Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Relatie met jouw ouders


#31

Klinkt goed spruit! 
Wat knap dat je je zelf er zo uit trekt.
 Wat schilder je? Lijkt me wel moeilijk als je dat allemaal alleen doet, of is dat inmiddels verandert? 

Alais, 

Mij ouders hebben denk ik beide een trauma, mijn  ma voornamelijk van Wo2 , de armoede en de evacuaties. En ze was ongewenst kind, en werd veel aan haar lot overgelaten. Mijn pa is na WO2 nog opgeroepen voor dienstplicht in nl Indië destijds.  Daar heeft ie wel wat opgelopen, (al vertelde hij graag over de mooie dingen). Beide  hebben door Wo2  ook geen lagere school kunnen afronden.  Het waren wat angstige mensen die voornamelijk in een klein wereldje van voornamelijk familie en buurt leefden,  tussen gelijken,  kleine wereld en kansarm.  
Of er een  overdraagbaar trauma in zit weet ik niet, ze hebben het niet  uitgedragen , meer de wetenschap dat het leven nou eenmaal ellendig geploeter was en je het moest doen zoals t hoorde en voor ons soort nou eenmaal niet veel weggelegd was. We moesten wel weten dat het allemaal veel erger kon. We hadden tenminste eten en en konden nog naar school. Daarmee kon je beter werk krijgen  etc. Het leek allemaal veel  over werk en geld te gaan. Aangezien alle kinderen problemen hadden met functioneren terwijl ze wel meer kansen hadden leidde bij hun tot boosheid, frustratie en onmacht. Er hing altijd spanning. 
Ik trok me graag in boeken en studie terug. En was blij met de komst van tv, dat gaf wat uitzicht op een andere en grotere wereld buiten de dorpsgrenzen. Want wij kwamen niet veel verder dan dorp en familie. 

Groetjes, Mabel
Antwoord

#32

Spruitje, wat goed dat je jezelf beter voelt door je op fijne dingen te richten. Mij lukt het momenteel niet.

Mabel, mijn vader heeft ook in Indië gezeten indertijd. Hij wilde er nooit iets over vertellen, inderdaad alleen maar leuke dingen. Het heeft hem veel gedaan en hij is er nogal verbitterd van geraakt. Dat  heeft zijn weerslag wel gehad op het gezin. Hij heeft wel eens een gesprek gehad met een psychiater, maar daar is hij weer mee gestopt want 'hij was niet gek'. Zo dacht men indertijd. Jammer.
Het draaide bij ons ook altijd over werk en geld. Echt arm waren we niet maar het was ook geen vetpot. Veel nadruk lag op goed zijn voor je medemens, niemand lastig vallen, je plicht doen. Geen enkele notie dat er er ook leuke dingen zijn in het leven. We deden ook nooit 'leuke dingen' met het gezin. Behalve verplicht wandelen in de buurt op zondag na de kerk, allemaal met tegenzin. Ik heb er een hekel aan wandelen aan overgehouden. En daarover heb ik dan weer een schuldgevoel omdat wandelen goed voor je is.
Hoe gaat het met jou?

Groetjes,
Alais
Antwoord

#33

Wauw Spruit, 
Dat is knap en zeer gedetailleerd! Exposeer je ook?
Of doe je het puur en alleen voor jezelf?
Ik lees dat je vader de fijnigheid vroeger ook niet bepaald heeft meegekregen. Mischien is het ook wel n generatieding  , oorlog , armoede , ziekte, veel kinderen . Kinderen die later als ouder ook weer tekortschieten of zelfs beschadigen.

Alais, 
We hebben veel overeenkomsten in de voorgeschiedenis.  Och die kerk, ja die was ik nog vergeten..  op zondaģochtend... 
Qua leuke dingen met t gezin: wij gingen 1 x per jaar naar n pretpark , en we liepen 1 x p.j over de kermis. Mijn ouders hadden geen tijd/geld e.d.  
(Maar dit was al meer dan de buren deden).
Goede of fijne  dingen waren voor hun kunnen eten op gezette tijden , kletsen met familie( denk ik ?)
Begrijpelijk dat wandelen geen fijne associaties oproept bij jou. Ik heb bevoordeeld al negatieve associaties bij het woord werk. Omdat het allemaal daar over ging en ik toch echt niet de indruk kreeg dat iemand er ook maar enig plezier in had, eerder iets wat je enorm graag moest willen, anders was je ook slecht of zo, maar waar iedereen gebukt onder ging en waar geen ontsnappen aan leek. 
Pff .. waar je allemaal niet mee opgescheept word.

Met mij gaat t de afgelopen dagen minder. Veel teveel alleen, de dagen maar zien door te komen.
Proberen wat aan mn verhuisideeen te doen , maar het gevoel dan weer hebben dat dat ook zinloos is , er nooit iets zal veranderen, onzekerheid slaat toe, concentratie verslechterd. Etc etc. 
Het wanhopig wat moet ik toch in godsnaam in dit leven. Zoiets. 
Nou tja, niets nieuws dus. 
Bij jou ook weer minder begrijp ik?

