Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Relatie met jouw ouders


#11
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 10-06-2020, 14:26 door Jorin.)

(10-06-2020, 10:51)Mabel schreef: Hallo Jorin, 

Ik geloof dat uit het ACE onderzoek bleek dat bij 60% van alle ggz cliënten er sprake was van nare jeugdervaringen. ( pin me er niet op vast, die artikelen zijn op internet te vinden) . 
Word dan ook gezien  als n voedingsbodem voor allerlei stoornissen en problemen  later. (Onveilige hechting).
Alleen neemt de ggz dit niet zo erg mee in haar behandelingen., er worden vooral gevolgen en geen oorzaken behandeld. Soms word er niet eens naar geïnformeerd. 
Zo word regelmatig een borderline diagnose gesteld , waar het onbehandelde ptss betreft.  Bij beide is sprake van een ontregeld stresssysteem, en kunnen emoties  moeilijk te hanteren zijn.  En daar kun je ook flink depressief van worden bijv. 
Maar het is onhandig om dan  iemand alleen voor depressie of borderline te behandelen. En te benaderen. 

De onderzoeken geven niet zo specefiek aan wat er aan te doen is.   Mischien het boek van Jonice Webb, maar die heb ik dus nog niet gelezen.
Hoe verander je de negatieve inprint van een slechte jeugd in je hersenen,  hoe  herprogrammeren je je zelf.  Ik wou dat ik het wist.!
En bij iedereen werkt t weer anders.
Het boek trauma sporen van b van der kolk,  geeft een heel goede uitleg hoe dit alles in elkaar zit.  
Maar biedt ook geen oplossing  die voor iedereen werkt. 
Genoemd worden o.a. 
Emdr, lichaamsgerichte behandelingen, neurofeedback, yoga, bewegingsvormen waarbij je je afstemt met anderen (synchronisatie) , massage ook.  Familieopstellingen achtige therapie. 
Praattherapie en medicatie zijn niet het hele verhaal meer.

Of iedereen met een depressieve kwetsbaarheid  een slechte relatie met hun ouders heeft , denk ik persoonlijk niet. Er zijn ook zuiver biologische oorzaken en er gebeurt na de jeugd ook nog wel het een en ander. 

De reden dat ik mijn moeder bezoek , is voornamelijk schuldgevoel/het gevoel dat dat moet/hoort, een goed genoeg dochter willen zijn. . Ook hou ik wel van haar, het is mn moeder, ik heb geen andere , al heb ik in die zin niets bij haar te halen.
Ook wil ik dat de laatste jaren van haar leven goed genoeg zijn, en daar een bijdrage aan leveren, voor zover ik dat kan opbrengen.  
Dus ik probeer toch 1 soms 2 x mnd te gaan, en het niet langer dan 2/3 uur te laten duren , wat ook lastig is, ze kan niet goed alleen zijn geloof ik, en heeft er geen problemen mee me een schuldgevoel aan te praten als ik wil gaan.  Pogingen ergens over te praten zijn volledig zinloos gebleken. 
De rest van t gezin mijdt ik als mogelijk.  Een van mn broers is reeds overleden als gevolg van zn stoornissen. 

Parentificatie is ook vorm van tekortkoming, verwaarlozing, problemen met afstemming. Eigenlijk niemand komt zonder kleerscheuren een huis uit waar ruzie, onmacht, frustratie , stress etc aan de orde van de dag zijn. Maar dat wil niet zeggen dat iedereen dan depressie of ptss of ?ontwikkeld. Helpend  is bijv.  of je andere steunbronnen had als klein kind. 


Ik ga meestal veel lezen erover. Over parentificatie specifiek zal ook wel het een en ander te vinden zijn. Mischien levert het je info op over behandelopties, gespecialiseerde hulpverleners etc. 
Maar goed, ik kan me ook mezelf ook gek maken met al die onderzoeken en info en nog steeds geen stap vooruit komen. 


