bedoel ik zeg maar dat in goede periodes hij mij altijd bij zich heeft gewild en uit dat hij van me houdt en gek op me is en onze momenten hem positieve kracht geven. en in periodes dat hij in een diep dal gaat sluit hij zich af en wil dan geen contact omdat hij dan geen relatie aankan. Dan is hij ook heel kil en dan ineens ziet hij de relatie ook anders.
Ik heb tot nu nooit echt gelezen hoe anderen deze situatie en ziekte beleven en meemaken....tot ik hier kwam en toch redelijk veel las van partners die contact verbreken. Aangeven geen relatie aan te kunnen etc. 

Ik hoop dat hij hulp gaat zoeken maar zo niet zie ik het somber in.

Ook heb ik hem regelmatig horen zeggen dat hij soms zelfs blij is als zijn kids weer naar huis gaan. Hij wil ze heel graag zien maar hij heeft daarna weer complete stilte om zich heen nodig. 

Wat ik momenteel heel moeilijk vind is dat hij zo kil tegen me lijkt. Ik hoor niks meer. Maar we hadden elke dag contact. Ik hoorde vaak hoe erg hij geniet van alles en van mij en dat hij me niet kwijt wilt en onze relatie niet kwijt wilt. Dus alles voelt heel dubbel voor mij nu. Ik heb zoveel vragen maar kan ze niet stellen. Ik durf ook even geen contact te zoeken uit angst dat ik hem teveel push. 

Pffff.....het is moeilijk. Ik vind het heel erg dat hij zich zo voelt maar ik moet nu ook even op mezelf passen en mijn kind.

Vandaag schijnt de zon dus ik ga proberen daarvan te genieten.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  relatie Started by misterj
1 Replies - 336 Views
29-03-2023, 21:06
Laatste bericht: Feline
31-10-2022, 22:16
Laatste bericht: Vide
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,360 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm
08-08-2022, 20:40
Laatste bericht: J@n
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
05-03-2022, 13:13
Laatste bericht: Mabel
09-11-2021, 19:06
Laatste bericht: Mabel
28-07-2021, 12:15
Laatste bericht: MaryO
  Date heeft depressie Started by Mel80
4 Replies - 1,196 Views
21-07-2021, 14:44
Laatste bericht: Positiva
  Na de depressie...tips? Started by Saray
2 Replies - 916 Views
20-06-2021, 00:00
Laatste bericht: YoungR



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)