edit ivm privacy

Ik wil graag even mijn verhaal doen omdat ik het even allemaal niet meer weet. Ik heb 10 jaar geleden een jongen leren kennen, we hadden direct een enorme klik, zelfde gedachten over de toekomst en het leven etc. Helaas toen niet serieus gaan daten en kwam ik iemand anders tegen. Na 8 jaar relatie met deze persoon kwam deze jongen weer in beeld, hij zocht contact met mij en als van ouds waren we weer heftig in contact. Omdat ik hem al redelijk goed kende, wist ik dat hij kampt met depressie (ik vermoed manisch/depressief, maar ben natuurlijk geen dokter). We zijn sinds een half jaar serieus gaan daten (wekelijks elkaar zien etc). Hij is heel erg van niet direct met iemand het bed in duiken als hij daar niets voor voelt en als hij uit is op relatie, en heeft hierbij zoals hij mij vertelde ook best hoge eisen bij een relatie/vrouw en een soort van bindings/verlantingsangst. Afgelopen maanden hebben we het enorm fijn gehad. Hij droeg me helemaal op handen!



Hij is iemand die best huiverig was met uitspraken als ik ben verliefd of vind je leuk etc. en was serieus echt bezig om mij eerst te leren kennen zodat hij zeker zou zijn van zijn zaak. Na 2 maanden pas seks gehad, en dus eerst echt elkaar leren kennen. Hij stuurde me berichtjes met : ik ben stiekem helemaal verliefd op je aan het worden, je hakt mijn torenhoge muur helemaal omver, dat was niemand meer gelukt! Van de een op andere dag negeerde hij me en mijn gevoel zei toen al dat hij in een depressie zat, ik vroeg hem dit heel direct en in eerste instantie gaf hij aan “down” te zijn maar depressief niet, de volgende dag kreeg ik verontrustende berichten als in: Je had gelijk, ik zit er compleet doorheen, kan alleen maar huilen, ben op moe, bang om alleen te sterven, ik wil niet meer, het liefst spring ik van een berg etc. etc. etc. ik vond het zo enorm erg dat hij zich zo voelde en ben direct naar hem toegegaan, heb hem geknuffeld en was er gewoon alleen voor hem om te luisteren en vast te houden, hij gooide alles eruit en daarna werd hij een stuk kalmer. dit speelde zon 2 maanden geleden toen zat hij af 2,5 week dus in een enorme depressie en zei hij mij expres af te stoten omdat ik 1000x meer verdien. Hij heeft een enorm laag zelfbeeld laten zien en aan me verteld, kan mij niet bieden wat ik nodig heb etc. uiteraard proberen hem te laten inzien dat ik zo niet denk en hij me alles waard is!

Veel dingen vielen toen op zijn plek, als in altijd heel veel slapen, soms uren aan een stuk, vaak hoofdpijn, als hij ziek is zich ook enorm lamlendig voelen, schulden hebben, werkt niet regelmatig, soms afwas torenhoog laten staan, veel blowen om te kunnen slapen, ADD hebben en enorm snel afgeleid etc, gamen waarbij hij rustig word etc. Vanaf dit breekpunt van hem ging het weer bergopwaarts. Ik heb gevraagd of hij miss hulp wilde zoeken maar dat wees hij direct af, ook medicatie pakt hkj alleen als hij dat nodig acht en ik wilde daar ook verder niet op dwingen. Het ging dus weer "goed" met hem en opeens was hij verliefd op me, voelde alles fijn, zei hij me 100x dat hij me geweldig vond, mooi, altijd complimenten over uiterlijk, enorm lief zijn voor me, uren kunnen praten, lachen en knuffelen. We zagen elkaar steeds vaker, hij begon over de toekomst, wilde mijn zoontje ontmoeten en leuke dingen doen met ons.

Tot mijn grote verbazing werd dit de afgelopen 4 weken opeens enorm heftig en ging hij van terughoudend echt naar extreem gelukkig, verliefd, complimenten, we gingen dingen ondernemen en begonnen echt een serieus koppel te worden. Hij zei me dat hij dus stiekem helemaal verliefd aan het worden was, wilde volgend jaar op vakantie, nam me mee naar zijn werk, stelde me daar voor etc. en als klap op de vuurpijl vroeg hij me als een puber heel schattig serieus verkering en plaatste dit zelfs openbaar op facebook! Iets wat ik nooit had gedacht en echt totaal niets voor hem was. We gingen bij zijn moeder langs, hij stelde me voor etc. was helemaal hysterisch en 200% zeker over ons! Dit gebeurde donderdag en vanaf die dag zijn we samen geweest. Hij was gelukkig en vond dat deze stap wel tijd werd, hij had dit namelijk stiekem al een hele tijd terug willen doen. Hele weekend samen, weer een feestje gehad, waar hij heel beschermend en jaloers deed en echt bizar klef, dansen zoenen etc. ik voelde me geweldig, eindelijk waren we echt een stel en iedereen zei ook wat zijn jullie verliefd samen en leuk en lief samen!

