Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Relatie met jouw ouders


#21

Als ik alle verhalen zo lees,  overvalt me gewoon n triest gevoel. Het lijkt zo hopeloos als alles maar word doorgegeven , al die beschadigingen en hun gevolgen.  .
Tot er ergens n kink in kabel komt, en ketting van ellende breekt.  (Familieopstellingen?)
Nu geef ik geen leven door, ik ben er niet aan toegekomen een kinderwens te ontwikkelen, prima,
Maar ik zou de schade toch graag afwerpen. 

Gister een eerste emdr sessie gehad,  best bijzonder. Ik hoop dat het gaat werken. Of me op het minst op een spoor zet.

Liefs!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Jorin
Antwoord

#22

Hi Mabel,

Het is inderdaad triest, he?  Ik wist al vroeg dat ik geen kinderen wilde, omdat ik het een veel te grote verantwoordelijkheid vond.
Ik hoop van harte dat emdr je gaat helpen. Hou je ons op de hoogte?

Liefs,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord

#23

Ja Alais, 

Ik had ook jong  geen kinderwens. Ik vond het gezinsleven zo onaangenaam, t  leek me gewoon  absoluut niet iets om na streven, als ik t leven van mn moeder zag, en  t gedrag van haar kinderen. Ik zag er absoluut het nut niet van in. Laat staan wat er nou fijn aan was. Heb mn ouders ook verweten dat ze mij op de wereld hebben gezet , was dat nou zo een goed idee , als je al 4 kinderen hebt, die moeilijk kan opvoeden, een te klein huis, re weinig geld.  Maar dit is nog de generatie die maar traditioneel kinderen bleef krijgen, voorbehoedsmiddelen waren niet doorgedrongen. 
Ik kom ze nog steeds tegen, mensen die vinden dat je het leven een geschenk moet vinden, er blij mee moet zijn, dankbaar naar je ouders.  
Hadden ze het me van te voren gevraagd , had ik er netjes voor bedankt. 
Hoe dan ook, ik ben er nou eenmaal. 

Verder dacht ik laat ik eerst zelf maar s iemand vinden die eens voor mij zorg en aandacht heeft, mischien valt het dan ook door te geven.  Misschien dat je t leven dan door wil geven .
Maar tja,  zo werkt dat niet ( in mijn geval) , mijn relaties waren ook geen succes. 
Toch vind ik soms schokkend als mensen om mij heen zwanger blijken, in volle overtuigiing, met voldoende vertrouwen in zichzelf, relatie, de wereld en de toekomst. 
Hoe doen ze dat? Hoe voel je je dan ?  Ik heb dat vertrouwen helemaal niet!   Gewoon ook nooit gehad. 
Dat is het euvel, niet dat ik kinderloos ben.

Liefs, Mabel
Antwoord

#24

Hoi Alais en Mabel,

Ik begrijp jullie wel. Ik twijfel zelf ook. Ik denk dat ik best een goede en lieve moeder zou zijn, maar ik gun het niemand om zo te worstelen met het leven en depressie. Daarnaast vind ik ook dat er al teveel mensen op de wereld zijn. 

Wat moedig dat je weer met therapie bent gestart Mabel, hoop dat de EMDR je wat positieve verandering brengt!

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jorin :   • Alais
Antwoord

#25

Hi Mabel,

Kinderloos zijn is voor mij ook niet het euvel. Voor mij is het vooral zinloosheid. Elke dag wakker worden met dat gevoel. Uiteindelijk verzin ik dan wel iets om te doen (of niet), maar dat is dan alleen een afleiding van dat zinloze gevoel. Genieten doe ik er doorgaans niet van. Er zijn wel periodes dat ik me a.h.w. kan verzoenen met mijn leven en van kleine dingen kan genieten, maar dat is altijd tijdelijk. En waarom dat zo is, ik kan er de vinger niet op leggen. Heel frustrerend.
Ik las laatst een draadje op dit forum over de zin van het bestaan (https://www.depressie-forum.nl/Topic-zin...et+bestaan). Dat eindigde 2 jaar terug of zo. Ik zou wel willen weten hoe anderen hierover denken en of dat uberhaupt iets is waar ze mee worstelen.

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#26
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 13-06-2020, 21:51 door Jorin.)

Bedankt Alais, ik vind het ook een interessant topic. Een aantal namen kan ik mij nog herinneren, ben echt benieuwd hoe het nu met hen is.. En Bert, joehoe hoe gaat het momenteel met jou? 

Ja ik worstel zeker met zingeving. Denk dat als je depressief bent je daar automatisch over gaat denken. Als je geluk en afleiding ervaart, sta je hier minder snel bij stil. Dan is het ervaren van plezier voldoende om voor te leven.
Er is ook een naam voor: existentiële depressie
Maar in principe is een dertigers dilemma of midlifecrisis ook een milde variant hiervan naar mijn bescheiden mening.

