Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Relatie met jouw ouders


#61
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-06-2020, 10:44 door Mabel.)

Hallo allemaal, 

Hier zo ongeveer hetzelfde.Onveiligheid in een afhankelijkheidsrelatie   Maar daar heb ik geloof ik al over geschreven.  Bij mij kwam er nog mishandeling bij en het niet adequaat ingrijpen van een moeder. En pesterij en uitsluiting op de school, waar ook niet adequaat op gereageerd werd, laat staan gezien. Maar dat is volgens mij niet het hoofdeuvel.  Dat is toch het geen oog hebben voor wat een kind nodig heeft, emotioneel tekort en wantrouwen. 
Meer last  van zoals Bert ook schrijft, v a n alles wat er NIET was. 

(Ik ben dan ook heel benieuwd naar de vertaling van het boek van jonice webb.  Dit soort ervaringen vallen onder de noemer CEN, Childhood emotional neglect.   Maar dat had ik ook al geschreven)
 
Hee Jorin,  goed dat je er weer bent in dit topic! En Bert, fijn dat je ook meeschrijft! 

Liefs!

Hoi Alais, 

Hmm borderline kenmerken,  heb ik ook 'officieel" . 
Ik weet niet of het dat is, hoeft niet persé.  
Activiteiten als n wandeling plannen helpt gewoon de dag door te komen en kunnen een kleine  verrassing opleveren in de zin van dat je achteraf denk, het was toch ff oké  op momenten . 
En ik heb toch een slang gezien, en het was er mooi. 
En soms is er ook geen ene bal aan. Maar goed , dan ben je wel een uur of twee verder al met al. 

Heb wel ontdekt dat het vooral samen met iemand n stuk beter is. Beetje kijken en leuteren en ondertussen beweeg je ook nog. Het is simpel en goedkoop. Tegenwoordig probeer ik ook s wat nieuwe stukken te ontdekken met wisselend gezelschap.  
En ik ben dan buiten in de natuur , weg uit de stadsdrukte.

Ook ik ben soms boos op mezelf en mn depressiviteit. Schiet ik uiteraard geen bal mee op. 
Ik kan mezelf niet dwingen tot het ervaren van zingeving, plezierigheid en weet ik veel wat.  Het is er soms effe en dan weer helemaal niet. Ben soms al heel content als ik alleen al niet ergens vreselijk tegen op zie.
Wat dat betreft is soms het mindfulness achtige oordeelvrije zijn een uitkomst. Ik loop hier gewoon, heb geen verwachting , soms is t prima, soms valt het tegen , als het echt klote is, ga ik sneller naar huis. Volgende x beter,  mischien. 
De druk er af halen. 


Liefs, Mabel
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Mabel :   • Alais, Jorin
Antwoord

#62

Hallo Alais,

Ik ben inderdaad zo'n vijf jaar geleden het gesprek aangegaan met mijn zus. Er was over en weer veel herkenning, we zijn beiden buitenkinderen geworden, we wilden zo weinig mogelijk thuis zijn. Er is tijdens één van die gesprekken wel iets wonderlijks gebeurd. Ze barstte op enig moment in huilen uit, ze had een uitzending gezien over wat het met je doet als je een ongewenst kind was, zij herkende mij daarin. Nu heb ik mij nooit een ongewenst kind gevoeld en vandaag nog steeds niet. In een notendop, mijn moeder werd door artsen dringend geadviseerd geen kinderen meer te krijgen, maar daar dacht mijnheer pastoor heel anders over. Mijn moeder is toen toch zwanger geraakt van mij, wat tijdens de gehele zwangerschap een enorm spanningsveld opleverde.
Na die gesprekken is mijn band met mijn oudere zus veel beter geworden.
Antwoord

#63
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-06-2020, 15:31 door Jorin.)

(26-06-2020, 10:10)Mabel schreef: Hallo allemaal, 

Hier zo ongeveer hetzelfde.Onveiligheid in een afhankelijkheidsrelatie   Maar daar heb ik geloof ik al over geschreven.  Bij mij kwam er nog mishandeling bij en het niet adequaat ingrijpen van een moeder. En pesterij en uitsluiting op de school, waar ook niet adequaat op gereageerd werd, laat staan gezien. Maar dat is volgens mij niet het hoofdeuvel.  Dat is toch het geen oog hebben voor wat een kind nodig heeft, emotioneel tekort en wantrouwen. 
Meer last  van zoals Bert ook schrijft, v a n alles wat er NIET was. 

(Ik ben dan ook heel benieuwd naar de vertaling van het boek van jonice webb.  Dit soort ervaringen vallen onder de noemer CEN, Childhood emotional neglect.   Maar dat had ik ook al geschreven)
 
Hee Jorin,  goed dat je er weer bent in dit topic! En Bert, fijn dat je ook meeschrijft! 

Liefs!