Zondag samen wakker geworden, hij zei me dat hij het zo fijn had met me, het heerlijk heeft met me en het vanaf nu alleen maar nog beter zou kunnen worden tussen ons, hij vond het heerlijk om wakker te worden en me zonder make up te zien, allemaal super lieve dingen.  Ik bracht hem naar huis hij bleef me weer kussen, en kwam zelfs terug voor nog een kusje. Sprak met me af dat we elkaar donderdag weer zouden zien en hij me die avond nog even belde.

Het bleef echter stil, en na de vraag of hij sliep kreeg ik het bericht dat hij op was, doodziek, moe, en zich erg slecht voelde. Ik wenste hem sterkte en vroeg of ik iets kon doen, er kwam geen reactie en weer geen de negeerstand in. Ik dacht direct het gaat weer niet goed met hem en ik krijg na een tijd weer te horen dat hij me niet genoeg kan bieden, niet goed genoeg is etc. Dit gebeurde gisteren dan ook. Echter gaf hij me naast dit aan dat hij dit weekend erachter is gekomen dat hij totaal niet verliefd op me is, en hij zichzelf en mij voor de gek heeft gehouden

En hij hoopte dat dit gevoel zou komen omdat ik geweldig ben en zo een mooi persoon etc etc. Hij dacht dat het wel kwam maar na dit weekend samen zag hij in dat we steeds meer en meer maatjes zijn geworden ipv relatie en hij zal ook nooit verliefd kunnen worden, 100 x excuus gemaakt, wilde me nooit pijn doen want geeft om me en vind me een te gekke lieve vrouw, hij heeft echt veel verdriet ervan en is er kapot van . Heel heel gek allemaal aangezien hij ook op seksueel gebied juist zei dat het steeds geweldiger werd, hij steeds verliefder werd en hij wilde me opeens veel vaker zien ook en opeens kwam seks ook continu van zijn kant en zei hij dat dit kwam omdat hij echt helemaal gek op me is geworden.. Ik ben totaal overdonderd en verdrietig en dit had ik nooit zien aankomen. Ik wil dit momenteel niet op zijn ziektebeeld direct afschuiven maar iets klopt hier voor mijn gevoel gewoon niet. Ik ben nogmaals geen dokter maar heb me veel ingelezen over depressie, ADD en bipolair zijn. En het laatste lijkt wel aan de hand, tot een maand geleden  hyper, happy, alles rushen, fb status, officieel gaan, familie ontmoeten en kerstplannen maken en toekomst plannen naar opeens totaal het tegenovergesteld en zeggen niet verliefd te zijn. Zijn moeder liet me ook weten dit echt niet te hadden verwacht omdat ze juist aan hem zag dat hij zo lief praat over me en "gelukkig" was. Ze was zo blij voor hem en mij, eindelijk een stabiele vrouw in zijn leven en gaf me aan dat hij echt enorm positief over me was, dus dacht dat het helemaal goed zat. Ze hebben een goede band dus voor mij alleen bevestiging dat ik me dit toch niet kan inbeelden? ik voel toch ook hoe gek die met me was!

Ik weet niet wat ik moet doen en of iemand dit herkend. Ik hou enorm van hem en weet dat omgaan met iemand met depressie erg moeilijk is.
Ik wil in eerste instantie gewoon mijn verhaal doen en misschien dat iemand me kan adviseren of iets herkend in mijn verhaal.
Liefs

---

Ik wil graag even mijn verhaal doen omdat ik het even allemaal niet meer weet. Ik heb 10 jaar geleden een jongen leren kennen, we hadden direct een enorme klik, zelfde gedachten over de toekomst en het leven etc. Helaas toen niet serieus gaan daten en kwam ik iemand anders tegen. Na 8 jaar relatie met deze persoon kwam deze jongen weer in beeld, hij zocht contact met mij en als van ouds waren we weer heftig in contact. Omdat ik hem al redelijk goed kende, wist ik dat hij kampt met depressie (ik vermoed manisch/depressief, maar ben natuurlijk geen dokter). We zijn sinds een half jaar serieus gaan daten (wekelijks elkaar zien etc). Hij is heel erg van niet direct met iemand het bed in duiken als hij daar niets voor voelt en als hij uit is op relatie, en heeft hierbij zoals hij mij vertelde ook best hoge eisen bij een relatie/vrouw en een soort van bindings/verlantingsangst. Afgelopen maanden hebben we het enorm fijn gehad. Hij droeg me helemaal op handen!



Hij is iemand die best huiverig was met uitspraken als ik ben verliefd of vind je leuk etc. en was serieus echt bezig om mij eerst te leren kennen zodat hij zeker zou zijn van zijn zaak. Na 2 maanden pas seks gehad, en dus eerst echt elkaar leren kennen. Hij stuurde me berichtjes met : ik ben stiekem helemaal verliefd op je aan het worden, je hakt mijn torenhoge muur helemaal omver, dat was niemand meer gelukt! Van de een op andere dag negeerde hij me en mijn gevoel zei toen al dat hij in een depressie zat, ik vroeg hem dit heel direct en in eerste instantie gaf hij aan “down” te zijn maar depressief niet, de volgende dag kreeg ik verontrustende berichten als in: Je had gelijk, ik zit er compleet doorheen, kan alleen maar huilen, ben op moe, bang om alleen te sterven, ik wil niet meer, het liefst spring ik van een berg etc. etc. etc. ik vond het zo enorm erg dat hij zich zo voelde en ben direct naar hem toegegaan, heb hem geknuffeld en was er gewoon alleen voor hem om te luisteren en vast te houden, hij gooide alles eruit en daarna werd hij een stuk kalmer. dit speelde zon 2 maanden geleden toen zat hij af 2,5 week dus in een enorme depressie en zei hij mij expres af te stoten omdat ik 1000x meer verdien. Hij heeft een enorm laag zelfbeeld laten zien en aan me verteld, kan mij niet bieden wat ik nodig heb etc. uiteraard proberen hem te laten inzien dat ik zo niet denk en hij me alles waard is!

