Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Relatie met jouw ouders


#1

Hoi allemaal,

Ik ben benieuwd hoe jullie relatie met je ouders is of was? 
Ik heb het idee dat veel mensen met een evt. chronische depressie een slechte band met één of beide ouders heeft.

In mijn geval valt die relatie mij erg zwaar. Als ik geen contact onderhoud of te lang geen contact zoek voel ik mij schuldig. Maar zelf haal ik geen enkel plezier uit het contact of bezoek. Het is een bron van ergernis en teleurstelling voor mij.


Hoe gaan jullie daarmee om?

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jorin :   • pimgr00
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 08-06-2020, 11:45 door Shalin. Edit Reason: Typefout )

(08-06-2020, 11:17)Jorin schreef: Hoi allemaal,

Ik ben benieuwd hoe jullie relatie met je ouders is of was? 
Ik heb het idee dat veel mensen met een evt. chronische depressie een slechte band met één of beide ouders heeft.

In mijn geval valt die relatie mij erg zwaar. Als ik geen contact onderhoud of te lang geen contact zoek voel ik mij schuldig. Maar zelf haal ik geen enkel plezier uit het contact of bezoek. Het is een bron van ergernis en teleurstelling voor mij.


Hoe gaan jullie daarmee om?

Hoi Jorin,

Dat is wel herkenbaar inderdaad. Ben zelf opgevoed door ouders die ook een depressie hadden, dat was alles behalve makkelijk.
Ze hebben hun best gedaan met de opvoeding maar door hun eigen issues konden ze mij niet goed helpen of sturen en hadden daar geen idee van, zelf heb ik ze daar een aantal jaar geleden op gewezen en ze waren zich van geen kwaad bewust.
Ze hadden allebei een vorm van een blinde woede, ben niet geslagen geweest maar wel dat ze mij vaak het gevoel gaven dat ik teveel was en er niet mocht zijn. 
Ze hebben ook besloten om te gaan scheiden, want hun huwelijk werkte ook van geen kanten mee.
Daardoor zijn ze beide in wat rustiger vaarwater gekomen. En nemen ze beter de tijd om naar mij te luisteren.

Nu ik volwassen ben praten we er best veel over, vooral omdat de fase nu is dat mijn depressie daar reeds is uit ontstaan.
Het is cliche maar het is met vallen en opstaan, we hebben niet de beste band van de wereld maar we doen ons best om elkaar beter te begrijpen. Soms beter dan de ene keer. Maar ik kan ook best nog wel vaak kwaad zijn om de stomme dingen die oen niet zijn gelukt door hun eigen stoornissen. Het is lastig om de dupe te zijn van andermans tekortkoming of stoornis.
Dat heeft mij ook wel een minderwaardigheidscomplex gegeven, dat vinden zij ook lastig om mee om te gaan, vooral omdat ze vinden dat zij daar ook een rol in hebben gespeeld.

------------------------------------------------------

Als ik naar jouw verhaal kijk dan heb je er niet veel plezier aan maar voelt je toch schuldig als je ze even niet bezoekt, maar denk dat je toch echt voor jezelf moet kiezen. Je kunt dingen toch ook even bespreken zo van dat je het er lastig mee hebt en zelf wel even bepaald wanneer je komt, al kan dat soms niet meteen zijn. Als je er geen begrip voor krijgt dan snappen ze je niet en zijn ze in mijn ogen je tijd sowieso niet waard. Daar kan ik best stellig in zijn!
En waarom voel je je dan schuldig precies, hebben ze hulp nodig met iets, of is het je eigen gevoel?



Mooi topic heb je gemaakt vind ik Jorin, dit soort dingen zijn zeker van belang. 
 
Liefs van Shalin

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Shalin :   • Jorin
Antwoord

#3

Hallo Jorin,

De band met mijn ouders is ook nooit sterk geweest. Op het emotionele vlak zelfs niet bestaand. Heb het daar altijd moeilijk mee gehad en nog. Erover praten is nooit mogelijk geweest. Ben ooit opgehouden dat te proberen. Het is geen onwil van ze, maar meer iets was ze zelf nooit hebben geleerd, praten over gevoelens.

Heb je broers of zussen, Jorin? Zo ja, hoe is het contact daarmee? Kun je ermee praten over je ouders? Ik heb zelf een zus en helaas kan ik daar ook niet mee praten terwijl dat eigenlijk voor ons beiden heilzaam zou zijn. We hebben tenslotte dezelfde opvoeding gehad.