"Uiteindelijk verzin ik dan wel iets om te doen (of niet), maar dat is dan alleen een afleiding van dat zinloze gevoel" 
Zo voel ik het ook.
Ik zei deze week nog tegen mijn psycholoog: "Als ik afleiding heb dan gaat het wel, maar zodra ik stil zit, even niks te doen heb, dan voel ik mij gelijk down."
Een doel hebben is fijn en denk dat het zorgen voor kinderen ook zeker zin aan je leven kan geven. Dus in die zin zou het ook juist kunnen helpen, maar een hond nemen lijkt mij dan veiliger.


Lieve Spruitje,
Pff wat moet jij je onveilig gevoeld hebben als kind.
Dat gun je niemand zo'n jeugd. 
Ik vind het echt sterk van je dat je zo positief eindigt! Doet mij denken aan deze "Als je altijd in de achteruitkijkspiegel kijkt, zie je niet wat er voor je gebeurt"

Ik ga nog even verder met lezen van het topic.
Groetjes!

Antwoord

#27

Spruit, 

Wat n doffe ellende allemaal. Niemand is er bij jullie goed uitgekomen. Dat herken ik ook wel.  Ik zat zelf trouwens  ook op een lagere school waar ik  onveilig was. Echt rot is dat, je bent niet veilig waar je hoort , en je kan niet ontsnappen. Zelf zat ik erg veel bij de buren, tot irritatie van mijn moeder, maar daar hoorde ik weer niet. 
Knap dat je het toch goed met jezelf lijkt te vinden.


Alais, Jorin, 

Zingeving is voor mij ook een heikel punt. Om nou alleen maar dingen te doen omdat het moet , om d at je bezig moet zijn, omdat het afleid, om de tijd door te komen.... omdat je anders nog depressiever word etc..
Bij depressie is altijd structuur en activering , mij helpt dat niet.  Het werkt alleen maar als i k me daartoe ook in staat voel, dus niet heel slecht er aan toe ben. 
Maar ik kan dat ook geen zingeving noemen. 
Zingevend , ik ben er nog niet over uit wat dat voor mij is.  Wel iets in relatie tot anderen .  Wat het dan gelijk weer ingewikkeld maakt. 
Zinloosheid ervaar ik zeker,  op een existentiële wijze ook. Er was n filosoof die mijn beleving hieromtrent omschreef als existentiële gebrokenheid. Ik kan echter niet meer terughalen wie , maar ik herkende me er erg in. 

Liefs, Mabel
Antwoord

#28
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-06-2020, 13:02 door Alais.)

Hallo allemaal,

Ik zal op het onderwerp zingeving reageren  bij het topic https://www.depressie-forum.nl/Topic-zin...et+bestaan. Om het overzichtelijk te houden ;-).

Spruitje, jij was dus ook de jongste van het gezin. Dat geldt meen ik voor meer van ons. Of dat iets betekent in relatie tot depressie weet ik niet, maar het viel me op. Ik vind het knap van je hoe je ermee omgaat, het beste ervan kan maken. Ben je van jezelf positief ingesteld? Dat moet haast wel.
Antwoord

#29

Ik vind het knap Spruitje ,  hoe breng je jezelf dan in een betere stemming , wat doe je dan bijv? 
Ik had ooit n wrl discipline denk ik, maar die is n beetje zoek geraakt ergens.. petfectionisme had ik ook wel, maar ik ga voor goed goed genoeg, en met behoud van een goede relatie bij samenwerking. 

Schade in de familie: 
Ouders: oorlogstraumas, verwaarlozing , armoede.
Broer: alcoholisme, persoonlijkheidsstoornis, depressie 
Zus: last van dwang
Broer: persoonlijkheidsstoornis en depressie
Broer: gegeneraliseerd angststoornis  depressie,  morbide obesitas,  binge eating, overleden
Ik:  cptss, depressie, angsten, persoonlijkheidsstoornis. 

Dus zo.

Liefs!
Antwoord

#30

Blij te horen, Spruitje, dat perfectionisme bij jou een positieve uitwerking heeft. Het helpt mij ook wel in bepaalde situaties en het heeft me inderdaad ook discipline bijgebracht, en doorzettingskracht. Dat geldt voor iedereen denk ik die hier mee leest en schrijft. Anders hadden we het al opgegeven.

Wat mij meteen opvalt, Mabel, is het oorlogstrauma van je ouders, allebei? Mijn vader had een oorlogstrauma (achteraf gezien), is als kind emotioneel verwaarloosd en ook in armoede opgegroeid. Er is recent gesuggereerd dat zijn trauma op mij is overgegaan. Ik weet niet goed wat ik daarvan moet denken, maar het heeft zijn weerslag wel gehad op ons gezin. Zoals Spruitje zei: een militairistisch bewind. Geen fysiek leed (gelukkig), maar wel emotioneel.
Mijn moeder heeft van haar vader wellicht een milde vorm van depressie overgenomen. Haar vader was echt depressief en heeft een zelfmoordpoging gedaan.
Wat de schade bij mijn zus is weet ik niet, ze wil er niet over praten. Dat zegt al genoeg denk ik.
Bij mij is de schade depressie, persoonlijkheidsstoornis (borderline) en suicidale gedachten.
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)