Veel liefs, Mabel

Ah ook wel uit soort schuldgevoel dus. Wat je zegt het blijft toch je moeder.. Denk ook wel dat depressie en gerelateerde klachten ontstaan door een combinatie van factoren. Maar naar mijn idee zit het toch vooral in de basis verkeerd, de behoefte van het kind waaraan niet voldaan is. 

Ik ga er zeker eens weer over lezen, misschien brengt dat nog nieuwe inzichten. Krijg nu dit jaar sowieso therapie vanuit verschillende hoeken, een soort van totaalpakketje  Tongue  Als het geholpen heeft zal ik het hier zeker delen.
De GGZ blijft zich ook ontwikkelen, voorheen was cgt dé methode en nu zijn EMDR en schematherapie wat in zwang geloof ik.

Bedankt voor de boekentips!

Lieve groet!

(09-06-2020, 13:08)Alais schreef: Hallo Jorin,

Zo te horen wordt je moeder niet aan haar lot overgelaten, omdat je broer voor haar zorgt? Kan het zijn dat je schuldgevoelens hebt naar hem toe? Ik vraag het omdat dat de situatie voor mij is. Mijn zus neemt de zorg voor mijn moeder heel serieus (ook uit een soort schuldgevoel denk ik) en voert min of meer druk op mij uit om dat ook (meer) te doen. Ik kan dat slecht opbrengen omdat ik geen contact met haar krijg, terwijl ik behoefte heb aan een troostende moeder (al mijn hele leven besef ik nu).

Je bent absoluut geen kreng, ik weet zeker dat je doet wat je kan. Anders zou je geen schuldgevoelens hebben. Ik vraag me af of je broer druk op je uitoefent om meer naar je moeder om te kijken.

Lieve groet,
Alais

Alais, wat jij zegt over behoefte aan een troostende moeder.. Heb jij ook soms zo'n leeg gevoel dat je graag opgevuld hebt? Behoefte aan een knuffel, het ervaren van oprechte aandacht en liefde ofzoiets?
Ik schaam mij er eigenlijk een beetje voor, maar ik heb vaak de behoefte daaraan en stel mij ook erg aanhankelijk of afhankelijk op naar mijn partner. Er zijn verder ook weinig mensen waarbij ik mij echt veilig voel. Ik zou het liefst hebben dat hij de hele dag bij mij in de buurt is.
Ze zeggen dat je moet leren dit gat zelf op te vullen, jezelf te geven wat je tekort bent gekomen. Maar ik ben benieuwd hoe je dat doet.
Iemand ideeën of ervaring hiermee?

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jorin :   • Alais
Antwoord

#12

(10-06-2020, 14:02)Jorin schreef: Ah ook wel uit soort schuldgevoel dus. Wat je zegt het blijft toch je moeder.. Denk ook wel dat depressie en gerelateerde klachten ontstaan door een combinatie van factoren. Maar naar mijn idee zit het toch vooral in de basis verkeerd, de behoefte van het kind waaraan niet voldaan is. 

Ik ga er zeker eens weer over lezen, misschien brengt dat nog nieuwe inzichten. Krijg nu dit jaar sowieso therapie vanuit verschillende hoeken, een soort van totaalpakketje  Tongue  Als het geholpen heeft zal ik het hier zeker delen.
De GGZ blijft zich ook ontwikkelen, voorheen was cgt dé methode en nu zijn EMDR en schematherapie wat in zwang geloof ik.

Bedankt voor de boekentips!

Lieve groet!
Ja ik heb veel cgt gehad maar er eerlijk gezegd niet zo veel aan gehad, nu met schematherapie had ik de eerste trijd het gevoel dat ik grip kreeg op de situatie, dat er langzame voortgang was. Dat is nu even afgevlakt, omdat ik zo sterk reageer op het thuis terugkomen in de gewone leefomgeving na een lekker weekend weg. Maar we gaan door. Mijn psychologe is wel echt steunend en zegt goede dingen die me echt anders laten kijken naar de situatie en wat ik doe. Bijvoorbeeld dat ik geen (goede) ervaring heb met positiviteit. Dat soort opmerking is heel fijn, daardoor snap ik wat er nu speelt, hoe het kan dat ik na iets goeds toch rot voel. He tis een goede werkrelatie.