Ik voel me niet schuldig naar mijn moeder toe (mijn vader leeft niet meer). Maar ze vraagt ook niets, dat scheelt misschien. Ben ook wel benieuwd te horen waarom je je schuldig voelt.

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#4

(08-06-2020, 13:57)Alais schreef: Hallo Jorin,

De band met mijn ouders is ook nooit sterk geweest. Op het emotionele vlak zelfs niet bestaand. Heb het daar altijd moeilijk mee gehad en nog. Erover praten is nooit mogelijk geweest. Ben ooit opgehouden dat te proberen. Het is geen onwil van ze, maar meer iets was ze zelf nooit hebben geleerd, praten over gevoelens.

Heb je broers of zussen, Jorin? Zo ja, hoe is het contact daarmee? Kun je ermee praten over je ouders? Ik heb zelf een zus en helaas kan ik daar ook niet mee praten terwijl dat eigenlijk voor ons beiden heilzaam zou zijn. We hebben tenslotte dezelfde opvoeding gehad.

Ik voel me niet schuldig naar mijn moeder toe (mijn vader leeft niet meer). Maar ze vraagt ook niets, dat scheelt misschien. Ben ook wel benieuwd te horen waarom je je schuldig voelt.

Lieve groet,
Alais

Hoi Shalin en Alais,

Vervelend dat jullie relatie met je ouders ook niet geweldig is. Zo te horen verschilt het type relatie onderling wel een beetje.

Ik heb wel een broer, maar we hebben een verschillend karakter. We kunnen er wel over praten, maar echt steun aan elkaar hebben we niet. Hij zorgt nu voor m'n moeder. Ze heeft lichamelijk de ene na de andere kwaal sinds m'n vader er niet meer is. Daar kan ze niks aan doen maar ze stelt zich heel afhankelijk en als slachtoffer op. Ze ligt veel op bed, altijd moe. Ze gebruikt haar halve leven al antidepressiva, maar zelf vindt ze nooit dat ze depressief is. Gebrek aan zelfinzicht of ontkennend uit schaamte of omdat het makkelijker is. Vaak ruzie gehad en ze heeft ook nare dingen gezegd, waarvan ze zelf de ernst eigenlijk niet inziet. Ze onderhoudt ook nauwelijks met iemand contact,maar neemt het anderen wel kwalijk als ze haar niet bellen of kaartje sturen.

Ik voel mij schuldig, omdat ik het idee heb dat ik haar niet aan haar lot kan overlaten. Ze kan er deels ook weinig aan doen dat ze is wie ze is en het is ook zwaar die ziektes en kwalen die ze allemaal achter elkaar heeft. Maakt mij dat dan een kreng van een dochter en zus? Want mijn broer moet het nu alleen opknappen.. 
Ik heb echt het gevoel dat ik mij slecht gedraag als ik een tijd niet gebeld heb of niet op visite ben geweest. De coronatijd vond ik een heerlijk excuus.

Antwoord

#5

(08-06-2020, 13:57)Alais schreef: Hallo Jorin,

De band met mijn ouders is ook nooit sterk geweest. Op het emotionele vlak zelfs niet bestaand. Heb het daar altijd moeilijk mee gehad en nog. Erover praten is nooit mogelijk geweest. Ben ooit opgehouden dat te proberen. Het is geen onwil van ze, maar meer iets was ze zelf nooit hebben geleerd, praten over gevoelens.

Heb je broers of zussen, Jorin? Zo ja, hoe is het contact daarmee? Kun je ermee praten over je ouders? Ik heb zelf een zus en helaas kan ik daar ook niet mee praten terwijl dat eigenlijk voor ons beiden heilzaam zou zijn. We hebben tenslotte dezelfde opvoeding gehad.

Ik voel me niet schuldig naar mijn moeder toe (mijn vader leeft niet meer). Maar ze vraagt ook niets, dat scheelt misschien. Ben ook wel benieuwd te horen waarom je je schuldig voelt.