Hoi Mabel,
Ik moet zeggen dat als ik even een paar dagen niet kijk, dan vind ik het vaak wel lastig een topic nog te volgen en te reageren. Een gesprek gaat soms zo allerlei kanten uit dat ik het overzicht verlies.
Daarnaast natuurlijk alles in m'n hoofd waar ik zelf op dat moment mee bezig ben haha. 
Zat nu terug te denken aan het topic van Shalin over HSP.
Want ik denk zelf dat het bij mij een combi is van Childhood emotional neglect en karakter. Ik ervaar emoties dieper, eerder last van spanning tussen mensen, zachtaardig karakter, behoefte aan duidelijkheid en uitleg. En doordat dat niet gezien is of niks mee gedaan werd ontstond er een probleem, want als kind merkte ik alleen dat ik anders was en dat dit niet handig was of pijn deed. Doordat ik niet wist hoe hiermee om te gaan werd ik erg onzeker.

Antwoord

#64

Hoi Mabel,

Is Childhood emotional neglect hetzelfde als emotionele verwaarlozing in de Nederlandse literatuur?

Groet, Bert
Antwoord

#65

Hoi Bert,

Ik denk dat dat inderdaad overeenkomt zo ongeveer.
Ik lees en verwerk informatie niet graag in Engels. Dus ik ben benieuwd naar de in september uit te komen vertaling.  Het is ook met name die vorm van verwaarlozing die een sterke aanwijzing lijkt  te zijn voor het ontstaan van angst / depressie op latere leeftijd.   
Dus ik ben benieuwd. Het is het eerste boek wat ik ben tegengekomen wat specifiek daar over gaat .
Ik lees graag om toch iets wijzer te worden van mezelf,  hoe ik toch n beetje beter in mn vel zou kunnen komen te zitten. 

Liefs!
Antwoord

#66

Hoi Spruit, 

Met mn zus heb ook weleens ergens over gesproken, meer die is 11 jaar ouder en was met 15 het huis uit. 
De rest is gewoon niet aanspreekbaar, of zeer solidair met ouders. Ik kan er niets mee en  heb nauwelijks contact.  Er is geen onderling begrip of wederzijds herkenning. 

Liefs, Mabel
Antwoord

#67

Mijn partner had een slechte band, en uiteindelijk helemaal geen band meer met zijn vader. Dit vanwege lichamelijke en geestelijke mishandeling. Ik wist dat hij zelfs niet bij zijn crematie mocht komen. Met zijn moeder had hij een goede band. Zijn zus heeft echter met beiden geen contact momenteel. Zij vindt dat moeder de kinderen had moeten beschermen tegen vader. Mijn partner zag dat toch anders. Hij zei altijd: je moet het in die tijd plaatsen. 50 jaar geleden ging je niet zo makkelijk bij je man weg. Dan had je niets meer. Voor beide meningen valt wat te zeggen.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Jorin
Antwoord

#68

Dit topic doet me toch wel veel, ik word er heel verdrietig van. 


Hoe erg is het dat je als mens zoveel pijn en verdriet ervaart, omdat je in je jeugd iets is ontnomen of onthouden. 
Ik had jullie allemaal een liefdevol en veilig thuis gegund, waar er oog is voor je kwetsbaarheid en je mag zijn wie je bent... 

Zelf kom ik ook uit een gezin waar het me qua materieel aan niets ontbrak, maar qua liefde en aandacht was er weinig. 

Mijn moeder vond het belangrijk om altijd boven haar kinderen te staan en niet kwetsbaar te zijn, mijn vader heb ik vaak verdacht van autisme, hij was heel erg intelligent, maar van emoties leek hij weinig te snappen. 
Op school ging het helemaal niet zo goed met me, ik zat bijv. vaak op de wc mijn lunch te eten, omdat ik niet de kantine in durfde. Mijn ouders hadden daar geen oog voor en vroegen er trouwens ook helemaal niet naar. Ik werd steeds stiller en thuis kwam meer ruzie, terwijl ik niets liever wilde dan dat ze op mijn golflengte kwamen en een veilig gesprek met me aan gingen. Ik wilde zo graag dat ze echt oog hadden voor mij en mijn kwetsbaarheid, maar dat kwam nooit.

Ze vonden mij ook een hele lastige puber, iets wat ik nooit echt heb begrepen. Ik was niet echt lastig, maar omdat ik gewoon echt bang voor ze was, durfde ik niets te zeggen en deed ik dingen stiekem. Als ze me het gevoel hadden gegeven dat ik veilig was, was het zo anders geweest. Maar no way dat ik ze te dichtbij liet komen, dat was veel te gevaarlijk. 

Op mijn 18e was een beetje de doodsteek, toen mijn moeder vroeg hoe ze mij het huis uit moest krijgen. Ik zei dat ze mn huur maar moest betalen en ze hebben daarna hun handen van me af getrokken (zo zeiden ze dat zelf later eens). Ik ben gaan geloven dat als je ouders niet van je houden en je er niet bij willen hebben, wie dan wel? Dan moet je wel heel waardeloos zijn... 