Veel dingen vielen toen op zijn plek, als in altijd heel veel slapen, soms uren aan een stuk, vaak hoofdpijn, als hij ziek is zich ook enorm lamlendig voelen, schulden hebben, werkt niet regelmatig, soms afwas torenhoog laten staan, veel blowen om te kunnen slapen, ADD hebben en enorm snel afgeleid etc, gamen waarbij hij rustig word etc. Vanaf dit breekpunt van hem ging het weer bergopwaarts. Ik heb gevraagd of hij miss hulp wilde zoeken maar dat wees hij direct af, ook medicatie pakt hkj alleen als hij dat nodig acht en ik wilde daar ook verder niet op dwingen. Het ging dus weer "goed" met hem en opeens was hij verliefd op me, voelde alles fijn, zei hij me 100x dat hij me geweldig vond, mooi, altijd complimenten over uiterlijk, enorm lief zijn voor me, uren kunnen praten, lachen en knuffelen. We zagen elkaar steeds vaker, hij begon over de toekomst, wilde mijn zoontje ontmoeten en leuke dingen doen met ons.

Tot mijn grote verbazing werd dit de afgelopen 4 weken opeens enorm heftig en ging hij van terughoudend echt naar extreem gelukkig, verliefd, complimenten, we gingen dingen ondernemen en begonnen echt een serieus koppel te worden. Hij zei me dat hij dus stiekem helemaal verliefd aan het worden was, wilde volgend jaar op vakantie, nam me mee naar zijn werk, stelde me daar voor etc. en als klap op de vuurpijl vroeg hij me als een puber heel schattig serieus verkering en plaatste dit zelfs openbaar op facebook! Iets wat ik nooit had gedacht en echt totaal niets voor hem was. We gingen bij zijn moeder langs, hij stelde me voor etc. was helemaal hysterisch en 200% zeker over ons! Dit gebeurde donderdag en vanaf die dag zijn we samen geweest. Hij was gelukkig en vond dat deze stap wel tijd werd, hij had dit namelijk stiekem al een hele tijd terug willen doen. Hele weekend samen, weer een feestje gehad, waar hij heel beschermend en jaloers deed en echt bizar klef, dansen zoenen etc. ik voelde me geweldig, eindelijk waren we echt een stel en iedereen zei ook wat zijn jullie verliefd samen en leuk en lief samen!

Zondag samen wakker geworden, hij zei me dat hij het zo fijn had met me, het heerlijk heeft met me en het vanaf nu alleen maar nog beter zou kunnen worden tussen ons, hij vond het heerlijk om wakker te worden en me zonder make up te zien, allemaal super lieve dingen.  Ik bracht hem naar huis hij bleef me weer kussen, en kwam zelfs terug voor nog een kusje. Sprak met me af dat we elkaar donderdag weer zouden zien en hij me die avond nog even belde.

Het bleef echter stil, en na de vraag of hij sliep kreeg ik het bericht dat hij op was, doodziek, moe, en zich erg slecht voelde. Ik wenste hem sterkte en vroeg of ik iets kon doen, er kwam geen reactie en weer geen de negeerstand in. Ik dacht direct het gaat weer niet goed met hem en ik krijg na een tijd weer te horen dat hij me niet genoeg kan bieden, niet goed genoeg is etc. Dit gebeurde gisteren dan ook. Echter gaf hij me naast dit aan dat hij dit weekend erachter is gekomen dat hij totaal niet verliefd op me is, en hij zichzelf en mij voor de gek heeft gehouden

En hij hoopte dat dit gevoel zou komen omdat ik geweldig ben en zo een mooi persoon etc etc. Hij dacht dat het wel kwam maar na dit weekend samen zag hij in dat we steeds meer en meer maatjes zijn geworden ipv relatie en hij zal ook nooit verliefd kunnen worden, 100 x excuus gemaakt, wilde me nooit pijn doen want geeft om me en vind me een te gekke lieve vrouw, hij heeft echt veel verdriet ervan en is er kapot van . Heel heel gek allemaal aangezien hij ook op seksueel gebied juist zei dat het steeds geweldiger werd, hij steeds verliefder werd en hij wilde me opeens veel vaker zien ook en opeens kwam seks ook continu van zijn kant en zei hij dat dit kwam omdat hij echt helemaal gek op me is geworden.. Ik ben totaal overdonderd en verdrietig en dit had ik nooit zien aankomen. Ik wil dit momenteel niet op zijn ziektebeeld direct afschuiven maar iets klopt hier voor mijn gevoel gewoon niet. Ik ben nogmaals geen dokter maar heb me veel ingelezen over depressie, ADD en bipolair zijn. En het laatste lijkt wel aan de hand, tot een maand geleden  hyper, happy, alles rushen, fb status, officieel gaan, familie ontmoeten en kerstplannen maken en toekomst plannen naar opeens totaal het tegenovergesteld en zeggen niet verliefd te zijn. Zijn moeder liet me ook weten dit echt niet te hadden verwacht omdat ze juist aan hem zag dat hij zo lief praat over me en "gelukkig" was. Ze was zo blij voor hem en mij, eindelijk een stabiele vrouw in zijn leven en gaf me aan dat hij echt enorm positief over me was, dus dacht dat het helemaal goed zat. Ze hebben een goede band dus voor mij alleen bevestiging dat ik me dit toch niet kan inbeelden? ik voel toch ook hoe gek die met me was!

