Hoi allemaal,
Ik heb hier al eerder een bericht geplaatst. Mijn (ex)vriend is al een aantal maanden depressief. In het begin kon die daar nog enigszins over praten en zeggen dat die van me hield en dat het niet aan mij lag. Wel zag ik natuurlijk de signalen steeds meer en het werd allemaal steeds minder. Hij ging mij buitensluiten, hij zei ik voel niets meer. Mijn gevoelens zijn vlak. Zelfs heeft die een keer gezegd dat zijn ziel dood is.
Ik heb mij goed ingelezen in een depressie en zoveel mogelijk adviezen gevolgd. Dus kortom: mezelf aanpassen, aanpassen, aanpassen. Hem laten weten dat ik er voor hem wil zijn en dat ik wacht op hem.
Dat betekende ook dat hij soms weekenden af zei (we zien elkaar alleen in het weekend).
Dus we zagen elkaar om de week... maar elke keer als ik hem zag dan werd het allemaal minder. Hij zag mij gewoon niet staan.
Ik zei elke keer tegen mezelf: geduld hebben en het komt weer terug.

Nu was ik er het afgelopen weekend, probeerde alles weer rustig te houden. Gewoon samen tv kijken, rustig aan doen dus. 
Ik vroeg hem nog of het zo voor hem werkte. Ja zei die. En dat die weinig over ons nadacht op het moment.
Ik naar huis met een enigszins gerust gevoel.. maandagochtend krijg ik een berichtje met “ik heb over ons nagedacht, vanavond bellen we”.
Die dag duurde ontzettend lang! En savonds belde we.... hij zei vrij snel: ja ik wil er mee stoppen! Ik doe jou pijn en ik voel niks voor je nu. Ik vroeg is het een time out of echt over? Het kwam nogal uit de lucht vallen.
Het is over, maar ik wil wel contact houden en je gewoon blijven zien en ook je ouders... hoe verwarrend is dit en waarom stelt hij dit voor?

Ik gaf aan dat ik het erg vervelend vond dat ik dit via de telefoon te horen kreeg en dat ik hem graag face to face erover wilde spreken.
De 2 dagen daarna zocht die veel contact en had ook wat ideeen voor ons om in de toekomst nog te kunnen doen (uitjes en andere dingen).. ik twijfel hier natuurlijk over en gaf er geen echt antwoord op.
Maar toen ik de vraag stelde of ik mijn spullen dit weekend op kon komen halen om het af te sluiten; kregen we ruzie. Ik legde te veel druk en hij wilde rust. Gisteravond weer beetje ruzie gehad omdat die me weer negeerde.
Zolang ik over koetjes en kalfjes praat, gaat het Goed.

Echter ik zit nu dus met veel vragen. 
Maakt hij het uit omdat het hem te veel is? We hadden echt een hele fijne relatie. Hij zegt ook nu nog steeds ik hou heel veel van jou...maar het gaat nu niet.
Maar als ik vraag of we op elkaar wachten dan zegt die ik ga je niet aan het lijntje houden. Ik kan dat niet beloven. Maar dan denk ik weer: ik ben het dus niet waard om op te wachten? 
Ik heb er zoveel aan gedaan om hem een goed gevoel te geven, en dan krijg je alsnog de deksel op je neus.

Vandaag wilde die overigens weer geen contact want hij wou rust. Maar eerlijk gezegd; ik word moe van dat we altijd maar moeten doen wat voor hem goed voelt. 
Ik krijg het nieuws via de tel te horen en kan nu niets afsluiten, kan er niet face to face met hem over praten. Dit vreet me op en ben zelf een wrak nu. 

Wie heeft tips? En moet ik nog hoop hebben dat dit ooit goed komt? Ik hou zoveel van deze man....

Hallo Aardbei88,

Ik zou zeker de hoop niet verliezen.
De ene keer zegt hij dit, een dag later weer wat anders.
Ik begrijp wel dat hij zo'n harde mededeling via de telefoon uitspreekt. Hij is op dit moment niet bij machte om dat face to face met je te bespreken.
Tijdens mijn depressie isoleerde ik mij volledig, wilde niemand spreken, nam de telefoon niet op, beantwoorde ook geen appjes of mail.
Een diep leeg gevoel, waarbij angst en paniek, machteloosheid, schaamte, het gevoel hopeloos tekort te schieten een hoofdrol speelden.
Het feit dat er ruzie ontstond toen je meldde dat jij je spullen kwam ophalen zegt mij genoeg. Het roepen over stoppen met de relatie is een noodkreet uit onmacht en schaamte. 