En we begonnen nogal op de verkeerde voet, echt beetje irritatie, dit zelf bespreekbaar gemaakt en het gaat nu prima. We kunnen zelfs lachen samen, mooi hoor dus ik verwacht wel dat na deze inzinking er weer groei en inzicht en verbetering doorgaat.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • Jorin
Antwoord

#13

(10-06-2020, 14:02)Jorin schreef: Ah ook wel uit soort schuldgevoel dus. Wat je zegt het blijft toch je moeder.. Denk ook wel dat depressie en gerelateerde klachten ontstaan door een combinatie van factoren. Maar naar mijn idee zit het toch vooral in de basis verkeerd, de behoefte van het kind waaraan niet voldaan is. 

Ik ga er zeker eens weer over lezen, misschien brengt dat nog nieuwe inzichten. Krijg nu dit jaar sowieso therapie vanuit verschillende hoeken, een soort van totaalpakketje  Tongue  Als het geholpen heeft zal ik het hier zeker delen.
De GGZ blijft zich ook ontwikkelen, voorheen was cgt dé methode en nu zijn EMDR en schematherapie wat in zwang geloof ik.

Bedankt voor de boekentips!

Lieve groet!


Alais, wat jij zegt over behoefte aan een troostende moeder.. Heb jij ook soms zo'n leeg gevoel dat je graag opgevuld hebt? Behoefte aan een knuffel, het ervaren van oprechte aandacht en liefde ofzoiets?
Ik schaam mij er eigenlijk een beetje voor, maar ik heb vaak de behoefte daaraan en stel mij ook erg aanhankelijk of afhankelijk op naar mijn partner. Er zijn verder ook weinig mensen waarbij ik mij echt veilig voel. Ik zou het liefst hebben dat hij de hele dag bij mij in de buurt is.
Ze zeggen dat je moet leren dit gat zelf op te vullen, jezelf te geven wat je tekort bent gekomen. Maar ik ben benieuwd hoe je dat doet.
Iemand ideeën of ervaring hiermee?

Ha Jorin, ja, die behoefte heb ik inderdaad, aan aandacht en liefde. Ik schaam me er niet voor, het zijn dingen die iedereen nodig heeft, toch? Maar het is niet zo dat ik het ooit heb geuit. Het zou niet iets moeten zijn waar je om moet vragen, of zie ik dat verkeerd?

Het is alsof ik mijn bestaansrecht van anderen laat afhangen. Ik weet wel hoe dat komt (kindertijd, opvoeding), maar helaas niet hoe ik dat moet veranderen. Het 'kind in mezelf' toespreken werkt niet. Dat vind ik van die vage dingen, net als 'iets een plekje geven'. Ik kan daar niets mee.

Begeleide meditatie helpt me wel enigszins om de leegte op te vullen. Oosterse wijsheid gaat ervan uit dat iedereen onderdeel is van een groter geheel en dat je dus niet alleen bent. Dat is een mooie gedachte die echter in het dagelijks leven lastig vast te houden is. Maar al helpt het soms maar even, dan is dat al goed.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord

#14

Hallo allemaal,

Behoefte aan betrokkenheid, bemoediging, troost, aandacht en liefde heb ik absoluut.  
Ik  voel me vaak leeg, verdwaald, eenzaam, heel onzeker, onveilig .soms angstig.  Ook heb ik best veel wantrouwen tegen mensen en voel ik me best snel afgewezen .
 Altijd het gevoel op te moeten passen, niet teveel een beroep op anderen te moeten doen. Meestal het gevoel er maar alleen voor te staan en het maar uit te moeten zoeken in dat leven, en dat er niemand zich werkelijk om me bekommert.  Geen terugvalmogelijkheid. 
Kan soms jaloers zijn op mensen die dat wel hebben,  een veilig steunend netwerk om zich heen, een levenspartner e.d . 