Ik weet niet wat ik moet doen en of iemand dit herkend. Ik hou enorm van hem en weet dat omgaan met iemand met depressie erg moeilijk is.
Ik wil in eerste instantie gewoon mijn verhaal doen en misschien dat iemand me kan adviseren of iets herkend in mijn verhaal.
Liefs

Ja Broken je hebt zelf al de diagnose gesteld en die kan er niet ver naast zitten denk ik. Rapid cycling bipolair lijkt het he. Het blowen helpt de verkeerde kant op.
Enorm jammer dat hij geen hulp wil.
Medicatie kan in veel gevallen helpen, maar dat heb je allemaal al gelezen.
Natuurlijk is dit zeer moeilijk te accepteren als je jong bent. Dat je mogelijk je hele leven medicatie moet slikken die bovendien vaak het libido aantast. Vaak zijn mensen dan ook pas bereid hulp te zoeken als het evht niet meer gaat, ze geen kant op kunnen. Als je jong bent hou je dat nog een hele tijd vol. Later wordt dat vaak moeilijker. Ik vindt het moeilijk je raad te geven. Je houd van hem, wilt dat niet zo maar opgeven. Je zei al heel terecht; er gewoon voor hem zijn. Dat is het belangrijkste dat je kan doen. Of dat op den duur meer dan vriendschap kan zijn/blijven is de vraag. Het is natuurlijk zijn beslissing of hij hulp aanvaardt. Je kan hooguit zeggen dat je niet zo maar wegloopt. Maar zoals je merkt ziet hij dat vanuit twee heel verschillende perspectieven. Dde vraag is ook of jij dat aan kan en wil op den duur. Het spijt me dat ik geen mooiere boodschap heb.
Dat geen medicatie willen is begrijpelijk maar niet logisch. Want dat blowen is natuurlijk een soort zelfmedicatie. Alleen niet chemisch. Maar het helpt de verkeerde kant op. Je mag ook voor je zelf zorgen he, als jij stevig staat kan je hoe dan ook iets voor hem betekenen.
Hartelijke groet

---

Ja Broken je hebt zelf al de diagnose gesteld en die kan er niet ver naast zitten denk ik. Rapid cycling bipolair lijkt het he. Het blowen helpt de verkeerde kant op.
Enorm jammer dat hij geen hulp wil.
Medicatie kan in veel gevallen helpen, maar dat heb je allemaal al gelezen.
Natuurlijk is dit zeer moeilijk te accepteren als je jong bent. Dat je mogelijk je hele leven medicatie moet slikken die bovendien vaak het libido aantast. Vaak zijn mensen dan ook pas bereid hulp te zoeken als het evht niet meer gaat, ze geen kant op kunnen. Als je jong bent hou je dat nog een hele tijd vol. Later wordt dat vaak moeilijker. Ik vindt het moeilijk je raad te geven. Je houd van hem, wilt dat niet zo maar opgeven. Je zei al heel terecht; er gewoon voor hem zijn. Dat is het belangrijkste dat je kan doen. Of dat op den duur meer dan vriendschap kan zijn/blijven is de vraag. Het is natuurlijk zijn beslissing of hij hulp aanvaardt. Je kan hooguit zeggen dat je niet zo maar wegloopt. Maar zoals je merkt ziet hij dat vanuit twee heel verschillende perspectieven. Dde vraag is ook of jij dat aan kan en wil op den duur. Het spijt me dat ik geen mooiere boodschap heb.
Dat geen medicatie willen is begrijpelijk maar niet logisch. Want dat blowen is natuurlijk een soort zelfmedicatie. Alleen niet chemisch. Maar het helpt de verkeerde kant op. Je mag ook voor je zelf zorgen he, als jij stevig staat kan je hoe dan ook iets voor hem betekenen.
Hartelijke groet