Punt is Aardbei, je kunt nu niets doen om hem een goed gevoel te geven. Hij is depressief en dat is een heftige periode.
Ik begrijp wel dat je wat begrip van hem wil, wat dit allemaal met jou doet. Dat lukt hem niet in deze fase. Moeilijk voor je.
Dan de bekende dooddoener, ga eerst goed voor jezelf zorgen, hoe moeilijk ook. Neem wat afstand, laat het initiatief zoveel mogelijk bij hem.
Laat hem weten, als je dat nog op kunt brengen, dat je er voor hem bent als hij wil praten.
Ik heb tijdens mijn depressie ook veel geroepen naar mijn partner, vooral omdat zij druk op mij bleef uitoefenen, dat werkte voor mij hoe goed bedoeld dan ook averechts. Ik had een kort lontje en werd snel boos. Tegelijkertijd schaamde ik dood.

Stel je vragen. Schrijf hier gerust van je af. We zijn er voor je.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hallo Aardbei88,

Ik zou zeker de hoop niet verliezen.
De ene keer zegt hij dit, een dag later weer wat anders.
Ik begrijp wel dat hij zo'n harde mededeling via de telefoon uitspreekt. Hij is op dit moment niet bij machte om dat face to face met je te bespreken.
Tijdens mijn depressie isoleerde ik mij volledig, wilde niemand spreken, nam de telefoon niet op, beantwoorde ook geen appjes of mail.
Een diep leeg gevoel, waarbij angst en paniek, machteloosheid, schaamte, het gevoel hopeloos tekort te schieten een hoofdrol speelden.
Het feit dat er ruzie ontstond toen je meldde dat jij je spullen kwam ophalen zegt mij genoeg. Het roepen over stoppen met de relatie is een noodkreet uit onmacht en schaamte. 


Punt is Aardbei, je kunt nu niets doen om hem een goed gevoel te geven. Hij is depressief en dat is een heftige periode.
Ik begrijp wel dat je wat begrip van hem wil, wat dit allemaal met jou doet. Dat lukt hem niet in deze fase. Moeilijk voor je.
Dan de bekende dooddoener, ga eerst goed voor jezelf zorgen, hoe moeilijk ook. Neem wat afstand, laat het initiatief zoveel mogelijk bij hem.
Laat hem weten, als je dat nog op kunt brengen, dat je er voor hem bent als hij wil praten.
Ik heb tijdens mijn depressie ook veel geroepen naar mijn partner, vooral omdat zij druk op mij bleef uitoefenen, dat werkte voor mij hoe goed bedoeld dan ook averechts. Ik had een kort lontje en werd snel boos. Tegelijkertijd schaamde ik dood.

Stel je vragen. Schrijf hier gerust van je af. We zijn er voor je.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert!

Bedankt voor je reactie. Hopelijk gaat nu alles weer redelijk met je.
Van me afschrijven werkt enigszins wel, alleen mijn gedachten gaan alle kanten op. Hij heeft het uitgemaakt, in een normale situatie ben je dan zo snel mogelijk weg bij diegene. Maar nu; is het toch een beetje anders. Ik vind het ergens wel vervelend dat hij mij niet wilt zien nu om er face to face over te hebben, maar wat jij aangeeft. Hij kan het waarschijnlijk niet opbrengen. 
Het knaagt ook aan mij dat hij keuzes voor mij maakt. Dus ik geef aan dat ik hem de ruimte wil geven om aan zichzelf te werken, maar hij zegt ik wil je niet op me laten wachten want dat verdien je niet.. dan denk ik: ben ik het dan niet waard om ook op te wachten?
Voor de rest is ons contact nu oppervlakkig, zodra ik me terugtrek: krijg ik weer een lief bericht. Stuur ik een lief bericht, dan trekt die zich terug. Kortom, het werkt niet. Hij zegt ook meerdere keren dat die in de war is.
Ik vroeg hem wat ik precies tegen de mensen om me heen moest zeggen. Toen zei hij: zeg maar dat ik in de war ben... 
toen gaf ik aan, dan lijkt het alsof we tijdelijk uit elkaar zijn? Kreeg ik geen reactie op.... 
nogmaals dank voor je reactie!