Liefs, Mabel
Antwoord

#34

Hi Mabel,
Het gaat bij mij ook niet lekker inderdaad. Ik weet ook niet wat ik met dit leven aan moet. Er zijn periodes dat ik me daar niet druk over maak, dan gaat het wel. Maar steeds dringt die vraag zich weer op en daar word ik heel onrustig van.
Als ik het goed begrijp heb je nu ook geen werk meer. Maar heb je dat wel leuk gevonden en mis je dat? Je hebt een negatieve associatie met het woord werk, zodoende vraag ik me dat af. Ik mis werken wel. Toch een stukje zingeving.

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#35

Hallo Alais, 

Nee , ik weet ook niet meer wat ik met het leven aanmoet. Dat weet ik al heel lang niet meer.
Ik heb n  Iva uitkering..( is permanente wia)   Dat is met mijn klachten een zegen , maar op andere fronten weer niet. Betaling is namelijk toch n goede stimulering en n stok achter de deur. 
Nu is de motivatie om vrijwillig dingen te doen afhankelijk van leuk/zinnig /structuur, wat levert t je op . Maar dat is met depressiviteit toch moeilijk te doen, je ervaart die dingen immers moeizaam..  Maar een baan volhouden met mijn klachten en goed genoeg functioneren lukt ook niet. 
En zoals tegenwoordig gangbaar is, met passie en overtuiging etc. dat is al helemaal  niet te doen .
Zoiets heb ik dus van huis uit al helemaal niet meegekregen. Dat is niet ontwikkeld.
Het is allemaal nogal terug te voeren op de vraag: 
Waar doe ik het allemaal voor? 
Voor mezelf, is dan een gangbaar antwoord,( en er is ook niemand anders om het voor/mee te doen, een paar die het nog iets kunnen schelen)  maar dat ' zelf'  is ook n samengeraapt moedeloos iets.
Tja, dus ik nam mij voor om maar alles te doen om iets aan mn klachten te doen , en dat doe ik dan ook maar maar dat kan ik toch moeilijk de zin van mn leven , invulling noemen. 
Pfff. 


Liefs, Mabel
Antwoord

#36

Hoi Mabel,

Toch fijn dat je die uitkering hebt, hoef je in ieder geval niet verplicht te solliciteren en je hebt een inkomen. Bij mij is de WIA drie keer afgewezen. Werken op zich is denk ik goed voor ieder mens. Geeft structuur en als het mee zit zingeving. Ik heb nu al 10 jaar niet meer structureel gewerkt en kan het me nu ook niet meer voorstellen. Vooral dat proces van solliciteren waarbij je tegenwoordig inderdaad zoveel passie moet tonen. Bah. Doe gewoon.
Het is 3 uur geweest en ik weet niet wat ik nog moet vandaag. Ben al even buiten geweest,  het is drukkend warm, straks weer donderbuien geloof ik. Wat doe jij vandaag? Hou je de bank gezelschap  Wink ? Ik heb inmiddels een gat in de bekleding van het vele zitten. Heb het kussen maar omgedraaid.

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#37

Hallo Alais, 

Ik heb veel gewandeld tvandaag, deels met n vriend. Ook boodschappen gedaan en moest naar tandheelkundige afspraak  
Morgen eerst emdr , en edan nog een wandelgesprek met iemand  van het wijkteam.
Vrijdag paardrijden  en ?
Weekend : ?
Wat voor vrijwilligerswerk doe je eigenlijk Alais?


Tjee Spruitje, 

Nee als je werk vernield word,  daar heeft dus niemand trek in! Slecht is dat zeg. 

Mijn ouders waren (na de kleutertijd) ook niet erg fysiek ingesteld.  Mijn ouders deden ook geen activiteiten met ons. Het naar bed brengen deed mn broer, evenals bijv. naar t parkje of zoiets.
Ze hadden gewoon ook geen tijd. Door al dat gewerk geen fut meer over ook.  Spijtig allemaal, denk dat de hele situatie voor niemand goed was.

Liefs, Mabel
Antwoord

#38

He Spruitje, ik heb je laatste bericht helemaal gemist. Hoe is het nou mogelijk dat je werk is vernield? Wie doet zoiets en waarom? Gelukkig heb je je daardoor niet laten weerhouden gewoon door te gaan.
Wat betreft activiteiten met ouders, ik heb er geen herinnering aan, behalve het verplicht wandelen na de kerk op zondag. Ik heb een foto waarop ik met mijn moeder aan het dansen ben. Zij deed wel wat moeite kennelijk. Bij mijn vader stonden 'uitjes' altijd onder spanning. Alsof je het leuk MOEST vinden. En dat lukt dan natuurlijk niet. Geknuffeld werd er ook niet (dat ik me kan herinneren) en dat mis nog steeds.