Bedankt voor de reactie. Ik wil er inderdaad zijn en heb hem ook in mijn bericht aangegeven dat ik niet zomaar weg ga en het niet geloof als hij zegt niet verliefd te zijn. Ik heb hem ook gevraagd of geprobeerd te peilen of hij denkt dat dit door zijn ziekte komt, en daar antwoord hij heel stellig op nee, niks mee te maken het is puur mijn gevoel en ik wil je niet langer een verkeerd beeld geven. Ik heb al die tijd mezelf en jou gewoon voorgelogen etc. ik wilde dit te graag, en dan spreekt hij al zijn woorden weer tegen. Heeft me iets te vaak gezegd je bent mooi, geweldig, lief en zo een wereldvrouw maar ik ben niet verliefd sorry, dat ik het haast geloof. Als ik zijn woorden voor mezelf vergeet en denk aan hoe wij de afgelopen maanden zijn geweest. Dan weet ik dat er niets van waar is en dat hij gek op me is! We hebben nu geen contact en dat maakt het moeilijk voor mij om er voor hem te zijn. De vorige keer heeft hij na 3 weken een schreeuw om hulp gedaan en ben ik er direct geweest en kon ik hem helpen uit die diepe put te komen. Ik hoop dat hij dit nu ook doet als hij het nodig heeft want soms ben ik bang dat hij niemand anders om hulp wil vragen (tot last zijn gedachten etc.) en het daardoor een keer vreselijk mis gaat.
Ik ben een sterke vrouw gelukkig, dus ik kan hier wel mee omgaan alleen zit mijn probleem in die enorme onzekerheid he, is dit zijn ziekte die spreekt of is hij gewoon echt niet verliefd op me... die gedachten gaan bij mij ook wel up en down.

Welkom op het forum Broken! Ik heb ook met een depressieve partner samen geleefd (we zijn uiteindelijk om een andere reden uit elkaar gegaan), en weet dus hoe moeilijk dat het is. Wat jij beschrijft, hoor je best vaak, en is (zoals ik het zie) juist een duidelijke reactie vanuit de depressie. Voelen ze zich goed, kunnen ze de hele wereld aan. En nemen dan vaak meteen weer teveel hooi op hun vork en/of beloven te veel. Op het moment dat ze weer down zijn, komen ze weer overal op terug en stoten je af,omdat ze niet te veel verwachtingen willen wekken bij de partner. Je had het zelf al over manisch depressief, dat gaat vaak gepaard met hoge pieken en diepe dalen. Het leven met een depressieve partner is sowieso zwaar. Dus bedenk ook goed voor jezelf of je dit echt wilt. Je kunt hem niet pushen, want dat werkt averechts. Gewoon er zijn en misschien boodschappen doen, eten maken, is vaak al meer dan genoeg. En het zou inderdaad verstandig zijn als hij hulp zoekt. Er zijn maar weinig mensen die dit alleen kunnen.

Bedankt voor de reactie. Ik wil er inderdaad zijn en heb hem ook in mijn bericht aangegeven dat ik niet zomaar weg ga en het niet geloof als hij zegt niet verliefd te zijn. Ik heb hem ook gevraagd of geprobeerd te peilen of hij denkt dat dit door zijn ziekte komt, en daar antwoord hij heel stellig op nee, niks mee te maken het is puur mijn gevoel en ik wil je niet langer een verkeerd beeld geven. Ik heb al die tijd mezelf en jou gewoon voorgelogen etc. ik wilde dit te graag, en dan spreekt hij al zijn woorden weer tegen. Heeft me iets te vaak gezegd je bent mooi, geweldig, lief en zo een wereldvrouw maar ik ben niet verliefd sorry, dat ik het haast geloof. Als ik zijn woorden voor mezelf vergeet en denk aan hoe wij de afgelopen maanden zijn geweest. Dan weet ik dat er niets van waar is en dat hij gek op me is! We hebben nu geen contact en dat maakt het moeilijk voor mij om er voor hem te zijn. De vorige keer heeft hij na 3 weken een schreeuw om hulp gedaan en ben ik er direct geweest en kon ik hem helpen uit die diepe put te komen. Ik hoop dat hij dit nu ook doet als hij het nodig heeft want soms ben ik bang dat hij niemand anders om hulp wil vragen (tot last zijn gedachten etc.) en het daardoor een keer vreselijk mis gaat.
Ik ben een sterke vrouw gelukkig, dus ik kan hier wel mee omgaan alleen zit mijn probleem in die enorme onzekerheid he, is dit zijn ziekte die spreekt of is hij gewoon echt niet verliefd op me... die gedachten gaan bij mij ook wel up en down.

Broken
Je schrijft over zijn gevoel, punt is dat zijn hele cosmos bestaat uit gevoel, verstand heeft daar heel weinig vat op, dus ook geen verstandige dingen die tegen hem gezegd worden. Het klopt in zijn beleving dus allebei wat hij zegt, omdat zijn gevoel over alles soms helemaal verandert.  Zo bezien heb je dus een soort part time relatie als hij zich terugtrekt in depressie. Alleen als de depressie niet uit te houden is staat hij open voor hulp maar niet genoeg om naar een behandelaar te gaan. Het kan zijn dat er lichamelijke dingen aan de hand zijn, die te verhelpen zijn. De kans is niet zo groot maar het is het onderzoeken waard. 
De golfbeweging treedt vanzelf op, ook al lijkt het misschien of je hem er uit gehaald hebt vorige keer toen hij je contactte op het dieptepunt. Ik bedoel niet dat je inzet onbelangrijk is maar ze verandert denk ik niets aan de golfbeweging. Het blowen maakt de overmaat aan gevoel naar beide richtingen heftiger en helpt niet naar stabiliteit. 