Lieve groet,
Alais

Jorin

Ja het overleven van je basisgezin en opvoeding is vaak een hele grote uitdaging.
Dat kan flink bijdragen tot gevoeligheid voor depressie denk ik. Sommige relaties zijn gewoon niet goed voor je ook al zijn het je ouders of broers en zussen. Ik heb geleerd het klein te houden. Een hartelijk maar kort bezoek. Beetje babbelen over niet al te diepe onderwerpen. Hou het zo mogelijk positief, wees de broer of het kind dat je zelf zou willen. Het dragen van de last van hun gedrag moeten ze zelf doen. 
Uitpraten is soms gewoon niet mogelijk. Je kan alleen jouw eigen gedrag veranderen en voor de dingen die je zelf beter had kunnen doen (die zijn er immers altijd) sorry zeggen. Dat kan soms een opening geven bij de ander. Verwacht weinig en leef je eigen leven. Een beter verleden kan niet meer, een beter heden kan vaak wel! 
Dank voor je vraag, die zette me aan het denken. Ik heb zelf nu een dochter van 22 en zie nu pas dat ik ook op mijn beurt flinke fouten maakte in mijn, overigens liefdevolle, opvoeding. het is mensenwerk, we maken echt allemaal grote fouten...
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • Jorin
Antwoord

#6

Hallo Jorin,

Zo te horen wordt je moeder niet aan haar lot overgelaten, omdat je broer voor haar zorgt? Kan het zijn dat je schuldgevoelens hebt naar hem toe? Ik vraag het omdat dat de situatie voor mij is. Mijn zus neemt de zorg voor mijn moeder heel serieus (ook uit een soort schuldgevoel denk ik) en voert min of meer druk op mij uit om dat ook (meer) te doen. Ik kan dat slecht opbrengen omdat ik geen contact met haar krijg, terwijl ik behoefte heb aan een troostende moeder (al mijn hele leven besef ik nu).

Je bent absoluut geen kreng, ik weet zeker dat je doet wat je kan. Anders zou je geen schuldgevoelens hebben. Ik vraag me af of je broer druk op je uitoefent om meer naar je moeder om te kijken.

Lieve groet,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-06-2020, 20:25 door Jorin.)

(09-06-2020, 13:08)Alais schreef: Hallo Jorin,

Zo te horen wordt je moeder niet aan haar lot overgelaten, omdat je broer voor haar zorgt? Kan het zijn dat je schuldgevoelens hebt naar hem toe? Ik vraag het omdat dat de situatie voor mij is. Mijn zus neemt de zorg voor mijn moeder heel serieus (ook uit een soort schuldgevoel denk ik) en voert min of meer druk op mij uit om dat ook (meer) te doen. Ik kan dat slecht opbrengen omdat ik geen contact met haar krijg, terwijl ik behoefte heb aan een troostende moeder (al mijn hele leven besef ik nu).

Je bent absoluut geen kreng, ik weet zeker dat je doet wat je kan. Anders zou je geen schuldgevoelens hebben. Ik vraag me af of je broer druk op je uitoefent om meer naar je moeder om te kijken.

Lieve groet,
Alais
Oh dat lijkt mij ook niet fijn. Hoe ervaar jij die druk dan?

Ja klopt hij zorgt wel voor haar. Naar hem toe inderdaad ook schuldgevoelens of misschien vooral naar hem. Ik zie namelijk dat het hem ook zwaar valt.
Nee dat doen ze beide niet eigenlijk. Ze weten dat ik graag meer wil doen, maar het niet kan en ze zeggen dat het oké is. Desondanks blijft het gevoel.

Ik heb altijd het idee dat ik anderen moet helpen en als ik dat niet doe dan voel ik mij schuldig. 
Ik ben er nog niet achter waarom ik dat zo voel.

(08-06-2020, 23:14)Liefde+Hoop schreef: Jorin

Ja het overleven van je basisgezin en opvoeding is vaak een hele grote uitdaging.
Dat kan flink bijdragen tot gevoeligheid voor depressie denk ik. Sommige relaties zijn gewoon niet goed voor je ook al zijn het je ouders of broers en zussen. Ik heb geleerd het klein te houden. Een hartelijk maar kort bezoek. Beetje babbelen over niet al te diepe onderwerpen. Hou het zo mogelijk positief, wees de broer of het kind dat je zelf zou willen. Het dragen van de last van hun gedrag moeten ze zelf doen. 
Uitpraten is soms gewoon niet mogelijk. Je kan alleen jouw eigen gedrag veranderen en voor de dingen die je zelf beter had kunnen doen (die zijn er immers altijd) sorry zeggen. Dat kan soms een opening geven bij de ander. Verwacht weinig en leef je eigen leven. Een beter verleden kan niet meer, een beter heden kan vaak wel! 
Dank voor je vraag, die zette me aan het denken. Ik heb zelf nu een dochter van 22 en zie nu pas dat ik ook op mijn beurt flinke fouten maakte in mijn, overigens liefdevolle, opvoeding. het is mensenwerk, we maken echt allemaal grote fouten...
Dankje L+h,
Zo is het, we doen allemaal ons best moeten we maar vanuit gaan. Helemaal perfect kan je het nooit doen. Maar het erover hebben, evt. excuses maken en het vervolgens beter doen helpt wel.