Hi Mabel, goed dat je hebt gewandeld, ik moet worden mee gesleurd om het zover te laten komen. Ik doe van alles vrijwillig. Morgen weer in een Ronald MacDonald huis. Gastvrouw heet dat, maar komt neer op veel schoonmaken, wassen, strijken en zo. Het is vooral leuk omdat ik dat normaal samen met iemand doe waar ik goed contact mee heb. Momenteel doen we door corona de diensten alleen en dat is een stuk minder leuk.
Daarnaast werk ik mee aan een project op Velehanden.nl. Dat doe ik thuis, online. Er zijn verschillende projecten. Ik hou me bezig met de digitalisering van notariële akten van het Amsterdams archief. Dat lijkt stoffig maar in die tijd (18e eeuw doe ik nu) werd alles bij een notaris vastgelegd, burenruzies, overspel, ongewenste zwangerschap, reisverhalen van de VOC. Ook saaie dingen natuurlijk, maar het gaat om de krenten in de pap en ik ben weer even bezig.
En dan ben ik nog secretaris van de Vereniging van Eigenaren.
Het lijkt heel wat, maar het vult de dagen toch niet voldoende. Morgen in ieder geval iets te doen en verder maar zien. Ik denk liever niet verder dan morgen.
Ik hoop dat emdr je gaat helpen morgen. Vrijdag paardrijden, doe je dat elke week? En kan je daar dan wel van genieten?

Ben blij dat er weer wat acitiviteit is hier op het forum. Heb er veel steun aan.

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#39

Hallo Alais,

Wat goed dat je dat allemaal doet!  Dan kun je toch nog redelijk functioneren lijkt me en ook op eigen initiatief , thuis, online. . Wat i s je beroep eigenlijk? 
Ik heb in d e jeugd en daklozrnzorg gewerkt , het laatste als schuldhulpverlener.

Ik rij paard op maandag en vrijdag. Via de WMO. Ik kan ook gebruik maken van de logeeropvang op dat terrein, als nodig ,met n soort strippenkaart.
Deze vorm van zorg gaat goed. Ik zocht iets wat me nog goed deed en wilde vaker het huis uit. Er zitten niet allerlei doelen aan vast,  het is verzorgd en ik hoef me gewoon te laten sturen, het vereist niet allerlei initiatief, maar het mag wel. 
Ik vind paardrijden wel bijzonder. Ik ben lerende. 
Soms geniet ik ervan, soms vind een les niet heel boeiend. Een enkele keer ben te slecht er naar toe om te gaan.  Het is groen, bosrijk, ik vind dieren en natuur wel ok om me heen.  
En het is ook fijn iets te doen wat geen bal met rest van mijn leven van doen heeft.  
Dus dit is wel  succesvol. Ik mag het ook gewoon fijn hebben, zoiets. 

Liefs, Mabel
Antwoord

#40

Hoi Mabel,

Redelijk functioneren, tja. Daartoe dwing ik mezelf, uit plichtbesef en omdat ik nog steeds hoop ergens voldoening (zingeving) van te krijgen. Soms lukt dat, maar nu alweer een tijd niet. Ik weet niet waar dat aan ligt. Mijn beroep heeft geen naam. Ik heb een opleliding tot secretaresse gedaan en ben in de softwarebranche terecht gekomen in diverse functies. Ik denk wel eens was ik maar verpleegster of zo, dan is het duidelijk. Nou ja, wel gevarieerd dus en het was best leuk zo lang als het duurde.
Ik was ook met de wmo bezig, om hout te bewerken, leek me wel leuk. Maar toen kwam corona.
Een vriendin van mij deed ook schuldhulpverlening. Ik was soms verbaasd over de verhalen die ze vertelde. Vond je het wel boeiend?
Fijn dat je gemiddeld wel kan genieten van paardrijden. Ik heb er ooit op een gezeten, bedrijfsuitje, geen goede introductie vrees ik. Maar ik heb ook niet veel met dieren. Vind ze leuk, maar op een afstand.
Heb jij een huisdier?


Hi Spruitje,
Je verhaal over het timmeren doet me eraan denken dat ik altijd spijkers en zo op straat opraapte voor mijn vader. Die hield ook wel van knutselen. Dat vond hij wel grappig of zo.
Moest je verplicht meehelpen met timmeren? En dan ook nog uitgekafferd worden (zo'n woord zou mijn vader ook gebruiken). Kennelijk zit je ook met opgekropte woede. Is die vooral op je vader gericht? Ik ben vaak kwaad op mezelf en de hulpverlening. Heb de laatste week of zo ook last van pijn in mijn hoofd, nooit eerder gehad. Vooral 's nachts, ook raar. En dan links bij mijn slaap, een stekende pijn. Wat voor hoofdpijn heb jij?
Mijn vader was ook best behulpzaam nadat we uit huis waren, maar het bleef praktisch. Helpen met schilderen of zo. Ik miste altijd het echte contact en dat is er nooit van gekomen. Ik ben niet boos op mijn vader, of mijn moeder, ze deden wat ze konden, dat weet ik wel zeker. Alleen jammer dat er later nooit over gepraat kon worden. Hoe was je moeder? Had je daar een beter contact mee toen je thuis woonde?

Lieve groet,
Alais
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)