Het verliefd zijn dat vroeg ik me nog af, dat lijkt voor jullie een belangrijk iets. Ik hoor wel vaker dat jonge mensen het woord verliefdheid gebruiken in plaats van Liefde. Het verliefd zijn is niet bedoeld om je leven lang vol te houden. Daar is de andere toestand voor, het houden van, de Liefde. Daarmee kom je heel veel problemen samen door. Verliefdheid houdt op een gegeven moment op of gaat over in houden van. Soms komt het ineens terug, op vakantie, of in een bizondere omstandigheid, maar het is vluchtig als een parfum. Veliefdeheid als maatstaf nemen of je samen door moet gaan is dus een veel te hoge eis, dat houdt geen mens het hele leven vol ook al komt het soms even terug.  
Je kan wel langdurig van elkaar houden en daarin ook heel veel soorten Liefde ontdekken. Er zijn heel veel soorten. Je hebt relaties gebaseerd op diepe vriendschap, of op uiterlijkheden, of op sex of op gevoelens van diepe verbondenheid, friends with benefits, broer zus achtige vormen, kortom vanalles. Ook binnnen huwelijken en stellen vindt je dat. 
Wat heb jij nu aan deze levenswijsheid? Nou misschien helpt het je om wat minder op zoek te gaan naar de ene waarheid waar er voor hem heel duidelijk twee zijn. Zeker kan er liefde zijn en blijven tussen jullie op een of andere manier. Of dat ook ertoe leidt dat jullie levensgezellen zijn en blijven moet je uitproberen. Je bent bang dat het fout gaat zeg je, daarmee bedoel je denk ik dat hij in depressieve toestand wanhopige dingen zou doen. Dat gevaar bestaat inderdaad. Als hij uit liefde voor jou niet zijn weerzin tegen behandeling overwint dan zal er niet veel verbeteren denk ik. Ook is het de vraag of jij er op den duur mee kan leven. En ook gesteld dat hij met behandeling en/of medicatie toch zo door gaat maar met minder hefitige uitslingeringen en eventueel met de bijwerking dat de sex drive verdwijnt, want dat gebeurt nogal eens. Kan jij daar mee blijvend omgaan? Dat zijn heftige vragen voor een jong iemand. Een groot deel daarvan ligt bij hem, hij is verantwoordelijk voor wat hij doet met het gegeven dat hij zo extreem wisselend van stemming is, niet jij. Jij kan solidair, beschikbaar, steunend zijn etc. en dat blijven doen uit Liefde, maar hem van zijn aandoening afhelpen ligt waarscheinlijk helemaal niet binnen jouw mogelijkheden.

Erg bedankt voor dit inzicht/reactie en ben het helemaal met je eens! Ook het liefde gedeelte, uiteraard gaat dat over in houden van. Het is alleen meer dat hij me aangeeft geen verliefdheid te voelen en aangezien we pas op een beginnende relatie beland zijn, heeft hij in zijn hoofd dat het enorm vuurwerk moet zijn. Maar dit zegt hij nu , hij merkbaar in zijn depressie zit en hij stoot me daarmee af natuurlijk, tenminste hij probeert dat. In zijn "goede" periode is hij helemaal gek op me en juist wel verliefd, tenminste ook dat zei hij! en ik voel dat natuurlijk ook.
Wij hebben enorme aantrekking ook seksueel, vriendschap en vertrouwen in elkaar dus dit lijkt mij een hele goede basis van een relatie.

Ik twijfel soms alleen door zijn berichten terug te lezen omdat hij zo overtuigd is hiervan op dit moment. En dat is mijn probleem en daar zal ik mee moeten om leren gaan als we door gaan, dat dit inderdaad een parttime relatie zal zijn en weer gaat terug komen. Ik wil hem niet opgeven en ben echt een vechter zonder mezelf te verliezen, alleen is dit redelijk nieuw voor me dus ben ik er nog erg onzeker door. Toen wij nog geen relatie hadden, merkte ik ook regelmatig dat het contact even weg viel of hij kortaf deed om vervolgens na een week of 2 -3 weer het contact op te pakken. Ik merk nu ook al heel duidelijk een patroon in dingen die hij doet, ook hele kleine dingen waardoor ik eigenlijk al kan merken, oke het is weer zo ver, hij gaat nu dit doen en dat doen en dan weet ik dat hij erdoorheen zit en dat hij in depressie zit. Kan hem daarin al best goed lezen vind ik zelf. En probeer dingen ook oprecht te snappen van het hele ziektebeeld. Voor mij is het dus nu belangrijk om in deze tijden gewoon door te gaan met mijn eigen gelukkig drukke leven en hem zijn afstand te laten hebben en te respecteren omdat hij het nodig heeft. Heeft hij mn hulp nodig of wil hij zijn ei kwijt dan ben ik er altijd voor hem. En ik ben van plan om hem te vragen hoe het gaat zodat hij wel weet dat ik aan hem denk en er ben mocht hij behoefte voelen daarvoor. Wellicht dat ik later dan kan proberen te sturen naar het hulp zoeken. Wat het blowen betreft gaf hij vorige week al aan dat hij deze week zou stoppen omdat hij al merkte dat het anders verkeerd zou gaan. Ook lichamelijke onderzoeken heeft hij recent weer gehad vertelde hij me. Ik dacht toen dat het was omdat hij zo vaak "ziek" was. Nu begrijp ik dat hij zo vaak ziek is door zijn depressie. Bloed was allemaal goed maar wel b12 tekort. wat hier zoals ik begrepen heb ook weer mee samenhangt. Veel dingen vallen steeds meer op zijn plaats, en begrijp ik nu ook meer. Ik hoop dat hij kan inzien dat ik hem niet zomaar laat gaan en dat hij het me alles waard is en ik dit aankan. De tijd zal het leren...