Blijkbaar kom ik totaal niet zo over, dus anderen schatten dit ook niet in , dit kan soms leidden tot overschatting van draagkracht die ik niet heb. Met alle gevolgen van dien. Want dat stel ik teleur, ook mezelf.

Tot op heden heeft allerlei gedoe met het innerlijk kind mij ook niet veel opgeleverd . Al denk ik wel te begrijpen hoe dit zou moeten werken. Mischien komt t nog. Geen idee.  Het zou enorm fijn zijn als ik het wel bij mezelf zou kunnen  vinden. 
Maar we hebben anderen nodig. Voor mij is dat ingewikkeld. 

Liefs Mabel
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Alais
Antwoord

#15

(10-06-2020, 18:18)Mabel schreef: Hallo allemaal,

Behoefte aan betrokkenheid, bemoediging, troost, aandacht en liefde heb ik absoluut.  
Ik  voel me vaak leeg, verdwaald, eenzaam, heel onzeker, onveilig .soms angstig.  Ook heb ik best veel wantrouwen tegen mensen en voel ik me best snel afgewezen .
 Altijd het gevoel op te moeten passen, niet teveel een beroep op anderen te moeten doen. Meestal het gevoel er maar alleen voor te staan en het maar uit te moeten zoeken in dat leven, en dat er niemand zich werkelijk om me bekommert.  Geen terugvalmogelijkheid. 
Kan soms jaloers zijn op mensen die dat wel hebben,  een veilig steunend netwerk om zich heen, een levenspartner e.d . 

Blijkbaar kom ik totaal niet zo over, dus anderen schatten dit ook niet in , dit kan soms leidden tot overschatting van draagkracht die ik niet heb. Met alle gevolgen van dien. Want dat stel ik teleur, ook mezelf.

Tot op heden heeft allerlei gedoe met het innerlijk kind mij ook niet veel opgeleverd . Al denk ik wel te begrijpen hoe dit zou moeten werken. Mischien komt t nog. Geen idee.  Het zou enorm fijn zijn als ik het wel bij mezelf zou kunnen  vinden. 
Maar we hebben anderen nodig. Voor mij is dat ingewikkeld. 

Liefs Mabel

Ik zou het precies zo geschreven kunnen hebben, Mabel.
Antwoord

#16
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 11-06-2020, 13:41 door Jorin.)

(10-06-2020, 18:18)Mabel schreef: Hallo allemaal,

Behoefte aan betrokkenheid, bemoediging, troost, aandacht en liefde heb ik absoluut.  
Ik  voel me vaak leeg, verdwaald, eenzaam, heel onzeker, onveilig .soms angstig.  Ook heb ik best veel wantrouwen tegen mensen en voel ik me best snel afgewezen .
 Altijd het gevoel op te moeten passen, niet teveel een beroep op anderen te moeten doen. Meestal het gevoel er maar alleen voor te staan en het maar uit te moeten zoeken in dat leven, en dat er niemand zich werkelijk om me bekommert.  Geen terugvalmogelijkheid. 
Kan soms jaloers zijn op mensen die dat wel hebben,  een veilig steunend netwerk om zich heen, een levenspartner e.d . 

Blijkbaar kom ik totaal niet zo over, dus anderen schatten dit ook niet in , dit kan soms leidden tot overschatting van draagkracht die ik niet heb. Met alle gevolgen van dien. Want dat stel ik teleur, ook mezelf.

Tot op heden heeft allerlei gedoe met het innerlijk kind mij ook niet veel opgeleverd . Al denk ik wel te begrijpen hoe dit zou moeten werken. Mischien komt t nog. Geen idee.  Het zou enorm fijn zijn als ik het wel bij mezelf zou kunnen  vinden. 
Maar we hebben anderen nodig. Voor mij is dat ingewikkeld. 