Het erover hebben, begrip tonen en er vervolgens lekker mee doorgaan is meer de stijl van mijn moeder. Of als ik excuses maak, het nog even inwrijven: ja dat had je inderdaad niet zo moeten doen!
Dus ik probeer er nu zelf anders mee om te gaan, want inderdaad je kunt alleen jezelf veranderen.
Ik ben gestopt met proberen iets uit te praten of emoties te delen en hou het zoveel mogelijk oppervlakkig, maar het voelt wel als een gemis.

Antwoord

#8

Hallo Jorin,

Er is een duidelijke relatie met name tussen emotionele verwaarlozing/mishandeling/tekortkoming   en depressie/angst later. (ACE/  adverce childhood expiriences was het grootste onderzoek ). Ik wacht nog op de vertaling van het boek van J.webb, running on empty,  waarin met name dit emotioneel tekort word behandelt. . Komt uit in september.

Eigen ervaring:
Mijn ouders  hadden geen slechte bedoelingen maar zelf weinig opvoedvaardigheden. Mijn moeder was slecht afgestemd op haar kinderen. 
Ik heb nooit met haar overweg gekund. Ik had al op zeer jonge leeftijd geen vertrouwen er meer in en zocht mijn heil elders.  Ook ben ik mishandeld en stelselmatig getreiterd door een van mn broers, wat niet als zodanig werd gezien, dus ook niet ingegrepen. Erkennen doen ze dit alles niet.  En  op school werd ik  gepest. 
Mijn broers, hebben uiteindelijk allen een psychiatrische stoornis gekregen.  (Mijn zus officieel niet gediagnostiseerd ) 

Zelf uiteindelijk gediagnostiseerd met vroegkinderlijk chronische traumatisering als de basis van de problemen.
 
Ik heb zo weinig mogelijk contact met de familie.  Met moeite bezoek ik zo nu en dan mijn moeder, inmiddels 94. Vader is al jaren overleden.

Ik heb er veel over gelezen en mezelf herkend. 
Het is zuur, hoe minder je kansen zijn  doordat  je opgroeide  in omgeving waar in je je zelf niet kon ontwikkelen tot iemand met n basis: eigenwaarde ,zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen. 


Liefs, Mabel
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Jorin
Antwoord

#9
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-06-2020, 21:05 door Jorin.)

(09-06-2020, 20:33)Mabel schreef: Hallo Jorin,

Er is een duidelijke relatie met name tussen emotionele verwaarlozing/mishandeling/tekortkoming   en depressie/angst later. (ACE/  adverce childhood expiriences was het grootste onderzoek ). Ik wacht nog op de vertaling van het boek van J.webb, running on empty,  waarin met name dit emotioneel tekort word behandelt. . Komt uit in september.

Eigen ervaring:
Mijn ouders  hadden geen slechte bedoelingen maar zelf weinig opvoedvaardigheden. Mijn moeder was slecht afgestemd op haar kinderen. 
Ik heb nooit met haar overweg gekund. Ik had al op zeer jonge leeftijd geen vertrouwen er meer in en zocht mijn heil elders.  Ook ben ik mishandeld en stelselmatig getreiterd door een van mn broers, wat niet als zodanig werd gezien, dus ook niet ingegrepen. Erkennen doen ze dit alles niet.  En  op school werd ik  gepest. 
Mijn broers, hebben uiteindelijk allen een psychiatrische stoornis gekregen.  (Mijn zus officieel niet gediagnostiseerd ) 

Zelf uiteindelijk gediagnostiseerd met vroegkinderlijk chronische traumatisering als de basis van de problemen.
 
Ik heb zo weinig mogelijk contact met de familie.  Met moeite bezoek ik zo nu en dan mijn moeder, inmiddels 94. Vader is al jaren overleden.

Ik heb er veel over gelezen en mezelf herkend. 
Het is zuur, hoe minder je kansen zijn  doordat  je opgroeide  in omgeving waar in je je zelf niet kon ontwikkelen tot iemand met n basis: eigenwaarde ,zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen. 


Liefs, Mabel
Bedankt Mabel,
Ben er wel bekend mee dat er een relatie is, maar vroeg mij af of het ook andersom is. Of bij iedereen/merendeel met chronische depressie het probleem ligt bij de relatie met ouders. En ook benieuwd hoe anderen ermee omgaan.
Staat in die boeken ook hoe je ermee om kunt gaan?