Ik heb 3 zusjes, waarvan 2 op mijn ouders lijken (praktisch en emoties zijn eng) en goed terecht zijn gekomen. Mijn andere zusje en ik hebben erg geworsteld met het leven. Helaas zijn we zo verschillend dat een vriendschap er niet in zal zitten en ook communicatief kunnen we elkaar niet vinden. 
Ik heb me als tiener erg eenzaam gevoeld en ook later voelde het altijd alsof ik er niet bij hoorde. Ik was de oudste en ik denk ook dat die rol het niet makkelijker voor me heeft gemaakt. 

Vaak denk ik wel aan hoe anders mijn leven er uit had kunnen zien als ik me thuis veilig en geliefd had gevoeld, maar dat gaat nooit gebeuren... Hoe graag ik het ook zou willen veranderen, helaas is dit gewoon wat het is...
~Luctor et emergo~
Antwoord

#69

(25-10-2020, 21:16)Nana86 schreef: Dit topic doet me toch wel veel, ik word er heel verdrietig van. 


Hoe erg is het dat je als mens zoveel pijn en verdriet ervaart, omdat je in je jeugd iets is ontnomen of onthouden. 
Ik had jullie allemaal een liefdevol en veilig thuis gegund, waar er oog is voor je kwetsbaarheid en je mag zijn wie je bent... 

Zelf kom ik ook uit een gezin waar het me qua materieel aan niets ontbrak, maar qua liefde en aandacht was er weinig. 

Mijn moeder vond het belangrijk om altijd boven haar kinderen te staan en niet kwetsbaar te zijn, mijn vader heb ik vaak verdacht van autisme, hij was heel erg intelligent, maar van emoties leek hij weinig te snappen. 
Op school ging het helemaal niet zo goed met me, ik zat bijv. vaak op de wc mijn lunch te eten, omdat ik niet de kantine in durfde. Mijn ouders hadden daar geen oog voor en vroegen er trouwens ook helemaal niet naar. Ik werd steeds stiller en thuis kwam meer ruzie, terwijl ik niets liever wilde dan dat ze op mijn golflengte kwamen en een veilig gesprek met me aan gingen. Ik wilde zo graag dat ze echt oog hadden voor mij en mijn kwetsbaarheid, maar dat kwam nooit.

Ze vonden mij ook een hele lastige puber, iets wat ik nooit echt heb begrepen. Ik was niet echt lastig, maar omdat ik gewoon echt bang voor ze was, durfde ik niets te zeggen en deed ik dingen stiekem. Als ze me het gevoel hadden gegeven dat ik veilig was, was het zo anders geweest. Maar no way dat ik ze te dichtbij liet komen, dat was veel te gevaarlijk. 

Op mijn 18e was een beetje de doodsteek, toen mijn moeder vroeg hoe ze mij het huis uit moest krijgen. Ik zei dat ze mn huur maar moest betalen en ze hebben daarna hun handen van me af getrokken (zo zeiden ze dat zelf later eens). Ik ben gaan geloven dat als je ouders niet van je houden en je er niet bij willen hebben, wie dan wel? Dan moet je wel heel waardeloos zijn... 

Ik heb 3 zusjes, waarvan 2 op mijn ouders lijken (praktisch en emoties zijn eng) en goed terecht zijn gekomen. Mijn andere zusje en ik hebben erg geworsteld met het leven. Helaas zijn we zo verschillend dat een vriendschap er niet in zal zitten en ook communicatief kunnen we elkaar niet vinden. 
Ik heb me als tiener erg eenzaam gevoeld en ook later voelde het altijd alsof ik er niet bij hoorde. Ik was de oudste en ik denk ook dat die rol het niet makkelijker voor me heeft gemaakt. 

Vaak denk ik wel aan hoe anders mijn leven er uit had kunnen zien als ik me thuis veilig en geliefd had gevoeld, maar dat gaat nooit gebeuren... Hoe graag ik het ook zou willen veranderen, helaas is dit gewoon wat het is...

Ik herken wel wat je zegt qua materieel niks te kort, maar verder... Vervelend is dat, nu een tekort dat niet op te vullen is. Allerlei zelfhulpboeken, familieopstellingen, enz... En eerlijk is eerlijk, elke hulpbron brengt me wel iets verder! Niets is dé oplossing, maar t wordt beter, minder pijnlijk.
Antwoord

#70

Mabel

Ik ga meestal veel lezen erover. Over parentificatie specifiek zal ook wel het een en ander te vinden zijn. Mischien levert het je info op over behandelopties, gespecialiseerde hulpverleners etc. 
Maar goed, ik kan me ook mezelf ook gek maken met al die onderzoeken en info en nog steeds geen stap vooruit komen. 


Heel herkenbaar Mabel,
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)