Liefs Mabel

Die jaloezie is wel herkenbaar, dat is toch
waar elk mens naar verlangt lijkt mij.
Tja dat innerlijk kind toespreken, is denk ik net zoiets als tegen jezelf praten als een goede vriendin zou doen. Het zorgt ervoor dat je tenminste jezelf liefdevol gaat toespreken en bemoedigen i.p.v. bekritiseren en afvallen. Het helpt mij wel iets, maar ben nog aan het oefenen ermee. 
Volgens mij zijn knuffels en je geliefd voelen toch het meest helend, maar je kunt dit niet afdwingen.
En dan ben je teleurgesteld als je dit niet ontvangt.
Dus dan toch maar proberen liefdevol en warm voor mijzelf te zijn.

Voorbeeld
Gister voelde ik mij naar en toen dacht ik: "wat kan ik nu zelf doen om mij beter te voelen of getroost?"
Ik heb toen een lekkere kop thee gemaakt en ben even buiten gaan zitten in de zon. Dat deed mij goed.

PS: ben het gevoel nu aan het wegeten met koekjes, iets minder succesvol dan gister:p

Antwoord

#17

Hoi spruitjes,

Het klinkt vreselijk je achtergrond, niet gek dat je daar iets aan oploopt ...
Overerfelijk trauma  heet dit geloof ik. Of men geeft de met de paplepel ingegoten communicatie door.  Afschuwelijk,  het gaat generators door..


Liefs..
Antwoord

#18
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 11-06-2020, 20:21 door Jorin.)

Tuurlijk Spruitje, jouw reactie is welkom! Het staat iedereen vrij om te reageren en ook om niet te reageren. Inbreng vind ik altijd fijn!
Geen wonder dat je er niet ongeschonden uit bent gekomen. 
Aan de ene kant zijn ze gewoon een doorgeefluik, wat jij zegt. Ze hebben het waarschijnlijk niet gezien, dat het verkeerd ging, of wisten niet hoe ze het anders konden doen. Maar wij zoeken ook hulp en proberen beter te doen nietwaar? Misschien andere tijden, ik weet het niet..

Antwoord

#19

Hoi Spruitje,

Goed dat je er weer bent. Wat je schrijft is niet niks. Ik herken uit je verhaal de spanning in huis en dat niemand iets durfde te zeggen. Vreselijk was dat. Ik vind het nu nog moeilijk om iets te zeggen zonder dat me iets gevraagd wordt.
Ben jij overigens de jongste van het gezin?
En ben je nog aan het schilderen?

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#20

(11-06-2020, 23:03)Alais schreef: Hoi Spruitje,

Goed dat je er weer bent. Wat je schrijft is niet niks. Ik herken uit je verhaal de spanning in huis en dat niemand iets durfde te zeggen. Vreselijk was dat. Ik vind het nu nog moeilijk om iets te zeggen zonder dat me iets gevraagd wordt.
Ben jij overigens de jongste van het gezin?
En ben je nog aan het schilderen?

Lieve groet,
Alais
Interessante string dit, ik wil er graag aan toevoegen dat het je anders voordoen dan je bent heel gewoon is in het dagelijks verkeer. Maar nu en dan moet je je kunnen uiten, gewoon kunnen vertellen dat je bang boos blij of bedroefd bent. De basale gevoelens delen door erover te vertellen. Niet het helemaal worden waar een ander bij is maar er iets over zeggen. Zo deel je iets van je innerlijk, oefen je op veilige wijze er mee en merk je vaak dat anderen positief reageren. Natuurlijk op een geschikt moment doen dit. Hou het klein, maar het kunnen dierbare momenten zijn, intiem als een knuffel maar dan geestelijk.
Dat delen hoeft niet met je allernaaste te zijn maar kan ook met de buurvrouw een kennis of familielid. Gewoon proberen!
L&h
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • Jorin
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)