Hallo Aardbei,

Dank voor het vragen, het gaat inderdaad een stuk beter met me.
Je schrijft:
Dus ik geef aan dat ik hem de ruimte wil geven om aan zichzelf te werken, maar hij zegt ik wil je niet op me laten wachten want dat verdien je niet.. dan denk ik: ben ik het dan niet waard om ook op te wachten?
Dan begrijp je misschien het brein van iemand met een forse depressie nog niet helemaal. Hij vindt op dit moment dat hij het niet waard is dat er iemand op hem wacht. Dat je nu denkt ben ik het niet waard om op te wachten, mag natuurlijk, je mag je zo voelen. Maar het is natuurlijk niet de waarheid. Hij geeft nog veel om je, maar kan er nu niet mee om gaan. Hoe zie jij dit?

Groet, Bert

Hallo Aardbei,

Dank voor het vragen, het gaat inderdaad een stuk beter met me.
Je schrijft:
Dus ik geef aan dat ik hem de ruimte wil geven om aan zichzelf te werken, maar hij zegt ik wil je niet op me laten wachten want dat verdien je niet.. dan denk ik: ben ik het dan niet waard om ook op te wachten?
Dan begrijp je misschien het brein van iemand met een forse depressie nog niet helemaal. Hij vindt op dit moment dat hij het niet waard is dat er iemand op hem wacht. Dat je nu denkt ben ik het niet waard om op te wachten, mag natuurlijk, je mag je zo voelen. Maar het is natuurlijk niet de waarheid. Hij geeft nog veel om je, maar kan er nu niet mee om gaan. Hoe zie jij dit?

Groet, Bert

Hoi Bert, 

Weer bedankt voor je reactie! En fijn dat het beter met je gaat. Zeker in deze tijd is het fijn als jezelf een beetje met beide voeten op de grond staat.
Ik neem je advies zeker mee, maar het is heel moeilijk om het zo te zien. Ik wil het geloven dat die nog veel om me geeft en mij de moeite vindt. Maar de laatste dagen is het bot en kil contact. Hij is mij uit zijn systeem aan het wissen en daarna is die klaar voor een gesprek. Waarschijnlijk omdat die geen emotie meer wilt tonen. Terwijl ik nog in afwachting ben voor de definitieve afsluiting.
Ik had ook enorm veel geduld toen we nog samen waren, maar dat geduld is een beetje op geraakt toen die ineens zei dat het over was.

Hallo Aardbei,

Het is enorm moeilijk om met een mens met een depressie om te gaan. Hij zegt dingen die de ander diep kunnen kwetsen.
Relaties lopen hier ook soms op stuk. Dat je geduld op is kan ik goed begrijpen, het trekt je leeg. Iedere dag contact met elkaar is dan niet altijd helpend en kan je tot de grond toe afbreken. Soms is het dan nodig om zelf een grens te stellen uit zelfbehoud. Hoe die grens er uit ziet kun jij natuurlijk alleen zelf bepalen.
Natuurlijk doet dat pijn, maar het is denk ik tijd om ook aan jezelf te gaan denken. Hoe denk jij hier over?
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hallo Aardbei,

Het is enorm moeilijk om met een mens met een depressie om te gaan. Hij zegt dingen die de ander diep kunnen kwetsen.
Relaties lopen hier ook soms op stuk. Dat je geduld op is kan ik goed begrijpen, het trekt je leeg. Iedere dag contact met elkaar is dan niet altijd helpend en kan je tot de grond toe afbreken. Soms is het dan nodig om zelf een grens te stellen uit zelfbehoud. Hoe die grens er uit ziet kun jij natuurlijk alleen zelf bepalen.
Natuurlijk doet dat pijn, maar het is denk ik tijd om ook aan jezelf te gaan denken. Hoe denk jij hier over?
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert,
Heb met hem gesproken. We gaan het de komende weken rustig afronden. Zien elkaar nog 2 keer en daarna nemen we een time out.
Hij zegt ik sluit niets uit voor de toekomst, maar die belofte wil ik maken. Omdat hij niet weet of zijn gevoel nog terug komt.
Het is aan mij of ik daar op ga wachten, maar ik houd zoveel van deze man. Dat ik dat waarschijnlijk onbewust toch doe.
Bedankt voor het geven van andere inzichten. Wat advies vanuit de andere kant is toch wel enorm fijn

Hallo Aardbei,

Je bericht klinkt wat rustiger, wat meer in balans, er is een keuze gemaakt.
Er blijft voor jou natuurlijk nog wel een stuk onzekerheid over, maar het voelt goed dat jullie elkaar even de ruimte geven. 
Het haalt de druk er vanaf, waardoor jullie allebei weer wat tot rust kunnen komen. 
Blijf hier gerust schrijven, ik hoor het graag.

Groet, Bert