---

Welkom op het forum Broken! Ik heb ook met een depressieve partner samen geleefd (we zijn uiteindelijk om een andere reden uit elkaar gegaan), en weet dus hoe moeilijk dat het is. Wat jij beschrijft, hoor je best vaak, en is (zoals ik het zie) juist een duidelijke reactie vanuit de depressie. Voelen ze zich goed, kunnen ze de hele wereld aan. En nemen dan vaak meteen weer teveel hooi op hun vork en/of beloven te veel. Op het moment dat ze weer down zijn, komen ze weer overal op terug en stoten je af,omdat ze niet te veel verwachtingen willen wekken bij de partner. Je had het zelf al over manisch depressief, dat gaat vaak gepaard met hoge pieken en diepe dalen. Het leven met een depressieve partner is sowieso zwaar. Dus bedenk ook goed voor jezelf of je dit echt wilt. Je kunt hem niet pushen, want dat werkt averechts. Gewoon er zijn en misschien boodschappen doen, eten maken, is vaak al meer dan genoeg. En het zou inderdaad verstandig zijn als hij hulp zoekt. Er zijn maar weinig mensen die dit alleen kunnen.

Jeetje zie nu jouw topic. wat enorm heftig! Heb er geen woorden voor!
Bedankt voor jouw reactie.

Momenteel zit ik nog in de negeerstand fase hoor, komt ook geen gesprek op gang al probeert hij wel een soort van aandacht te zoeken die ik herken van de vorige keer. Er zijn en hem helpen laat hij nu denk ik ook nog niet toe. Als ik hem wat zou laten weten reageert hij hoogstwaarschijnlijk toch weer niet. Ik wil hem inderdaad ook niet pushen.

Ik schrijf weer even van me af hoor... reden: hij heeft mij, mijn moeder en 2 van mijn vrienden van facebook verwijderd. Ik schreef gisteren al dat ik wat dingen herken als het niet goed gaat met hem. Vaak begint zijn depressie mij op te vallen door: kortaf bericht met iets in de trant van, ik ben doodziek, moe, kapot. Gevolgd door een negeerfase als ik ongerust of lief reageer, gevolgd door profielfoto whatsapp weghalen en als ik dan reageer en er zijn een x aantal dagen verstreken, dan komen er weer kortaf reacties tot "breekpunt" waarna het weer goed gaat. Dit keer heb ik hem eigenlijk nadat hij het zo abrupt echt heeft uitgemaakt, gelaten en ook niet meer gevraagd hoe het ging. Ik dacht eigenlijk ik gun hem ruimte etc... en ik denk ook even aan mezelf. Ik wil het weekend appen want ik moet me focussen op mijn werk etc. voel me direct ook schuldig! heel gek. Vanavond wilde ik hem dus gaan appen en tot mijn grote verbazing heeft hij iedereen incl. mij van fb gegooid!
Dit heeft hij nog nooit gedaan...ook niet toen ik een 8 jarige relatie met iemand anders had. Wij zijn altijd in contact gebleven (als vrienden). ik vraag me nu dus echt af, is dit een schreeuw om aandacht? of is dit een afsluiting voor hem. Ik snap het gewoon niet. Hij geeft me aan dat onze relatie over is want hij is toch "niet verliefd" anderzijds geeft hij om mij en ziet hij mij als een hele goede vriendin. Waarom zou hij mij dan van zijn fb verwijderen? Ik heb hem net gevraagd hoe het met hem gaat... uiteraard zal het lang duren tot ik reactie krijg, maar wil hem wel vragen waarom hij dit zo doet. Maak me dag in dag uit zorgen om hem... en ik hoop gewoon niet dat hij denkt dat ik hem laat vallen omdat ik even stil ben geweest en ook tijd voor mezelf heb genomen. Daalijk zit hij er zo doorheen en ben ik er niet geweest voor hem, maak me daar nu zorgen om... lastig allemaal