Mag ik vragen waarom je moeite hebt naar je moeder toe te gaan en toch gaat? Is dat hetzelfde als bij mij of steekt het anders in elkaar?


Ik heb ook eens gelezen over parentification*. 
Mijn broer en moeder botsten vroeger heel erg en ik ging daar letterlijk tussen staan. Ook liep m'n moeder altijd te mopperen over m'n vader en dat probeerde ik op te lossen.

*Two distinct types of parentification have been identified technically: instrumental parentification and emotional parentification. Instrumental parentification involves the child completing physical tasks for the family, such as looking after a sick relative, paying bills, or providing assistance to younger siblings that would normally be provided by a parent. Emotional parentification occurs when a child or adolescent must take on the role of a confidant or mediator for (or between) parents or family members

Antwoord

#10

Hallo Jorin, 

Ik geloof dat uit het ACE onderzoek bleek dat bij 60% van alle ggz cliënten er sprake was van nare jeugdervaringen. ( pin me er niet op vast, die artikelen zijn op internet te vinden) . 
Word dan ook gezien  als n voedingsbodem voor allerlei stoornissen en problemen  later. (Onveilige hechting).
Alleen neemt de ggz dit niet zo erg mee in haar behandelingen., er worden vooral gevolgen en geen oorzaken behandeld. Soms word er niet eens naar geïnformeerd. 
Zo word regelmatig een borderline diagnose gesteld , waar het onbehandelde ptss betreft.  Bij beide is sprake van een ontregeld stresssysteem, en kunnen emoties  moeilijk te hanteren zijn.  En daar kun je ook flink depressief van worden bijv. 
Maar het is onhandig om dan  iemand alleen voor depressie of borderline te behandelen. En te benaderen. 

De onderzoeken geven niet zo specefiek aan wat er aan te doen is.   Mischien het boek van Jonice Webb, maar die heb ik dus nog niet gelezen.
Hoe verander je de negatieve inprint van een slechte jeugd in je hersenen,  hoe  herprogrammeren je je zelf.  Ik wou dat ik het wist.!
En bij iedereen werkt t weer anders.
Het boek trauma sporen van b van der kolk,  geeft een heel goede uitleg hoe dit alles in elkaar zit.  
Maar biedt ook geen oplossing  die voor iedereen werkt. 
Genoemd worden o.a. 
Emdr, lichaamsgerichte behandelingen, neurofeedback, yoga, bewegingsvormen waarbij je je afstemt met anderen (synchronisatie) , massage ook.  Familieopstellingen achtige therapie. 
Praattherapie en medicatie zijn niet het hele verhaal meer.

Of iedereen met een depressieve kwetsbaarheid  een slechte relatie met hun ouders heeft , denk ik persoonlijk niet. Er zijn ook zuiver biologische oorzaken en er gebeurt na de jeugd ook nog wel het een en ander. 

De reden dat ik mijn moeder bezoek , is voornamelijk schuldgevoel/het gevoel dat dat moet/hoort, een goed genoeg dochter willen zijn. . Ook hou ik wel van haar, het is mn moeder, ik heb geen andere , al heb ik in die zin niets bij haar te halen.
Ook wil ik dat de laatste jaren van haar leven goed genoeg zijn, en daar een bijdrage aan leveren, voor zover ik dat kan opbrengen.  
Dus ik probeer toch 1 soms 2 x mnd te gaan, en het niet langer dan 2/3 uur te laten duren , wat ook lastig is, ze kan niet goed alleen zijn geloof ik, en heeft er geen problemen mee me een schuldgevoel aan te praten als ik wil gaan.  Pogingen ergens over te praten zijn volledig zinloos gebleken. 
De rest van t gezin mijdt ik als mogelijk.  Een van mn broers is reeds overleden als gevolg van zn stoornissen. 

Parentificatie is ook vorm van tekortkoming, verwaarlozing, problemen met afstemming. Eigenlijk niemand komt zonder kleerscheuren een huis uit waar ruzie, onmacht, frustratie , stress etc aan de orde van de dag zijn. Maar dat wil niet zeggen dat iedereen dan depressie of ptss of ?ontwikkeld. Helpend  is bijv.  of je andere steunbronnen had als klein kind. 


Ik ga meestal veel lezen erover. Over parentificatie specifiek zal ook wel het een en ander te vinden zijn. Mischien levert het je info op over behandelopties, gespecialiseerde hulpverleners etc. 
Maar goed, ik kan me ook mezelf ook gek maken met al die onderzoeken en info en nog steeds geen stap vooruit komen. 


Veel liefs, Mabel
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)