Ik schrijf weer even van me af hoor... reden: hij heeft mij, mijn moeder en 2 van mijn vrienden van facebook verwijderd. Ik schreef gisteren al dat ik wat dingen herken als het niet goed gaat met hem. Vaak begint zijn depressie mij op te vallen door: kortaf bericht met iets in de trant van, ik ben doodziek, moe, kapot. Gevolgd door een negeerfase als ik ongerust of lief reageer, gevolgd door profielfoto whatsapp weghalen en als ik dan reageer en er zijn een x aantal dagen verstreken, dan komen er weer kortaf reacties tot "breekpunt" waarna het weer goed gaat. Dit keer heb ik hem eigenlijk nadat hij het zo abrupt echt heeft uitgemaakt, gelaten en ook niet meer gevraagd hoe het ging. Ik dacht eigenlijk ik gun hem ruimte etc... en ik denk ook even aan mezelf. Ik wil het weekend appen want ik moet me focussen op mijn werk etc. voel me direct ook schuldig! heel gek. Vanavond wilde ik hem dus gaan appen en tot mijn grote verbazing heeft hij iedereen incl. mij van fb gegooid!
Dit heeft hij nog nooit gedaan...ook niet toen ik een 8 jarige relatie met iemand anders had. Wij zijn altijd in contact gebleven (als vrienden). ik vraag me nu dus echt af, is dit een schreeuw om aandacht? of is dit een afsluiting voor hem. Ik snap het gewoon niet. Hij geeft me aan dat onze relatie over is want hij is toch "niet verliefd" anderzijds geeft hij om mij en ziet hij mij als een hele goede vriendin. Waarom zou hij mij dan van zijn fb verwijderen? Ik heb hem net gevraagd hoe het met hem gaat... uiteraard zal het lang duren tot ik reactie krijg, maar wil hem wel vragen waarom hij dit zo doet. Maak me dag in dag uit zorgen om hem... en ik hoop gewoon niet dat hij denkt dat ik hem laat vallen omdat ik even stil ben geweest en ook tijd voor mezelf heb genomen. Daalijk zit hij er zo doorheen en ben ik er niet geweest voor hem, maak me daar nu zorgen om... lastig allemaal

Kom op Broken, hij maakt het uit en hij haalt je van FB. Waar zou jij je dan schuldig over moeten voelen?
Dat je niet van je laat horen nadat hij het uitmaakt? Kom op nou? Hadden jullie dan afgesproken contact te houden en dat dat van jouw kant zou komen?
Het klinkt als iemand die erg met zichzelf bezig is en niet zo heel erg met jouw gevoelens hoor. Hij gaat ver door je van fb te halen is een vriendschappelijke omgang niet makkelijker. Kan best dat hij je zo de vrijheid geeft om niet als stel op facebook te staan of zo, maar er is geen overleg over hoe verder. Ook niet als vrienden.
Klinkt erg dramatisch in mijn oren. En dan over een of twee weken alles weer terugdraaien? En dan weer stapelverliefd? Mij lijkt deze emotionele rollecoster niet aantrekkelijk, maar als jij het aan kan en wil hoef je dus niks te doen. Het draait vanzelf weer om immers. Of denk je dat jouw reacties invloed hebben op het verloop? Dat kan ik me voorstellen als je om iemand geeft. Maar of het waar is kan je alleen uitproberen denk ik. Misschien vinden jullie zo een manier er samen mee om te gaan. Dat hij jullie van fb verwijdert kan voor hem een daad van Liefde zijn he. Jij verdient beter zei hij toch? Je schijnt vastbesloten om links of rechtsom een relatie met hem te houden. Maar je mag je best afvragen hoe veel moeite jou dat kost en welke moeite hij doet om de juiste dingen te doen die helpen maar waar hij gen zin in heeft. Hij gebruikt alleen gevoel en handelen, niet zijn verstand. Iemand die elke dag blowt is trouwens niet meer bezig met soft drugs en recreatief gebruik he, dan hebben we het over een volledige ernstige verslaving. Er zijn best wel wat mensen die niet tot hulp zoeken bereid zijn tenzij ze helemaal op alle fronten volledig vastlopen. 
Alle hulp houdt dan het ongewenste gedrag  juist in stand. Vastlopen is dan dus goed, maar er zit ook risico in. Het is moeilijk uit te houden als je iemand dichtbij op het randje van de afgrond ziet lopen. Soms is het enige dat je kan doen juist het stoppen met hulp zodat het spaak loopt
Het is niet jouw verantwoordelijkheid dat hij het niet op een rij krijgt allemaal.
Zorg vooral voor je eigen geestelijke en lichamelijke conditie. Ook omdat je daarmee klaar en in staat bent hem te helpen als het spaakloopt en je het niet kan laten....

Hoi Broken,

Heel herkenbaar wat je zegt en weet uit ervaring dat het moeilijk is. Belangrijk is jezelf niet te verliezen en je eigen koers blijven varen. Je dus niet aanpassen aan, maar proberen een modus te vinden om voorwaarts te gaan. Bepaal je eigen grenzen wat je acceptabel vindt en geef dat aan. Dit betekent dat je kracht biedt! Wordt dat niet opgepakt of gewaardeerd, jammer dan! Ga ook niet over jouw grens, want gaandeweg verleg je je grens steeds verder en voor je het weet verlies je jezelf. Lukt het allemaal niet, dan moet je stoppen, hoe pijnlijk ook. En je hebt niets aan het volgende, maar er zijn meer mensen op de wereld die bij jou passen. De kunst is die te ontmoeten. Je ontmoette nu iemand die past, maar de fit is niet optimaal! Om dit te realiseren, moet jij door jouw eigen pijn heen. En ben je daar door, dan zie je vanzelf wie er staat. De winst is dat je jezelf in ieder geval niet hebt verloren. Sterkte.